Lekha Books

"இடியட்"- என்ற அந்த ஆங்கிலச் சொல்லுக்கான அர்த்தம் என்ன என்பதை அவள் எப்படி அறிவாள்? இருந்தாலும், அது ஒரு செல்லமான வார்த்தை என்பதை மட்டும் அவளால் உணர முடிந்தது.

தொடர்ந்து ரவி நகரத்தைப் பற்றியும், நகர வாழ்க்கையைப் பற்றியும் விளக்கமாக வர்ணனை சகிதமாக அவளுக்குக் கூற ஆரம்பித்து விடுவான். கடல், கப்பல், கடற்கரை, வியாபாரம், மக்கள் கூட்டம் நிறைந்த தெருக்கள், பெரிய கட்டிடங்கள், கைத்தொழில் நிறுவனங்கள், ஹோட்டல்கள், க்ளப்புகள், திரைப்பட அரங்குகள், புகை வண்டி நிலையங்கள்-இவை ஒவ்வொன்றைப் பற்றியும் ரவி அவளிடம் வர்ணிப்பான். அப்போது அவளுடைய கண்கள் அகலமாக விரியும். நகரத்தைப் பற்றி- அந்த அற்புத ஊரைப் பற்றி- அவள் தன் மனதில் எவ்வளவோ கற்பனை பண்ணி வைத்திருப்பாள். அவளுடைய கற்பனா விஷயங்களுக்கு மேல் அவன் பலவற்றைச் சேர்ப்பான்.

தெரு. அது முக்கம் எஸ்டேட்டிலிருக்கும் வெளிநாட்டுக்காரரின் பங்களாவைப் போல ஐந்நூறு கட்டிடங்கள் அடுத்தடுத்து இருக்கும். கடைவீதியில் மக்கள் கூட்டம். நூறு முக்கம் சந்தைகள் ஒன்றாகச் சேர்ந்த ஒரு காட்சியை அவள் மனதில் கற்பனை பண்ணிப் பார்த்தாள். அதே நேரத்தில் கப்பல், புகைவண்டி ஆகியவற்றைப் பற்றி தெளிவான ஒரு வரைபடம் அவளுடைய மனதில் உண்டாகவில்லை. மாளு அதிகம் பயணம் செய்ததில்லை. வேற்றூர்களைப் பார்த்ததில்லை. முக்கத்திலிருந்து கிழக்கு திசையில் இருக்கும் 'அல்லி தோட்டம்' (ரப்பர் எஸ்டேட்) வரையும் மேற்குப் பக்கம் பெரிய தோட்டம் வரையும் மட்டுமே அவள் போயிருக்கிறாள். அவற்றைத் தாண்டி இருக்கும் இடங்களைப் பற்றி அவளுக்கு எதுவும் தெரியாது. எனினும், முக்கத்தைப் பற்றி முழுக்க முழுக்கத் தெரிந்தவர்கள் அவள் அளவிற்கு யாரும் இருக்கமாட்டார்கள் என்பதுதான் உண்மை.

ஒருநாள் இரவு நேரத்தில் ரவியும் மாளுவும் அங்கு சந்தித்து பிரியும் நேரத்தில், ஒரு பாட்டு அதிக தூரமில்லாத ஒரு இடத்திலிருந்து கேட்டது.

'அங்கு ஜானுவோட சோப்பு டப்பாவுல

டைவரோட போட்டோ பார்த்தேன்

பொன்னம்மா, டைவரோட போட்டோ பார்த்தேன்.

கறுத்த ஆளும் வேண்டாம் வெளுத்த ஆளும் வேண்டாம்

எனக்கு என்னோட டைவருதான் வேணும்..."

அந்தப் பழமையான நாட்டுப் பாடலைக் கேட்டு ரவி விழுந்து விழுந்து சிரித்தான்.

மாளு மெதுவான குரலில் சொன்னாள்: "இக்கோரனோட பாட்டு அது."

ரவி கேட்டான்: "இக்கோரன்றது யாரு?"

"அவர் ஒரு சாதுவான மனிதர். எல்லாருக்கும் உதவி செய்யக் கூடியவர். அந்த ஆளால யாருக்கும் எந்தத் தொந்தரவும் இல்ல. காலையில இருந்து சாயங்காலம் வரை தெற்கு, கிழக்குன்னு அலைஞ்சு மாடு மேய்ச்சோ வண்டி பூட்டியோ ஏதாவது செய்து காசு சம்பாதிப்பார். சாயங்காலத்துல இருந்து நடுராத்திரி வரை கள்ளு குடிச்சிட்டு பாட்டுப் பாடிக்கிட்டு திரிவார். இதுதான் அந்த ஆளோட தொழில் எல்லாரும் அந்த ஆளை மதராஸ் இக்கோரன்னுதான் கூப்பிடுவாங்க."

ரவியும் மாளுவும் அருகிலிருந்து புதர்க்கருகில் சற்று ஒதுங்கி இருக்க, இக்கோரன் முன்பு பாடிய அதே பாடலை மீண்டும் திரும்பப் பாடியவாறு அந்த ஆற்றின் கரை வழியாக- அவர்களுக்கு மிகவும் அருகில் நடந்து போனான்.

ரவி அவளுடைய உதட்டில் பிரிந்து போகும் போது கொடுக்கும் கடைசி முத்தத்தை அழுத்திக் கொடுத்தான்.

வைரங்கள் பரப்பி வைக்கப்பட்டிருக்கும் நீலவிரிப்பைப் போல ஆகாயம் ஒளிமயமாக இருந்தது.

மிகுந்த ஒளியுடன் ஒரு நட்சத்திரம் கீழே விழுந்தது.

மாளு கண்களை விரித்துக் கொண்டு சொன்னாள்: "அதோ அங்கே ஒரு மீன் விழுகுது..."

அவளுடைய பிரகாசமான கண்களை உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டே ரவி சொன்னான்: "பார்க்குறேன்... அந்த மீன் உன் கண்ணுலதான் வந்து விழுந்துச்சு..."

மாளுவிற்கு அவன் வார்த்தைகளில் இருந்த கவிதையை ரசிக்கத் தெரியவில்லை. அவள் கள்ளங்கபடமற்ற குரலில் சொன்னாள்: "இல்லை இல்ல... அது அந்த முஸ்லிமோட வயல்ல போய் விழுந்துச்சு. அது விழுந்த இடத்துல நாளைக்குப் போயி தோண்டிப் பார்த்தா ஒரு புதையல் இருக்கும்."

ரவி குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தவாறு அவளுடைய கண்களை விடாமல் முத்தமிட்டவாறு சொன்னான்: "என் புதையல் இங்கேதான் இருக்கு..."

அவளுக்கு ரவி ஆர்வத்தைத் தூண்டக்கூடிய காதல் சம்பந்தப்பட்ட படங்களை- அவற்றில் பெரும்பாலானவை நிர்வாண கோலத்தில் இருக்கும்- காட்டுவான். அந்தப் புகைப்படங்களைப் பார்க்கும் போது அவள் ஒரு குழந்தையைப் போல விழுந்து விழுந்து சிரிப்பாள். அவன் அவளிடம் காதல் கவிதைகளைக் கூறுவான். காதல் சுலோகங்களைக் கூறுவான்.

ஒருநாள் இரவு அவள் வந்தபோது, ரவி தின்பதற்காக ஒரு கிராமத்து பலகாரத்தைக் கொண்டு வந்தாள். மாவில் சர்க்கரையையும் நெய்யையும் சேர்த்து அல்வாவைப் போல தயார் பண்ணியிருந்த அந்தக் கிராமத்துப் பலகாரம் கேக்கை விட நல்ல ருசியாக இருந்ததால் அவன் அதை முழுமையாகத் தின்று முடித்தான். பிறகு அவளைப் பார்த்து அவன் சொன்னான்: "நீ தின்ன உனக்கு நானொரு பலகாரம் தர்றேன்."

ரவி தன்னுடைய கோட்டு பாக்கெட்டினுள் கையை விட்டு ஒரு சாக்லெட்டை எடுத்து மாளுவிடம் நீட்டினான்.

அந்தப் பளபளப்பான பொருளை மாளு இப்படியும் அப்படியுமாகத் திருப்பிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

"இது என்ன?"

"ஒரு நகரத்து பலகாரம்... ம்... தின்னு..."

அவள் அந்தப் பளபளப்பான பொருளை வாய்க்குள் போட்டாள்.

"யூ ஸில்லி கேர்ள்..."- ரவி அவளுடைய வாய்க்குள் விரலை விட்டு அதை வெளியே எடுத்தான். "இந்தச் சிவப்பு நிறத்துல பிரகாசமா இருக்குறது மேல சுத்தியிருக்குற பேப்பர். அதையும் சேர்த்து சாப்பிட்டா எப்படி?"-அவன் அந்த வெளி பேப்பரை நீக்கி அந்த இனிப்பை அவளுடைய வாய்க்குள் திணித்து அவளைத் தன் மடியில் படுக்க வைத்தான்.

அந்த இனிப்பின் மணமும் நிறமும் முதலில் அவளுக்குப் பிடிக்கவில்லை. ஆனால், அதன் ஒரு மாதிரியான சுவையை உணர்ந்ததும், அவளால் அதை என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை. எனினும், ரவி வாய்க்குள் திணித்த அந்தப் பொருளை வெளியே துப்ப வேண்டும் என்று அவள் நினைக்கவில்லை. மனதைப் புரட்டும் ஒரு மருந்தைச் சாப்பிடுவதைப் போல எண்ணி அவள் அதை எப்படியோ சுவைத்து உள்ளே போக வைத்தாள்.

ரவி ஒரு சிகரெட்டை எடுத்து பற்ற வைத்து புகைத்துக் கொண்டு அவளுடைய முகத்தில் தோன்றிய உணர்ச்சிகளைப் பார்த்து ரசித்துக் கொண்டிருந்தான்.

சிறிது நேரம் சென்றதும் அவள் சொன்னாள்: "எனக்கு மனசைப் புரட்டுறது மாதிரி இருக்கு. வாந்தி வர்றதைப் போல இருக்கு."