Lekha Books

கலகக்காரர்கள் பரிசாகத் தந்த காயம் அவனுடைய கழுத்தில் ஒரு ஆபரணத்தைப் போல காட்சியளிக்கும். முக்கம் பகுதிக்கு வந்து சேர்ந்த பிறகு இதுவரை தானே மிகவும் கஷ்டப்பட்டு உழைத்துதான் அவன் தன்னுடைய வாழ்க்கையை ஓட்டிக் கொண்டிருக்கிறான்.

அவன் வெற்றிலை போடுவது இல்லை. பீடி புகைப்பது இல்லை. தேநீர் குடிப்பது இல்லை. அந்த மாதிரியான கெட்ட பழக்கங்கள் எதுவும் அவனிடம் கிடையாது. ஆனால், அவற்றை விட ஒவ்வொரு நாளும் ஆபத்துவிளைவிக்கக்கூடிய ஒரு கெட்ட பழக்கம் அவனிடம் இருக்கவே செய்தது. அது- மது அருந்துவது! அவனுடைய வார்த்தைகளிலேயே கூறுவது என்றால் 'சின்ன குடியான், பெரிய குடியன்.' பொழுது புலரும் நேரத்திலிருந்து மாலை முடியும் வரை அவன் எலும்புகளே நோகும் அளவிற்கு மதுவை உள்ளே தள்ளுவான்.

பகல் முடிந்து மாலை வரை அவன் மூக்கு முட்ட குடிப்பான். மாலை முதல் நள்ளிரவு வரை பல இடங்களிலும் நடந்தவாறு ஏதாவது பாட்டுகளைப் பாடிக் கொண்டு திரிவான். இதுதான் அவனுடைய ஒவ்வொரு நாளும் சிறிதும் மாறாத நிகழ்ச்சி நிரல்.

அவனுக்கென்று இருக்கின்ற சொத்தும் சம்பாத்தியமுமே இரண்டே இரண்டு மாடுகள்தான். கண்ணப்பனும் மைசனும். அவன் அன்பு வைத்திருக்கின்ற இரண்டு உயிர்கள் அவை மட்டுமே. அவற்றை வைத்து வேலை செய்ய வைத்துதான் அவன் தன் வயிற்றையே கழுவிக் கொண்டிருக்கிறான். அந்த வாயில்லா பிராணிகளுக்குப் புல் அறுத்துக் கொண்டு வந்து தந்து தண்ணீர் காட்டி அவற்றின் வயிறை நிறைக்காமல் இக்கோரன் தன்னுடைய வயிற்றைப் பற்றி நினைத்துப் பார்ப்பதே இல்லை. 'பரோபகாரார்த்தமிதம் சரீரம்' என்ற வார்த்தையைச் சிறிதும் பிசகாமல் வாழ்க்கையில் பின்பற்றுகிற இன்னொரு ஆள் இக்கோரனைப் போல இல்லை என்பதே உண்மை. மொத்தத்தில் பார்க்கப்போனால் அவன் முக்கத்துக்காரர்களின் பொதுச்சொத்து என்பதே சரி. விசேஷமாக ஏதாவது, எங்காவது நடந்து விட்டால் அதற்கு உரிய நேரத்தில் உதவுவதற்கு இக்கோரன் அந்த இடத்திற்குப் போகாமல் இருக்கமாட்டான். மரணம் நடக்கும் இடங்களில் இலை வெட்டுவது முதல் எச்சில் இலையைப் பொறுக்குவது வரை அவன் செய்வான். இக்கோரன் இல்லாத ஒரு விசேஷமும் முக்கத்தில் நடக்காது. அவனுடைய பாட்டும் தாளமும் வேலை செய்பவர்களுக்கு உணர்ச்சியையும் உற்சாகத்தையும் தந்து கொண்டிருக்கும். ஜாதி, மத வேறுபாடு இல்லாமல், வயது வித்தியாசம் இல்லாமல் எல்லாரும் அவன் மீது அன்பு வைத்திருப்பார்கள். எதையும் பலனாக எதிர்பார்க்காமல் யாருக்கு வேண்டுமென்றாலும் அவன் தன் உடம்பைக் கொடுத்து வேலை செய்வான். சிறுவர்கள் கூட்டமாக அவனுக்குப் பின்னால் கூடுவார்கள். ஒரு பாட்டுப் பாடும்படி அவனிடம் கூறுவார்கள். அப்போது தான் தெரிந்து வைத்திருக்கும் கிராமத்துப் பாடல்களில் ஒன்றை அவன் தாளம் போட்டவாறு பாடுவான். அவர்கள் ஆரவாரம் எழுப்பியவாறு அவனைச் சுற்றிலும் நின்று கொண்டு கூறுவார்கள்: "மதறாஸ் இக்கோரா, இன்னொரு பாட்டுப் பாடு..."

அவன் வேறு வேறு பாட்டுக்களை அதற்குப் பிறகும் பாடுவான். கடைசியில்-

''பாட்டெல்லாம் பாடி

பழம்பாயில் கட்டி

முக்கம் ஆற்றில் போக விட்டார்கள்"

என்று பாடி முடித்தால், அதற்குப் பிறகு அவன் பாடமாட்டான் என்று அர்த்தம். அதைக் கேட்டு சிறுவர்கள் ஆரவாரித்தவாறு பிரிந்து போகும் போது அவன் அவர்களுக்கு ஒரு துண்டு பத்திரியோ இல்லாவிட்டால் ஆளுக்கு ஒரு பழமோ சில வேளைகளில் வாங்கித் தருவான்.

பெண்களுக்கு அவன் மீது நல்ல அபிப்ராயம். அவன் அவர்களுக்கு தென்னை மரத்திலிருந்து தேங்காய் பறித்துத் தருவது, வெயில் காலத்தில் ஆற்றின் கரையில் சுத்தமான நீருக்காகக் குழி தோண்டி தருவது, காட்டிலிருந்து விறகு கொண்டு வந்து தருவது, படகோட்டுவது போன்ற பல உதவிகளை அவன் செய்து தருவான். அவர்கள் அவனை தாங்கள் ரசிக்கக்கூடிய ஒரு பெரிய குழந்தை என்றே மனதில் நினைப்பார்கள். இரவு நேரங்களில் இக்கோரன் முக்கத்தைப் பொறுத்தவரை ஒரு போலீஸ்காரன் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். இரவு வேளைகளில் நேரம் தவறி யாராவது தனியாகப் பிரிந்து போக வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டானால், பயணிகள் தங்களுக்குள் கூறிக் கொள்வார்கள்: "பயப்படுறதுக்கு ஒண்ணுமில்ல, எங்காவது கட்டாயம் இக்கோரன் உட்கார்ந்திருப்பான்" என்று. அவர்கள் சொல்வதைப் போலவே, முக்கத்தின் மூலை முடுக்குகளிலெல்லாம் கேட்டு கொண்டிருக்கும் இக்கோரனின் பழைய பாட்டுகள். அவர்கள் நடந்து செல்லும் போது அவர்களின் காதுகளில் வந்து மோதும். அதைக் கேட்டுக் கொண்டே எந்தவித பயமும் இல்லாமல் அவர்கள் பயணத்தைத் தொடர்வார்கள்.

இரவு வேளைகளில் நேரம் தவறி ஆற்றைக் கடக்க முடியாமல் போகும் போது "இக்கோரா! கூ..ஊய்..." என்றொரு கூக்குரல் போட்டால் போதும். எங்கு குடித்து தலைகீழாக விழுந்து கிடந்தாலும், அவன் அந்தக் கூக்குரலைக் கேட்டால் 'கு...கு...கூ...' என்று பதிலுக்கு கூக்குரல் கொடுத்தவாறு அவன் படகுடன் வந்து சேர்வான். அதற்கு அவர்களிடம் பலன் என்று எதையும் எதிர்பார்ப்பதில்லை. ஆனால், பிறகு எப்போதாவது நீங்கள் அவனைப் பார்க்கும் போது ஒரு கோப்பை கள்--ளு வாங்கிக் கொடுத்தால் அவன் ஒரு புன்சிரிப்புடன் அதை வாங்கிக் கொள்வான்.

அவனுக்கு 'மதராஸ் இக்கோரன்' என்றொரு பட்டப்பெயர் இருக்கிறதென்பதை நாம் மாளுவின் வார்த்தைகளிலிருந்து தெரிந்து கொண்டிருக்கிறோம் அல்லவா? சில நேரங்களில் அந்தப் பெயர் 'மதராஸிக்கோரன்' என்றோ இல்லாவிட்டால் வெறும் 'மதராஸி' என்றோ கூட மாறி அழைக்கப்படுவதுண்டு. மூன்று, நான்கு வருடங்களுக்கு முன்பு சிகிச்சைக்காக மதராஸ் பொது மருத்துவமனைக்குப் போயிருந்த கோழிக்கோட்டைச் சேர்ந்த ஒரு ஜமீன்தாருக்கு உதவியாளனாக உடன் போகும் வாய்ப்பு இக்கோரனுக்குக் கிடைத்ததால் அவனுக்கு இப்படியொரு பெயர் பட்டப்பெயராக வந்து சேர்ந்தது.

மதராஸ் இரயில்வே ஸ்டேஷனிலிருந்து மருத்துவமனைக்குச் செல்லும் வழியில் இருந்த இடங்களை மட்டுமே பார்த்திருந்தாலும், அவன் மதராஸ் நகரத்தைப் பற்றி வர்ணனை சகிதமாக பெரிய ஒரு பாட்டு ஒன்றைத் தயார் பண்ணிப் பாடினான். அந்தப் பாட்டு அந்தக் கிராமத்து மக்களை ஆச்சரியத்தின் எல்லையில் கொண்டு போய் நிறுத்தியது. அவர்கள் அவனை 'மதராஸிக் கோரன்' என்ற பட்டப்பெயர் வைத்ததோடு நிற்காமல், அவனுடைய கவிதை பாடும் திறமைக்கும் ஒரு அங்கீகாரம் தந்தார்கள்.

மதிய நேரக் கஞ்சியைக் குடித்துவிட்டு அன்றும் இக்கோரன் கள்ளுக் கடையை நோக்கி நடந்தான். ஒரே இழுப்பில் இரண்டுகோப்பைக் கள்ளை அடித்துவிட்டு, அங்கிருந்து வெளியேறினான். சிறிது தூரம் சென்ற பிறகு உண்ணிச் சேக்கு மாப்பிள்ளை தனக்கு எதிரில் வருவதை அவன் பார்த்தான்.