Lekha Books

இப்போ அவரோட ஒரு வருட லாபம் ஒரு லட்ச ரூபாய்னு சொல்றாரு. ரப்பருக்கு விலை அதிகமா இருந்த காலத்துல ராத்தலுக்கு 15 விலை இருந்துச்சு. அப்போ ஒவ்வொரு வருடமும் அவருக்கு 30 இலட்சம் ரூபாய் லாபம் கிடைச்சிருக்கும்ல? இதுதான் அவரோட தூரப் பார்வைக்குக் கிடைச்ச பலன். கோழைத்தனமா இருந்தா பணம் சம்பாதிக்க முடியாது. சொல்லப் போனா, அது சரியான வழியும் இல்ல... வியாபாரம்னா அதுக்குக் கட்டாயம் தைரியம் வேணும்."

"அப்படீன்னா, நீங்க இந்த ரப்பர் தோட்டத்தை வாங்குறதுன்னு தீர்மானிச்சாச்சா?"

"தீர்மானிக்கல. அப்படிப்பட்ட ஒரு எண்ணம் இல்லாமலும் இல்ல. ஆனா, அங்கே போயி எல்லாத்தையும் பார்த்த பிறகுதான் முடிவா என்ன செய்யப் போறேன்றதை நான் சொல்ல முடியும். அது நடக்குறதுக்கு முன்னாடி வெள்ளைக்காரர் நம்ம ரெண்டு பேரையும் வர்ற ஞாயிற்றுக்கிழமை ஒரு டின்னருக்கு கூப்பிட்டிருக்கார். என்ன பத்மினி, நீ வரேல்ல?"

"கட்டாயம் வர்றேன். ரப்பர் பசையை எப்படி எடுக்குறாங்கன்றதை நான¢ நேரில் பார்க்கணும்."

"அப்படின்னா வர்ற ஞாயிற்றுக்கிழமை நாம போறோம். அதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்..."

12

முக்கம் கிராமத்தை மஞ்சள் வெயிலில் தாலாட்டிக் கொண்டிருந்த மேட மாதத்தின் ஒரு மாலை நேரம் கிராமத்துப் பெண்கள் ஆடைகளைச் சலவை செய்து, குழந்தைகளைக் குளிப்பாட்டி, தாங்களும் குளித்து முடித்து, ஆற்றிலிருந்து திரும்பிப் போக ஆரம்பித்தார்கள். கீழே குளிக்கும் இடத்தில் கோவணம் மட்டும் கட்டிய இரண்டு மூன்று ஆண்கள் குளித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அப்போது ஒரு காரின் 'ஹார்ன்' சத்தம் அவர்களின் கவனத்தைத் திருப்பியது. அந்தக் கார் குளிக்கும் இடத்தை விட்டு சற்று தூரத்தில் பாதையின் எல்லையில் வந்து நின்றது. அதிலிருந்து ஒரு ஆணும் பெண்ணும் வெளியே இறங்கினார்கள். 

கிராமத்தைச் சேர்ந்தவர்களும், நிர்வாணக் கோலத்திலிருந்த கிராமத்து சிறுவர்களும் ஆர்வத்துடன் காரைச் சுற்றி வந்து நின்றார்கள். அந்தப் பெண் அணிந்திருந்த நகைகளில் பதிக்கப்பட்டிருந்த வைரக்கற்களின் பிரகாசம் அங்கிருந்தவர்களின் கண்களைக் கூச வைத்தது. சிறுவர்களும், சிறுமிகளும் காரைச் சுற்றி நின்று, அதைத் தொட்டுப் பார்த்தும் கடைக்கண்களால் பார்த்தும் தங்களுக்குள் மெதுவான குரலில் என்னவோ கூறிக் கொண்டார்கள்.

ரவி டிரைவரிடம் சொன்னான்: "சூரியன் மறையிறதுக்கு இன்னும் ரெண்டு மணி நேரம் ஆகும். நாங்க இந்த ஆற்றின் கரையில நடந்துட்டு வர்றோம்."

ரவியும் பத்மினியும் ஆற்றின் கரை வழியாக கிழக்கு நோக்கி நடந்தார்கள். புதிய புதிய கிராமத்துக் காட்சிகள் பத்மினியின் மனதை வசீகரித்தன. பெரும்பாலும் வற்றிப் போய்க் காணப்பட்ட ஆற்றின் வெண்மையான மணலைக் கொண்ட இரு கரைகளும் அகலமாகக் காணப்பட்டன. அதைத் தாண்டி திரைச்சீலையைப் பிடித்து நிற்பதைப் போல் உயரமாகக் காட்சியளிக்கும் பச்சைப் புதர்கள், பச்சைக்குடை பிடித்து நின்றிருக்கும் பனை மரங்கள்... அவள் கண் இமைக்காமல் அவை ஒவ்வொன்றையும் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தாள். இதற்கு முன்பு தான் பார்த்திராத அந்த அழகிலும், இதற்கு முன்பு தான் அனுபவித்திராத அமைதியிலும் அங்கிருந்த ஆரோக்கியமான சூழ்நிலையிலும் தன்னை மறந்து அவள் மூழ்கிப் போனாள்.

ஆனால், ரவி அந்தக் காட்சிகள் எதையும் பார்க்கவில்லை. தனக்கு முன்னால் இருக்கும் காட்சிகளை மறைத்துக் கொண்டு சில கடந்த கால நினைவுகள் சிறகடித்து அவனுக்கு முன்னால் பறந்து வந்து கொண்டிருந்தன.

பன்னிரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு அந்தக் கிராமத்தில் இதே நதிக் கரையில் நடிக்கப்பட்ட ஒரு காதல் நாடகத்தின் கதாநாயகனாக அவன் இருந்தான். அப்போது நடந்த ஒவ்வொரு சம்பவத்தையும், அன்று தான் செய்த ஒவ்வொரு காரியத்தையும், அவன் அடுத்தடுத்து மனதில் நினைத்துப் பார்த்தான். எனினும், அதைத் தொடர்ந்து புரிந்து கொள்ள முடியாத ஒரு வேதனை- காரணமே இல்லாமல் தன் மீதே தனக்கு உண்டான ஒரு வெறுப்பு- தன் செயலை நினைத்து ஒரு வருத்தம்- இனம்புரியாத ஒரு தர்மசங்கடமான நிலை- ஒரு வெட்கம்- பயம்- பதைபதைப்பு- இவை ஒவ்வொன்றும் ரவிக்கு உண்டானது. ஒரு கோழையைப் போல அப்போது நடைபெற்ற சம்பவங்களை நினைத்துப் பார்ப்பதற்கு அவன் தயங்கினான். அப்போது நடைபெற்ற ஒவ்வொன்றையும் அவன் மறக்க முயற்சித்தான். ஆனால், அந்தக் கிராமத்தில் நின்று கொண்டு அவற்றை நினைத்துப் பார்க்காமல் இருப்பது என்பது முடியாத ஒரு காரியமாக இருந்தது. ஒவ்வொரு மரக்கிளையும், ஒவ்வொரு புல்வெளியும் தன்னைப் பார்த்து 'உங்களை எனக்குத் தெரியும்' என்று கூறுவதைப் போல அவனுக்குத் தோன்றியது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அந்த நிறைந்து நின்ற சிந்தனைகளுக்கும், அடுக்கடுக்காக வந்து கொண்டிருந்த நினைவுகளுக்கும் மத்தியில் மாலை நேர மேகங்களுக்கு உள்ளேயிருந்து வெளிவரும் நிலவைப் போல ஒரு இளம்பெண்ணின் கள்ளங்கபடமற்ற அழகான முகம் தோன்றியது. அந்த முகத்தில் புன்னகையும், அழுகையும் மாறி மாறித் தோன்றிக் கொண்டிருந்தன. கள்ளங்கபடமில்லாத காதல்... அதை நம்பக்கூடிய அந்தக் கறுத்து விரிந்த கண்களில் அரும்பும் கண்ணீர் துளிகள்... இளம்பெண்ணின் அழகும் இளமையும் தாண்டவாடும் உதடுகளில் மலரும் புன்னகை... இவை ஒவ்வொன்றையும் பத்து மடங்கு பெரிதாக ஒருதிரைப்பட திரைச்சீலையைப் போல அவன் பசுமையான காடு பின்புலத்தில் இருக்க அவன் பார்த்தான்.

"நீங்க என்னை விட்டுப் போறீங்களா? ம்... இனி எப்போ?"- அவனுடைய மூளையின் ஏதோ ஒரு மூலையில் இதுவரை விட்டெறியப்பட்டுக் கிடந்த அந்தப் பழைய வார்த்தைகள் திடீரென்று ஒரு மின்சாரசக்தி பாய்வதைப் போல எழுந்து ஓடி ஒவ்வொரு நரம்புகளையும் தட்டின.

"அவள் எங்கே? அவள் எங்கே? அவளுக்கென்ன நடந்தது?- ஒரு குற்றவாளியின் மன சஞ்சலத்துடன் அவன் மீண்டும் மீண்டும் அந்தக் கேள்வியைத் தனக்குத்தானே கேட்டுக் கொண்டான்.

"க்யோ, க்யோ, க்யோ..."-என்று ஓசை எழுப்பியவாறு ஒரு கிளி கிழக்கு நோக்கி பறந்து போனது. ஒரு காளையின் கழுத்தில் கட்டப்பட்ட மணி அருகில் முழங்கியது.

"அந்தப் புதரைப் பாருங்க. என்ன அழகா இருக்கு! கிளிகள் கூட்டமா அதோ பறந்து போகுது... பார்க்குறதுக்கு எவ்வளவு அழகா இருக்கு! அந்தக் காட்டோட மூலையில இயற்கையோட அழகைப் பாருங்க... அங்கே பாருங்க... ஒரு முஸ்லிம் சி-றுமி ஆடுகளை மேய்ச்சுத் திரும்பி வர்றதை... அந்தப்படகுல ஏற்றி இருக்கிறது ரப்பர் பெட்டிகளா?"- இப்படி ஒவ்வொன்றாகச் சொல்லியும் கேட்டும் பத்மினி முன்னோக்கி நடந்து கொண்டிருந்தாள். ஆனால், சிந்தனையில் மூழ்கியிருந்த ரவி அவளுடைய சந்தேகங்களுக்கும் பிரச்சினைகளுக்கும் இடையில் அவ்வப்போது 'உம்' கொட்டிக் கொண்டிருந்தானே தவிர, பதிலென்று எதுவும் கூறவில்லை.