Lekha Books

ஒரே ஒரு குழந்தை மட்டும் நின்று கொண்டிருக்கிறது. ரவி தன்னுடைய இரண்டு கைகளையும் நீட்டி அந்தக் குழந்தையை நெருங்குகிறான். அவன் ஓடவில்லை. ரவியின் அணைப்பில் அந்தப் பையன் சிக்குண்டு, அவனுடைய கழுத்தைக் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டு, 'அப்பா...அப்பா...' என்று அழைக்க ஆரம்பிக்கிறான். உலகத்திலுள்ள எல்லா சுகங்களும் தன்னுடைய கைப்பிடியில் வந்துவிட்டதைப் போல் உணர்ந்த ரவி பெருமையுடனும் ஆவேசத்துடனும் அந்தச் சிறுவனை இறுக அணைத்து முத்தமிட்டவாறு கேட்கிறான்: "மகனே... திருட்டுப்பயலே... நீ இவ்வளவு நாட்களும் எங்கேயிருந்தே?"

"என்ன, இன்னும் எழுந்திரிக்கலையா?"- பத்மினியின் தொடலும் அந்தக் கேள்வியும் ரவியைத் தூக்கத்திலிருந்து சுய உணர்வுக்குக் கொண்டு வந்தன.

அந்தச் சிறுவனின் கரங்கள் உண்டாக்கிய சந்தோஷம் அவனுடைய இதயத்தை விட்டு அப்போதும் மறையவில்லை. அவனுடைய 'அப்பா' என்ற மந்திரத்தனமான இனிய அழைப்பு ரவியின் மனதிற்குள் அப்போதும் எதிரொலித்துக் கொண்டேயிருந்தது.

ரவி பத்மினியின் முகத்தையே பரிதாபமாகப் பார்த்தான். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஏறிக் கொண்டிருந்த இளம் வெயில் ஜன்னல் வழியாக மெத்தை மீது விழுந்து கொண்டிருந்தது.

'அப்படின்னா நான் பார்த்தது எல்லாமே வெறும் கனவு!'- ரவி நீண்ட பெருமூச்சு விட்டான்.

"என்ன, இன்னும் படுக்கையிலேயே படுத்திருக்கீங்க? மணி ஒன்பதைத் தாண்டிருச்சு. இனியும் எழுந்திரிக்கலையா? ஒரு ஐரோப்பாக்காரர் உங்களைப் பார்க்குறதுக்காக வெளியே காத்திருக்காரு."

ரவி கண்களைக் கசக்கியவாறு எழுந்து உட்கார்ந்து கேட்டான்: "யார் அது?"

பத்மினி ஒரு விசிட்டிங் கார்டை அவனிடம் நீட்டினாள். எ.டி.பர்ட்டன், ரப்பர் எஸ்டேட் உரிமையாளர், கோழிக்கோடு என்று அதில் இருந்தது.

ரவி எழுந்து முகத்தைக் கழுவி, ஆடைகளை எடுத்து அணிந்து, விருந்தினர் அறைக்குச் சென்று வெள்ளைக்காரரை வரவேற்றான்.

இருவரும் பொது விஷயங்களைப் பற்றி சிறிது நேரம் பேசிய பிறகு, திரு.பர்ட்டன் தான் வந்த விஷயத்திற்குத் திரும்பினார்.

"மிஸ்டர் ரவீந்திரன். நான் ரொம்பவும் முக்கியமான ஒரு விஷயத்தைப் பற்றி உங்ககிட்ட பேசறதுக்காக வந்திருக்கேன்."- வெள்ளைக்காரர் வாயில் உலக்கையைப்போல இருந்த சுருட்டை எடுத்து அதன் நுனியைத் தட்டி கையில் வைத்துக் கொண்டார். கண்ணாடியைச் சரி செய்த அவர் ரவீந்திரனுக்கு மேலும் சற்று அருகில் வந்து அமர்ந்து தீவிரமான குரலில் தான் வந்த விஷயத்தைக் கூறினார்: "எனக்கு அறுபத்தஞ்சு வயது முடிஞ்சிடுச்சு. நான் இந்தியாவுக்கு வந்து வசிக்க ஆரம்பிச்சு இருபது வருடங்களாச்சு. மீதி இருக்குற என்னோட வாழ்க்கையை சொந்த நாடான பர்மிங்ஹாமில் செலவிட நான் விருப்பப்படுறேன். என்னோட ஒரு மகன் அங்கே படிச்சுக்கிட்டு இருக்கான். நான் அங்கே இருக்குறதைத்தான் அவனும் விரும்புறான். சூழ்நிலைகள் இப்படி இருப்பதால், இந்தியாவுல இருக்கிற என்னோட எல்லா உறவுகளையும் நான் விடணும்னு நினைக்கிறேன். இன்னும் சொல்லப்போனா, வெள்ளைக்காரர்கள் இந்தியாவுல இருந்து ஏதாவது எதிர்பார்க்குறதுன்றது இனிமேல் ரொம்பவும் கஷ்டமான ஒரு விஷயமா இருக்கும். அதற்கான சூழ்நிலைகள் இப்பவே தெரியுது. அதனால் நான் என்னோட பெரிய ரப்பர் தோட்டத்தை விற்றுவிட முடிவு பண்ணியிருக்கேன். இந்த நாட்டைச் சேர்ந்த ஒருவர் அந்தத் தோட்டத்தை விலைக்கு வாங்கி நடத்தினா அதுல நல்ல லாபத்தை எதிர்பார்க்கலாம். என் தோட்டத்தை விலைக்கு வாங்குறதுக்கு தகுதியுள்ள ஒரு ஆளா உங்களை மட்டும்தான் நான் பார்க்குறேன். நீங்க என் தோட்டத்தை வாங்கணும்."

திரு.பர்ட்டனின் வார்த்தைகளைக் கேட்டு ரவி நீண்ட நேரம் சிந்தனையில் மூழ்கியவாறு உட்கார்ந்திருந்தான். பிறகு அவன், சாந்தமான, அதே நேரத்தில் மிடுக்கான குரலில் சொன்னான்: "மிஸ்டர் பர்ட்டன்... இது நிதானமா யோசிச்சு பதில் சொல்ல வேண்டிய ஒரு விஷயம். பால் வற்றிப் போன பசுவை விலைக்கு வாங்கச் சொல்ற மாதிரி இது..."

திரு.பர்ட்டன் சிரித்தபடி மெதுவாகச் சொன்னார்: "அப்படி இல்ல மிஸ்டர் ரவீந்திரன் கடந்த நான்கு வருடங்கள்ல நான் சிங்கப்பூர்ல இருந்து விலை அதிகமான நல்ல இனம் ரப்பர் கன்றுகளை வரவழைச்சு நட்டிருக்கேன். அவற்றிலிருந்து பலனை எடுக்குறதுக்கு முன்னாடியே நான் தோட்டத்தை விலைக்கு விற்க முடிவு பண்ணிட்டேன். இப்போ என் தோட்டத்தோட மொத்த பரப்பளவு ஆயிரத்து நூறு ஏக்கர். ஒரு லட்சத்து எழுபதாயிரம் ரப்பர் மரங்கள் அதுல இருக்கு. போன வருடம் எல்லா செலவும் போக எனக்கு ஒரு லட்ச ரூபா லாபமா கிடைச்சது. எல்லா கணக்குகளையும் அங்கே வந்தால், நான் காட்டுறேன்."

ரவீந்திரன் சொன்னான்: "இப்போ எந்த பதிலும் கூற என்னால முடியாது."

"வேண்டாம்"-திரு.பர்ட்டன் சொன்னார்: "நான் உங்களுக்கு ரெண்டு மாதங்கள் தர்றேன். அதற்கிடையில் எல்லா விஷயங்களையும் யோசிச்சுப் பார்த்துட்டு, நீங்க ஒரு முடிவுக்கு வாங்க. அது ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும். வர்ற ஞாயிற்றுக் கிழமை நான் உங்களையும் உங்க மனைவியையும் முக்கம் எஸ்டேட்டுல இருக்குற என் பங்களாவுக்கு வரணும்னு அழைக்கிறேன்."

ரவீந்திரன¢ அதற்கு ஒத்துக் கொண்டான். விடைபெறும் போது திரு.பர்ட்டன் கேட்டார்: "வழி காட்டுறதுக்கு நான் ஆளை அனுப்பனுமா?"

"வேண்டாம். நன்றி"- ரவீந்திரன் ஏதோ பழைய நினைவில் மூழ்கி, புன்சிரித்தவாறு சொன்னான்: "முக்கம் எனக்குத் தெரியாத ஊர் இல்ல..."

திரு.பர்ட்டன் போன பிறகு, பத்மனி ரவிக்கு அருகில் வந்து உட்கார்ந்து வெள்ளைக்காரர் வந்த விஷயத்தைப் பற்றி விசாரித்தாள்.

"பர்ட்டன்ஸ் ரப்பர் எஸ்டேட்'ன்ற தன்னோட சொந்த ரப்பர் தோட்டத்தை எனக்கு விற்கலாம்னு அவர் வந்திருக்கார்."

"அப்படியா? இந்த நாட்டைச் சேர்ந்தவங்களால ரப்பர் தோட்டத்தை நடத்த முடியுமா?- பத்மினி சிறிது கிண்டல் கலந்த குரலில் கேட்டாள்.

"பத்மினி, நீ என்ன முட்டாளா? நம்ம கேரளத்துல வருமானம் வரக்கூடிய விஷயங்களைக் கையில போட்டுக்கிட்டு எவ்வளவு வெளிநாட்டுக்காரர்கள் கோடீஸ்வரர்களா ஆகியிருக்காங்க தெரியுமா? நம்ம நாட்டுல இருக்குற பணக்காரர்கள் கோழைகளா தங்களோட பணத்தை வேற எதிலும் முதலீடு செய்யாம மறைச்சு வைக்கிறாங்க. காட்டையும், கரும்பாறையையும் அழிச்சு, எவ்வளவோ ஆயிரம் ரூபாய்கள் செலவழிச்சு ரப்பர் கன்றுகளைக் கொண்டு வந்து நட்டு, அவற்றை கவனம் செலுத்தி வளர்த்து அதேனாட பலனை அனுபவிக்க பல வருடங்கள் காத்திருப்பதற்கான மன தைரியமும் பொறுமையும் வெளிநாட்டுக்காரங்களுக்கு மட்டும்தான் இருக்கு. அவர் காடுகள்ல வந்து பணத்தை முதலீடு செய்யிறப்போ, நம்ம ஆளுங்க அவரைப் பார்த்து கிண்டல் பண்ணியிருப்பாங்க. இப்போ பாரு... அவர் அன்னைக்குச் செலவழிச்சதுல பத்தாயிரம் மடங்கு இதுவரை சம்பாதிச்சிருப்பாரு. ரப்பருக்கு இப்போ ஒரு ராத்தலுக்கு சராசரி எட்டணா விலை.