Lekha Books

"எனக்கு தெய்வத்தைக் காட்டுகிறீர்களா? அல்லது நான் இதே இடத்தில் உங்களை பலி கொடுக்கவா?” மீண்டும் கோபமடைந்த நான் அவருடைய கண்களையே பார்த்தேன். அதைத் தொடர்ந்து அவற்றுக்கு பார்க்கும் சக்தி இல்லாமல் போனது.

மீண்டும் என்னுடைய கால்களில் விழுந்து மன்னிப்பு அளிக்கும்படி அந்த மதகுரு கேட்டார். "என்னை மன்னித்து விடுங்கள் அய்யா... என்னுடைய கண்களுக்கு பார்க்கும் சக்தியை மீண்டும் அளியுங்கள். நான் உங்களை தெய்வத்திற்கு அருகில் கொண்டு செல்கிறேன்” என்றார் அவர்.

நான் அவருடைய கண்களில் ஊதி, அவற்றுக்கு மீண்டும் பார்க்கும் சக்தியை அளித்தேன். மீண்டும் நடுக்கத்துடன் அவர் என்னை மூன்றாவதாக இருந்த அறைக்கு அழைத்துச் சென்றார். ஹா! அங்கு விக்கிரகங்களோ உருவங்களோ எதுவுமே இல்லை. அதற்கு பதிலாக கல்லாலான பீடத்தில் வைக்கப்பட்டிருந்த ஒரு வட்ட வடிவக் கண்ணாடி மட்டும் இருந்தது.

"எங்கே தெய்வம்?”  நான் மதகுருவிடம் கேட்டேன்.

"இங்கு தெய்வம் எதுவுமில்லை. ஆனால், நீங்கள் இங்கு பார்க்கும் கண்ணாடி இருக்கிறதல்லவா? அதுதான் "அறிவின் கண்ணாடி.” பூமியிலும் சொர்க்கத்திலும் இருக்கக்கூடிய எல்லா பொருட்களையும் இதில் பார்க்கலாம்- ஒன்றே ஒன்றைத் தவிர... இதைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் ஆளை மட்டும் பார்க்க முடியாது. ஒரு ஆள் இந்தக் கண்ணாடியைப் பார்க்கும்போது, அங்கு தன்னைப் பார்க்கிறானென்றால்...

அதற்கு அர்த்தம் அவன் ஞானி என்பதுதான். இந்தக் கண்ணாடியைக் கையில் வைத்திருப்பவருக்கு, அறிந்து கொள்வதற்கு இதற்குமேல் வேறு எதுவுமே இல்லை. அதாவது அவர்களிடமிருந்து எதையும் மறைக்க முடியாது. இது கைவசம் இல்லாதவர்களுக்கு அறிவு இருக்காது. அதனால், நாங்கள் இந்த கண்ணாடியை தெய்வமாகப் பார்க்கிறோம். வழிபடுகிறோம்.”

மதகுருவின் விளக்கத்தைக் கேட்டு கண்ணாடியைப் பார்த்த எனக்கும், அனைத்தும் உண்மைதான் என்ற புரிதல் உண்டானது.

நான் ஒரு காரியத்தைச் செய்தேன். அந்தக் கண்ணாடியை ஒரு இடத்தில் கொண்டுபோய் வைத்திருக்கிறேன். இங்கிருந்து ஒரு நாள் பயணம் செய்ய வேண்டும்- "அறிவின் கண்ணாடி”யை அடைவதற்கு. உனக்குள் என்னை நுழையச் செய். உன்னுடைய பணியாளாக இருப்பதற்கு என்னை அனுமதி. அதைத் தொடர்ந்து நீ எல்லா பண்டிதர்களையும் விட மேலான பண்டிதனாக ஆவாய். எல்லா ஞானங்களும் உனக்குச் சொந்தமானவையாக ஆகும். என்னை உன்னுடைய சரீரத்திற்குள் நுழைய அனுமதி.”

ஆனால், இளைஞனான மீனவன் விழுந்து விழுந்து சிரித்தான். “பண்டிதத்தன்மையைவிட காதல்தான் பெரியது. அது மட்டுமல்ல; இப்போதுகூட கடல் கன்னி என்னைக் காதலித்துக் கொண்டிருக்கிறாள்.” அவன் சொன்னான்.

“இல்லை... பண்டிதத்தன்மையைவிட பெரியது என்று கூறுவதற்கு எதுவுமே இல்லை.” ஆன்மா கூறியது.

“காதல்தான் பெரியது...” என்று திரும்பத் திரும்பக் கூறிக்கொண்டே மீனவன் கடலின் ஆழத்திற்குள் போய் மறைந்தான். ஆன்மா மீண்டும் புலம்பிக் கொண்டே புதர்களுக்குள் திரும்பிச் சென்றது.

7

இரண்டாவது வருடமும் அதே நேரத்தில் ஆன்மா கடற்கரைக்கு வந்து மீனவனை அழைத்தது. நீரின் மேற்பரப்பிற்கு வந்த மீனவன் கேட்டான். “நீ என்னை எதற்காக அழைத்தாய்?”

“வா... அருகில் வா.... நாம் பேசுவதற்கு எவ்வளவோ விஷயங்கள் இருக்கின்றன. நான் எவ்வளவோ காட்சிகளைப் பார்த்துவிட்டு வந்திருக்கிறேன்...”

மீனவன் அருகில் வந்து தாடையில் கையை வைத்துக்கொண்டு உட்கார்ந்தான்.

“கடந்த முறை நான் உன்னைவிட்டுப் பிரிந்து சென்ற பிறகு, நேராக தெற்கு திசை நோக்கிச் சென்றேன். தெற்கிலிருந்து வரக்கூடியவை அனைத்தும் மதிப்பு மிக்கவை ஆயிற்றே! ஆஷ்டர் நகரத்திற்குச் செல்லும் முக்கிய வீதியின் வழியாக நான் ஆறு நாட்கள் நடந்தேன். தூசி நிறைந்து சிவப்பு நிறத்திலிருந்த, பக்தர்கள்கூட பயணம் செய்திராத வழியில்தான் நான் ஆறு நாட்களாக நடந்தேன். இறுதியாக, ஏழாவது நாள் காலையில் நான் கண்களைத் திறந்த போது, என்னுடைய கால்களுக்கு அருகில் அடிவாரத்தில் நகரம் தெரிந்தது.

அந்த நகரத்தில் ஒன்பது கதவுகள் இருந்தன. ஒவ்வொரு வாசலிலும் மண்ணாலான ஒரு குதிரை இருந்தது. மலையின் மேலே இருந்து வீரர்கள் இறங்கி வருவதைப் பார்த்ததும் அவை கனைக்க ஆரம்பிக்கும். கோட்டையின் வாசல்கள் அனைத்தும் செம்பு பதிக்கப்பட்டவையாக இருந்தன. ஆங்காங்கே கண்காணிப்பதற்காக அமைக்கப்பட்டிருந்த இடங்களின் மேற்கூரைகள் பித்தளையால் செய்யப்பட்டிருந்தன. ஒவ்வொரு கோபுரத்திலும், கையில் வில் வைத்திருக்கும் போராளிகள் நின்றிருந்தார்கள். புலர்காலைப் பொழுதில் அவர்கள் பெரும்பறையை முழங்கச் செய்வார்கள். சூரியன் மறையும் நேரத்தில் சங்கு ஊதுவார்கள்.

நான் அந்த நகரத்திற்குள் நுழைய முயன்றபோது படை வீரர்கள் என்னைத் தடுத்தார்கள். நான் யார் என்று அவர்கள் விசாரித்தார்கள். நான் டெர்வில் இருந்து வருவதாகவும், மெக்காவிற்குப் பயணம் செல்வதாகவும் கூறியவுடன், அவர்கள் ஆச்சரியமடைந்து என்னை உள்ளே நுழைய அனுமதித்தார்கள்.

அந்த நகரத்திற்குள் வர்த்தகம் நடக்கும் இடத்தைப் போல ஒரு இடம் இருந்தது. உண்மையிலேயே கூறுவதாக இருந்தால் நீயும் என்னுடன் சேர்ந்திருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும் என்று நான் நினைத்துப் பார்த்தேன். அகலம் குறைவான தெருக்களுக்குக் குறுக்காக பெரிய பெரிய பட்டாம்பூச்சிகளைப்போல காகிதப் பறவைகள் வேகமாகப் பறந்து கொண்டிருந்தன. காற்று வீசும்போது, பல நிறங்களைக் கொண்ட குமிழ்களைப்போல அவை பறந்து விழுந்து கொண்டிருந்தன. தங்களது கடைகளுக்கு முன்னால் விரிக்கப்பட்டிருந்த பட்டாலான விரிப்புகளில் வர்த்தகர்கள் அமர்ந்திருந்தார்கள். தலையில் கட்டியிருந்த துணிகளின் ஓரங்களில் தங்கநிற ஜரிகை காணப்பட்டது. நீளமான தாடியை வளர்த்திருந்தார்கள். சிலர் வாசனை திரவியங்களையும், கூந்தலில் அணியக்கூடிய பொருட்களையும் விற்பனை செய்து கொண்டிருந்தார்கள். வேறு சிலர் இந்தியப் பெருங்கடலில் உள்ள தீவுகளிலிருந்து கொண்டு வந்திருந்த நறுமணப் பொருட்களை விற்றுக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களுடன் யாராவது உரையாட ஆரம்பித்துவிட்டால், உடனடியாக அவர்கள் வாசனைப் பொருட்களைப் பற்ற வைத்து, புகை உண்டாக்கி, அருமையான நறுமணத்தைப் பரவச் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். வெள்ளி ஆபரணங்களும், பொன்னில் செய்யப்பட்ட புலியின் நகங்களும், மரகதம் பதிக்கப்பட்ட கையில் அணியக்கூடிய நகைகளும், மோதிரங்களும் இன்னொரு பகுதியில் விற்பனைக்கு வைக்கப்பட்டிருந்தன. தேநீர் கடைகளிலிருந்து கிட்டாரின் இசை காற்றில் மிதந்து ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது. கஞ்சா புகைத்துக் கொண்டிருந்தவர்கள், தங்களுடைய வெளுத்துக் காணப்பட்ட முகங்களில் சிரிப்பை வரவழைத்து, அந்த வழியாகக் கடந்து சென்றவர்களையே பார்த்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தார்கள்.

உண்மையிலேயே கூறுவதாக இருந்தால்- நீயும் என்னுடன் இருந்திருக்க வேண்டும். வெளியே கருப்பு நிற உரோமத்தாலான பைகளுடன், மது விற்பனை செய்பவர்கள் மக்களுக்கு மத்தியில் நுழைந்து நடந்து கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களில் அதிகமானவர்கள் விற்பனை செய்வது தேன்போல இனிப்பாக இருந்த ஷிராஸ் மதுவைத்தான். உலோகத்தாலான குப்பிகளில் எடுத்து, அதன்மீது ரோஜா இதழ்களைத் தூவி விற்பனை செய்துகொண்டிருந்தார்கள்.