Lekha Books

“எனக்கு என்ன தேவை? எது எப்படியோ, உன்னுடைய விருப்பப்படி நடக்கட்டும்...” இந்த வார்த்தைகளைக் கூறிய மீனவன் கடலுக்குள் குதித்தான். அப்போது ‘ட்ரைட்டன்கள்’ சங்கு ஊதின. கடல் கன்னி மேலே வந்து அவனுடைய கழுத்தில் கையைப் போட்டு, அவனை அழைத்துக்கொண்டு சென்றாள்.

அவர்களையே பார்த்தவாறு, கடற்கரையில் தனியாக. அந்த ஆன்மா நின்றுகொண்டிருந்தது. அவர்கள் கடலின் அடிப்பகுதிகளுக்குள் மறைந்தவுடன், ஆன்மா புலம்பிக்கொண்டே புதர்களுக்குள் நடந்து மறைந்தது.

6

ஒரு வருடம் கடந்தபிறகு, ஆன்மா மீண்டும் கடற்கரைக்கு வந்து மீனவனை அழைத்தது. ஆழங்களுக்குள்ளிருந்து வெளிவந்த மீனவன், “நீ ஏன் என்னை அழைத்தாய்?” என்று கேட்டான்.

“வா... என் அருகில் வா... நான் பேசுவதற்கு எவ்வளவோ விஷயங்கள் இருக்கின்றன. இப்போது நான் எவ்வளவு காட்சிகளைப் பார்த்திருக்கிறேன், தெரியுமா?”

மீனவன் நீர்ப்பரப்பில் நெருங்கி வந்து நின்றான்.

ஆன்மா கூற ஆரம்பித்தது. “நாம் இங்கிருந்து புறப்பட்ட பிறகு, நேராக கிழக்கு திசை நோக்கிப் பயணம் செய்தேன். அதற்குக் காரணம் ஞானங்கள் அனைத்தும் உற்பத்தி ஆவதே பழமையான அந்த நாட்டில் தானே! ஆறு நாட்கள் பயணம் செய்தபின், ஏழாவது நாள் காலையில் டார்ட்டார்களின் நாட்டை அடைந்தேன். மிகவும் வெப்பம் நிறைந்ததாகவும், வறண்டு போயும் காணப்பட்ட அந்த நாட்டிலிருந்த ஒரு மரத்தின் நிழலில் ஓய்வெடுத்தேன்.

மாலை நேரம் ஆனபோது, வானத்தின் விளம்பில் சிவப்பு நிறத்தில் தூசி எழுவதைப் பார்த்த டார்ட்டார்கள், வண்ணம் பூசப்பட்ட அம்புகளையும், வில்களையும் எடுத்துக்கொண்டு புறப்படுவதைப் பார்த்தேன். பெண்கள் அழுதுகொண்டே ஓடி, சரக்கு வண்டிகளில் ஏறி உட்கார்ந்து கொண்டார்கள்.

மாலைப் பொழுது மறைய ஆரம்பித்தவுடன், டார்ட்டார்கள் திரும்பி வந்தார்கள். ஆனால், எண்ணிக்கையில் அவர்களில் ஐந்து பேர் குறைந்து விட்டிருந்தார்கள். திரும்பி வந்தவர்களில் பலருக்கும் காயம் உண்டாகியிருந்தது. அவர்கள் குதிரைகளை சரக்கு வண்டிகளில் கட்டி, ஓட்டிச் சென்றார்கள். மூன்று ஓநாய்கள் ஒரு குகைக்குள்ளிருந்து வெளியே வந்து வாசனை பிடித்துக் கொண்டிருந்தன. தொடர்ந்து அவை எதிர்திசையை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தன.

நிலவு உதயமான பிறகு, தூரத்தில்... சமவெளியில் ஒரு நெருப்புக் குண்டம் தெரிவதைப் பார்த்து அந்த இடத்தை நோக்கிப் புறப்பட்டேன். வர்த்தகர்கள் அங்கே கூட்டமாக அமர்ந்திருந்தார்கள். அவர்களுக்குப் பின்னால் ஒட்டகங்கள் கட்டப்பட்டிருப்பதையும், பணியாட்களான நீக்ரோக்கள் கூடாரம் அமைத்துக் கொண்டிருப்பதையும் பார்த்தேன்.

நான் அவர்களுக்கு அருகில் சென்றவுடன், வர்த்தகர்களின் தலைவன் வேகமாக எழுந்து வாளை உருவி, அங்கு வந்திருப்பதற்கான நோக்கத்தை விசாரித்தான்.

நான் ஒரு நாட்டின் இளவரசன் என்றும், என்னைப் பிடித்து அடிமையாக ஆக்க முயற்சி செய்த டார்ட்டார்களிடமிருந்து தப்பித்து ஓடி வருவதாகவும் அவர்களிடம் கூறினேன். அப்போது அவர்கள் ஐந்து டார்ட்டார்களின் தலைகள் மரக் கிளைகளில் குத்தி வைக்கப்பட்டிருப்பதை புன்னகைத்துக் கொண்டே காட்டினார்கள்.

தொடர்ந்து அவர்கள் "கடவுளின் தூதர் யார்?” என்று என்னிடம் கேட்டார்கள். நான் ‘முஹம்மது’ என்று கூறினேன்.

அந்தப் பெயரைக் கேட்டவுடன், அவர்கள் எனக்கு முன்னால் வந்து நின்று வணங்கி, என் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு போய் தங்களின் தலைவனுக்கு அருகில் அமரச் செய்தார்கள். ஒரு நீக்ரோ வேலைக்காரன் மரத்தாலான கலத்தில் குதிரையின் பாலையும், பொரித்த ஆட்டு மாமிசத்தையும் கொண்டு வந்து தந்தான்.

பொழுது புலரும் வேளையில் நாங்கள் பயணத்தைத் தொடங்கினோம். தலைவனுடன் சேர்ந்து, சிவப்பு நிற உரோமங்களைக் கொண்ட ஒட்டகத்தின் மீது அமர்ந்து நான் பயணித்தேன். எங்களுக்கு முன்னால் நீளமான ஈட்டியுடன் ஒரு வீரன் போய்க் கொண்டிருந்தான்... இரண்டு பக்கங்களிலும் தென்னிந்தியப் போர்வீரர்களும், பின்னால் கழுதைகளும், அதற்குப் பின்னால் மற்ற வர்த்தகர்களும், நாற்பது ஒட்டகங்களும், அதன் இரண்டு மடங்கு எண்ணிக்கையிலான கழுதைகளும் அந்தக் கூட்டத்தில் இருந்தார்கள்.

டார்ட்டார்களின் நாட்டிலிருந்து நிலவைச் சபிக்க கூடியவர்களின் நாட்டிற்கு நாங்கள் சென்றோம்.

உயரமான மலைகளில் தங்கத்தைப் பாதுகாத்துக் கொண்டு காவலாக நின்றிருக்கும் க்ரைஃபுன்களையும், குகைகளுக்குள் உறங்கிக் கொண்டிருக்கும் ட்ராகன்களையும் நாங்கள் பார்த்தோம். பனி நிறைந்த மலை எங்கே இடிந்து விழுந்து விடுமோ என்ற அச்சம் உண்டாகி, மூச்சைப் பிடித்துக்கொண்டு எங்களின் பயணம் நடந்து கொண்டிருந்தது. அடிவாரத்தின் வழியாகப் போய்க் கொண்டிருந்தபோது, மரங்களின் பொந்துகளில் இருந்துகொண்டு பிக்மிகள் எங்களை நோக்கி அம்புகளை எய்தார்கள். இரவு வேளைகளில் காட்டு மனிதர்களின் பெரிய பறை ஓசைகள் கேட்டுக் கொண்டிருந்தன. மனிதக் குரங்குகள் இருந்த இடத்தில் பழங்களைப் படையலாக வைத்து, அவர்களுடைய தொந்தரவுகளிலிருந்து தப்பித்து, பாம்புகள் இருந்த இடத்தை அடைந்தபோது, மண்பாத்திரத்தில் சூடான பாலை வைத்தோம். அவையும் எங்களைப் போக அனுமதித்தன. நாங்கள் ஆக்ஸஸ் நதியின் கரையை அடைந்தோம். பக்குவம் செய்யப்பட்ட மிருகத்தின் தோலையும், மரங்களாலான மிதவைகளையும் பயன்படுத்தி ஆற்றைக் கடந்தோம். எங்களுக்கு எதிராக நீர்க் குதிரைகள் ஓசை எழுப்பியவாறு நெருங்கி வந்தன. அவற்றைப் பார்த்ததும், ஒட்டகங்கள் பயந்து நடுங்கின.

ஒவ்வொரு நகரத்திலும் மன்னர்கள் எங்களிடமிருந்து மிகப்பெரிய தொகையை வாங்கினார்கள்... ஆனால், நகரத்தின் எல்லையைத் தாண்டி யாரும் எங்களை நுழையவிடவில்லை பேரீச்சம் பழம் கலந்த அரிசி மாவால் செய்யப்பட்ட அப்பத்தையும், தேனில் வேக வைத்த சோள அப்பத்தையும், வேறு சில பலகாரங்களையும் அவர்கள் மதிலின் மேற்பகுதி வழியாக எங்களுக்குத் தந்தார்கள்; அவ்வளவுதான். அவர்கள் தந்த ஒவ்வொரு சிறிய கூடைக்கும் நாங்கள் ஒரு முத்து மணியை விலையாகக் கொடுத்தோம்.

கிராமத்து மனிதர்களோ... நாங்கள் வருவதைப் பார்த்ததும், கிணறுகளில் விஷத்தைக் கலந்துவிட்டு மலையின் உச்சியை நோக்கிச் சென்றுவிட்டார்கள். நாங்கள் ‘மகெய்ஸு’களுடன் போராடினோம். வயதானவர்களாகப் பிறந்து, ஒவ்வொரு வருடமும் வயது குறைந்து, இறுதியில் குழந்தைகளாக இறக்கக் கூடியவர்களாக அவர்கள் இருந்தார்கள். தங்களை கடவுளின் மைந்தர்கள் என்று கூறிக்கொண்டு, சரீரத்தில் மஞ்கள், கறுப்பு வண்ணங்களைப் பூசிக் கொண்டு திரியும் லக்ட்ராயிகள்; எங்களுடைய கடவுளான சூரியனுக்கு முன்னால் வராமல், இருண்ட குகைகளுக்குள் வாழ்ந்து, இறந்தவர்களை மரத்தில் அடக்கம் செய்யும் ஆரண்டீஸ்கள்; வெண்ணெயையும் கோழி முட்டையையும் படையலாக அளித்து, பச்சை நிற ஸ்படிக கம்மலை அணிவித்து, முதலைக் கடவுளை வழிபடும் க்ரிமனியன்கள்; நாயின் முகத்தைக் கொண்ட சுகஸான்பிகள் என்று எல்லோருடனும் நாங்கள் போர் புரிந்தோம். எங்களுடைய படையில் மூன்றில் ஒரு பகுதி மனிதர்களை இந்தப் போர்களில் இழந்தோம். இன்னொரு மூன்றில் ஒரு பகுதி மனிதர்களை உணவுப் பற்றாக்குறையின் காரணமாக இழந்தோம். எஞ்சியுள்ளவர்கள் என்னை சுட்டிக் காட்டி, திருப்தி இல்லாதவர்களாக இருந்தார்கள். தங்களை மோசமான நிலையில் கொண்டுபோய் சேர்த்தவன் நான்தான் என்று அவர்கள் கூறினார்கள்.