Lekha Books

சந்தையிலிருந்த பழக் கடைகளில் எல்லா வகையான பழங்களும் கிடைத்தன. நன்கு சிவப்பாக பழுத்த அத்திப் பழமும், நல்ல மணத்தைக் கொண்ட, மஞ்சள் நிறத்திலிருந்த சாத்துக்குடிப் பழமும், தண்ணீர்ப் பூசணியும், பொன்னைப்போல சிவந்து காணப்பட்ட ஆப்பிளும், பச்சை நிறத்திலிருந்து கொடி எலுமிச்சம்பழமும், ஆரஞ்சும்... ஒருநாள் நான் அங்கு நின்று கொண்டிருந்த போது, ஒரு யானை அதன் வழியே வந்தது. அதன் தும்பிக்கையில் மஞ்சளைப் பூசி நிறம் பிடிக்கச் செய்திருந்தார்கள். வந்தவுடன் அது ஒரு கடையின் முன்னால் போய் நின்று, ஆரஞ்சுப் பழங்களை எடுத்து சாப்பிட ஆரம்பித்தது. அதைப் பார்த்த கடையின் உரிமையாளர் சிரித்துக் கொண்டிருந்தார். அவர்கள் எப்படிப்பட்ட மனிதர்கள் என்பதை சிந்தித்துப் பார்க்க மட்டுமே உன்னால் முடியும்!

ஒருநாள் மாலை நான் சந்தையில் இருந்தபோது, சில நீக்ரோக்கள் ஒரு பல்லக்கைச் சுமந்து செல்வதைப் பார்த்தேன். பிரகாசமான வண்ணம் பூசப்பட்ட மரக் கொம்புகளைக் கொண்டு அதை உருவாக்கியிருந்தார்கள். அதன் கைப்பிடிகளில் பித்தளையாலான மயிலின் வடிவம் பொருத்தப்பட்டிருந்தது. அதன் சாளரங்கள் மெல்லிய மஸ்லின் துணியாலான திரைச்சீலையால் மூடப்பட்டிருந்தது. எனக்கு மிகவும் அருகில் அது கடந்து சென்றபோது, வெண்மையாகக் காணப்பட்ட ஒரு முகம் அதற்குள்ளே இருந்து சிரிப்பதைப் பார்த்தேன். நான் பல்லக்கின் பின்னால் சென்றபோது, அதைச் சுமந்துசென்ற நீக்ரோக்கள் முகத்தைச் சுளித்தபடி தங்களுடைய வேகத்தை அதிகரித்தார்கள். நான் அதை கவனிக்காததுபோல் காட்டிக் கொண்டே, பல்லக்கைப் பின்பற்றி நடந்தேன். ஒரு ஆழ்ந்த சிந்தனை என்னை ஆட்கொண்டு விட்டிருந்தது.

இறுதியில் அவர்கள் வெண்மை நிறத்தில், சதுரமாக இருந்த ஒரு வீட்டுக்கு முன்னால் போய் நின்றார்கள். அதற்கு சாளரங்கள் எதுவும் இல்லாமலிருந்தது. அதற்கு பதிலாக கல்லறையின் வாசலைப்போல ஒரு கதவு மட்டும் இருந்தது. அவர்கள் பல்லக்கை கீழே இறக்கி வைத்துவிட்டு, செம்பாலான சுத்தியலால் கதவை மூன்று முறை தட்டினார்கள். பச்சை நிறத்திலிருந்த, உரோமத்தாலான துர்க்கி ஆடையை அணிந்த ஒரு ஆர்மேனியாக்காரன் அந்தக் கதவின் வழியாகப் பார்த்தான். இவர்களைப் பார்த்த அந்த மனிதன் கதவைத் திறந்து, வெளியே வந்து ஒரு தரை விரிப்பை விரித்தான். அப்போது பல்லக்கிலிருந்து ஒரு பெண் கீழே இறங்கினாள். அவள் உள்ளே செல்வதற்கு மத்தியில் சற்று திரும்பி என்னைப் பார்த்து சிரித்தாள். அந்த அளவிற்கு வெண்மையான ஒரு மனிதப் பிறவியை நான் இதுவரை பார்த்ததே இல்லை.

சாயங்காலம், நிலவு உதித்தபிறகு நான் மீண்டும் அங்கு சென்றேன். அந்த வீட்டைத் தேடினேன். ஆனால், அது அங்கே இல்லை. அப்போது நான் நினைத்தேன். அந்தப் பெண்ணை எனக்குத் தெரியும். அதனால்தான் அவள் என்னைப் பார்த்து சிரித்திருக்கிறாள் என்று.

உண்மையிலேயே நீ என்னுடன் இருந்திருக்க வேண்டும். அமாவாசை இரவு விருந்தையொட்டி, இளைஞரான மன்னர் அரண்மனையிலிருந்து வரும் நாளாக அது இருந்தது. அவர் மசூதிக்கு தொழுவதற்காகச் சென்றிருந்தார். அவருடைய தாடியும், தலைமுடியும் ரோஜா இதழ்களைக் கொண்டு நிறமாக்கப்பட்டிருந்தன. கன்னங்களில் பொன் இழைகளைத் தேய்த்திருந்தார்கள். உள்ளங்கைகளும், கால் பாதங்களும் காவி நிறம் பூசப்பட்டு, மஞ்சள் நிறத்தில் இருந்தன.

சூரியன் உதயமாகும்போது, வெள்ளி நிற ஆடை அணிந்து அரண்மனையிலிருந்து வரும் அவர், சூரியன் மறையும் நேரத்தில் பொன் நிற ஆடை அணிந்து திரும்பிச் செல்கிறார். மக்கள் அனைவரும் தங்களின் முகங்களை மறைத்துக் கொண்டு அவரைச் சூழ்ந்து கொண்டு நிற்பார்கள். ஆனால், நான் அதைச் செய்யவில்லை. ஒரு பேரீச்சம்பழம் விற்பனை செய்யும் கடைக்கு முன்னால் நான் நின்றிருந்தேன். எந்தவொரு மரியாதைச் செயல்களையும் நான் செய்யவில்லை. என்னைப் பார்த்த மன்னர் சற்று நின்று, நெற்றியைச் சுளித்துக்கொண்டு பார்த்தார். நான் எந்தவித அசைவும் இல்லாமல் நின்றிருந்தேன். ஆட்கள் என்னுடைய தைரியத்தைப் புகழ்ந்தாலும், சீக்கிரமே நகரத்தைவிட்டுப் போய்விட வேண்டும் என்பதுதான் எல்லாருடைய அறிவுரையாக இருந்தது. நான் அதைக் காதிலேயே போட்டுக் கொள்ளாமல், அரிதான கடவுள் சிலைகளைச் செய்பவர்களின் அருகில் சென்றேன். தங்களுடைய தொழில் காரணமாக வெறுக்கப்பட்டிருந்த அவர்களிடம் நான் நடைபெற்ற இந்த சம்பவங்களைப் பற்றியெல்லாம் கூறினேன். அப்போது அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் ஒரு சிலையை எடுத்துக் கொடுத்து விட்டு, உடனடியாக அங்கிருந்து கிளம்பிச் செல்லும்படி கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொண்டார்கள். அன்று இரவு, மாதுளம் பழத் தெருவின் தேநீர் கடையில் இருந்த என்னை, மன்னரின் படையாட்கள் வந்து அரண்மனைக்கு அழைத்துச் சென்றார்கள். நான் உள்ளே நுழைந்தவுடன், எனக்குப் பின்னாலிருந்த கதவை அடைத்து, சங்கிலி போட்டு பூட்டினார்கள். ஆச்சரியப்படக் கூடிய கலைவேலைப்பாடுகள் கொண்ட சிற்பங்களுடன் உயர்ந்த தன்மை கொண்டவையாக அங்கிருந்த தூண்களும் சுவர்களும் இருந்தன. அப்படிப்பட்ட ஒன்றை அதற்கு முன்பு எந்தச் சமயத்திலும் நான் பார்த்ததே இல்லை.

நான் அங்கு நடந்து சென்றபோது, முகத்தை மறைத்துக்கொண்டு இரண்டு பணிப்பெண்கள் மாடியில் இருந்தவாறு பார்ப்பதை கவனித்தேன். அவர்கள் என்னை ஆராய்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். படை வீரர்கள் தங்களின் நடையின் வேகத்தை அதிகரித்தார்கள். அவர்களுடைய ஈட்டிகளின் அடிப்பகுதி பளபளப்பாக்கப்பட்ட தரையில் தொடர்ந்து தட்டிக்கொண்டே இருந்தன. யானைத் தந்தத்தாலான கதவைத் திறந்து, அவர்கள் என்னை முன்னால் போகச் செய்தனர். ஏழு நிலைகளைக் கொண்டு உருவாக்கப்பட்ட ஒரு பூந்தோட்டத்திற்கு நாங்கள் சென்றோம். ட்யூலிப் செடிகளும், பாரிஜாதமும், கல் வாழையும் நிறைந்த தோட்டமாக அது இருந்தது. சிறிய ஒரு குழலைப்போல காற்றில் நீர் வரக்கூடிய ஒரு இயந்திரம் அங்கு இருந்தது. எரிந்து முடிந்த பந்தத்தைப்போல நின்றுகொண்டிருந்த மரங்களும், அதிலொன்றின் கிளையில் அமர்ந்து பாடிக் கொண்டிருந்த இரவில் பாடும் பறவைகளும் காணப்பட்டன.

அந்தப் பூந்தோட்டத்தின் இறுதியில் ஒரு கூடாரம் இருந்தது. நாங்கள் அங்கு சென்றபோது, இரண்டு அரவானிகள் அதன் வழியாக வந்தார்கள். நடந்த போது, அவர்களுடைய தடிமனான சரீரங்கள் இரு பக்கங்களிலும் இப்படியும் அப்படியுமாக அசைந்து கொண்டிருந்தன. மஞ்சள் வண்ணம் பூசப்பட்ட கண் இமைகளின் வழியாக அவர்கள் என்னை ஆர்வத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களில் ஒருவன் படைவீரர்களில் ஒருவனைச் சற்று விலக்கி நிறுத்தி, தாழ்ந்த குரலில் என்னவோ முணுமுணுத்தான். இன்னொருவன் வாசனைப் பொருட்களை மென்று கொண்டிருந்தான்.

சில நிமிடங்களில் அந்தப் படைவீரன் திரும்பி வந்து, மற்ற படை வீரர்களை அரண்மனைக்குத் திரும்பிப் போகும்படிச் சொன்னான். எங்களுக்குப் பின்னால் அரவானிகள் வந்தார்கள். வரும் வழியில் அவர்கள் இனிப்பான மல்பரி கனிகளைப் பறித்து சாப்பிட்டுக் கொண்டே வந்தார்கள். இடையில், அவர்களில் மூத்த மனிதன் என்னைப் பார்த்து குறும்புத்தனமாக சிரித்தான்.