Lekha Books

9

பொழுது புலர்ந்ததும், மீனவன் எழுந்து ஆன்மாவிடம் சொன்னான்: “நீ கூறுவது எதையும் செய்யாமல் இருப்பதற்காக, நான் என்னுடைய கைகளைக் கயிறு கொண்டு கட்டிக்கொள்ளப் போகிறேன். இதேபோல உதடுகளை மூடிக்கொள்ளப் போகிறேன்... பிறகு... நீ கூறுவது எதற்கும் பதில் வராது. பிறகு... நான் என்னுடைய காதலி இருக்குமிடத்திற்குத் திரும்பிச் செல்லப் போகிறேன். அந்தக் கடலின் கரைக்குச் சென்று, அவளை வரவழைத்து, நீ என்னைச் செய்ய வைத்த மோசமான செயல்கள் அனைத்தையும் அவளிடம் கூறப்போகிறேன்.”

ஆனால், ஆன்மா அவனை விடுவதாக இல்லை. “திரும்பிச் செல்லும் அளவிற்கு உன்னுடைய காதலி யார்? இந்த உலகத்தில் அவளைவிட பேரழகு படைத்த பெண்கள் எவ்வளவோ பேர் இருக்கிறார்கள். காட்டிலிருக்கும் பறவையைப்போல நடனமாடும் பெண்கள் இருக்கிறார்கள். காலில் மருதாணி பூசியிருப்பவர்கள்... கையில் செம்பு வளையல்கள் அணிந்திருப்பவர்கள்... நடனமாடிக் கொண்டிருப்பதற்கு மத்தியில் நீரைப் போல தெளிவாகச் சிரிப்பவர்கள்... வா.... என்னுடன் அவர்கள் இருக்குமிடத்திற்கு வா... பாவத்தைப் பற்றி சிந்திக்குமளவிற்கு உனக்கு என்ன பிரச்சினை? தின்பதற்குத் தகுதி கொண்டவை, தின்பதற்காக இருப்பவைதானே? குடிக்கும்போது இனிப்பாக இருக்கிறது என்றால், அதில் விஷம் இருக்கிறது என்று அர்த்தமா? உன்னை நீயே பிரச்சினைகளுக்குள் சிக்க வைத்துக் கொள்ளதே. வா... என்னுடன் சேர்ந்து வா... நாம் இன்னொரு நகரத்திற்குச் செல்வோம். ட்யூலிப் மலர்கள் நிறைந்த ஒரு சிறிய நகரம் இருக்கிறது. நீலநிற மார்புப் பகுதியிலிருக்கும் பீலியை விரிக்கும்போது, ஒளிவீசக் கூடிய மயில்கள் அங்கே இருக்கின்றன. அவற்றை கவனித்துக் கொள்பவள் சில நேரங்களில் கைகளைக் கொண்டும், சில நேரங்களில் கால்களைக் கொண்டும் நின்றுகொண்டே மிகவும் அழகாக நடனமாடுவாள். மிகவும் அழகாக ஆடைகளணிந்து, சிரித்து, ரசித்துக் கொண்டே இருக்கும் அவளுடைய நடனம். உன்னுடைய சொந்தப் பிரச்சினைகளில் சிக்கிக் கொள்ளாமல், வா... நாம் அங்கே செல்லலாம்.

ஆனால், ஆன்மாவிடம் பதிலெதுவும் கூறாமல், தன்னுடைய உதடுகளை மவுனத்தால் அடைத்து வைத்தான் மீனவன். தன்னுடைய கைகளை ஒரு கயிறைக் கொண்டு இறுக்கிக் கட்டினான். பிறகு, தான் வந்த வழியிலேயே அவன் திரும்பி நடந்தான். வழியில் பல இடங்களிலும் ஆன்மா பல ஆசைகளில் அவனை இறக்கினாலும், மீனவன் அவற்றில் விழவில்லை. அந்த அளவிற்கு அவனுக்குள் இருந்த காதல் பலம் கொண்டதாக இருந்தது.

பழைய கடற்கரையை அடைந்ததும். அவன் தன்னுடைய கையில் இருந்த கட்டுகளை அவிழ்த்து விட்டு, உதட்டிலிருந்த பூட்டை உடைத்தெறிந்து விட்டு, அவன் கடல் கன்னியை அழைத்தான். ஆனால், அவனுடைய அழைப்பைக் கேட்டு அவள் வரவில்லை. பகல் முழுவதும் அவன் அவளை அழைத்துக் கொண்டிருந்தும், அதற்கு அவளிடமிருந்து எந்தவொரு பதிலும் கிடைக்கவில்லை. அதைப் பார்த்த மீனவனின் ஆன்மா அவனை கிண்டல் பண்ண ஆரம்பித்தது. “உன்னுடைய காதலில் என்ன கிடைத்தது? நீ உடைந்த பாத்திரத்தில் நீர் பிடிப்பவனைப் போன்றவன். கையில் இருந்ததைக் கொடுத்து விட்டாய். திரும்ப எதுவும் கிடைக்கவில்லை. என்னுடன் சேர்ந்து நீ வந்திருந்தால், இதைவிட எவ்வளவோ மேலானதாக இருந்திருக்கும்! சந்தோஷத்தின் அடிவாரம் எங்கே இருக்கிறது என்ற விஷயம் எனக்குத் தெரியும். அத்துடன் அங்கு என்ன செய்யவேண்டும் என்பதும்...!”

ஆனால், மீனவன் ஆன்மாவிற்கு பதிலெதுவும் கூறவில்லை. அவன் அங்கிருந்த பாறைகளுக்கு மத்தியிலிருந்த இடைவெளியில் ஒரு குழியை உண்டாக்கி, ஒரு வருடத்திற்கு அங்கேயே தங்கியிருந்தான். எல்லா நாட்களிலும் பொழுது புலரும் நேரத்திலேயே கடற்கரைக்குச் சென்று, கடல் கன்னியை அழைப்பான். மதிய நேரத்திலும் சென்று கூப்பிடுவான். இரவு வேளையிலும் கடற்கரைக்குச் சென்று அவளைப் பெயர் சொல்லி அழைப்பான். ஆனால், ஒருமுறைகூட அவள் நீர்ப்பரப்பில் தன்னுடைய முகத்தைக் காட்டவில்லை. அவன் பல இடங்களிலும் தேடிப் பார்த்தும், வேறு எந்த இடத்திலும் அவளைப் பார்க்க முடியவில்லை.

ஆன்மாவோ, எல்லா நேரங்களிலும் அவனுக்கு முன்னால் இனிய வாக்குறுதிகளை அள்ளி வீசிக் கொண்டிருந்தது. ஆனால், ஒருமுறைகூட அவன் அந்த ஆசை வார்த்தைகளில் விழவில்லை. அந்த அளவிற்கு அவனுடைய காதல் பலம் கொண்டதாகவும், ஆழமானதாகவும் இருந்தது.

இப்படியே ஒரு வருடம் கடந்தோடி விட்டது. அப்போது ஆன்மா தனக்குத்தானே சிந்தித்தது. "நான் என்னுடைய எஜமானரை இவ்வளவு நாட்களும் மோசமான காரியங்களை நோக்கிப் பிடித்திழுக்க முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால், பலமான அந்தக் காதலுக்கு சிறிதும் கேடு உண்டாகவில்லை. இனி... இப்போது... நல்ல விஷயங்களைக் கொண்டு கவர்ந்திழுக்க முயற்சிப்போம். ஒருவேளை என்னுடன் ஆள் வந்து சேர்ந்தால்...?”

ஆன்மா மீனவனிடம் கூற ஆரம்பித்தது: “நான் இவ்வளவு காலமும் இந்த உலகத்திலுள்ள சந்தோஷங்களைப் பற்றி மட்டுமே கூறிக்கொண்டிருந்தேன். நீ அவற்றை காது கொடுத்து கேட்கவில்லை. இனி... இந்த உலகத்திலுள்ள வேதனைகளையும் துயரங்களையும் பற்றிக் கூறுகிறேன். அது... ஒருவேளை உன்னை மாறும்படிச் செய்யலாம். உண்மையிலேயே கூறுவதாக இருந்தால்- வேதனைதான் இந்த உலகத்திலேயே மன்னனாக இருக்கிறது. அதிலிருந்து யாராலும் தப்பிக்க முடியாது. அணிவதற்கு ஆடைகள் இல்லாதவர்களும், சாப்பிடுவதற்கு உணவு இல்லாதவர்களும் அங்கே இருக்கிறார்கள். பழைய துணிகளை அணிந்துகொண்டு வாழும் விதவைகள் இருக்கிறார்கள். ஓட்டை விழுந்த பையுடன் நடந்து திரியும் பிச்சைக்காரர்கள் இருக்கிறார்கள். வா... நாம் அங்கு செல்லலாம். இல்லாவிட்டால்... நீ இங்கேயே கடல் கன்னியை அழைத்துக் கொண்டு இருக்கப் போகிறாயா? இவ்வளவு நாட்களாக அழைத்து அவள் வரவில்லை. இனி வருவாளா? நீ இந்த அளவிற்கு விலை மதிப்பு கொண்டதாக நினைக்கும் காதல் இதுதானா?”

அதற்குப் பிறகும், தன் காதலின் பலத்தின்மீது நம்பிக்கை கொண்டிருந்த மீனவன் தொடர்ந்து கடற்கரைக்குச் சென்று, மூன்று நேரங்களிலும் கடல் கன்னியை அழைத்துக் கொண்டிருந்தான். இரவு நேரத்தில்கூட அவளுடைய பெயரை அவன் உச்சரித்துக் கொண்டிருந்தான். ஆனால், ஒருமுறைகூட அவள் கடல் பரப்பிற்கு வரவேயில்லை. அவன் அவளைத் தேடி கடலுக்குள் நதிகள் நுழையும் பகுதிகளுக்குச் சென்றான். அலைகள் ஆர்ப்பரித்துக் கொண்டிருக்கும் அடிவாரங்களுக்குச் சென்றான். நிலவின் நீல வெளிச்சத்தில் குளித்த வண்ணம் நின்றிருக்கும் கடலிலும், புலர்காலைப் பொழுதின் மெல்லிய வெளிச்சத்தில் கிடக்கும் கடலிலும் தேடிப் பார்த்தான்.

இப்படியே இரண்டு வருடங்கள் முடிந்து விட்டன. மீனவன், தன்னுடைய குடிலில் தனியாக இருக்கும் போது, ஆன்மா சொன்னது: “ஹா! நான் உன்னை தீமையான விஷயங்களைக் கூறி, பிடித்திழுக்க முயற்சித்தேன். பிறகு... நல்ல விஷயங்களைக் கூறி, கவர்ந்திழுப்பதற்கு முயற்சித்தேன். ஆனால், உன்னுடைய பலமான காதலுக்கு முன்னால், அனைத்தும் தோல்வியடைந்து விட்டன.