Lekha Books

இனிமேல்... நான் உன்னை எந்தச் சமயத்திலும் வசீகரிக்க முயற்சிக்க மாட்டேன். அதனால், முன்பு மாதிரியே என்னை உன்னுடைய இதயத்திற்குள் நுழைய அனுமதி... முன்பு மாதிரியே நான் இருந்து கொள்கிறேன்.”

“உண்மையாகவே நீ உள்ளே நுழைய வேண்டும்.” மீனவன் சொன்னான். “கொஞ்சகாலம் இதயமே இல்லாமல் உலகம் முழுவதும் அலைந்து திரிந்தாய் அல்லவா நீ?”

“கஷ்டம்! உன்னுடைய இதயத்திற்குள் நுழைவதற்கு எனக்கு ஒரு வழியும் தெரியவில்லை. அந்த அளவிற்கு இந்த இதயம் அன்பால் நிறைந்திருக்கிறது...” ஆன்மா புலம்பியது.

“பரவாயில்லை... ஏதாவது வழி இருக்கிறதா என்று நான் பார்க்கிறேன்.” மீனவன் தேற்றினான்.

அவர்கள் அவ்வாறு உரையாடிக் கொண்டிருந்த போது, கடலில் ஒரு ஓலம் கேட்டது. கடல் வாழ் உயிரினங்கள் மரண நேரத்தில் உண்டாக்கும் அலறல் சத்தத்தைப்போல அது இருந்தது. வேகமாக எழுந்த மீனவன் தன்னுடைய குடிலை விட்டு, கடற்கரையை நோக்கி ஓடினான். வெள்ளியை விட வெண்மையான ஒரு கட்டுடன், கறுப்பு நிற அலைகள் கரையை நோக்கி வேகமாக வந்துகொண்டிருந்தன. அலையிலிருந்து அதை நுரை ஏற்றெடுத்தது... கடைசியில் கரை... இறுதியில் மீனவன் அதைப் பார்த்தான். தன்னுடைய கால்களுக்கு அருகில் இறந்து விறைத்துப்போய் கிடக்கும் கடல் கன்னியின் பிணத்தை...

குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதுகொண்டே அவன் கடல் கன்னியின் முகத்தில் முத்தமிட்டான். அவளை இறுக அணைத்துக்கொண்டு மணலில் கிடந்த அவன், அவளுடைய ஈரமான தலைமுடியைத் தடவினான்.

அவளுடைய மூடப்பட்டிருந்த கண்களில் முத்தமிட்ட அவன் தேம்பித் தேம்பி அழுதான். அந்த இறந்த உடலுக்கு முன்னால் அவன் தன்னுடைய குற்றங்களைக் கூறினான்.

திடீரென்று கறுத்த கடல் அருகில் வந்தது. வெண்மையான நுரைகள் ஒரு புலியைப்போல சீறின. நுரையின் வெண்மையான நகங்கள் கடற்கரையில் மோதிக்கொண்டிருந்தன... கடல் அரசனின் அரண் மனையிலிருந்து எழுந்த ஓலத்தை மீண்டும் கேட்பதற்காக கடலில் தூரத்தில் எங்கோ ட்ரைட்டன்கள் சங்கு ஊதி அழைத்தன.

“ஓடித் தப்பிக்க வழி பார்...” ஆன்மா உரத்த குரலில் கூறியது: “அதோ... கடல் நெருங்கி வந்துகொண்டிருக்கிறது. அது உன்னையும் கொன்றுவிடும். ஓடி... விலகிச் செல். காதலின் பலம் காரணமாக உன்னுடைய இதயம் எனக்கு முன்னால் மூடப்பட்டு இருக்கிறது என்று தோன்றுகிறது. பாதுகாப்பான ஒரு இடத்திற்கு வேகமாக போய்ச் சேர். என்னை இந்த உலகத்தில் மீண்டும் இதயமே இல்லாமல் அலைந்து திரிய விட்டு விடாதே.”

ஆனால், மீனவனோ அதைப் பற்றியெல்லாம் கவலையேபடாமல் கடல் கன்னியை அழைத்துக் கொண்டே இருந்தான். “அறிவைவிட உயர்ந்தது காதல்தான். பணத்தைவிட விலை மதிப்பு உள்ளதும், மனித மகள்களின் பாதங்களைவிட அழகானதும் அதுதான்... அது நெருப்பில் வாடுவதோ, நீரில் நனைவதோ இல்லை. நான் புலர்காலைப் பொழுதில் உன்னை அழைத்தேன். நீ வரவில்லை. உன்னுடைய பெயரை இப்போது நிலவுகூட தெரிந்துகொண்டிருக்கும். அதற்குப் பிறகும் நீ வரவில்லை. கஷ்ட காலம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்- நான் உன்னை விட்டுப் போயிருந்தாலும், உன்னுடைய காதல் என்னுடனே இருக்கிறது. நீ இறந்ததைத் தொடர்ந்து, நானும் இனி உயிரைவிடப் போகிறேன்.” அவனுடைய புலம்பல் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது.

ஆன்மா அவனைவிட்டு தூரத்தில் விலகி நின்றது. ஆனால், காதலின் பலத்தில் எல்லாவற்றையும் மறந்துவிட்ட மீனவனால் அது முடியவில்லை. நெருங்கி நெருங்கி வந்துகொண்டிருந்த கடலோ, அலைகளில் அவனை மூட ஆரம்பித்தது. தன்னுடைய இறுதி நெருங்கிவிட்டது என்பதை உணர்ந்து கொண்ட மீனவன், பைத்தியம் பிடித்த நிலையில் இருந்த உதடுகளால் கடல் கன்னியின் மென்மையான அதரங்களில் முத்தமிட்டான். அத்துடன் அவனுக்குள்ளிருந்த இதயம் தகர்ந்தது. காதலின் முழுமையில் தகர்ந்த அந்த இதயத்திற்குள் வழி கண்ட ஆன்மா, அதற்குள் நுழைந்தது. முன்பைப்போல அவர்கள் ஒன்றாக ஆனார்கள். அதற்குள் மீனவனை... அலைகளைக் கொண்டு கடல் விழுங்கி விட்டிருந்தது.

10

கோபமாக இருந்த கடலை ஆசீர்வதிப்பதற்காக அதிகாலை வேளையில் பாதிரியார் வந்தார். துறவிகளும் இசை நிபுணர்களும் ஊதுபத்தி பற்ற வைப்பவர்களும் மெழுகுவர்த்தி ஏற்றுபவர்களும் அவரைப் பின்பற்றி வந்தார்கள். கடற்கரைக்கு வந்த பாதிரியார், கடல் கன்னியின் இறந்த உடலையும், அதை இறுக அணைத்துக்கொண்டு நுரையில் குளித்தவாறு கிடந்த மீனவனையும் பார்த்தார். “நான் இந்தக் கடலை ஆசீர்வதிக்க மாட்டேன். இதற்குள் இருப்பவற்றையும்! இந்தக் கடல் கன்னிகள் சபிக்கப்பட்டவர்கள். அதை விட சபிக்கப்பட்டவர்கள் அவர்களுடன் செல்பவர்கள். காதல் என்ற பெயரில் தெய்வத்தை மறந்துவிட்டவன், இதோ அவனுடைய காதலியுடன் சேர்ந்து, தெய்வத்தால் விதிக்கப்பட்டுக் கிடக்கிறான்! அவனுடைய உடலையும் அவனுடைய காதலியின் உடலையும் எடுத்து சலவை செய்பவர்கள் இருக்கும் பகுதிக்கு அருகில் குழியைத் தோண்டி புதையுங்கள். அங்கு எந்தவொரு அடையாளமும் இட வேண்டாம். யாருக்கும் அந்த இடம் தெரியக்கூடாது. வாழ்க்கையில் அந்த அளவிற்கு சபிக்கப்பட்டவர்கள் அவர்கள். மரணத்திலும் அப்படித்தான்...”

பாதிரியார் கூறியதைப்போலவே, அவர்கள் பின்பற்றி நடந்தார்கள். சலவை செய்பவர்களின் பகுதிக்கு அருகில் ஒரு இடத்தில் அவர்களைக் குழிதோண்டிப் புதைத்தார்கள்.

அதற்குப் பிறகு... மூன்று வருடங்கள் கழித்து, ஒரு புனித நாளன்று நம்பிக்கையாளர்களுடன் உரையாடுவதற்காக பாதிரியார் தேவாலயத்திற்கு வந்தார். தன்னுடைய ஆடையை அணிந்து நுழைந்த அவர், பீடத்திற்கு முன்னால் வணங்கி தன் தலையை உயர்த்தியபோதுதான் கவனித்தார்- பீடம் முழுவதும் இதுவரை பார்த்திராத அழகான மலர்களால் மூடப்பட்டிருந்தது. அதன் அழகு அவரைச் சுண்டி இழுத்தது. அதன் நறுமணம் நாசிக்குள் நுழைந்து கொண்டிருந்தது. என்ன காரணமென்று தெரியவில்லை- அவருக்கு சந்தோஷம் உண்டானது.

தெய்வ கோபத்தைப் பற்றி உரையாற்றுவதற்குத் தயாராகி வந்திருந்த பாதிரியார், அந்த மலர்களின் அழகில் மனதைப் பறி கொடுத்திருந்ததாலும், நாசிக்குள் நுழைந்த அந்த நறுமணத்தாலும் அவர் வேறொரு விஷயத்தைப் பற்றி உரையாற்றச் செய்துவிட்டது: அவர் தெய்வ கோபத்தைப் பற்றி உரையாற்றவில்லை. காதல் என்ற ஒரு தெய்வத்தைப் பற்றி அவர் பேசினார். எப்படி அது நடந்தது என்று அவருக்குக்கூட தெரியவில்லை.

சடங்குகளுக்குப் பிறகு, பாதிரியார் அங்கியைக் கழற்றிவிட்டு விசாரித்தார். “இவை என்ன மலர்கள்? இங்கு இவை எப்படி வந்தன?”

“இவை என்ன மலர்கள் என்று தெரியவில்லை. ஆனால், சலவை செய்பவர்கள் வசிக்கும் இடத்திற்கு அருகிலிருந்து இவை கிடைத்தன.” அவர்கள் கூறினார்கள்.

அதைக் கேட்டு நடுங்கிப்போன பாதிரியார் தன்னுடைய இருப்பிடத்திற்குச் சென்று பிரார்த்தனையில் மூழ்கினார்.

புலர்காலைப் பொழுதில், வெளிச்சம் வருவதற்கு முன்பே, அவர் துறவிகளையும் இசை நிபுணர்களையும் மெழுகுவர்த்தி ஏற்றுபவர்களையும் ஊதுபத்தி பற்ற வைப்பவர்களையும் ஒன்று சேர்த்து, கடற்கரைக்குச் சென்று கடலை ஆசீர்வதித்தார். அத்துடன் அதிலிருக்கும் எல்லா உயிரினங்களையும் செடிகளையும்கூட... தெய்வத்தின் ராஜ்ஜியத்தில் உள்ள எல்லாவற்றையும் அவர் ஆசீர்வதித்தார். எல்லாருக்கும் சந்தோஷம் உண்டானது. ஆனால், அதற்குப் பிறகு எந்தச் சமயத்திலும் சலவை செய்பவர்களின் பகுதியிலிருந்த அந்த மூலையில் ஒரு மலர்கூட மலரவில்லை. அந்த இடம் எப்போதும்போல வெறுமனே கிடந்தது. அதேபோல கடலின் இன்னொரு பகுதிக்கு விலகிச் சென்ற கடல் கன்னிகளில் யாரும் அந்தக் கரைக்கு வரவும் இல்லை.