Lekha Books

அந்த மோதிரம் யாருடைய கையில் இருக்கிறதோ அவர்கள் வேறு யாரையும் விட வசதி படைத்தவர்களாக இருப்பார்கள். வா..... வந்து அந்த மோதிரத்தை எடு.... இந்த பூமியிலேயே மிகப் பெரிய பணக்காரனாக ஆகு......”

ஆனால், இளைஞனான மீனவன் விழுந்து விழுந்து சிரித்துக்கொண்டே சொன்னான்: “பணத்தைவிட காதல்தான் பெரியது. அது மட்டுமல்ல; கடல் கன்னி என்னை இப்போதும் காதலித்துக் கொண்டிருக்கிறாள்.”

“இல்லை... பணத்தைவிட பெரியது எதுவுமில்லை.” ஆன்மா வாதம் செய்தது.

“காதல்தான் நல்லது...” என்று திரும்பத் திரும்ப கூறிக்கொண்டே மீனவன் நீரின் ஆழத்திற்குள் சென்றான். ஆன்மா புலம்பிக்கொண்டே மீண்டும் புதர்களுக்குள் திரும்பியது.

8

இதேபோல மூன்றாவது வருடம் முடிவடைந்த போதும், ஆன்மா கடற்கரைக்கு வந்து மீனவனை அழைத்தது. நீர்ப்பரப்பிற்கு மேலே வந்த மீனவன் கேட்டான். “நீ என்னை எதற்காக அழைத்தாய்?”

“வா... அருகில் வா... நாம் பேசுவதற்கு எவ்வளவோ விஷயங்கள் இருக்கின்றன.”

அதைத் தொடர்ந்து மீனவன் மீண்டும் நீர்ப்பரப்பிற்கு மேலே வந்து உட்கார்ந்தான்.

“நதியின் கரையில் சத்திரம் இருக்கக்கூடிய ஒரு நகரத்தில் நான் இருந்தேன். என்னுடன் இரண்டு நிறங்களைக் கொண்ட மதுவைப் பருகிக் கொண்டிருந்த மாலுமிகள் இருந்தார்கள். அவர்கள் பார்லியால் தயாரிக்கப்பட்ட ரொட்டியையும் எலுமிச்சம்பழம் சேர்க்கப்பட்டு, உப்பு போட்ட மீனையும் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். நாங்கள் அங்கு உரையாடிக் கொண்டிருந்தபோது ஒரு கிழவன் அங்கு வந்தான். கையில் ஒரு தோலாலான விரிப்பையும், இரண்டு கொம்புகளைக் கொண்ட ல்யூட் என்ற வீணையையும் அவன் வைத்திருந்தான். அந்தத் தோலை விரித்து தரையில் அமர்ந்து அவன் வீணையை மீட்ட ஆரம்பித்தவுடன், முகத்தை மறைத்துக் கொண்டு ஒரு இளம்பெண் உள்ளே வந்து நடனமாட ஆரம்பித்தாள். கம்பி வலையால் முகத்தை மறைத்திருந்த அவளுடைய பாதங்கள் நிர்வாணமாக இருந்தன. அவளுடைய நிர்வாணப் பாதங்கள், அந்த விரிப்பிற்கு மேலே வெள்ளை நிறப் புறாக்குஞ்சுகளைப்போல ஆடிக் கொண்டிருந்தன. அந்த அளவிற்கு அழகான ஒரு நடனத்தை நான் இதுவரை பார்த்ததே இல்லை. அந்த நகரத்திற்கு இங்கிருந்து அப்படியொன்றும் அதிக தூரமில்லை. குறைந்த பட்சம் ஒருநாள் பயணம் மட்டுமே...” ஆன்மா விளக்கிக் கூறியது.

"தன்னுடைய இளம் கடல் கன்னிக்கு பாதங்கள் இல்லையே... அவளால் நடனமாட முடியாதே” என்று அப்போதுதான் மீனவன் நினைத்துப் பார்த்தான். அதைத் தொடர்ந்து அவனுடைய மனதில் பெரிய ஒரு விருப்பம் தோன்ற ஆரம்பித்தது. “இல்லை... அது ஒருநாள் பயணம் தானே? அப்படியென்றால் நான் சீக்கிரம் என் காதலி இருக்கும் இடத்திற்கு திரும்பி வந்துவிட முடியும். சற்று போய் பார்ப்போமா?” ஒரு சிரிப்புடன் அவன் நீர்ப்பரப்பிலிருந்து எழுந்து கரையை நோக்கி வந்தான்.

கரைக்கு வந்தவுடன், மகிழ்ச்சியுடன் சிரித்துக் கொண்டே அவன் ஆன்மாவை நோக்கி கையை நீட்டினான். சந்தோஷத்தால் உரத்த குரலில் சத்தம் எழுப்பிய ஆன்மா, ஓடிச் சென்று மீனவனின் சரீரத்திற்குள் நுழைந்தது. அதைத் தொடர்ந்து தன்னுடைய சரீரத்தின் நிழல் அதாவது ஆன்மாவின் சரீரம் மீனவனுக்கு மீண்டும் இல்லாமல் போனது.

“இனி தாமதம் செய்யவேண்டாம். நாம் இப்போதே புறப்படுவோம். இல்லாவிட்டால் பொறாமை பிடித்த கடல் தெய்வங்களோ, தடை போடக் கூடிய பயங்கர பேய்களோ வந்துவிடும்.”

அவர்கள் அந்த வகையில் மிகவும் வேகமாக, இரவு முழுவதும் நிலவு வெளிச்சத்தில் பயணம் செய்தார்கள். மறுநாள் பகல் முழுவதும் பயணம் தொடர்ந்தது. இறுதியில் அன்று சாயங்காலம் மறையும் நேரத்தில் அவர்கள் ஒரு நகரத்தை அடைந்தார்கள்.

“நீ கூறிய நடனம் நடப்பது இந்த நகரத்தில் தானா?” மீனவன் ஆன்மாவிடம் கேட்டான்.

“இது அந்த நகரமல்ல. இது வேறொரு நகரம். எது எப்படியிருந்தாலும், நாம் இங்கு நுழைவோம்.” ஆன்மா சொன்னது.

அவர்கள் அந்த நகரத்தைச் சுற்றிப் பார்த்துக் கொண்டு வரும்போது, ஆபரணங்கள் விற்கக்கூடிய தெருவிற்கு வந்தார்கள். அங்கிருந்த ஒரு கடையில் அழகான வெள்ளிப்பாத்திரங்கள் வரிசையாக வைத்திருப்பதைப் பார்த்த ஆன்மா கூறியது: “அதில் ஒரு வெள்ளிக் கோப்பையை எடுத்து மறைத்து வை.” அதைக் கேட்டு மீனவன் ஒரு வெள்ளிக் கோப்பையை எடுத்து தன்னுடைய உள்ளாடைக்குள் மறைத்து வைத்தான்.

தொடர்ந்து அவர்கள் வேகமாக நகரத்தை விட்டு வெளியே வந்தார்கள்.

நகரத்தை விட்டு சற்று தூரம் வந்ததும், மீனவன் நின்றான். அந்த வெள்ளிப் பாத்திரத்தை எடுத்து, ஆன்மாவைப் பார்த்து கோபத்துடன் கேட்டான்: “என்னை ஏன் இதை எடுக்கச் சொன்னாய்? இது என்ன ஒரு வெட்கம் கெட்ட செயல்!”

“அமைதியாக இரு... அமைதியாக இரு... நான் கூறுகிறேன்... இப்போது அல்ல... பிறகு...” ஆன்மா கூறியது.

இரண்டாவது நாள் இரவு வேளையில் அவர்கள் இன்னொரு நகரத்தின் வாசலை அடைந்தார்கள். “இதுதான் நீ கூறிய நடனம் நடக்கக்கூடிய நகரமா?”  மீனவன் கேட்டான்.

“இது அந்த நகரமல்ல. இது வேறொரு நகரம். பரவாயில்லை... நாம் இந்த நகரத்திற்குள் நுழைவோம்.” அவனுடைய ஆன்மா கூறியது.

அவர்கள் அந்த நகரத்திற்குள் நுழைந்து சுற்றித் திரிந்தார்கள். இதற்கிடையில் அவர்கள் சந்தனம் விற்பனை செய்யப்படும் தெருவிற்கு வந்தார்கள். அங்கிருந்த ஒரு கடைக்கு அருகில் நின்றுகொண்டிருந்த ஒரு சிறுவனை அவர்கள் பார்த்தார்கள். “அந்தச் சிறுவனை அடி....” ஆன்மா மீனவனிடம் கூறியது. அந்தச் சிறுவன் கீழே விழுந்து அழும் வரையில் அவனை அடித்துவிட்டு அவர்கள் அங்கிருந்து கிளம்பினார்கள்.

நகரத்தை விட்டு நீண்ட தூரம் கடந்து வந்தபிறகு, மீனவன் ஆன்மாவிடம் கேட்டான்: “என்ன காரணத்திற்காக என்னை அந்தச் சிறுவனை அடிக்க வைத்தாய்? எந்த அளவிற்கு மோசமான செயல் அது!”

“அமைதியாக இரு... நான் பிறகு கூறுகிறேன்...” ஆன்மா தேற்றியது.

மூன்றாவது நாள் சாயங்காலம் அவர்கள் இன்னொரு நகரத்தை அடைந்தார்கள். “நீ கூறிய நடனப் பெண்ணின் நகரம் இதுதானா?”

“இதுதான் என்று தோன்றுகிறது. நாம் பார்ப்போம்.” ஆன்மா கூறியது.

அவர்கள் அந்த நகரம் முழுவதும் சுற்றி நடந்தும், எந்தவொரு இடத்திலும் நதிக்கரையிலிருந்த அந்த சத்திரத்தைப் பார்க்க முடியவில்லை. நகரத்திலிருந்த மனிதர்கள் எல்லாரும் ஆர்வத்துடன் மீனவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். உள்ளுக்குள் சிறிது பயம் தோன்றவே, அவன் ஆன்மாவிடம் சொன்னான்: “வா... நாம் கிளம்பலாம். வெளுத்த பாதங்களைக் கொண்ட நடனப் பெண் இங்கே இல்லை.”

“வேண்டாம்... அவசரப்படாதே. இப்போது இரவு நேரம்... நல்ல இருட்டு... வழியில் திருடர்களின் தொல்லைகள் இருக்கும்.” ஆன்மா கூறியது.