Lekha Books

தொடர்ந்து படைவீரன் என்னை கூடாரத்தின் வாசற்கதவின் வழியாக செல்லும்படி சைகை செய்தான். நான் நடுங்காமல் தைரியமாக, வாசற் கதவுக்கு அருகில் தொங்கிக்கொண்டிருந்த திரைச்சீலையை நீக்கி உள்ளே சென்றேன்.

கையில் பருந்துடன், புலித்தோலில் அமர்ந்திருந்த இளைஞரான மன்னரை அங்கு நான் பார்த்தேன். அவருக்குப் பின்னால் பித்தளையாலான தொப்பியும், காதில் கடுக்கனும் அணிந்த, அரை நிர்வாணக் கோலத்தில், நுபியன் இனத்தைச் சேர்ந்த ஒருவன் இருந்தான். புலித்தோலுக்கு அருகிலேயே இருந்த ஒரு தட்டில் வெள்ளிக் கைப்பிடி கொண்ட வாள் இருந்தது.

என்னைப் பார்த்தவுடன் மன்னர் புருவத்தை வளைத்துக்கொண்டு கேட்டார். "பெயர் என்ன? இந்த நாட்டின் மன்னர் யார் என்று உனக்கு தெரியாதா?”

அதற்கு நான் பதிலெதுவும் கூறவில்லை.

அவர் வாளுக்கு நேராக கையை நீட்டியதும், அந்த நுபியா மனிதன் அதை எடுத்துக்கொண்டு முன்னால் வந்து என்னை நோக்கி வீசினான். என்மீது ஒரு ஓசையை உண்டாக்கியவாறு அது பாய்ந்து சென்றாலும், எனக்கு காயமெதுவும் உண்டாகவில்லை. தரையில் விழுந்த அவன் பயந்து நடுங்கியவாறு எழுந்து விலகி நின்றான்.

அதைப் பார்த்து வேகமாக எழுந்த மன்னர் ஆயுதங்களின் குவியலிலிருந்து ஒரு ஈட்டியை எடுத்து என்னை நோக்கி எறிந்தார். பாய்ந்து வரும்போதே அதைக் கையில் பிடித்து, இரண்டாக ஒடித்து தூரத்தில் எறிந்தேன் அதைப் பார்த்த அவர் என்னை நோக்கி அம்பை எய்தார். ஆனால், காற்றிலேயே அதை நான் கையை நீட்டிப் பிடித்தேன். கோபம் கொண்ட மன்னர் தன்னுடைய வெள்ளை நிற உரோமத்தாலான உறைக்குள் இருந்து ஒரு கத்தியை உருவி, அந்த நுபியாக்காரனைக் குத்தி வீழ்த்தினார். சிவப்பு நிற ரத்தத்தைச் சிந்தியவாறு தரையில் விழுந்த அடிமை, அடிபட்ட பாம்பைப் போல துடித்துக் கொண்டிருந்தான்.

அவன் மரணமடைந்தவுடன், என் பக்கம் திரும்பிய மன்னர் பட்டாடையால் வியர்வையை ஒற்றிக் கொண்டே கேட்டார். “என்னுடைய ஆயுதங்களால் காயப்படுத்த முடியாத நீங்கள் ஒரு தீர்க்கதரிசியா? இல்லாவிட்டால்... தெய்வத்தின் மகனா? இந்த இரவிலேயே நீங்கள் நகரத்தை விட்டுச் செல்ல வேண்டும் என்று நான் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொள்கிறேன். காரணம் நீங்கள் இங்கு இருந்தால், நான் இந்த நாட்டின் மன்னன் அல்ல என்பதுதான் உண்மை.”

"எனக்கு உங்களுடைய செல்வத்தில் பாதியைத் தாருங்கள். நான் போகிறேன்” என்றேன் நான்.

அவர் என்னுடைய கையைப் பிடித்து பூந்தோட்டத்தை நோக்கி நடந்தார். என்னைப் பார்த்த படை வீரன் அதிர்ச்சியடைந்து நின்று விட்டான். அரவான்கள் என்னைப் பார்த்தவுடன், பயந்துபோய் முழங்கால்கள் மோத, தரையில் விழுந்தார்கள்.

அரண்மனைக்குள் ஒரு அறை இருக்கிறது. மிகவும் பழமையான பளபளப்பான செங்கற்களால் கட்டப்பட்ட எட்டு சுவர்களுக்குள் அது இருக்கிறது. அதன் பித்தளையாலான மேற்கூரையில் விளக்குகள் தொங்கிக் கொண்டிருந்தன. மன்னர் சுவரில் எங்கோ தொட்டதும், ஒரு கதவு திறந்தது. ஏராளமான பந்தங்கள் வெளிச்சத்தைத் தந்து கொண்டிருந்த நீண்ட இடைவெளியின் வழியாக நாங்கள் நடந்தோம். இரண்டு பக்கங்களிலுமிருந்த சுவர்களில் கழுத்து வரை வெள்ளி நாணயங்கள் நிரப்பப்பட்ட மதுக்குப்பிகள் வைக்கப்பட்டிருந்தன. நாங்கள் அந்த இடைவெளியின் வழியாக நடுப்பகுதியை அடைந்ததும், மன்னர் கூறக்கூடாத ஒரு வார்த்தையைக் கூறினார். அப்போது ஒரு கருங்கல் கதவு திறந்தது. கண்கள் கூசாமல் இருப்பதற்காக நெற்றிக்கு முன்னால் கையை வைத்துக்கொண்டே, மன்னர் அந்தப் பக்கமாக நகர்ந்தார்.

அது எந்த அளவிற்கு அழகான இடமாக இருந்தது என்பதைக் கூறினால், நீ நம்ப மாட்டாய்... மிகப் பெரிய ஆமையின் மேலோடுகள் முழுக்க முத்துக்கள், சந்திரகாந்தக் கற்களும் சிவப்பு நிற பவளமும்

நிறைந்த குவியல்கள்... ஒரு யானையை நிறுத்தி வைக்கக்கூடிய அளவிற்கு மிகப் பெரியதாக இருந்த பெட்டிகளில் பொன் பாதுகாத்து வைக்கப்பட்டிருந்தது. பொன்னாலான இழைகள் உரோமத்தாலான பைகளில் வைக்கப்பட்டிருந்தன. ஸ்படிகப் பாத்திரங்கள் நிறைய பவளக் கற்களும், கல்லாலான கலங்களில் புஷ்பராகக் கற்களும் இருந்தன. இவை போதாதென்று, உருண்டையான மரகதக் கற்கள் யானைத் தந்தத்தாலான கலன்களில் பரப்பி வைக்கப்பட்டிருந்தன. ஒரு மூலையில் இந்திர நீலக் கற்களாலும் வைடூரியங்களாலும் நிறைக்கப்பட்ட பட்டுத் துணிகள் வைக்கப்பட்டிருந்தன. நீல நிறத்தைக் கொண்ட வைடூரியங்கள் பதிக்கப்பட்ட யானைத் தந்தங்களும், விலை மதிக்க இயலாத வேறு பல ரத்தினங்கள் பதிக்கப்பட்ட கொம்புகளும் அந்த அறையில் குவித்து வைக்கப்பட்டிருந்தன. அந்த அறையின் தேவதாரு மரத்தால் செய்யப்பட்ட தூண்களில், காட்டுப் பூனையின் கண்களைப்போல ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்த மஞ்சள் நிறக் கற்கள் பதிக்கப்பட்டிருந்தன. நான் இப்போது கூறியவை அனைத்தும் அங்கு பார்த்தவற்றில் ஒரு பகுதி மட்டுமே.

முகத்திலிருந்து கையை விலக்கிக் கொண்ட மன்னர் என்னிடம் கூறினார். "இதுதான் என்னுடைய சேமிப்பு. நான் வாக்குறுதி அளித்ததைப்போல, இதன் பாதி உங்களுக்குச் சொந்தமானது. இதிலிருந்து உங்களுக்குத் தேவையானவற்றை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். நான் ஒட்டகங்களையும் பணியாட்களையும் தருகிறேன். அவர்களை அழைத்துக்கொண்டு, இந்த உலகத்தின் எந்த மூலைக்கு வேண்டுமென்றாலும், போய்க் கொள்ளலாம். எது எப்படி இருந்தாலும், காரியங்கள் அனைத்தும் இரவிலேயே நடக்க வேண்டும். காரணம்- காலையில் இங்கு நான் இருக்கமாட்டேன். என்னுடைய தந்தைதான் இருப்பார். என்னால் கொல்லமுடியாத ஒரு மனிதன் நகரத்தில் இருக்கிறார் என்ற விஷயம் அவருக்குத் தெரியக்கூடாது!”

நான் சொன்னேன்: "இங்கு உள்ள பொன் உங்களுக்கே சொந்தமானவையாக இருக்கட்டும். அதேபோல வெள்ளியும் ரத்தினக்கற்களும் உங்களுக்குச் சொந்தமானவையாகவே இருக்கட்டும். எனக்கு அது தேவையே இல்லை. அதற்கு பதிலாக எனக்கு உங்களுடைய விரலிலுள்ள அந்த மோதிரம் மட்டும் போதும்!”

கோபத்தால் சிவந்துபோன மன்னர் சத்தம் போட்டு கத்தினார்: "இது ஒரு சாதாரண மோதிரம் தானே! ஈயத்தால் செய்யப்பட்டது.... இதற்கு விலையே இல்லை. நீங்கள் பாதி சொத்தை எடுத்துக் கொண்டு நகரத்தை விட்டுக் கிளம்புங்கள்.”

"இல்லை....” நான் சொன்னேன்: "அந்த ஈயத்தாலான மோதிரத்தைத் தவிர, வேறு எதுவும் எனக்கு வேண்டாம். அது எதற்காக உள்ளது என்பதும், அதில் என்ன எழுதப்பட்டிருக்கிறது என்பதும் எனக்குத் தெரியும்.”

மன்னர் நடுங்கிக்கொண்டே என்னுடைய கால்களைப் பிடித்துக் கொண்டார்! "இந்தச் சொத்து முழுவதையும் எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். என்னுடைய பாதியையும்கூட நீங்களே வைத்துக் கொள்ளுங்கள். அதையும் எடுத்துக்கொண்டு இந்த இடத்தை விட்டுக் கிளம்புங்கள்.”

நான் என்ன செய்தேன் என்பது முக்கியமல்ல; ஆனால், வினோதமான ஒரு காரியத்தைச் செய்தேன். இங்கேயிருந்து ஒருநாள் பயணம் செய்து செல்லக்கூடிய ஒரு இடத்தில் "பணக்காரர்களுக்கான மோதிரத்தை” நான் கொண்டு போய் வைத்திருக்கிறேன். நீ வருவதற்காக அது காத்திருக்கிறது.