Lekha Books

அது மன்னிக்க முடியாத பாவம்! இன்னும் கூறுவதாக இருந்தால், கடல்வாழ் உயிரினங்களைப் பற்றிப் பேசுவதாக இருந்தால் அவை நாசமாகப் போகின்றவை. அவற்றுடன் சேர்ந்து போகும் யாராக இருந்தாலும், அவர்கள் நாசமாகிப் போவார்கள். அவை தவறானது எது- சரியானது எது என்பதைத் தெரிந்துகொள்ளும் சக்தி இல்லாத உயிரினங்கள்!

அவற்றுக்காக தெய்வம் உன்னுடைய நேரத்தை வீணாக்க மாட்டார்.”

பாதிரியாரிடமிருந்து வெளிப்பட்ட அந்த ஆவேசமான வார்த்தைகள் மீனவனின் கண்களை ஈரமாக்கி விட்டன. முழங்காலிட்டு அமர்ந்திருந்த அவன் எழுந்தான். “ஃபாதர்.... காட்டில் வாழும் ஃபான்களும் (ஆட்டின் சரீரத்தையும், மனிதனின் தலையையும், அதில் கொம்பையும் கொண்டிருக்கும் கிரேக்க கிராம தேவதை) பாறைகளின்மீது அமர்ந்து பொன்நிற வீணையை மீட்டிக் கொண்டிருக்கும் கடல்வாழ் மனிதர்களும் சந்தோஷத்துடன் இருக்கிறார்கள். நான் உங்களிடம் கெஞ்சிக் கேட்டுக்கொள்கிறேன். அவர்களில் ஒருவனாக நானும் ஆவதற்கு என்னை அனுமதியுங்கள். இனி.... என்னுடைய ஆன்மாவைப் பற்றிக் கூறுவதாக இருந்தால்... எனக்கும், நான் ஆசைப்படுவதற்கும் இடையில் நின்றுகொண்டிருக்கும் ஆன்மாவால் என்ன பிரயோஜனம்?” அவன் கேட்டான்.

“மேலோட்டமான இப்படிப்பட்ட காதல்கள் விலக்கப்பட வேண்டியவை.” நெற்றியைச் சுளித்துக் கொண்டே பாதிரியார் தன்னுடைய அறிவுரையைத் தொடர்ந்து கூறினார். “தெய்வம் தன்னுடைய உலகத்திற்குள் அனுமதிப்பதற்கு முன்னால் இப்படிப்பட்ட விலக்கப்பட வேண்டிய துன்பங்கள் நிறைந்த காரியங்களை அனுபவிக்கிறாய். காட்டில் இருக்கும் ஃபான்கள் சபிக்கப்பட்டவை. காடுகளில் பாடல் பாடிக்கொண்டிருப்பவை சபிக்கப்பட்டவை. நானும் இரவு நேரங்களில் அவற்றின் பாடல்களைக் கேட்டிருக்கிறேன். ஜெபமாலையிலிருந்து என்னை வசீகரிப்பதற்கு அவை முயற்சித்திருக்கின்றன. அவை என்னுடைய சாளரங்களை வந்து தட்டி, விழுந்து விழுந்து சிரித்திருக்கின்றன. அர்த்தமற்ற விஷயங்கள் உண்டாக்கும் சந்தோஷத்தைப் பற்றி அவை என்னுடைய காதுக்குள் முணுமுணுத்திருக்கின்றன. என்னை கடலின் அலைகளை நோக்கி பிடித்து இழுத்திருக்கின்றன. அவை நாசமாகப் போகின்றவை. நான் உன்னிடம் கூறுகிறேன்- அவை அழிந்து போனவை. அவற்றுக்கு சொர்க்கமோ நரகமோ கிடையாது. எங்கே இருந்தாலும், அவை கடவுளின் பெயரைக் கூறக்கூடியவை அல்ல.

“ஃபாதர், என்ன பேசுகிறோம் என்று உங்களுக்குத் தெரியவில்லை. ஒரு நாள் என்னுடைய வலையில் ராஜகுமாரி ஒருத்தி சிக்கிக் கொண்டாள். புலர்காலைப் பொழுதின் நட்சத்திரத்தை விட பிரகாசமான நிறத்தைக் கொண்டவள். சந்திரனைவிட வெண்மையானவள். அவளுக்காக நான் என்னுடைய ஆன்மாவைத் துறக்கத் தயாராக இருக்கிறேன். அவளுடைய காதலுக்காக சொர்க்கத்தைக்கூட நான் கைவிடத் தயாராக இருக்கிறேன். நான் கடவுளிடம் என்ன கேட்க வேண்டும் என்பதைக் கூறுங்கள். அதற்குப் பிறகு அமைதியாகப் போவதற்கு என்னை அனுமதியுங்கள்.

“போ.... இங்கிருந்து போ...” ஃபாதர் உரத்த குரலில் கத்தினார்: “உன்னுடைய காதலி நாசமாகப் போனவள். அவளுடன் சேர்ந்து நீயும் அழிந்து போவாய். அவ்வளவுதான்...” அவர் அவனுக்கு ஆசீர்வாதம் எதுவும் அளிக்கவில்லை. அதற்கு பதிலாக அவனைப் பிடித்து அவர் வெளியேற்றினார்.

அங்கிருந்து வெளியே வந்த மீனவன் தலையைத் தொங்கப் போட்டவாறு, கவலையுடன் சந்தையை நோக்கி நடந்தான்.

தூரத்திலிருந்து அவன் வருவதைப் பார்த்த வர்த்தகர்கள் தங்களுக்குள் மெதுவான குரலில் முணுமுணுக்க ஆரம்பித்தார்கள். ஒருவன் அவனைப் பெயர் சொல்லி அழைத்து நிறுத்தினான். தொடர்ந்து கேட்டான். “டேய், உன்னிடம் விற்பதற்கு என்ன இருக்கிறது?

“நான் என்னுடைய ஆன்மாவை விற்க வேண்டும்.” அவன் சொன்னான்: “அதை என்னிடமிருந்து எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். நான் அதை வைத்துக் கொண்டு மிகவும் சிரமப்பட்டிருக்கிறேன். அதனால் எனக்கு என்ன பயன்? அதைச் சிறிதுகூட பார்க்கவும் முடியவில்லை. தொடவும் இயலவில்லை. எனக்கு அதைப் பற்றி எதுவும் தெரிந்துகொள்ளவும் முடியவில்லை.”

ஆனால், அதைக் கேட்டு வர்த்தகர்கள் அவனைக் கிண்டல் பண்ணினார்கள். “எங்களுக்கு எதற்கு மனிதனின் ஆன்மா? ஒரு வெள்ளித் துண்டின் விலைகூட அதற்கு இல்லை. உன்னுடைய சரீரத்தை எங்களுக்குத் தா- ஒரு அடிமையாக உனக்கு சிவப்பு நிற ஆடைகளை அணிவித்து, விரலில் மோதிரம் அணிவித்து, நாங்கள் மகாராணியின் சேவகனாக உன்னை ஆக்குகிறோம். ஆன்மாவைப் பற்றி மட்டும் பேசாதே. எங்களுக்கு அது ஒரு விற்பனை செய்ய முடியாத சரக்கு.”

"இது என்ன ஒரு கஷ்டம்! இந்த உலகத்திலுள்ள தங்கம் முழுவதையும் விட விலைமதிப்பு கொண்டது மனித ஆன்மா என்று சற்று நேரத்திற்கு முன்பு பாதிரியார் கூறினார். இப்போது... இந்த வர்த்தகர்கள் கூறுகிறார்கள்- அதற்கு ஒரு வெள்ளித் துண்டின் விலைகூட இல்லை என்று!” இளைஞனான மீனவன் தனக்குத்தானே கூறிக்கொண்டான். அவன் சந்தையை விட்டு வெளியே வந்தான். கடலை நோக்கி நடந்தான். இனி என்ன செய்வது என்ற சிந்தனையில் மூளை குழம்ப ஆரம்பித்தது.

4

ஸாம் ஃபயர் (ஒரு கடலில் வளரும் செடி. அதன் இலையைப் பறித்து ஊறுகாய் போடுவார்கள்) இலைகளைப் பறிப்பதற்காக செல்லும் தன் நண்பன், ஒரு பெண் மந்திரவாதியைப் பற்றி முன்பு எப்போதோ கூறியதை மதிய நேரம் ஆனபோது மீனவன் நினைத்துப் பார்த்தான். மந்திரச் செயல்களில் மிகவும் கை தேர்ந்த இளம்பெண்ணான அந்த மந்திரவாதி தீவின் எல்லையிலேயோ குகைக்குள்ளேயோ இருக்கிறாள். தன்னுடைய ஆன்மாவைத் துறக்க வேண்டுமென்ற ஆர்வத்திலிருந்த அந்த இளைஞன் நேரத்தை வீண் செய்யாமல் அந்த இடத்தை நோக்கிப் புறப்பட்டான். அவன் கடற்கரையின் வழியாக மிகவும் வேகமாக ஓடினான். ஒரு மணல் மேடு இருந்தது. உள்ளங்கை அரித்தபோது, யாரோ வருகிறார்கள் என்பதைப் புரிந்துகொண்ட பெண் மந்திரவாதி குலுங்கிக் குலுங்கி சிரித்துக்கொண்டே எழுந்து, தன்னுடைய சிவப்பு நிறக் கூந்தலை அவிழ்த்து விட்டாள். அவிழ்ந்து கிடந்த செந்நிறத் தலைமுடியுடனும், மலர்ந்து விரிந்த பூக்கள் கொண்ட ஹெம்லாக் செடியைக் கையில் வைத்தபடியும் அவள் குகையின் வாயிற் பகுதியிலேயே நின்றிருந்தாள்.

“உனக்கு என்ன குறை? சொல்! உனக்கு என்ன வேண்டும்? அவள் கேட்டாள். குன்றின்மீது ஏறி அங்கு வந்து நின்ற மீனவன் அவளுக்கு முன்னால் தலைகுனிந்து வணங்கியபோது, அவள் உரத்த குரலில் கூறினாள்: “தவறுதலாகக் காற்று வீசும்போது, உன்னுடைய வலையில் மீன்கள் வந்து நுழைய வேண்டுமா? என்னுடைய கையில் ஒரு புல்லாங்குழல் இருக்கிறது. அதை எடுத்து ஊதினால், மத்தி மீன்கள் கூட்டம் கூட்டமாக தீவை நோக்கி நீந்தி வரும். ஆனால், அதற்கு ஒரு செலவு இருக்கிறது, குழந்தை! உனக்கு என்ன குறை? சொல்... என்ன வேண்டும்? கடுமையான காற்று வீசி கப்பல் மூழ்க வேண்டுமா? அல்லது புதையல் இருக்கும் அறைகளைக் கரையின் அருகில் வர வைக்க வேண்டுமா?