Lekha Books

காற்றைவிட பலமான ஒருவரை வணங்கும் எனக்கு, காற்றின் கைகளில் இருப்பதைவிட பலமான- கடுமையான காற்று இருக்கிறது. நீரை பலமாக எழச் செய்து, பெரிய கப்பல்களைக்கூட கடலின் ஆழங்களுக்குள் போகச் செய்ய என்னால் முடியும். ஆனால், இதற்கெல்லாம் செலவு இருக்கிறது, குழந்தை! செலவுகள் இருக்கின்றன. உனக்கு என்ன வேண்டும்? சொல்... அடிவாரத்தில் மலரக்கூடிய ஒரு மலரை எனக்குத் தெரியும். வேறு யாருக்கும் தெரியாத மலர் அது. அதன் இலைகள் சிவப்பு நிறத்தில் இருக்கும். மலரின் மத்தியில் ஒரு நட்சத்திரம் இருக்கும்.

அதன் ஓரப்பகுதி பாலைப்போல வெண்மையாக இருக்கும். நீ அதைக் கொண்டுபோய் மகாராணியின் சொரசொரப்பான உதடுகளில் சற்று தொடும்படி செய்து பார். இந்த உலகத்தின் எந்த மூலை முடுக்கிலிருந்தாலும் அவள் உன்னுடன் சேர்ந்துவருவாள். மகாராஜாவின் பட்டு மெத்தையில் படுத்துக் கிடந்தாலும், அதிலிருந்து எழுந்து, இந்த பூமியின் எந்த இடத்திற்கும் உன்னைப் பின்தொடர்ந்து வருவாள். ஆனால், அழகான பையனே! இதற்கெல்லாம் விலை இருக்கிறது. நல்ல விலை...

உனக்கு என்ன குறை? சொல்... நான் ஒரு தவளையைப் பிடித்து சூப் வைத்துத் தருகிறேன். நீ அதைக் கொண்டு போய் தூங்கிக் கொண்டிருக்கும் எதிரியின்மீது தெளித்துப் பார். அவன் ஒரு கறுப்பு நிறப் பாம்பாக மாறிவிடுவான். அதற்குப் பிறகு அவனுடைய தாயே அவனை அடித்துக் கொன்றுவிடுவாள். ஒரு கண்ணாடிப் பாத்திரத்தில் இறந்துபோனவனைக் காட்டுவதற்கும் என்னால் முடியும். சொல்... உனக்கு என்ன குறை? உனக்கு என்ன வேண்டுமென்று கூறு. அழகிய பையா! சொல்... உனக்கு அதை நிறைவேற்றித் தருகிறேன். நீ அதற்கு பணம் தந்தால் போதும்.”

“எனக்கு ஒரே ஒரு சிறிய விருப்பம் மட்டுமே இருக்கிறது.” இளைஞனான மீனவன் சொன்னான்: “ஆனால், பாதிரியார் கோபமடைந்து என்னை வெளியே போகும்படி கூறிவிட்டார். என்னுடைய விருப்பம் பெரிய ஒரு விஷயமில்லை என்றாலும், வர்த்தகர்கள் என்னை கிண்டல் செய்து, கிளம்பிச் செல்லும்படி கூறிவிட்டார்கள். இதுவரை அவர்கள் அந்த விருப்பத்தை நிறைவேற்றி வைக்கவும் இல்லை. மனிதர்கள் எல்லாரும் கெட்ட பெண் மந்திரவாதி என்று அழைத்தாலும், நான் உங்களைத் தேடி வந்ததற்குக் காரணம் அதுதான். சரி... உங்களுடைய கட்டணம் எவ்வளவு?”

“முதலில் உன்னுடைய விருப்பம் என்ன என்பதை நான் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும்.” அவன் அருகில் வந்த பெண் மந்திரவாதி கூறினாள்.

“என்னுடைய ஆன்மாவை என்னிடமிருந்து நீக்கவேண்டும்.” மீனவன் சொன்னான்.

அதிர்ச்சியடைந்து நடுங்கிய பெண் மந்திரவாதி வெளிறிப் போய்விட்டாள். அவள் நீல நிறத்திலிருந்த தன் மேலாடையைக் கொண்டு முகத்தை மறைத்தாள். “புத்திசாலி! புத்திசாலி... அது ஒரு பயங்கரமான விஷயம்தான்...” அவள் முணுமுணுத்தாள்.

அவன் தன்னுடைய சிவப்பு நிறத் தலைமுடி கலையும் அளவிற்கு விழுந்து விழுந்து சிரித்தான். “எனக்கு இந்த ஆன்மா ஒரு பொருட்டே அல்ல. என்னால் அதைப் பார்க்கவும் முடியவில்லை; தொடவும் முடியவில்லை. அதைப் பற்றி தெரிந்து கொள்ளவும் முடியவில்லை.” அவன் சொன்னான்.

“இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் நான் ஒரு வழியைக் காட்டினால், நீ எனக்கு என்ன தருவாய்?” தன்னுடைய அழகான நீல நிறக் கண்களால் அவனை வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டே அந்தப் பெண் மந்திரவாதி கேட்டாள்.

“ஐந்து தங்கத் துண்டுகள் தருகிறேன். என்னுடைய வலையைத் தருகிறேன். நான் வசிக்கும் வீட்டையும், வண்ணம் பூசப்பட்ட படகையும் தருகிறேன்... எனக்குச் சொந்தமாக என்னவெல்லாம் இருக்கின்றனவோ, அவை அனைத்தையும் தருகிறேன்... ஆன்மாவை விலக்குவது எப்படி என்பதைப் பற்றி எனக்குச் சொல்லித் தாருங்கள்.”

அதைக்கேட்ட பெண் மந்திரவாதி ‘ஹெம்லாக்’ கிளையை எடுத்து அவனைத் தடவிக் கொண்டே சொன்னாள்: “வசந்த காலத்தின் தளிர் இலைகளைத் தங்கமாக மாற்ற என்னால் முடியும். நான் சற்று மனம் வைத்தால், சந்திரனின் ஒளிக் கீற்றுகளை வெள்ளி நூல்களாக மாற்ற முடியும். இந்த பூமியிலிருக்கும் எல்லா மன்னர்களையும்விட, அவர்களுடைய சாம்ராஜ்ஜியங்களைவிட மிகப்பெரிய செல்வந்தனை நான் பூஜித்து வணங்கிக் கொண்டிருக்கிறேன். உனக்குத் தெரியுமா?”

“பொன்னும் வெள்ளியும் வேண்டாம் என்றால் அதற்குப் பிறகு நான் வேறு எதைத் தருவது?” மீனவன் பரிதாபமாகக் கேட்டான்.

வெளுத்து, மெலிந்து காணப்பட்ட கைகளால் அந்தப் பெண் மந்திரவாதி அந்த இளைஞனின் தலை முடியை வருடினாள். “அழகான பையனே! நீ என்னுடன் சேர்ந்து நடனமாட வேண்டும்.” ஒரு சிரிப்புடன் அவள் முணுமுணுத்தாள்.

“அவ்வளவுதானா?” ஆச்சரியத்துடன் துள்ளியெழுந்த அந்த இளைஞன் கேட்டான்.

“அவ்வளவுதான்...” மீண்டும் அவனைப் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டே அவள் சொன்னாள்.

“அப்படியென்றால், இன்று ஆதவன் மறையும் நேரத்தில் நாம் ஏதாவதொரு இடத்தில் நடனமாடுவோம். அதற்குப் பிறகு நீங்கள் எனக்கு அந்த வித்தையைக் கற்றுத் தரவேண்டும்.” என்றான் அவன். அவள் தலையை ஆட்டினாள். “முழு நிலவும் உதயமான பிறகு மட்டுமே... உதயம் முழுமையான பிறகு மட்டுமே...” அவள் சொன்னாள். சுற்றிலும் கடைக் கண்களால் பார்த்த அவள் அந்த இடம் முழுவதையும் ஆராய்ந்து பார்த்தாள்.

ஒரு நீலநிறக் கிளி ஓசை உண்டாக்கியவாறு கூட்டுக்குள்ளிருந்து பறந்து உயர்ந்து சென்றது. அது குகையின் மேற்பகுதியில் வட்டமிட்டுப் பறந்தது. புள்ளிகள் காணப்பட்ட மூன்று கிளிகள் காய்ந்த புல்லில் நடந்து கொண்டிருந்தன. கீழே, பாறைகளின்மீது வந்து மோதிக்கொண்டிருந்த கடல் அலைகளின் ஓசையை நீக்கிவிட்டுப் பார்த்தால், வேறு எந்தவொரு சத்தமும் அங்கு கேட்கவில்லை.

அவனுடைய முகத்தை தன்னை நோக்கிப் பிடித்திழுத்து நெருங்கியிருக்கும்படி செய்து, அவனுடைய செவியைத் தன்னுடைய உதடுகளுடன் சேர்த்து, அவள் முணுமுணுத்தாள்:

“இன்று இரவு நீ மலை உச்சிக்கு வரவேண்டும். இன்று ஒரு ‘சாபத்’ இரவு. அவர் அங்கு இருப்பார்.”

அவளிடமிருந்து வேகமாக விலகிய மீனவன் அவளையே பார்த்தான். மீண்டும் தன்னுடைய வெண்மையான பற்கள் வெளியே தெரியும்படி சிரித்துக்கொண்டே அவளிடம் அவன் கேட்டான்.

“அவர் அங்கு இருப்பார் என்று கூறுகிறீர்களா? யார்? நீங்கள் யாரைப் பற்றிப் பேசுகிறீர்கள்?”

“ஓ! அதைப் பெரிய விஷயமாக எடுத்துக்கொள்ள வேண்டியதில்லை.” அவள் கூறினாள்.

“இன்று இரவு அங்கே வா. ஓக் மரத்திற்கு அடியில் என்னை எதிர்பார்த்துக் காத்திரு. உன்னை நோக்கி ஒரு கருப்பு நிற நாய் வந்தால், ஒரு கம்பை எடுத்து வீசு. அது ஓடிப்போய் விடும். ஒரு ஆந்தை உன்னிடம் பேசுவதற்கு வந்தால், மறுத்து எதுவும் கூறாமல் இரு. சந்திரோதயம் முழுமையாக நடந்தபிறகு, நான் உன்னுடன் வந்து சேர்ந்து கொள்வேன். அதற்குப் பிறகு நாம் இருவரும் சேர்ந்து அந்தப் புல்வெளியில் நடனமாடுவோம்.”