Lekha Books

நான்காம் நாள் இரவு சாப்பாடு முடிந்ததும், அவர்கள் எல்லோரும் புறப்படத் தயாராகி விட்டதை ஜிலின் பார்த்தான். குதிரைகள் கொண்டு வரப்பட்டன. அவர்கள் புறப்படத் தயாரானார்கள். பத்து டார்ட்டர்கள் (அவர்களில் அந்த சிவப்பு தாடி டார்ட்டரும் இருந்தான்.) குதிரைகள் மேல் ஏறிக் கிளம்பினார்கள். அப்துல் எங்கும் செல்லாமல் வீட்டிலேயே தங்கி விட்டான். அன்று அமாவாசை நாள். அதனால் இரவு மிகவும் இருட்டாக இருந்தது. ‘சரியான இருட்டு!’ - ஜிலின் மனதிற்குள் நினைத்தான். ‘இன்னைக்கு ராத்திரி தப்பிச்சுப் போறதுக்குச் சரியா இருக்கும்!’ அவன் இந்த விஷயத்தை காஸ்ட்டிலினிடம் சொன்னான். ஆனால் காஸ்ட்டிலினோ மிகவும் மனம் தளர்ந்து போய் இருந்தான். அவன் சொன்னான்: ‘‘நாம எப்படி தப்பிக்கிறது? நாம எப்படிப் போறதுன்னே நமக்குத் தெரியாதே!’’ ‘‘எந்த வழியில போகணும்னு எனக்குத் தெரியும்.’’ - ஜிலின் சொன்னான். ‘‘அப்படியே நாம போனாலும்...’’ - காஸ்ட்டிலின் சொன்னான்: ‘‘ஒரு ராத்திரியில நாம முகாமை அடைஞ்சிடமுடியாது.’’ அப்படி அடைய முடியலைன்னா என்ன?’’ - ஜிலின் கூறினான். ‘‘நாம காட்டுக்குள்ள படுத்து தூங்குவோம். இங்கே பாரு... என்கிட்ட மூணு வெண்ணைக் கட்டிகள் இருக்கு. இங்கே வெருமனே உட்கார்ந்துக்கிட்டு இருக்குறதுல என்ன பிரயோஜனம் இருக்கு? வீட்டில இருந்து நீ கேட்ட பணத்தை அனுப்பி வைச்சிட்டாங்கன்னா பரவாயில்லை. ஒருவேளை அந்தப் பணத்தை அவங்களால தயார் பண்ண முடியலைன்னு வச்சிக்கோ... அப்போ நிலைமை என்னவாகும்? டார்ட்டர்கள் ஏற்கனவே ரொம்பவும் கோபத்துல இருக்காங்க. ஏன்னா, அவங்க ஆட்கள்ல ஒருத்தனை ரஷ்யர்கள் கொன்னுருக்காங்க. நம்மளைக் கொல்றதைப்பத்தி அவங்க இப்போ பேசிக்கிட்டு இருக்காங்க.’’ காஸ்ட்டிலின் இப்போது யோசிக்க ஆரம்பித்தான். ‘‘சரி... நாம போவோம்’’ என்றான் அவன்.

5

ஜிலின் தான் தோண்டிய ஓட்டையைச் சற்று பெரிதாக ஆக்கினான். அப்படியென்றால்தானே காஸ்ட்டிலினும் அதற்குள் நுழைய முடியும்! கிராமம் அமைதியாக ஆகும் தருணத்தை எதிர்பார்த்து இருவரும் அங்கு அமர்ந்திருந்தார்கள். கிராமம் அமைதியானவுடன், ஜிலின் சுவருக்குக் கீழே இருந்த ஓட்டைக்குள் நுழைந்தான். காஸ்ட்டிலினைப் பார்த்து மெதுவான குரலில் சொன்னான்: ‘‘வா...’’ காஸ்ட்டிலின் இப்போது ஓட்டைக்குள் நுழைந்தான். அப்போது அவனுடைய கால் ஒரு கல்லில் பட்டு ஒரு சத்தம் உண்டானது. மாஸ்டரிடம் ஒரு திறமையான நாய் இருந்தது. உலியாஷின் என்ற பெயரைக் கொண்ட அதன் உடம்பு முழுக்க புள்ளிகள் இருக்கும். ஜிலின் அந்த நாய்க்கு அவ்வப்போது உணவு தருவான். உலியாஷின் சத்தத்தைக் கேட்டு குரைக்க ஆரம்பித்தது. குறைத்துக் கொண்டு குதிக்கும் அதைப் பார்த்து, மற்ற நாய்களும் குரைக்க ஆரம்பித்தன. அடுத்த நிமிடம் ஜிலின் மெதுவாக விசிலடித்தான். தொடர்ந்து கொஞ்சம் வெண்ணெயை விட்டெறிந்தான். உலியாஷினுக்கு ஜிலினை ஏற்கனவே நன்கு தெரியும். அது தன்னுடைய வாலை ஆட்டிக்கொண்டு குரைப்பதை நிறுத்தியது. ஆனால் மாஸ்டர் நாய் குரைப்பதைக் கேட்டு விட்டான். தன்னுடைய குடிலில் இருந்தவாறு அவன் உரத்த குரலில் சத்தம் போட்டான்: ‘‘என்ன உலியாஷின்?’’ இதற்குள் ஜிலின் உலியாஷின் காதை இலேசாகப் பிடித்து இழுத்தான். அவ்வளவுதான் - நாய் அமைதியாக இருக்க ஆரம்பித்து விட்டது. அது தன்னுடைய உடம்பை ஜிலினின் காலில் கொண்டு போய் தேய்த்துக் கொண்டு, வாலை ஆட்டிக் கொண்டிருந்தது. அவர்கள் ஒரு மூலையில் மறைந்து கொண்டு சிறிதுநேரம் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். மீண்டும் சுற்றிலும் அமைதி நிலவ ஆரம்பித்தது. தொழுவத்திற்குள் ஆடொன்று கனைக்கும் குரல் மட்டும் கேட்டது. அருகிலிருந்த ஒரு பள்ளத்தில் இருந்த கல்மேல் நீர் விழுந்து கொண்டிருக்கும் ஓசை கேட்டது. சுற்றிலும் கடுமையான இருட்டு இருந்தது. வானத்தில் மிக உயரத்தில் நட்சத்திரங்கள் கண் சிமிட்டிக் கொண்டிருந்தன. நிலவு மலைக்குப் பின்னால் தன்னுடைய சிவந்த முகத்தை மெல்ல காட்டியவாறு வந்து கொண்டிருந்தது. பள்ளத்தாக்கில் பனிப்படலம் பால் நிறத்தில் எங்கும் பரவி விட்டிருந்தது. ஜிலின் இருந்த இடத்தை விட்டு எழுந்து தன்னுடைய நண்பனைப் பார்த்து சொன்னான்: ‘‘நண்பனே, என்கூட வா...’’ அவர்கள் புறப்பட்டார்கள். சில அடிகள்தான் அவர்கள் வைத்திருப்பார்கள். அதற்குள் முல்லா மேலே இருந்து உரத்த குரலில் சத்தம் போடுவது தெளிவாக அவர்களின் காதில் விழுந்தது. ‘‘அல்லா... பிஸ்மில்லா.... இல்ரஹ்மான்...’’ என்று உரத்த குரலில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். மக்கள் மசூதியை நோக்கி போய்க் கொண்டிருப்பார்கள் என்பதை அவர்களால் உணர முடிந்தது. அதனால் அவர்கள் மீண்டும் உட்கார்ந்து கொண்டார்கள். ஒரு சுவருக்குப் பின்னால் உட்கார்ந்தவாறு அவர்கள் நீண்ட நேரம் மக்கள் முழுமையாகப் போவது வரை காத்திருந்தார்கள். கடைசியாக மீண்டும் அமைதியான சூழ்நிலை உண்டானது. ‘‘சரி... கிளம்புவோம். கடவுள் நமக்கு துணையாக இருப்பார்...’’ - ஜிலின் சொன்னான். அவர்கள் மீண்டும் கிளம்ப ஆரம்பித்தார்கள். ஒரு வெட்ட வெளியைக் கடந்து மலையின் பக்கவாட்டில் இறங்கி ஆற்றை அடைந்தார்கள். ஆற்றைக் கடந்து பள்ளத்தாக்கு வழியாக நடந்தார்கள். தரையையொட்டி பனிப்படலம் படர்ந்திருந்தது. வானத்தில் நட்சத்திரங்கள் மிகவும் பிரகாசமாகக் காட்சி தந்தன. நட்சத்திரங்களின் வெளிச்சத்தில் ஜிலின் தன் நண்பனுக்கு பாதையைக் காட்டி நடந்தான். பனிப்படலம் சுற்றிலும் இருந்ததால், மிகவும் குளிர்ச்சியான சூழ்நிலை இருந்தது. அதனால் அவர்களுக்கு நடந்து செல்வது மிகவும் எளிதாகவே இருந்தது. காலணிகள் இருப்பதுதான் சற்று இடைஞ்சலாக இருந்தது. அவை ஆங்காங்கே பிய்ந்து போய் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஜிலின் தன்னுடைய காலணிகளைக் கழற்றி தூரத்தில் வீசியெறிந்தான். காலணிகள் இல்லாத வெறும் கால்களால் ஒவ்வொரு கல்லாகத் தாண்டி குதித்து நட்சத்திரங்கள் வழிகாட்ட அவன் நடந்து போய்க் கொண்டிருந்தான். காஸ்ட்டிலின் ஜிலினுக்கு மிகவும் பின்னால் வந்து கொண்டிருந்தான். ‘‘மெதுவாகப்போ...’’ -அவன் சொன்னான்: ‘‘இந்தக் காலணிகள் என் பாதத்தையே ஒரு வழி பண்ணிடும் போல இருக்கு!’’ ‘‘அவற்றைக் கழற்றிடு!’’- ஜிலின் சொன்னான்: ‘‘அது இல்லைன்னா உன்னால எளிதா நடக்க முடியும்.’’ காஸ்ட்டிலின் தன்னுடைய காலணிகளைக் கழற்றி தூரத்தில் எறிந்தான். ஆனால், அவனின் நடை இப்போது முன்பிருந்ததை விட மிகவும் மோசமானதாகி விட்டது. கற்கள் அவனுடைய பாதத்தைப் பதம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. அவன் மிகவும் பின்னால் வந்து கொண்டிருந்தான். ஜிலின் சொன்னான்: ‘‘உன் பாதங்கள் பாதிக்கப்பட்டா, அதை நம்மால சீக்கிரம் சரி பண்ணிட முடியும். ஆனா, டார்ட்டர்கள் நம்மளைப் பிடிச்சிட்டாங்கன்னா, நம்மளைக் கொன்னுட்டுத் தான் மறுவேலை பார்ப்பாங்க. அப்படியொரு நிலைமையை நம்மால நினைச்சுப் பார்க்கவே முடியாது.’’