Lekha Books

ஜிலின் அவனைத் தரையிலிருந்து எழவைக்க முயற்சித்தான். அப்போது காஸ்ட்டிலின் தன்னை மறந்து உரத்த குரலில் கத்தினான்: ‘‘அய்யோ... வலிக்குது!’’ அதைக் கண்டு ஜிலின் பயங்கரமான கோபத்திற்கு ஆளானான். அவன் சொன்னான்: ‘‘ஏன் நீ இப்படி கத்துற? டார்ட்டர் இன்னும் நமக்கு ரொம்பவும் பக்கத்துல இருக்கான். அவன் நீ கத்துறதைக் கேட்டான்னா நம்ம நிலைமை என்ன ஆகும்?’’ ஜிலின் மனதிற்குள் நினைத்தான். ‘‘இவன் எழுந்து நடக்க முடியாத நிலையில் இருக்கான். நான் இவனை இப்போ என்ன பண்றது? ஒரு நண்பனைத் தனியா விட்டுட்டுப் போறதும் நல்லது இல்லியே!’’ ‘‘சரி... ஒண்ணு செய்யி. நீ எழுந்து என் முதுகு மேல ஏறிக்கோ. உன்னால உண்மையாகவே நடக்க முடியலைன்னா, நான் உன்னைத் தூக்கிச் சுமக்கிறேன்.’’ காஸ்ட்டிலின் தரையிலிருந்து எழ அவன் உதவினான். தன்னுடைய கைகளை அவனின் தொடைகளுக்குக கீழே வைத்து தூக்கினான். அவனைச் சுமந்து கொண்டு பாதையில் அவன் நடக்க ஆரம்பித்தான். ‘‘சொர்க்கத்து மேல இருக்குற விருப்பத்தால சொல்றேன்... உன் கையால என் கழுத்தை நெரிச்சிடாதே. என் தோள்களை பலமாப் பிடிச்சுக்கோ.’’ ஜிலின், காஸ்ட்டிலினின் உடல் பயங்கரமாக கனப்பதை உணர்ந்தான். அவனுடைய கால்களிலும் இப்போது இரத்தம் வர ஆரம்பித்தது. அவன் மிகவும் களைத்துப் போய்விட்டான். அவ்வப்போது இலேசாக குனிந்து காஸ்ட்டிலினைச் சமன் செய்ய முற்பட்டான். அவன் வசதியாக முதுகில் இருக்கும்படி செய்த அவன் மீண்டும் தன் நடையைத் தொடர்ந்தான். காஸ்ட்டிலின் உரத்த குரலில் கத்தியதை அந்த டார்ட்டர் கட்டாயம் கேட்டிருக்க வேண்டும். தனக்குப் பின்னால் குதிரையின் குளம்புகள் ஒலிக்க யாரோ வருவதையும், டார்ட்டர்களின் மொழியில் என்னவோ சொல்வதையும் ஜிலின் கேட்டான். அடுத்த நிமிடம் அவன் புதருக்குள் போய் தன்னை மறைத்துக் கொண்டான். அந்த டார்ட்டர் துப்பாக்கியை எடுத்து அவர்களை நோக்கி சுட்டான். ஆனால், குண்டு அவர்கள் மீது விழவில்லை. தன்னுடைய மொழியில் அவன் உரத்த குரலில் கத்தியவாறு, படு வேகமாக குதிரை மீது அமர்ந்து சாலையில் அவன் போனான். ‘‘நண்பனே... நாம தொலைஞ்சோம்!’’ - ஜிலின் சொன்னான்: ‘‘இந்த நாய் போய் மற்ற டார்ட்டர்களை இப்போ அழைச்சிட்டு வரப்போறான். எல்லோரும் சேர்ந்து வந்து நம்ம ரெண்டு பேரையும் இப்போ பிடிக்கப் போறாங்க. எவ்வளவு சீக்கிரம் முடியுமோ, அவ்வளவு சீக்கிரம் நாம ரெண்டு மைல்களாவது கடந்து போனாத்தான் அவங்ககிட்ட இருந்து தப்ப முடியும். இல்லாட்டி அதோ கதிதான்!’’ அவன் மனதிற்குள் நினைத்தான்: ‘எதற்காக இவனை என் முதுகுல சுமந்துக்கிட்டு நான் வந்திருக்கணும்? நான் மட்டும் தனியா நடந்திருந்தா, இவ்வளவு நேரத்துல எவ்வளவோ தூரத்தை நான் கடந்திருப்பேன்!’ ‘‘நீ மட்டும் தனியா போ’’- காஸ்ட்டிலின் சொன்னான்: ‘‘ என்னால நீ ஏன் வீணா சாகணும்?’’ ‘‘இல்ல... நான் போகமாட்டேன். ஒரு நண்பனை மட்டும் தனியா விட்டுட்டு போறதுன்றது அவ்வளவு ஒரு நல்லசெயல் இல்ல...’’ மீண்டும் அவன் காஸ்ட்டிலினைத் தன் தோள்மீது வைத்து தூக்கிக்கொண்டு நடந்தான். அதே பாதையில் அவர்கள் அரைமைல் தூரம் நடந்தார்கள். அவர்கள் இன்னும் காட்டுக்குள்தான் இருந்தார்கள். காடு எந்த இடத்தில் முடிகிறது என்பதைப் பற்றிய அறிவு அவர்களுக்குக் கொஞ்சமும் இல்லை. பனிப்படலம் மெதுவாக கலைய ஆரம்பித்தது. அதற்குப் பதிலாக மேகங்கள் ஆங்காங்க திரண்டு நின்றிருந்தன. நட்சத்திரங்கள் இப்போது மருந்துக்குக்கூட வானத்தில் இல்லை. ஜிலின் மிகவும் களைத்து போயிருந்தான். பாதையின் ஒரத்தில் கல்லால் சுவர் அமைக்கப்பட்டு ஒரு சிறு ஓடையை அவர்கள் அடைந்தார்கள். ஜிலின் அதைப் பார்த்து நின்று, காஸ்ட்டிலினைக் கீழே இறக்கி விட்டான். ‘கொஞ்சம் நான் ஓய்வு எடுத்துக்கிறேன். கொஞ்சம் தண்ணீர் குடிச்சாத்தான் சரியா இருக்கும்’’ - அவன் சொன்னான். ‘‘நாம கொஞ்சம் வெண்ணெய் தின்போம். அனேகமாக நாம ரொம்ப தூரம் போக வேண்டியிருக்காதுன்னு நினைக்கிறேன்.’’ கீழே உட்கார்ந்து நீரைக் குடிப்பதற்காக ஜிலின் குனிந்திருப்பான் அதற்குள் அவனுக்குப் பின்னால் குதிரையின் குளம்படிச் சத்தம் கேட்க ஆரம்பித்தது. வலது பக்கத்திலிருந்து புதருக்குள் தங்களை மறைத்துக்கொண்ட அவர்கள் உயரமாக இருந்த ஒரு மண்சுவர் மீது அவர்கள் சாய்ந்து கொண்டார்கள். டார்ட்டர்கள் பேசுவது அவர்கள் காதில் நன்றாக விழுந்தது. பாதையை விட்டு அவர்கள் விலகிய இடம் வந்ததும், டார்ட்டர்கள் நின்றார்கள். டார்ட்டர்கள் என்னவோ தங்களுக்குள் பேசினார்கள். தொடர்ந்து ஒரு நாயை அவர்கள் புதருக்குள் மோப்பம் பிடிப்பதற்காக அனுப்பினார்கள். செடிகளும் மரக்கிளைகளும் ஒடியும் சத்தம் கேட்டது. புதருக்குள் ஒரு பெரிய நாய் நின்றிருப்பது தெரிந்தது. அந்த நாய் நின்று, குரைக்க ஆரம்பித்தது. அங்கே வந்த டார்ட்டர்கள் ஜிலினையும் காஸ்ட்டிலினையும் கயிறால் கட்டி குதிரை மேல் ஏற்றி தங்களுடன் கொண்டு சென்றார்கள். இரண்டு மைல் தூரம் சென்றவுடன், தங்களின் மாஸ்டரான அப்துல்லை அவர்கள் பார்த்தார்கள். அப்துல்லாவுக்குப் பின்னால் வேறு இரண்டு டார்ட்டர்கள் இருந்தார்கள். ஜிலினையும் காஸ்ட்டிலினையும் பிடித்துக்கொண்டு வந்த வேறு கிராமத்து டார்ட்டர்களிடம் சில நிமிடங்கள் பேசிய அப்துல் அவர்கள் இருவரையும் தனக்குச் சொந்தமான இரு குதிரைகளின் மீது ஏற்றி மீண்டும் அவர்களை ‘அவுல்’லுக்குக் கொண்டு போனான். அப்துல் இப்போது சிறிதுகூட சிரிக்கவில்லை. அவர்களைப் பார்த்து ஒருவார்த்தை கூட பேசவில்லை. பொழுது விடியும் நேரத்தில் அவர்கள் ‘அவுல்’லை அடைந்தார்கள். அவர்களைத் தெருவில் நிற்கவைத்தான் அப்துல். சிறுவர்கள் ஓடிவந்து அங்கு குழுமினார்கள். கற்களை அவர்கள் மீது வீசி எறிந்தார்கள். அவர்களைப் பார்த்து சிறுவர்கள் ஊளையிட்டார்கள். கையிலிருந்த சாட்டையால் அவர்கள் இருவரையும் அடித்தார்கள். டார்ட்டர்கள் அனைவரும் வட்டமாக வந்து நின்றார்கள். மலையின் அடிவாரத்தில் இருக்கும் அந்த வயதான மனிதனும் அங்கு இருந்தான். அவர்கள் தங்களுக்குள் என்னவோ விவாதித்தார்கள். தன்னையும் காஸ்ட்டிலினையும் என்ன செய்வது என்பதைப் பற்றி அவர்கள் இப்போது விவாதிக்கிறார்கள் என்ற உண்மையை ஜிலினால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. மலைப்பகுதியில் இன்னும் அதிக தூரத்தில் அவர்கள் இருவரையும் கொண்டு போய் விடவேண்டுமென்று சிலர் சொன்னார்கள். ஆனால் அந்த வயதான மனிதன் சொன்னான்: ‘‘இவங்க ரெண்டு பேரும் கட்டாயம் கொல்லப்படணும்!’’