Lekha Books

ஜிலின் அந்த நிழலில் நடந்து கொண்டேயிருந்தான். அவன் மிகவும் வேகமாக நடந்தான். நிலவு மேலும் வேகமாக நகர்ந்து கொண்டிருந்தது. வலது பக்கம் இருந்த மலையின் மேற்பகுதிகள் நிலவு வெளிச்சத்தில் படுபிரகாசமாக இருந்தன. அவன் காட்டை அடைந்தபோது, வெள்ளை நிறத்தில் நிலவு மலைக்குப் பின்னாலிருந்து தன்னுடைய முகத்தைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தது. பகலைப் போல அது ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தது. மலைகளில் இருந்த எல்லா இடங்களையும் ஒருவர் அந்த நேரத்தில் பார்க்கலாம். அந்த அளவிற்குப் படுபிரகாசமாக இருந்தது. நிலவு மலையில் நல்ல வெளிச்சம் இருந்தது. ஆனால், எதுவுமே உயிர்ப்புடன் இல்லாததைப் போல், சாந்தமான ஒரு சூழ்நிலை நிலவிக் கொண்டிருந்தது. கீழே ஓடிக் கொண்டிருந்த ஆற்றின் ஓசையைத் தவிர, வேறு எந்தவொரு சத்தமும் கேட்கவில்லை. ஜிலின் வழியில் யாரையும் சந்திக்காமல் காட்டை அடைந்தான். இருண்ட ஒரு இடத்தைத் தேர்ந்தெடுத்து சற்று ஓய்வு எடுப்பதற்காகப் போய் அமர்ந்தான். அவன் அங்கு அமர்ந்து, கையிலிருந்த வெண்ணெய் கட்டிகளில் ஒன்றை எடுத்து சாப்பிட்டான். அங்கிருந்த கல்லை எடுத்து தன்னுடைய காலில் இருந்த விலங்குகளை உடைக்க முயற்சித்தான். அவனால் இந்தப் பூட்டை உடைக்க முடியவில்லை. மீண்டும் எழுந்து அதே சாலையில் நடக்க ஆரம்பித்தான். பெரும்பாலான தூரத்தை அவன் கடந்ததும், அவன் மிகவும் களைப்படைந்து விட்டான். அவனுடைய பாதங்கள் பயங்கரமாக வலித்துக் கொண்டிருந்தன. ஒவ்வொரு பத்து அடிகளுக்கும் அவன் நின்று இளைப்பாற வேண்டி வந்தது. ‘இப்போ நான் என்ன செய்றது ?’ - அவன் தன்னுடைய மனதிற்குள் நினைத்தான் : ‘‘என் உடம்புலசக்தி இருக்குற வரைக்கும், கஷ்டப்பட்டு நடக்க வேண்டியதுதான். நான் உட்கார்ந்துட்டா, அதுக்குப் பின்னாடி என்னால எழுந்து நடக்க முடியாமல் போயிடும். என்னால ரஷ்யர்களின் முகாமை அடைய முடியாமலே போயிடும். பொழுது விடிஞ்சதும், காட்டுலேயே இருந்துட வேண்டியதுதான். பகல் முழுக்க காட்டுல இருந்திட்டு, இரவு வந்ததும் மீண்டும் நடக்க வேண்டியதுதான்.’’ அவன் இரவு முழுக்க நடந்தான். குதிரை மீது அமர்ந்திருந்த இரண்டு டார்ட்டர்கள் அவனைக் கடந்து சென்றார்கள். தூரத்தில் வரும்போதே அவர்களை அவன் பார்த்துவிட்டதால், அவன் ஒரு மரத்திற்குப் பின்னால் போய் ஒளிந்து கொண்டான். நிலவு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மங்கலாகிக் கொண்டிருந்தது. பனி விழத் தொடங்கியது. பொழுது புலரும் நேரம் நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஜிலின் இன்னும் காட்டின்இறுதிப் பகுதியை அடையாமல் இருந்தான். ‘சரிதான்...’ அவன் தன்னுடைய மனதிற்குள் நினைத்தான் : ‘இன்னும் முப்பதடி தூரம் நடந்து, மரங்களுக்கு மத்தியில போயி உட்கார வேண்டியதுதான்.’ அவன் மேலும் முப்பதடிகள் நடக்க, காட்டின் இறுதிப் பகுதியில் அவன் நின்றிருந்தான். அவன் எல்லையை அடைந்தான். அங்கு நல்ல வெளிச்சம் இருந்ததுது அவனுக்கு முன்னால் பரந்து கிடக்கும் சமவெளியும் பரந்து கிடக்கும் கோட்டையும் தெரிந்தது. இடது பக்கத்தில் மலைக்குக் கீழே நெருப்பு எரிந்து கொண்டிருந்தது. அதிலிருந்து கிளம்பிய புகை அந்தப்பகுதி முழுவதும் பரவிக் கொண்டிருந்தது. அந்த நெருப்பைச் சுற்றி மனிதர்கள் அமர்ந்திருந்தார்கள். அவன் பார்த்ததான். அவன் உற்றுப் பார்த்தான். துப்பாக்கிகள் பளபளத்துக் கொண்டிருந்தன. அங்கிருந்தவர்கள் சிப்பாய்கள் - காஸாக்குகள் ! ஜிலினுக்கு உண்டான மகிழ்ச்சிக்கு அளவேயில்லை. அவன் தன்னுடைய உடம்பில் மீதமிருந்த சக்தியை வரவழைத்துக் கொண்டு மலையை விட்டு கீழே இறங்க ஆரம்பித்தான். அப்போது அவன் தன் மனதிற்குள் சொல்லிக் கொண்டான்; ‘திறந்து கிடக்கும் இந்த வெளியில நான் நடக்குறப்போ, குதிரை மேல வந்து எந்த டார்டராவது என்னைப் பார்த்துடாம, கடவுள்தான் பார்த்துக்கணும். அப்படி ஏதாவது நடந்துச்சுன்னா, என்னால அங்க போயி சேர முடியாம போயிடும்...’ அவன் மனதிற்குள் இப்படியொரு எண்ணம் ஓடியதுதான் தாமதம்... நூறடி தூரத்தில் மூன்று டார்ட்டர்கள் அவன் கண்களில் பட்டார்கள். அவர்கள் அவனைப் பார்த்தும் விட்டார்கள். அவ்வளவுதான் - படு வேகமாக அவனை நோக்கி வந்தார்கள். அவன் உடல் தளர ஆரம்பித்தது. அவன் தன்னுடைய கைகளை ஆட்டியவாறு தன்னால் முடிந்தவரை உரத்த குரலில் கத்தினான் : ‘‘சகோதரர்களே, சகோதரர்களே... என்னைக் காப்பாத்துங்க...’’ காஸாக்குகள் அவன் கத்துவதைக் கேட்டார்கள். அவர்களில் சிலர் குதிரை மீது அமர்ந்து டார்ட்டர்களின் பாதைக்குக் குறுக்காக வருவதற்காக விரைந்தார்கள். காஸாக்குகள் மிகவும் தூரத்தில் இருந்தார்கள். டார்ட்டர்களோ அவனுக்கு மிகவும் அருகில் இருந்தார்கள். இருப்பினும், ஜெலின் தன்னுடைய கடைசி முயற்சியைச் செய்யாமல் இல்லை. காலில் இருந்த விலங்கைக் கையால் தூக்கிக் கொண்டு அவன் தான் என்ன செய்கிறோம் என்பதைப் பற்றிய எண்ண்மே இல்லாமல் காஸாக்குகளை நோக்கி வேகமாக ஓடினான். போகும்போதே ‘‘சகோதரர்களே... சகோதரர்களே... சகோதரர்களே...’’ என்று கத்திக் கொண்டே சென்றான். அங்கு கிட்டத்தட்ட பதினைந்து காஸாக்குகள் இருந்தார்கள். டார்ட்டர்கள் இப்போது பயந்து விட்டார்கள். அவனை நெருங்காமல், அவர்கள் நின்றுவிட்டார்கள். ஜிலின் காஸாக்குகளின் அருகில் போய் நின்றான். அவர்கள் அவனைச் சுற்றிலும் இருந்து அவனைப் பார்த்துக் கேட்டார்கள் : ‘‘நீ யார் ? நீ என்னவா இருக்கே ? எங்கேயிருந்து வர்றே ?’’ ஆனால், ஜிலினால் உடனடியாக எந்த பதிலும் சொல்ல முடியவில்லை. அவன் அழுதுகொண்டே திரும்பத் திரும்ப சொன்னான் : ‘சகோதரர்களே... சகோதரர்களே...’’ சிப்பாய்கள் ஓடிவந்து ஜிலினைச் சூழ்ந்து கொண்டார்கள். ஒருவன் ரொட்டியை எடுத்து ஜிலினிடம் தந்தான். இன்னொருவன் கோதுமையால் ஆன ஒரு உணவுப்பொருளைத் தந்தான். வேறொருவன் வோட்காவைக் கொடுத்தான். ஒருவன் அவனை ஒரு போர்வையால் போர்த்தினான். இன்னொருவன் அவன் விலங்கை உடைத்தான். அதிகாரிகள் அவனை அடையாளம் தெரிந்து கொண்டார்கள். அவனைக் குதிரையில் தங்களுடன் முகாமிற்கு அழைத்துச் சென்றார்கள். அங்கிருந்த போர்வீரர்கள் அவனை மீண்டும் காண நேர்ந்ததற்காக மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைந்தார்கள். அவனுடைய நண்பர்கள் அனைவரும் அவனைச் சூழ்ந்து கொண்டார்கள். ஜிலின் அவர்களிடம் தனக்கு நேர்ந்த கதையை ஒன்று விடாமல் சொன்னான். ‘‘இப்படித்தான் நான் வீட்டுக்குப் போய் கல்யாணம் பண்ணினேன்.’’ - அவன் சொன்னான் : ‘‘இல்ல... விதி அந்த விஷயத்திற்கு எதிராக இருக்குன்றதை என்னால புரிஞ்சிக்க முடிஞ்சது.’’ அவன் சேவை காக்கஸில் தொடர்ந்தது. ஒரு மாதம் கழித்து அய்யாயிரம் ரூபிள்கள் பிணைத்தொகையாகக் கட்டப்பட்ட பிறகு, காஸ்ட்டிலின் விடுதலை செய்யப்பட்டான். அவனை அவர்கள் மீண்டும் கொண்டு வந்தபோது, கிட்டத்தட்ட அவன் இறந்து போயிருந்தான்.