Lekha Books

சாயங்காலம் வந்ததும் ஜிலின் மேலே அவ்வப்போது பார்த்து கொண்டு என்ன நடக்கப்போகிறதோ என்பதை எதிர்பார்த்து குழிக்குள் அமர்ந்திருந்தான். வானத்தில் நட்சத்திரங்கள் கண் சிமிட்டிக் கொண்டிருந்தன. ஆனால், நிலவு இன்னும் வரவில்லை. முல்லாவின் குரல் கேட்டது. மற்றபடி எங்கும் அமைதி நிலவியது. ஜிலின் மிகவும் சோர்வடைந்த நிலையில் தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொண்டான்: ‘அந்தப் பொண்ணு கம்பைக் கொண்டு வந்து தர்றதுக்குப் பயப்படுது.’ திடீரென்று தன் தலை மேல் மண் வந்து விழுவதைப்போல் உணர்ந்தான் ஜிலின். அவன் மேலே பார்த்தான். ஒரு நீளமான கம்பு குழியின் எதிர்சுவரின் வழியாகக் கீழே வந்து கொண்டிருந்தது. மெதுவாகக் கீழே இறங்கி வந்து கொண்டிருந்த அந்தக்கம்பு சிறிது நேரம் சென்றதும் நின்றது. உண்மையிலேயே மகிழ்ச்சியின் எல்லைக்கே போய்விட்டான் ஜிலின். அவன் அந்தக்கம்பைக் கீழ்நோக்கி இழுத்தான். அது ஒரு உறுதியான கம்புதான். தன்னுடைய மாஸ்டரின் குடிலின் மேற்பகுதியில் அவன் இதற்கு முன்பு அந்தக் கம்பைப் பார்த்திருக்கிறான். அவன் மேலே பார்த்தான். வானத்தில் நட்சத்திரங்கள் கண் சிமிட்டிக் கொண்டிருந்தன. குழிக்கு மேலே தினாவின் கண்கள் இருட்டில் பூனையின் கண்களைப்போல பிரகாசமாகத் தெரிந்தன. அவள் குழியின் மேல்விளிம்போடு சேர்ந்து தன்னுடைய முகத்தை வைத்துக் கொண்டு மெதுவான குரலில் சொன்னாள் : ‘‘ஜவான் ! ஜவான் !’’ தன்னுடைய கையை முகத்திற்கு நேராக வைத்துக் கொண்டு அவனை மெதுவாகப் பேசும்படி அவள் கேட்டுக் கொண்டாள். ‘‘என்ன ?’’ - ஜிலின் கேட்டான். ‘‘ரெண்டு பேரைத் தவிர மற்ற எல்லோரும் போயிட்டாங்க.’’ அப்போது ஜிலின் சொன்னான் : காஸ்ட்டிலின்... வா, கடைசி முறையா நாம முயற்சி செய்து பார்ப்போம். நான் உன்னை எழ வைக்க உதவுறேன்.’’ ஆனால், காஸ்ட்டிலின் அதைப் பொருட்படுத்தவேயில்லை. ‘‘இல்ல...’’ - அவன் சொன்னான் : ‘‘ஒரு விஷயம் எனக்கு நல்லா தெரியும். இங்கே இருந்து நான் போகவே முடியாது. என் உடம்புல எந்த சக்தியும் இல்லாம இருக்குறப்போ நான் எப்படி தப்பிச்சுப் போக முடியும் ?’’ ‘‘சரி... அப்படின்னா நான் கிளம்புறேன். என்னைப் பற்றி தப்பா நினைக்காதே.’’ அவர்கள் இருவரும் ஒருவரையொருவர் முத்தமிட்டுக் கொண்டார்கள். ஜிலின் கம்பை எடுத்தான். மேலே இருக்கும் தினாவிடம் அதை இறுகப் பிடித்துக் கொள்ளும்படி சொன்னான். இப்போது அவன் கம்புவழியாக மேலே ஏற ஆரம்பித்தான். ஒன்றிரண்டு முறை அவன் தடுமாறிக் கீழே விழுந்தான். காலில் கட்டப்பட்டிருந்த விலங்குகள் அவனுக்கு மிகவும் தொந்தரவாக இருந்தன. காஸ்ட்டிலின் அவனுக்கு உதவ, அவன் மேலே வந்து சேர்ந்தான். தினா தன்னுடைய சிறு கைகளால் தன்னுடைய முழு பலத்தையும் கொண்டு அவனுடைய சட்டையைப் பிடித்துத் தூக்கினாள். அப்போது அவள் விழுந்து விழுந்து சிரித்தாள். ஜிலின் கம்பை வெளியே எடுத்துவிட்டு சொன்னான் : ‘‘இந்தக் கம்பை எடுத்த இடத்திலேயே கொண்டு போய் வச்சிடு, தினா. கண்டு பிடிச்சிட்டாங்கன்னா, உன்னை அடிச்சு ஒரு வழி பண்ணிடுவாங்க.’’ அவள் அந்தக் கம்பை எடுத்துக் கொண்டு போனாள். ஜிலின் மலையை விட்டு கீழே இறங்கினான். அவன் சற்று கீழே இறங்கியவுடன் கூர்மையான ஒரு கல்லை எடுத்து தன்னுடைய விலங்கை உடைக்க முயற்சித்தான். ஆனால், அது மிகவும் பலமாகப் பூட்டப்பட்டிருந்தால் அவனால் அதை உடைக்க முடியவில்லை. அப்படி உடைப்பதென்பது சாதாரண விஷயமில்லை. மலையின் கீழ்நோக்கி யாரோ மெதுவாக ஓடிவருவது தெரிந்தது. அவன் மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டான் : ‘நிச்சயமா, தினாவாகத்தான் இருக்கும்...’ தினா வந்தாள். ஒரு கல்லை கையில் எடுத்துக் கொண்டு சொன்னாள் : ‘‘நான் முயற்சி பண்றேன்.’’ அவள் கீழே அமர்ந்து விலங்கின் பூட்டை உடைக்க முயற்சி செய்தாள். ஆனால், அவளின் சிறு கைகள் சிறு செடிகளின் கைகளைப் போல மிகவும் மென்மையாக இருந்ததால், அதற்கான சக்தி அவளுக்கு இல்லை. அவள் கையிலிருந்த கல்லைத் தூக்கியெறிந்து விட்டு அழ ஆரம்பித்தாள். ஜிலின் மீண்டும் பூட்டை உடைப்பதற்கான வேலையில் இறங்கினான். தினா அவனுக்குப் பின்னால் உட்கார்ந்து தன்னுடைய கைகளை அவனுடைய தோளில் போட்டாள். ஜிலின் சுற்றிலும் பார்த்தான். மலைக்குப் பின்னால் இடது பக்கத்தில் ஒரு சிவப்பு விளக்கு தெரிந்தது. நிலவு மெதுவாக உதித்துக் கொண்டிருந்தது. அவன் மனதிற்குள் நினைத்தான் : ‘‘நிலவு வர்றதுக்கு முன்னாடி நான் பள்ளத்தாக்கைத் தாண்டி காட்டுக்குள்ளே போயிடணும்.’’ அவன் கையிலிருந்த கல்லை வீசியெறிந்தான். விலங்குகள் இருக்கின்றனவோ இல்லையோ, அவன் இங்கிருந்து கட்டாயம் சென்றாக வேண்டும். ‘‘என் அன்பு தினா, நான் வர்றேன். உன்னை எந்தக் காலத்திலும் நான் மறக்கவே மாட்டேன்.’’ தினா அவனுடைய கையைப் பற்றி தன்னுடைய கைகளுடன் இறுகச் சேர்த்து வைத்துக் கொண்டாள். தான் கொண்டு வந்திருந்த வெண்ணெய் கட்டிகள் சிலவற்றை அவனிடம் தந்தாள். அவன் அவளிடமிருந்து அவற்றைப் பெற்றுக் கொண்டான். ‘‘நன்றி, சின்னப்பெண்ணே ! நான் போயிட்டா உனக்காக யார் பொம்மை செய்து தருவாங்க ?’’ என்று சொல்லியவாறு அவன் தினாவின் தலையைக் கோதினான். தினா கண்ணீர் விட்டு அழுதாள். தன்னுடைய முகத்தைக் கைகளால் மறைத்துக் கொண்டாள். தொடர்ந்து எழுந்து ஒரு இளம் ஆட்டுக் குட்டியைப் போல் மலையின் மேற்பகுதி நோக்கி ஓடினாள். அவளின் இடுப்பிலிருந்த காசுகள் அப்போது குலுங்கின. ஜிலின் நடக்க ஆரம்பித்தான். விலங்குகளின் பூட்டைத் தன்னுடைய கைகளில் எடுத்து வைத்துக் கொண்டான். தேவையில்லாமல் அது ; ஏன் ஓசையை உண்டாக்க வேண்டும் என்று அவன் நினைத்ததே காரணம். அவன் விலங்குகள் மாட்டப்பட்ட தன்னுடைய கால்களை இழுத்தபடி நிலவு உதிக்கும் திசையைப் பார்த்தவாறு சாலையில் நடந்து சென்றான். அவனுக்கு இப்போது பாதை நன்றாகத் தெரிந்தது. அவன் நேராக நடந்து சென்றால் கிட்டத்தட்ட ஆறு மைல்கள் அவன் நடக்க வேண்டும். நிலவு சரியாக உதிப்பதற்கு முன்பே அவன் காட்டை அடைய வேண்டும். அவன் ஆற்றைக் கடந்தான். மலைக்குப் பின்னால் வெளிச்சம் மேலும் சற்றுப் பிரகாசமாகத் தெரிந்தது. அவன் அதைப் பார்த்துக் கொண்டே பள்ளத்தாக்கின் வழியே நடந்தான். நிலவு சரியாக முகத்தைக் காட்டவில்லை. ஒளி மேலும் பிரகாசமாகத் தெரிந்தது. பள்ளத்தாக்கின் ஒரு பக்கம் மேலும் மேலும் பிரகாசமாகிக் கொண்டே வந்தது. மலையின் அடிவாரத்தில் நிழல்கள் தெரிய ஆரம்பித்தன. அந்த நிழல்கள் அவனை நோக்கி மேலும் மேலும் நெருங்கி வந்து கொண்டேயிருந்தது.