கைதி - Page 11
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சுரா
- Hits: 6561
சூரியன் மறையத் தொடங்கியிருந்தது. பனி மூடியிருந்த மலைகள் சிவப்பு நிறத்தில் மாறின. கருப்பு நிற மலைகள் மேலும் கறுத்துத் தெரிந்தன. காடுகளிலிருந்தும் பள்ளத்தாக்குகளிலிருந்தும் பனிப்படலம் உயர்ந்து மேலே வந்து கொண்டிருந்தது. அவன் ரஷ்ய முகாம் என்று நினைத்திருந்த இடம் அந்த மாலைநேர சூரிய அஸ்தமனத்தில் நெருப்பென பளபளத்தது. ஜிலின் அதையே கூர்மையாகப் பார்த்தான். சமையலறைப் புகைக் குழாயிலிருந்து வரும் புகையைப் போல பள்ளத்தாக்கில் புகை வந்து கொண்டிருந்தது. அதை வைத்து ரஷ்யர்கள் தங்கியிருக்கும் முகாம் அங்குதான் இருக்கிறது என்ற நிச்சயமான முடிவுக்கு அவன் வந்தான். நேரம் அதிகமாகி விட்டிருந்தது. முல்லாவின் உரத்த குரல் கேட்டது. மேயப்போன மாடுகள் வீடு திரும்பிக் கொண்டிருந்தன. பையன் ஜிலினைப் பார்த்து சொன்னான்: ‘‘சரி திரும்புவோம்’’ ஆனால் ஜிலினுக்கு திரும்பிப் போக வேண்டும் என்ற எண்ணமே உண்டாகவில்லை. இருந்தாலும் இருவரும் திரும்ப நடந்தார்கள். ‘சரி... இருக்கட்டும்...’- ஜிலின் தனக்குள் நினைத்துக் கொண்டான். ‘நான் எப்படிப் போகணும்ன்றதை தெரிஞ்சிக்கிட்டேன். இதுதான் தப்பிச்சுப் போறதுக்கு சரியான நேரம். அன்றிரவு எப்படியும் தப்பித்தே ஆவது என்பதில் மிகவும் திடமாக இருந்தான் ஜிலின். இரவு மிகவும் அடர்த்தியாக இருந்தது. வானத்தில் சந்திரன் கூட இல்லை. ஆனால் அவன் துரதிர்ஷ்டம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும் - டார்ட்டர்கள் அன்று மாலையே வீடு திரும்பி விட்டார்கள். உற்சாகமாக கால்நடைகளை தங்களுக்கு முன்னால் விரட்டியபடி அவர்கள் வருவார்கள். ஆனால், இந்தமுறை கால்நடைகள் எதுவும் இல்லை. அதற்கு மாறாக ஒரு இறந்துபோன டார்ட்டரின் உடலை அவர்கள் கொண்டு வந்தார்கள். கொல்லப்பட்ட அந்த மனிதன் வேறு யாருமல்ல - சிவப்பு தாடி மனிதனின் சகோதரன்தான். அவர்கள் மிகவும் கவலையாகக் காணப்பட்டார்கள். இறந்து போன மனிதனைப் புதைப்பதற்காக அவர்கள் அனைவரும் குழுமி நின்றார்கள். ஜிலின் அதைப் பார்ப்பதற்காக அங்கு வந்தான். அவர்கள் இறந்து போன மனிதனின் உடலை பெட்டி எதிலும் அடைக்காமல் துணியொன்றில் சுற்றி கிராமத்துக்கு வெளியே கொண்டு சென்றார்கள். அங்கிருந்த மரங்களுக்குக் கீழே இருந்த புல்லில் அதை வைத்தார்கள். முல்லாவும் அந்த வயதான மனிதனும் வந்தார்கள். அவர்கள் தங்களின் தொப்பியின் மேல் துணிகளை அகற்றினார்கள். கால்களில் இருந்த காலணிகளைக் கழற்றினார்கள். இறந்த உடலுக்கு அருகில் கீழே எல்லோரும் அமர்ந்தார்கள். முல்லா முன்னால் அமர்ந்திருந்தார். அவருக்குப் பின்னால் வரிசையாக மூன்று வயதான மனிதர்கள் தலையில் துணியைக் கட்டி அமர்ந்திருந்தார்கள். அவர்களுக்குப் பின்னால் மற்ற டார்ட்டர்கள் அமர்ந்திருந்தார்கள். எல்லோரும் தங்கள் கண்களால் கீழே பார்த்தபடி படு அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தனர். இந்த நிலைமை நீண்ட நேரம் நீடித்தது. நீண்ட நேரத்திற்குப் பிறகு முல்லா தன்னுடைய தலையை உயர்த்தி சொன்னார்: ‘‘அல்லா!’’ (கடவுள் என்று அதற்கு அர்த்தம்) அவர் அந்த ஒரே வார்த்தையைத்தான் சொன்னார். எல்லோரும் தங்களின் பார்வையை கீழ் நோக்கி செலுத்தியபடி மீண்டும் நீண்ட நேரத்திற்கு அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தார்கள். அவர்கள் சிறிதுகூட அசையவோ, சிறிதுகூட ஓசை எழுப்பவோ இல்லை. மீண்டும் முல்லா தன்னுடைய தலையை உயர்த்தியவாறு சொன்னார்: ‘‘அல்லா!’’ தொடர்ந்து அவர்கள் எல்லோரும் திரும்பச் சொன்னார்கள்: ‘‘அல்லா! அல்லா!’’ மீண்டும் ஒரே நிசப்தம் நிலவியது. இறந்துபோன மனிதனின் உடல் புல்லின் மீது அசைவற்றுக் கிடந்தது. அங்கிருந்த எல்லோரும் ஒரு சிறிது அசைவு கூட இல்லாமல் அவர்களே செத்துப்போனவர்கள் என்பதைப்போல உட்கார்ந்திருந்தார்கள். அங்கிருப்பவர்களில் யாராவது ஒருவராவது அசையவேண்டுமே! அருகில் மரத்திலிருந்த கிளைகள் காற்றில் ஆடி உண்டாக்கிய ஓசையைத் தவிர வேறு எந்த சத்தமும் அங்கு இல்லை. முல்லா தன் பிரார்த்தனையை மீண்டும் அங்கு தொடர்ந்தார். அவர்கள் எல்லோரும் எழுந்து நின்றார்கள். செத்துப்போன உடலை அவர்கள் எல்லோரும் ஒன்று சேர்ந்து தூக்கி அருகில் தரையில் தோண்டப்பட்டிருந்த குழியை நோக்கிக் கொண்டு போனார்கள். அது ஒரு சாதாரண குழியல்ல. பூமியில் மிகவும் ஆழமாக இருக்கும்படி அந்தக் குழி மிகவும் கவனமாகத் தோண்டப்பட்டிருந்தது. உடலின் கைகளுக்கும் கால்களுக்கும் கீழே கையைக் கொடுத்து தூக்கிய அவர்கள், அதை லேசாக மடித்து இருக்கும்படி செய்தார்கள். மெதுவாக கீழ்நோக்கி உடலை இறக்கி, குழிக்குள் உட்கார்ந்திருக்கும் வண்ணம் செய்தார்கள். பிணத்தின் கைகள் முன்னால் மடக்கி இருக்கும்படி செய்தார்கள். ‘நோகய்’ சில பச்சை இலைகளைக் கொண்டு வந்தான். அவர்கள் அந்த இலைகளைக் குழிக்குள் போட்டு மண்ணால் குழியை மூடினார்கள். கல்லறையின் தலைப்பகுதியில் ஒரு செங்குத்தான கல்லைக் கொண்டு வந்து வைத்தார்கள். எல்லாரும் வரிசையாக தரையில் அமர்ந்திருந்தார்கள். இந்த அமைதி நீண்ட நேரம் நீடித்தது. கடைசியில் அவர்கள் எழுந்து சொன்னார்கள்: ‘‘அல்லா! அல்லா! அல்லா! சிவப்பு தாடியைக் கொண்ட மனிதன் வயதான மனிதனுக்கு பணம் தந்தான். தொடர்ந்து எழுந்த அவன் சாட்டையொன்றை எடுத்து, அதனால் தன்னுடைய நெற்றியில் மூன்று முறை அடித்துக்கொண்டு, அங்கிருந்து வீட்டை நோக்கிப் புறப்பட்டான். அடுத்தநாள் காலையில் இப்படி சிவப்பு நிற தாடியைக் கொண்ட டார்ட்டர் மூன்று மனிதர்கள் பின்தொடர கிராமத்தை விட்டுப்புறப்பட்டான். அவர்கள் தங்களுடன் ஒரு ஆட்டையும் அழைத்துச் சென்றார்கள். கிராமத்தைத் தாண்டியதும் அந்த சிவப்பு தாடி மனிதன் தன்னுடைய மேற்சாட்டையைக் கழற்றி தன்னுடைய பருமனான கைகளை வெளியே காட்டினான். தொடர்ந்து அவன் ஒரு கத்தியை எடுத்து அதை அங்கிருந்த ஒரு கல்லில் தீட்ட ஆரம்பித்தான். அருகிலிருந்த மன்ற டார்ட்டர்கள் ஆட்டின் தலையை உயர்த்திக் காட்ட, சிவப்பு தாடி டார்ட்டர்கள் ஆட்டின் கழுத்தை வெட்டினான். கழுத்து துண்டிக்கப்பட்ட ஆடு ஒரு மூலையில் போய் விழுந்தது. ஆட்டின் தோலை உரிக்க ஆரம்பித்தான். தன்னுடைய பலம் பொருந்திய கைகளால் அவன் அதைச் சர்வ சாதாரணமாகச் செய்தான். பெண்களும் சிறுமிகளும் அங்கு வந்து குழுமினார்கள். ஆடு துண்டு துண்டாக நறுக்கப்பட்டது. சிறு சிறு துண்டுகளாக வெட்டப்பட்ட ஆட்டின் மாமிசம் குடிலுக்குள் கொண்டு செல்லப்பட்டது. சவ அடக்கத்திற்குப் பிறகு நடக்கும் விருந்திற்காக அந்த முழு கிராமமும் சிவப்பு தாடி டார்ட்டரின் குடிலின் முன் கூடிவிட்டது. அடுத்த மூன்று நாட்கள் தொடர்ச்சியாக அவர்கள் ஆட்டின் மாமிசத்தைத் தின்றவண்ணம் இருந்தார்கள். மாமிசம் சாப்பிடுவதும், ‘புஸா’ குடிப்பதும், இறந்துபோன மனிதனுக்காகப் பிரார்த்தனை செய்வதும்... இதுதான் அவர்களின் வேலையாக இருந்தது. எல்லா டார்ட்டர்களும் வீட்டில்தான் இருந்தார்கள்.