Page 6 - Page 6

கைதி - Page 6

Details

Category: புதினம்

Published Date

Written by சுரா

Page 6 of 17

ஒரு சுவரையொட்டி தரையின் மீது அடுப்பொன்று இருந்தது. தரை இப்போதுதான் கழுவிவிடப்பட்டதைப் போல் மிகவும் சுத்தமாக இருந்தது. மூலையில் இருந்த அகலமான ஒரு இடத்தில் துணிகள் விரிக்கப்பட்டு, அவற்றுக்கு மேல் ஆசனங்கள் போடப்பட்டிருந்தன. அங்கிருந்த ஐந்து ஆசனங்களிலும் ஐந்து டார்ட்டர்கள் அமர்ந்திருந்தனர். கறுப்பு நிற டார்ட்டர்களும் இருந்தார்கள். வீட்டிற்குள் அணியக்கூடிய காலணிகளை அவர்கள் அணிந்தார்கள். ஒவ்வொருவரின் முதுகுக்குப் பின்னாலும் மெத்தை இருந்தது. ‘புஸா’ என்றழைக்கப்படும் டார்ட்டர்கள் அருந்தும் பீர் அதற்குப் பக்கத்தில் இருந்தது. அவர்கள் கேக், வெண்ணெய் இரண்டையும் தங்கள் கைகளால் எடுத்துச் சாப்பிட்டார்கள். கருப்பு மனிதன் வேகமாக எழுந்து ஜிலினை ஒரு பக்கம் கொண்டு வரும்படி கட்டளை பிறப்பித்தான். விரிப்பில் அல்லாமல் வெறும் தரையில் அவளைக் கொண்டு வந்து உட்காரச் செய்யுமாறு சொன்ன அவன் தான் அமர்ந்திருந்த இடத்தில் மீண்டும் உட்கார்ந்தான். தன்னுடன் அமர்ந்திருந்த விருந்தாளிகளுக்கு கேக்குகளையும் ‘புஸா’வையும் மேலும் அவன் அளித்தான். வேலைக்காரன் ஜிலினைக் கொண்டு வந்து ஒரு இடத்தில் உட்கார வைத்தான். தொடர்ந்து அவன் தன் கால்களில் இருந்த காலணிகளைக் கழற்றி ஏற்கனவே கதவுக்கு அருகில் இருந்த மற்ற காலணிகளுடன் அவற்றை இருக்குமாறு செய்துவிட்டு தன்னுடைய எஜமானர்கள் உட்கார்ந்திருந்த இடத்திற்குச் சற்றுத் தள்ளி கீழே அமர்ந்து அவர்கள் சாப்பிடுவதையே பார்த்துக் கொண்டு உதடுகளை நாவால் அவன் நக்கிக் கொண்டு இருந்தான். டார்ட்டர்கள் தங்கள் விருப்பப்படி திருப்தி உண்டாகும் வரை சாப்பிட்டார்கள். அந்த இளம்பெண்ணைப் போலவே ஆடையணிந்திருந்த ஒரு பெண் நீளமான கவுனுடனும் காற்சட்டையுடனும் தலையில் கட்டிய கைக்குட்டையுடனும் அப்போது அங்கு வந்து மீதமிருந்ததை எடுத்துக் கொண்டு போனாள். அடுத்த நிமிடம் கைகழுவுவதற்காக ஒரு பாத்திரத்தையும், நீர் இருந்த வேறொரு பாத்திரத்தையும் கொண்டு வந்து வைத்தாள். அதில் டார்ட்டர்கள் தங்களின் கைகளைக் கழுவினார்கள். கைகளைக் குவித்தவாறு முழங்கால் போட்டு அமர்ந்து நான்கு திசைகளிலும் கேட்கும்படி உரத்த குரலில் தங்களின் பிரார்த்தனைகளைச் சொன்னார்கள். சிறிது நேரம் அவர்கள் பேசி முடித்தபிறகு, அங்கிருந்த விருந்தாளிகளில் ஒருவன் ஜிலின் பக்கம் திரும்பி, ரஷ்ய மொழியில் பேச ஆரம்பித்தான். ‘‘உன்னைப் பிடித்தவர் காஜி முகம்மது.’’ - அவன் சிவப்பு நிற தாடிக்காரனைச் சுட்டிக் காட்டினான். ‘‘காஜி முகம்மது உன்னைப் பிடிச்சு அப்துல் முராத்கிட்ட கொடுத்திட்டார்’’ என்று சொன்ன அவன் கருப்புநிற மனிதன் பக்கம் தன் விரலை நீட்டினான். தொடர்ந்து அவன் சொன்னான் : ‘‘அப்துல் முராத்துதான் இப்போ உன்னோட எஜமான்.’’ ஜிலின் அதைக்கேட்டு அமைதியாக இருந்தான். அப்துல் முராத் இப்போது பேசத் தொடங்கினான். சிரித்தான். ஜிலினைச் சுட்டிக் காட்டியவாறு திரும்பத் திரும்ப சொன்னான் : ‘‘ரஷ்யச் சிப்பாய் நல்ல ரஷ்யன்.’’ அருகில் உட்கார்ந்திருந்த மனிதன் இடையில் புகுந்து சொன்னான் : ‘‘உன்னை உடனடியா வீட்டுக்கு கடிதம் எழுதும்படி இவர் சொல்றாரு. வீட்டில இருந்து பணம் அனுப்பச் சொல்லு. பணம் அனுப்பச் சொல்லு. பணம் இங்கே வந்து சேர்ந்துருச்சுன்னா, உன்னை இவரு விடுதலை பண்ணிடுவாரு.’’ ஜிலின் ஒரு நிமிடம் என்னவோ யோசித்தான். பிறகு, அவன் கேட்டான் : ‘‘எவ்வளவு பணம் வேணும்னு கேக்கறாரு ?’’ டாட்டர்கள் அவர்களுக்குள் சில நிமிடங்கள் என்னென்னவோ பேசிக் கொண்டார்கள். பேசி முடிந்ததும் அந்த விருந்தினராக வந்த மனிதன் சொன்னான் : ‘‘மூவாயிரம் ரூபிள்கள் கேக்குறாரு.’’ ‘‘நிச்சயமா முடியாது... என்னால அவ்வளவு பணம் தரமுடியாது’’ ஜிலின் சொன்னான். ‘‘அடுத்த நிமிடம் அப்துல் குதித்துக் கொண்டு தன்னுடைய கைகளை இப்படியும் அப்படியுமாய் ஆட்டினான். ஜிலின் தன்னைப் புரிந்து கொள்வான் என்பதாக அவன் மனதில் நினைத்துக் கொண்டான். அந்த விருந்தினராக வந்த மனிதன் சொன்னான் : ‘‘சரி... நீ எவ்வளவு பணம் தருவே ?’’ ஜிலின் சிறிது நேர யோசனைக்குப் பிறகு சொன்னான் : ‘‘ஐநூறு ரூபிள்கள் ! அடுத்த நிமிடம் டார்ட்டர்கள் தங்களுக்குள் வேகமாக என்னவோ விவாதித்தார்கள். அப்துல் சிவப்பு நிற தாடியைக் கொண்ட மனிதனைப் பார்த்து உரத்த குரலில் என்னவோ கத்தினான். அவன் அப்படி வாயைத்திறந்து கத்தியபோது, அவனுடைய வாயிலிருந்து எச்சில் வெளியே தெறித்தது. சிவப்பு நிற தாடியைக் கொண்ட மனிதன் கண்களை ஒருமாதிரி உருட்டிய படி நாக்கை மடித்து வைத்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தான். அவர்கள் சிறிது நேரம் எதுவுமே பேசாமல் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தார்கள். சிறிது நேரம் கழித்து அந்த விருந்தினராக வந்திருந்த மனிதன் சொன்னான் : ‘‘ஐநூறு ரூபிள்கள் ரொம்பவும் குறைவான ஒரு தொகைன்னு மாஸ்டர் நினைக்கிறாரு. இவர் தன் கையிலிருந்து உனக்காக இருநூறு ரூபிள்கள் தந்திருக்காரு. காஜி முகம்மது இவருக்கும் பணம் தர வேண்டியிருக்கு. அந்தப் பணத்துக்காகத்தான் அவர் உன்னையே பிடிச்சாரு. அவர் எவ்வளவு தரணும் தெரியுமா? மூவாயிரம் ரூபிள்கள்! அதுக்குக் குறைவா முடியவே முடியாதுன்றாங்க. நீ அந்தப் பணத்தைக் கேட்டு வீட்டுக்குக் கடிதம் எழுதலைன்னா, உன்னை இங்கே இருக்குற ஒரு பாழுங்குழிக்குள்ள தள்ளி சாட்டையை வச்சு தொடர்ந்து உன்னை அடிக்குறதுன்னு இவங்க முடிவு பண்ணியிருக்காங்க.’’ ‘‘அப்படியா?’’- மனதிற்குள் நினைத்தான் ஜிலின். ‘இவங்களைப் பார்த்து பயப்படறது மாதிரி மோசமான விஷயம் உலகத்திலேயே இருக்க முடியாது.’ அவன் எழுந்து நின்றவாறு சொன்னான்: ‘‘என்னை இது மாதிரி இந்த நாய் மிரட்டினா, நான் வீட்டுக்குக் கடிதமே எழுத மாட்டேன்னு இந்த ஆளுகிட்ட சொல்லு. நான் வீட்டுக்குக் கடிதம் எழுதலைன்னா, இவனுக்கு ஒண்ணுமே கிடைக்காது. நாய்களே, நான் உங்களுக்காக கொஞ்சம்கூட பயப்படுறதா இல்ல... இப்போ மட்டுமல்ல; எப்பவும் நான் பயப்பட மாட்டேன்.’’ அந்த மனிதன் ஜிலின் சொன்னதை அவர்களிடம் மொழி பெயர்த்து சொன்னான். தொடர்ந்து அவர்கள் தங்களுக்குள் என்னவோ பேசிக்கொண்டார்கள். அவர்கள் சிறிது நேரம் தீவிர சிந்தனையில் இருந்தார்கள். பிறகு அந்தக் கருப்பு நிற மனிதன் எழுந்து ஜிலினின் அருகில் வந்து சொன்னான்: ‘‘உண்மையிலேயே நீ பயங்கர தைரியசாலிதான்!’’ அவன் தொடர்ந்து சிரித்துக்கொண்டே மொழி பெயர்த்து சொல்லிக் கொண்டிருந்த மனிதனைப் பார்த்து கூறினான்: ‘‘ஆயிரம் ரூபிள்கள் தரணும்னு சொல்லு.’’ அதைக்கேட்டு ஜிலின் சொன்னான்: ‘‘ஐநூறு ரூபிள்களுக்கு மேலே நான் தரவே மாட்டேன். என்னை நீங்க கொல்றதா இருந்தா, உங்களுக்கு ஓண்ணுமே கிடைக்காது.’’