Lekha Books

டார்ட்டர்கள் தங்களுக்குள் என்னவோ விவாதித்தார்கள். தொடர்ந்து பணியாளை அவர்கள் என்னவோ கொண்டு வரும்படி வெளியே அனுப்பினார்கள். ஜிலினையும் கதவையும் மாறி மாறி பார்த்தவாறு அவர்கள் அமர்ந்திருந்தார்கள். வெளியே சென்ற வேலைக்காரன் தடிமனான கால்களில், காலணிகள் எதுவும் இல்லாத, முகமெல்லாம் புள்ளிகள் விழுந்திருந்த ஒரு மனிதனுடன் திரும்பி வந்தான். அவனுடைய கால்களில் விலங்கு போடப்பட்டிருந்தது. ஜிலின் அங்கு வந்து நின்ற அந்த மனினை மிகவும் ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தான். அது வேறு யாருமல்ல காஸ்ட்டிலின்தான். அவனும் தன்னை மாதிரியே பிடிபட்டிருக்கிறான் என்பதை ஜிலின் புரிந்து கொண்டான். அவர்கள் அருகருகே அமர்ந்து, என்ன நடந்தது என்பதை தங்களுக்கிடையே பரிமாறிக் கொண்டார்கள். அவர்கள் இருவரும் பேசிக்கொண்டபோது டார்ட்டர்கள் அவர்களையே அமைதியாகப் பார்த்து கொண்டிருந்தார்கள். ஜிலின் தனக்கு என்ன நடந்தது என்பதை விளக்கி காஸ்ட்டிலினிடம் சொன்னான். தன்னுடைய குதிரை எப்படி பயந்துபோய் நின்றுவிட்டது என்பதையும், தன்னுடைய துப்பாக்கி எப்படி சுடுவதில் தோல்வியடைந்துவிட்டது என்பதையும் இங்கு அமர்ந்திருக்கும் அப்துல் எப்படி தன்னை விரட்டி வந்து கடைசியில் சிறைப்பிடித்தான் என்பதையும் ஜிலினிடம் காஸ்ட்டிலின் சொன்னான். அப்துல் எழுந்து நின்று காஸ்ட்லினைச் சுட்டிக் காட்டியவாறு என்னவோ சொன்னான். இதுவரை அங்கு மொழிபெயர்ப்பாளராக இருந்த விருந்தாளி அவர்கள் இருவருமே தற்போது ஒரே எஜமானுக்குச் சொந்தமானவர்கள்தாம் என்றும், யார் முதலில் பணத்தைக் கட்டுகிறார்களோ, அவர்கள் முதலில் விடுதலை செய்யப்படுவார்கள் என்றும் கூறினான். ‘‘அதே நேரத்தில்... ஒரு விஷயத்தைப் பார்த்தியா?’’ அவன் ஜிலினைப் பார்த்து சொன்னான்: ‘‘நீ பயங்கரமா கோபப்படுறே. ஆனால் உன்னோட நண்பன் எவ்வளவு நல்ல பிள்ளையா இருக்கான் பாரு. அவன் ஏற்கனவே வீட்டுக்குக் கடிதம் எழுதிட்டான். அவன் ரொம்பவும் சீக்கிரமே அய்யாயிரம் ரூபிள்களை அனுப்பி வெச்சுடுவாங்க. அதனாலதான் அவனுக்கு நல்ல சாப்பாடு போட்டு, நல்ல முறையில் இங்க கவனிச்சிக்கிட்டு இருக்கோம். அதைக்கேட்டு ஜிலின் சொன்னான்: ‘‘என் நண்பன் தன் விருப்பப்படி எப்படி வேணும்னாலும் நடக்கலாம். அவன் நல்ல வசதியானவன். ஆனா, நான் அப்படி இல்ல. நான்தான் ஏற்கனவே உங்ககிட்ட சொல்லிட்டேனே, நீங்க விருப்பப்பட்டா என்னைக் கொன்னுக்கோங்க. ஆனா, அதுனால உங்களுக்குக் கிடைக்கப் போறது ஒண்ணுமில்ல. நான் ஐந்நூறு ரூபிள்களுக்கு மேல் கேட்டு நிச்சயம் கடிதம் எழுதப்போறது இல்ல...’’ எல்லோரும் அமைதியாக இருந்தார்கள். திடீரென்று என்ன நினைத்தானோ, அப்துல் எழுந்து சிறு பெட்டியொன்றை எடுத்துக் கொண்டு வந்தான். அதிலிருந்து ஒரு பேனா, மை, ஒரு சிறு தாள் ஆகியவற்றை எடுத்து ஜிலினின் கையில் அவன் தந்தான். ஜிலினின் தோளைத் தன் கையால் தட்டிய அவன் கையால் சைகை செய்து அந்தத் தாளில் எழுதும்படி சொன்னான். ஐந்நூறு ரூபிள்கள் வாங்கிக் கொள்ள அவன் சம்மதித்து விட்டான். ‘‘கொஞ்சம் நில்லு...’’ - ஜிலின் அந்த மொழி பெயர்க்கும் மனிதனிடம் சொன்னான்: ‘‘ஒரு விஷயத்தை அந்த ஆளுகிட்ட தெளிவா சொல்லிடு. எங்களுக்கு ஒழுங்கா சாப்பாடு போடணும். எங்களுக்கு நல்ல உடைகளைத் தரணும். காலணிகள் தரணும். நாங்க ரெண்டு பேரும் எப்பவும் சேர்ந்து இருக்க அனுமதிக்கணும். அப்படி சேர்ந்து இருந்தா, அது நாங்க சந்தோஷப்படுற ஒரு விஷயமா இருக்கும். எங்க கால்கள்ல போடப்பட்டிருக்கிற விலங்குகளை முழுமையா நீக்கணும்’’- ஜிலின் தன்னுடைய எஜமானனைப் பார்த்து சிரித்தான். அந்த எஜமானனும் பதிலுக்கு சிரித்தான். அவன் சொன்னான்: ‘‘நான் இவங்களுக்கு நல்ல ஆடைகள் தர்றேன். நல்ல காலணிகள் தர்றேன். இளவரசர்களைப் பார்த்துக்குற மாதிரி அருமையான உணவு வகைகளை இவங்களுக்குத் தர ஏற்பாடு பண்றேன். இவங்க ரெண்டு பேரும் பிரியப்பட்டா, சேர்ந்தே இவங்க கொட்டடியில் இருக்கட்டும். ஆனா ஒரு விஷயம்... இவங்க கால்கள்ல போடப்பட்டிருக்கிற விலங்குகளைக் கழற்ற நான் நிச்சயம் சம்மதிக்க மாட்டேன். அதை நீக்கிட்டா, கட்டாயம் இவங்க ஓடிடுவாங்க. ஆனா, இரவு நேரத்துல மட்டும் நீக்குறதுக்கு நான் சம்மதிக்கிறேன்’’ இதைச் சொல்லிய அவன் அடுத்த நிமிடம் குதித்தவாறு ஜிலினின் தோளைத் தன் கையால் தட்டிக் கொண்டு வியப்பு மேலோங்கச் சொன்னான்: ‘‘நீ ரொம்பவும் நல்லவன்... நானும்தான்.’’ ஜிலின் கடிதத்தை எழுதினான். ஆனால், தவறான ஒரு முகவரியை வேண்டுமென்றே எழுதினான். அப்படியென்றால்தானே, அந்தக்கடிதம் எந்தவொரு இடத்திலும் போய் சேரவே சேராது! கடிதத்தை எழுதும்போது அவன் தனக்குள் மெதுவான குரலில் கூறிக்கொண்டான்: ‘‘நான் எப்படியும் இங்கேர்ந்து தப்பிச்சுடுவேன்.’’ ஜிலின், காஸ்ட்டிலின் இருவரும் மீண்டும் கொட்டடிக்குள் கொண்டு செல்லப்பட்டார்கள். அவர்களுக்கு சோளக் கஞ்சி சாப்பிட தரப்பட்டது. ஒரு பாத்திரத்தில் குடிப்பதற்கு நீர் தரப்பட்டது. கொஞ்சம் ரொட்டி, இரண்டு பழைய ஆடைகள், ராணுவத்தில் பயன்படுத்தப்பட்ட சில பழைய காலணிகள் ஆகியவற்றையும் அவர்களிடம் கொண்டு வந்து தந்தார்கள். அவை எல்லாமே இறந்துபோன ரஷ்ய வீரர்களின் உடல்களிலிருந்து எடுக்கப்பட்டவை. இரவு நேரங்களில் அவர்களின் கால்களில் கட்டப்பட்டிருந்த விலங்குகள் நீக்கப்பட்டு, அவர்கள் கொட்டடியில் அடைக்கப்பட்டார்கள்.

3

ஜிலினும் அவனுடைய நண்பனும் இந்த வகையில் ஒரு மாதம் பிழைப்பை ஓட்டினார்கள். அவர்களின் எஜமான் எப்போது பார்த்தாலும் சிரித்துக்கொண்டே சொல்லுவான்: ‘‘நீ... ஜவான்... ரொம்பவும் நல்லவன். நான்... அப்துல்... நான்கூட நல்லவன்தான்.’’ ஆனால் அவர்களுக்கு சரியான முறையில் உணவு தரவில்லை. சாதாரணமாக தயாரிக்கப்பட்ட ரொட்டிகள், இல்லாவிட்டால் கேக்குகள் அவர்களுக்குத் தரப்பட்டன. சில நேரங்களில் அவை ஒழுங்காக வெந்திருக்கக்கூட செய்யாது. காஸ்ட்டிலின் தன்னுடைய வீட்டிற்கு இரண்டாவது முறையாக கடிதம் எழுதினான். எப்போது பார்த்தாலும் ஏதாவது ஆழ்ந்த சிந்தனையில் மூழ்கிப்போய், வீட்டிலிருந்து வரும் பணத்தை எதிர்பார்த்துக்கொண்டு அவன் இருப்பான். நாட்கணக்கில் கொட்டடியில் தொடர்ந்து தூங்கிக்கொண்டே இருப்பான். எப்போது வீட்டிலிருந்து தகவல் வரும் என்பதை எதிர்பார்த்துக் கொண்டு நாட்களை ஒவ்வொரு நாளும் எண்ணிக்கொண்டே இருப்பான். தன்னுடைய கடிதம் எந்த இடத்திற்கும் போய் சேராது என்ற உண்மைதான் ஜிலினுக்கு நன்றாகத் தெரியுமே! அதனால் அவன் இரண்டாவது கடிதம் எதையும் எழுதவில்லை. அவன் மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டான்: எனக்கு பணம் அனுப்பி வைப்பதற்கு என் அம்மா எங்கே போவாங்க? நான் அனுப்பி வைக்கிற பணத்தை வச்சுத்தான் அவங்களே வாழ்ந்துக்கிட்டு இருக்காங்க! ஐந்நூறு ரூபிள்கள் எனக்காக அனுப்பி வைக்க அவங்க கஷ்டப்பட்டாங்கன்னா, அதோட அவங்க அவ்வளவுதான்... கடவுள் அருளால, நான் இங்கேயிருந்து எப்படியும் தப்பிச்சே ஆகணும்.