Lekha Books

கொஞ்ச நாட்கள் கழிச்சு, அவர் தன் மகனை ஒரு இடத்துல பார்த்தாரு. தன் சொந்தக் கைகளால அவனைக் கொன்னுட்டு, அங்கேயிருந்து அவர் தப்பிச்சிட்டாரு. சண்டை போடுற வேலையெல்லாம் விட்டுட்டு அவரு மெக்காவுக்கு கடவுளைத் தொழப் போயிட்டாரு. அதுனாலதான் அவர் தன் தலையில எப்பவும் துணி கட்டிக்கிட்டு இருக்காரு. மெக்காவுக்குப் போயிட்டு வந்தவங்களை ‘ஹாஜி’ன்னு தான் எல்லோரும் கூப்பிடுவாங்க. அவங்க எப்பவும் தலையில துணி கட்டியிருப்பாங்க. ரஷ்யர்களை அவருக்குக் கொஞ்சம் கூட பிடிக்காது. உன்னை உடனடியா கொன்னுடணும்னு என்கிட்ட வர் சொன்னாரு. ஆனா, நான் உன்னைக் கொல்லப்போறதா இல்ல. நான் உன்மேல பணம் கொடுத்திருக்கேன். அது மட்டுமில்லை... ஜவான் உன்னை எனக்கு ரொம்பவும் பிடிச்சிருக்கு. உன்னைக் கொல்றதுன்னு ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும்... நான் மட்டும் வாக்கு கொடுக்காம இருந்திருந்தா, சொல்லப்போனா நான் உன்னை விடக்கூட மாட்டேன்.’’ இதைச் சொல்லி விட்டு அவன் விழுந்து விழுந்து சிரித்தான். அவன் ரஷ்ய மொழியின் சொன்னான்: ‘‘ஜவான், நீ ரொம்பவும் நல்லவன். நான் அப்துல்... நான் கூட நல்லவன்தான்.’’

4

ஜிலினின் வாழ்க்கை இப்படியே ஒரு மாத காலம் ஓடியது. பகல் நேரங்களில் கிராமத்தைப் பற்றிய சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருப்பான். இல்லாவிட்டால், ஏதாவது கைவினைப் பொருட்களைச் செய்வதில் தீவிரமாக ஈடுபட்டிருப்பான். இரவு நேரம் வந்துவிட்டால், கிராமம் படு அமைதியில் உறங்கிக் கொண்டிருக்கும் பொழுது, அவன் தான் இருக்கும் கொட்டடியின் தரையைத் தோண்ட ஆரம்பிப்பான். தரையைத் தோண்டுவது என்பது அப்படியொன்றும் எளிதான ஒரு விஷயமாக இருக்கவில்லை. காரணம் கீழே கற்கள் நிறைய இருந்தன. ஆனால், அவன் மிகவும் கஷ்டப்பட்டு தோண்டியதன் விளைவாக, சுவருக்குக் கீழே பெரிய ஓட்டையை அவனால் தோண்ட முடிந்தது. அதன் வழியாக ஒருவன் தாராளமாக நுழைய முடியும். ‘வெளியே போறதுன்னா, எப்படிப்போனா ஒழுங்கா போய்ச் சேர முடியும்னு தெரியணுமே!’ - அவன் மனதிற்குள் நினைத்தான். ‘வழியை எப்படித் தெரிஞ்சிக்கிறது? ஆனா, எந்த டார்ட்டரும் அதை எனக்குச் சொல்ல மாட்டாங்களே!’ தன்னுடைய மாஸ்டர் வீட்டில் இல்லாத ஒருநாள் பார்த்து இரவு சாப்பாடு முடிந்ததும் ஊரைத் தாண்டி இருக்கும் மலை மேல் ஏறிப்போவது என்று தீர்மானித்து புறப்படத் தொடங்கினான். ஜிலின் மலையின் உச்சியை அடைந்தால், சுற்றிலும் இருக்கும் நிலப்பரப்பைப் பார்க்கலாமே! ஆனால், எப்போது வீட்டை விட்டு வெளியேறினாலும் மாஸ்டர் தன்னுடைய மகனை அழைத்து ஜிலின் மேல் எப்போதும் ஒரு கண்ணை வைத்திருக்க வேண்டுமென்றும், எவ்வித காரணத்தைக் கொண்டு அவன் மேல் இருக்கும் கவனத்தை வேறு பக்கம் செலுத்திவிடக் கூடாது என்று கறாராகக் கூறிவிட்டுத்தான் செல்வார். அதனால், அந்தப்பையன் ஜிலினைத் தொடர்ந்துவந்து, ‘‘எங்கேயும் போகாதே. அப்பா கடுமையாகச் சொல்லியிருக்கார். நீ இப்போ உடனே வரலைன்னா நான் எல்லோரையும் இங்கே கூப்பிடுவேன்’’ என்றான். அவ்வளவுதான்- ஜிலின் அவனைச் சமாதானப்படுத்த ஆரம்பித்துவிட்டான். அவன் சொன்னான்: ‘‘நான் ரொம்ப தூரத்துக்கு ஒண்ணும் போகல. நான் அந்த மலை மேல ஏற நினைச்சேன். அவ்வளவுதான். நான் அங்கே போயி ஒரு மூலிகை செடியைத் தேடி கண்டுபிடிக்கணும். அந்தச் செடி கிடைச்சா, அதை வைச்சு பல நோயாளிங்களை என்னால காப்பாத்த முடியும். பிரியப்பட்டா என் கூட வா. கால்கள்ல இந்த விலங்கை போட்டுக்கிட்டு நான் எப்படி ஓட முடியும்? நீயே சொல்லு. நாளைக்கே உனக்கு நான் ஒரு வில்லையும் அம்பையும் செஞ்சி தர்றேன்...’’ அவன் பையனிடம் இப்படி ஆசை வார்த்தைகளை சொன்னதும், அவன் அமைதியாகி விட்டான். இருவரும் மலையை நோக்கி நடந்தார்கள். மலையை மேலோட்டமாக பார்க்கும்பொழுது, உச்சியை அடைவதென்பது மிகவும் தூரத்தில் இல்லை என்பது மாதிரி தெரிந்தது. இருப்பினும் ஜிலினுக்கு காலில் விலங்கைக் கட்டிக் கொண்டு நடப்பதென்னமோ மிகவும் கஷ்டமான ஒன்றாகவே இருந்தது. எப்படியோ மெதுவாக நடந்து நடந்து உச்சியை அடைந்து விட்டான் ஜிலின். உச்சிக்கு போனதும், அங்கு ஒரு இடத்தில் அமர்ந்து கீழே இருக்கும் நிலப்பரப்பைப் பார்த்தான். தெற்குப் பக்கத்தில் கொட்டடியைத் தாண்டி ஒரு பள்ளத்தாக்கு இருந்தது. அங்கு கூட்டம் கூட்டமாக குதிரைகள் மேய்ந்து கொண்டிருந்தன. பள்ளத்தாக்கிற்குக் கீழே இன்னொரு கிராமம் இருந்தது. அதைத் தாண்டி செங்குத்தான ஒரு மலை இருந்தது. அதைத் தாண்டி உயரமான இன்னொரு மலை இருந்தது. இரண்டு மலைகளுக்கும் நடுவில் தெரிந்த நீலவண்ண இடத்தில் காடுகள் அடர்ந்து வளர்ந்திருந்தன. அதைத் தாண்டி நிறைய மலைகள் தெரிந்தன. அந்த மலைகள் போகப்போக உயரம் கூடுதலாக இருந்தன. மலைகளிலேயே உயரமாகத் தெரிந்த மலைக்கு மேலே பனிபடலம் படர்ந்திருந்தது. எல்லா மலைகளையும் தாண்டி ஒரு உயரமான மலைச்சிகரம் பனியால் போர்த்தப்பட்டு காட்சியளித்தது. கிழக்கிலும், மேற்கிலும்கூட அதே வகையான மலைகள் தெரிந்தன. ஆங்காங்கே ‘அவுல்’களில் இருந்த குடிசைகளில் இருந்து புகை வந்து கொண்டிருந்தது. ‘ம்’...-ஜிலின் தன் மனிதற்குள் நினைத்தான். ‘அவை எல்லாமே டார்ட்டாருக்குச் சொந்தமான கிராமங்கள்...’ இப்போது அவன் இந்தப் பக்கம் திரும்பினான். அவனுடைய பாதத்திற்குக் கீழே ஒரு ஆறு தெரிந்தது. அவன் வசிக்கக்கூடிய ‘அவுல்’ தெரிந்தது. அதைச் சுற்றி இருந்த சிறு சிறு தோட்டங்கள் தெரிந்தன. சிறு பொம்மைகளைப் போல பெண்கள் தெரிந்தார்கள். அவர்கள் ஆற்றின் கரைகளில் அமர்ந்து துணி துவைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்த கிராமத்தைத் தாண்டி தெற்கில் இருந்த மலையை விட சற்று உயரம் குறைவான ஒரு மலை தெரிந்தது. அதைத் தாண்டி மேலும் இரண்டு மலைகள் தெரிந்தன. அந்த மலையில் நிறைய மரங்கள் வளர்ந்து காணப்பட்டன. அவற்றுக்கு மத்தியில் நீலநிறத்தில் ஒரு சமவெளி தென்பட்டது. அதையும் தாண்டி தூரத்தில் மேகமோ, புகையோ இருந்தது. தான் ராணுவ முகாமில் இருக்கும்போது சூரியன் எந்தப்பக்கம் தோன்றும், எந்தப்பக்கம் மறையும் என்பதை ஒரு நிமிடம் அவன் ஞாபகப்படுத்திப் பார்த்தான். தான் நினைத்தது சரியானது என்ற முடிவுக்கு அவன் வந்தான். ரஷ்யர்களுக்குச் சொந்தமான ராணுவ முகாம் அந்தச் சமவெளியில்தான் இருக்க வேண்டும். இந்த இரண்டு மலைகளுக்கும் நடுவில்தான் அவன் தப்பித்துச் செல்ல வேண்டும்.