Lekha Books

இந்த நிகழ்ச்சிக்குப் பிறகு ஜிலினின் புகழ் எல்லா இடங்களுக்கும் பரவியது. பல்வேறு கிராமங்களையும் சேர்ந்த டார்ட்டர்கள் அவனைத் தேடி வர ஆரம்பித்தார்கள். சேதமடைந்து போயிருக்கும் துப்பாக்கியையோ, பிஸ்டலையோ அவனிடம் அவர்கள் கொண்டு வருவார்கள். அதைச் சரி பண்ணித் தரும்படி அவர்கள் கூறுவார்கள். அவனுடைய மாஸ்டர் அவனுக்குச் சில கருவிகளைத் தந்திருந்தார். ஒருநாள் ஒரு டார்ட்டர் மிகவும் உடல்நலம் பாதிக்கப்பட்டு படுத்த படுக்கையாகி விட்டான். அவர்கள் ஜிலினைத் தேடி வந்து சொன்னார்கள். ‘‘இவனை நீதான் காப்பாற்றணும்.’’ ஜிலினுக்கு நோயைக் குணப்படுத்தும் விஷயமெல்லாம் சிறிதும் தெரியாது. இருந்தாலும் அந்த நோயாளியைப் பார்த்து ஏதாவது செய்வது சரியானது என்ற முடிவுக்கு அவன் வந்தான். அவன் தன் மனதிற்குள் கூறிக்கொண்டான்: ‘ஒருவேளை இவன் உடல்நிலை நல்லா ஆனாலும் ஆகலாம்...’ அவன் தன் கொட்டடிக்குள் வந்தான். சிறிது மணலை தண்ணீரில் போட்டு கலந்தான். டார்ட்டர்கள் பலரும் அங்கு குழுமியிருக்க, அவன் சில வார்த்தைகளை வாயால் முணுமுணுத்தான். பிறகு அந்த நீரை நோயால் பாதிக்கப்பட்ட மனிதனிடம் கொடுத்து குடிக்கச் சொன்னான். அவனுடைய அதிர்ஷ்டம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்- அந்த நோயாளி பிழைத்துக் கொண்டான். காலப்போக்கில் டார்ட்டர்களின் மொழியைச் சற்று தெரிந்து கொண்டான் ஜிலின். சில டார்ட்டர்கள் அவனுடன் நெருக்கமாக பழக ஆரம்பித்தார்கள். அவன் தேவைப்பபடும்போது அவர்கள் அழைப்பார்கள். ‘‘ஜவான்! ஜவான்!’’ அதே நேரத்தில் சிலர் அவனை தூரத்தில் நின்றவாறு ஒரு கொடிய மிருகத்தைப் பார்ப்பது மாதிரி பார்க்காமலும் இல்லை. சிவப்பு நிற தாடியைக் கொண்ட டார்ட்டருக்கு ஜிலினைக் கொஞ்சம் கூட பிடிக்கவில்லை. அவனை எப்போது பார்த்தாலும் ஒன்று அவன் தலையைக் குனிந்து கொள்வான். இல்லாவிட்டால் முகத்தை வேறுபக்கம் திருப்பிக் கொள்வான். இல்லாவிட்டால் அவனை மனதிற்குள் கடுமையாக ஏதாவது நினைத்துக் கொண்டு பார்ப்பான். இன்னொரு வயதான மனிதனும் அங்கு இருந்தான். அவன் அந்த ‘அவுல்’ என்று சொல்லப்படும் கிராமத்தில் இல்லை. மாறாக, மலையின் அடிவாரத்தில் இருந்து அவன் அங்கு வருவான். மசூதியை நோக்கிப் போகும்போது மட்டுமே ஒருமுறை ஜிலின் அந்த வயதான மனிதனைப் பார்த்திருக்கிறான். அவன் ஒரு குள்ளமான மனிதன். அவனுடைய தொப்பியைச் சுற்றிலும் ஒரு வெள்ளைத் துணியை அவன் சுற்றி விட்டிருந்தான். அவனுடைய தாடி, மீசை எல்லாமே சீராக கத்தரித்து விடப்பட்டிருந்தன. அவை பனியைப்போல நன்கு வெளுத்துக் காணப்பட்டன. அவனுடைய முகத்தில் நிறைய சுருக்கங்கள் விழுந்திருந்தன. முகம் செங்கல்லைப் போல் சிவந்திருந்தன. ஆந்தையின் மூக்கைப்போல் அவனுடைய மூக்கு மிகவும் வளைந்து காணப்பட்டது. அவனுடைய சாம்பல் நிறக் கண்களில் ஒருவித குரூரம் தெரிந்தது. அவன் வாயில் பற்கள் இல்லை. அதற்குப் பதிலாக இரண்டு பக்கங்களிலும் வெளியே துருத்திக் கொண்டிருந்த இரண்டு தந்தங்கள் இருந்தன. அவன் தலையில் துணியைக் கட்டிக்கொண்டு குதிரை மேல் கம்பீரமாக அமர்ந்து கொண்டு ஜிலினை வெறித்துப் பார்த்தவாறு ஒரு ஓநாயைப் போல கடந்து போவான். அவன் ஜிலினை பார்க்கும் போது, அவன் முகத்தில் கோபம் அரும்ப, வேறு பக்கம் திருப்பிக் கொள்வான். ஒருநாள் ஜிலின் மலையை விட்டு கீழே இறங்கி அந்த வயதான கிழவன் எங்கே வாழ்கிறான் என்பதைத் தேடிப்பார்த்தான். அவன் ஒரு பாதையில் நடந்து சென்று கற்சுவரால் சூழப்பட்ட ஒரு தோட்டத்தை அடைந்தான். சுவருக்குப் பின்னால் செர்ரி மரங்கள் வளர்ந்து காணப்பட்ட தட்டையான மேற்கூரை போடப்பட்ட ஒரு குடில் இருப்பதை அவன் பார்த்தான். குடிலை நெருங்கி வந்தான். தேன்கூடுகள் அங்கு நிறைய இருப்பதையும், அவற்றிலிருந்து ரீங்காரமிட்டவாறு தேனீக்கள் பறந்து கொண்டிருப்பதையும் அவன் பார்த்தான். அந்த வயதான கிழவன் கீழே அமர்ந்து தேன் கூட்டை என்னவோ செய்து கொண்டிருந்தான். ஜிலின் அவன் என்ன செய்கிறான் என்பதைப் பார்ப்பதற்காக சற்று கழுத்தை நீட்டினான். அப்போது அவன் காலில் கட்டப்பட்ட விலங்கு ஓசை உண்டாக்கியது. அவ்வளவு தான்- அந்தக் கிழவன் அவனை நோக்கி திரும்பினான். வாயைப் பெரிதாகத் திறந்தவாறு இடுப்பிலிருந்து ஒரு பிஸ்டலை எடுத்து ஜிலினை நோக்கி அதை அவன் திருப்பினான். கற்சுவருக்குப் பின்னால் மறைந்து கொண்டு தன்னைப் பாதுகாக்க முயன்றான் ஜிலின். வயதான அந்தக் கிழவன் ஜிலினின் மாஸ்டரிடம் சென்று இந்த விஷயத்தைச் சொன்னான். அவன் ஜிலினை அழைத்து சிரித்தவாறு கேட்டான்: ‘‘நீ ஏன் அந்தக்கிழவனோட வீட்டைத் தேடிப் போனே?’’ ‘‘அந்த ஆளுக்கு நான் எந்தக் கெடுதலும் செய்யலியே?’’- ஜிலின் சொன்னான்: ‘‘அவர் எப்படி வாழுகிறார்னு பார்க்கப் போனேன்- அவ்வளவுதான்.’’ மாஸ்டர் அவன் சொன்னதை மீண்டும் திருப்பிச் சொன்னான். ஆனால், அந்த வயதான கிழவன் பயங்கர கோபத்தில் இருந்தான். அவன் தனக்குள் என்னவோ கோபமான குரலில் பேசிக்கொண்டான். இப்படியும் அப்படியுமாய் ஒருமாதிரி ஆடினான். தன் வாயில் இருந்த தந்தத்தையொத்த இரண்டு நீளமான பற்களையும் வெளியே காட்டியவாறு அவன் தன் முஷ்டியை முறுக்கிக் காட்டிக்கொண்டு ஜிலினையே பார்த்தான். அவனுடைய செயலை உண்மையாகவே ஜிலினால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. இந்த கிராமத்தில் ரஷ்யர்களை வைத்திருப்பது அவ்வளவு நல்லதல்ல என்று அந்தக் கிழவன் அப்துல்லாவிடம் சொல்கிறான் என்பதை மட்டும் சூசகமாக அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அதற்கு மாறாக, அவர்களை கொன்றுவிட வேண்டும் என்று கிழவன் விருப்பப்படுகிறான் என்பதையும் ஜிலின் புரிந்து கொண்டான். சிறிது நேரத்தில் கிழவன் அங்கிருந்து சென்று விட்டான். ஜிலின் தன்னுடைய மாஸ்டரிடம் அந்தக் கிழவன் யார் என்பதை விசாரித்தான். ‘‘அவர் ஒரு பெரிய மனிதர்!’’- மாஸ்டர் சொன்னார்: ‘‘எங்க ஆட்கள்லயே ரொம்ப தைரியசாலி அவர்தான். எத்தனையோ ரஷ்யர்களைக் கொன்னுருக்காரு. ஒரு காலத்துல அவர் மிகவும் வசதியான வாழ்க்கை வாழ்ந்தவரு. அவருக்கு மூணு பொண்டாட்டிங்க இருந்தாங்க. மொத்தம் எட்டு மகனுங்க இருந்தாங்க. எல்லோரும் ஒரு கிராமத்துல வாழ்ந்தாங்க. ரஷ்யர்கள் அந்த ஊருக்குள்ள நுழைஞ்சு, ஊரையே அழிச்சிட்டாங்க. அவரோட மகன்கள்ல ஏழுபேரை ரஷ்யர்கள் கொன்னுட்டாங்க. ஒரே ஒரு மகன்தான் உயிரோட பிழைச்சான். ஆனா, அவனோ தானாகவே போய் ரஷ்யர்கள் கிட்ட சரண் அடைஞ்சிட்டான். கிழவரும் ரஷ்யர்களோட மூணு மாசகாலம் அவர் வாழ்ந்தாரு.