Lekha Books

அப்துல் அதற்கு ஒத்துக்கொள்ளவில்லை. அவன் சொன்னான்: ‘‘நான் இவங்களுக்காகப் பணம் தந்திருக்கேன். அந்தப் பணத்தை நான் திரும்பப் பெற்றாகணும்’’ அதற்கு அந்த வயதான கிழவன் சொன்னான்: ‘‘இவங்க உனக்கு காசே தரப்போறது இல்ல. தேவையில்லாத தொந்தரவுகளைத்தான் இவங்க ரெண்டு பேரும் உனக்கு கொண்டு வந்து தரப்போறாங்க. ரஷ்யர்களை உட்கார வச்சு சாப்பாடு போடுறதுன்றது உண்மையிலேயே ஒரு பாவச்செயல். இவங்களை உடனடியா கொல்றதுக்கு வழியைப் பாரு.’’ அனைவரும் கலைந்தார்கள். அவர்கள் எல்லோரும் சென்றதும் மாஸ்டர் ஜிலினின் அருகில் வந்து சொன்னான். ‘‘ரெண்டு வாரத்திற்குள் உங்களோட பணம் எனக்கு வந்து சேரலைன்னா, நான் உங்க ரெண்டு பேரையும் கொன்னுடுவேன். திரும்பவும் தப்பி ஓடணும்னு நினைச்சா, நாயைச் சுடுற மாதிரி சுட்டுத் தள்ளிடுவேன். ஒழுங்கா கடிதம் எழுது. எதை எழுதணுமோ, அதை எழுது...’’ அவர்களுக்கு தாள்கள் கொண்டு வந்து தரப்பட்டன. அவர்கள் கடிதத்தை எழுதினார்கள். அவர்களின் கால்களில் விலங்குகள் மாட்டப்பட்டன. மசூதிக்குப் பின்னாலிருந்த பன்னிரண்டு அளவில் சதுரமாக அமைந்திருந்த குழிக்குள் அவர்கள் இருவரும் இறக்கப்பட்டார்கள்.

6

அவர்கள் வாழ்க்கையே இப்போது மிகவும் கஷ்டமாக இருந்தது. அவர்களின் கால்களிலிருந்த விலங்குகள் சிறிதுநேரம்கூட நீக்கப்படவில்லை. நல்ல காற்றை சுவாசிப்பதற்குக்கூட அவர்கள் அனுமதிக்கப்படவில்லை. ஒரு நாய்க்கு விட்டெறிவதைப்போல சரியாக வேகாத பண்டங்களை அவர்களுக்குத் தூக்கிப் போட்டார்கள். ஒரு பீப்பாயில் அவர்களுக்காகத் தண்ணீர் கொண்டு வந்து வைக்கப்பட்டது. அவர்கள் இருவரும் வைக்கப்பட்டிருந்த குழி மிகவும் ஈரத்தன்மையுடன் இருந்தது. தாங்க முடியாத அளவிற்கு ஒரு கெட்ட நாற்றம் அதில் வந்து கொண்டிருந்தது. காஸ்ட்டிலின் உடல் நலம் பாதிக்கப்பட்டான். அவனுடைய உடம்பு வீங்க ஆரம்பித்தது. வலியைத் தாங்க முடியாமல் எப்போது பார்த்தாலும் அவன் அனத்திக் கொண்டே இருந்தான். இல்லாவிட்டால் எப்போது பார்த்தாலும் தூங்கிக்கொண்டே இருந்தான். ஜிலின்கூட மிகவும் சோர்வடைந்து போய்விட்டான் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். தங்களுடைய தற்போதைய நிலைமை மிகவும் மோசமானது என்பதையும் தப்பிப்பதற்கான வழி இல்லவே இல்லை என்பதையும் அவன் புரிந்து கொள்ளாமல் இல்லை. அவன் ஒருவழி உண்டாக்க முயற்சித்தான். ஆனால் தோண்டப்படும் மண்ணை எங்கே போடுவது? அவனுடைய செயலைப் பார்த்த அப்துல் இனியொரு முறை அப்படி நடக்கும்பட்சம், அவனைக் கொலை செய்வதைத் தவிர வேறு வழியேயில்லை என்றான். ஒருநாள் ஜிலின் அந்தக் குழியின் தரையில் உட்கார்ந்திருந்தான். சுதந்திர வேட்கை அவனைப் பாடாய் படுத்திக் கொண்டிருந்தது. தன்னுடைய தற்போதைய நிலைமையை நினைத்து அவன் மிகவும் கவலை கொண்டான். அப்போது அவனுடைய மடியில் ஒரு கேக் வந்து விழுந்தது. தொடர்ந்து இன்னொரு கேக் வந்து விழுந்தது. பிறகு நிறைய செர்ரி பழங்கள் வந்து விழுந்தன. அவன் மேலே பார்த்தான். அங்கு தினா நின்றிருந்தாள். அவள் அவனைப் பார்த்து சிரித்தாள். பிறகு என்ன நினைத்தாளோ, அங்கிருந்து ஓடினாள். ஜிலின் மனதிற்குள் நினைத்தான் ‘தினா எனக்கு ஏன் உதவக்கூடாது?’’ அவன் குழிக்குள் ஒரு சிறு பகுதியை சுத்தம் செய்தான். கொஞ்சம் மண்ணைச் சுரண்டி எடுத்தான். அதை வைத்து பொம்மைகள் செய்தான். அவன் மனிதர்கள், குதிரைகள், நாய்கள் என்று பலவகைப்பட்ட பொம்மைகளைச் செய்தான். அப்போது அவன் மனதிற்குள் நினைத்தான். ’தினா வர்றப்போ நான் இந்த பொம்மைகளை அவள் மேல எறியணும்.’ ஆனால், அடுத்த நாள் தினா வரவில்லை. குதிரைகளின் குளம்படி ஓசையை ஜிலின் கேட்டான். சில மனிதர்கள் வேகமாக குதிரைகளில் சென்றார்கள். டார்ட்டர்கள் கூட்டமாக மசூதிக்கருகில் நின்றிருந்தார்கள். அவர்கள் உரத்த குரலில் சத்தமிட்டவாறு என்னவோ தங்களுக்குள் விவாதித்தார்கள். ‘ரஷ்யன்கள்’ என்ற வார்த்தை அவர்கள் வாயில் திரும்பத் திரும்ப வந்து கொண்டிருந்தது. அவன் அந்த வயதான கிழவனின் குரலைக் கேட்டான். அவர்கள் என்ன பேசுகிறார்கள் என்பதை அப்படியே அவனால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை யென்றாலும், ரஷ்யப்படைகள் எங்கோ சமீபத்தில் இருக்கின்றன என்பதை மட்டும் ஓரளவுக்கு அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அவர்கள் இந்த ‘அவுல்’லுக்குள் வந்துவிடுவார்களோ என்று அங்கிருந்த டார்ட்டர்கள் பயந்தார்கள். கைதிகளை என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் அவர்கள் தவித்தார்கள். சிறிது நேரம் தங்களுக்குள் என்னவோ விவாதித்து விட்டு, அவர்கள் அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தார்கள். அப்போது மேலே ஒரு ஓசை கேட்டது. என்னவென்று பார்த்தால் தினா குழியின் மேற்பகுதியில் படுத்தவாறு தன்னுடைய உடலில் இருந்த காசுகள் ஒசை உண்டாக்கும் வண்ணம் குனிந்து கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய கண்கள் நட்சத்திரங்களைப்போல் மின்னின. அவள் தன்னுடைய சட்டைக்குள்ளிருந்து இரண்டு வெண்ணெய் கட்டிகளை எடுத்து அவற்றை ஜிலின்மீது எறிந்தாள். ஜிலின் அவற்றை எடுத்துக் கொண்டு சொன்னான்: ‘‘நீ ஏன் இதுக்கு முன்னாடி வரல? நான் உனக்காக சில பொம்மைகளை செய்து வைச்சிருக்கேன். இந்தா... பிடிச்சுக்கோ’’ அவன் பொம்மைகளை அவளை நோக்கி மேலே தூக்கி எறிய ஆரம்பித்தான். ஆனால், அவள் தன்னுடைய தலையை இப்படியும் அப்படியுமாக ஆட்டினாள். அவள் அந்த பொம்மைகளைப் பார்க்கவேயில்லை. ‘‘எனக்கு இது எதுவும் வேணாம்’’ - அவள் சொன்னாள். அவள் அங்கேயே சிறிது நேரம் அமைதியாக உட்கார்ந்து விட்டாள். ‘‘ஜவான், அவங்க உன்னை கொல்லப் போறாங்க’’ என்று சொன்ன அவள் தன்னுடைய தொண்டையில் கையை வைத்துக் காட்டினாள். ‘‘யார் என்னைக் கொலை செய்ய விரும்புறது?’’ ‘‘அப்பா... அவர் உன்னைக் கட்டாயம் கொலை செய்தே ஆகணும்னு வயதான பெரியவர் பிடிவாதமா சொல்றாரு. நான் உனக்காக வருத்தப்படுறேன்.’’ ஜிலின் சொன்னான்: ‘‘சரி... எனக்காக உண்மையிலேயே வருத்தப்படுறதா இருந்தா, ஒரு நீளமான கம்பைக் கொண்டு வா. அவள் தலையை இப்படியும் அப்படியுமாய் ஆட்டியவாறு சொன்னாள்: ‘‘என்னால அது முடியாது.’’ அவன் தன்னுடைய கைகளைத் குவித்தவாறு கெஞ்சினான். ‘‘தினா, எனக்காக நீ இதைச் செய்யணும். என் அன்பு தினா உன்னை கெஞ்சிக் கேட்டுக்குறேன்...’’ ‘‘என்னால முடியாது’’- அவள் சொன்னாள்: ‘‘நான் அதை எடுத்துட்டு வர்றப்போ, நிச்சயம் அவங்க என்னை பார்த்துடுவாங்க. அவங்க எல்லோரும் வீட்டுலதான் இருக்காங்க’’ என்று சொல்ல அவள் அங்கிருந்து நகர்ந்தாள்.