Lekha Books

வயிற்றுக்குள்ளிருந்து பசியின் தீ நாக்குகள் கொழுந்து விட்டு எரிந்தன. வெளியே குளிர்க்காற்று வீசும்போது கால்களில் ரோமங்கள் சிலிர்த்து நின்றன.

அவன் கூடையில் ஒன்றிரண்டு சின்ன மீன்கள் இன்னும் சாகாமல் கிடந்து இப்படியும் அப்படியுமாய் நெளிந்தன. அந்த மீன்களைப் பார்த்தவாறு அவன் தலைக்குப் பின்னால் மேலே காகங்கள் கூட்டமாகப் பறந்து கொண்டு கத்தின.

கடற்கரையிலிருந்த கோவிலுக்கு முன்னால் அவன் கடந்து சென்றபோது, கோவில் திருப்பத்தில் நின்று அவனை யாரோ பெயர் சொல்லி அழைத்தார்கள். தென்னையோலைகளில் பட்டு வீசிக்கொண்டிக்கும் காற்றாக அது இருக்கும் என்றுதான் முதலில் அவன் நினைத்தான். ஆனால், தொடர்ந்து அந்த அழைப்பு கேட்டபோதுதான் அவனே அதை சிரத்தை எடுத்து கவனிக்கத் தொடங்கினான். இந்த நேரத்தில் கோவில் திருப்பத்தில் தன்னை எதிர்பார்த்து யார் நிற்க முடியும் என்று புருஷன் ஆச்சரியப்பட்டான். அவன் அடுத்த நிமிடம் அந்த இடத்தை நோக்கி நடந்தான்.

அங்கே ராமனின் மகன் ஜனகனும் வேறு சிலரும் அவன் வருவதை எதிர்பார்த்து காத்து நின்றிருந்தார்கள். புருஷனைப் பார்த்ததும், அவர்கள் முகத்தில் ஒரு மலர்ச்சி உண்டானது.

புருஷனுக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை. அவர்கள் ஏற்கனவே அவனுக்கு நன்றாகத் தெரிந்தவர்கள்தான் என்றாலும், அவனுக்காக அவர்கள் காத்திருக்கும் விஷயமும், அவனைப் பார்த்ததும் அவர்கள் முகத்தில் தெரிந்த பிரகாசமும் அவனைப் பலவாறாக நினைக்க வைத்தது.

“இனியும் தாமதப்படுத்த வேண்டாம்” - கூடியிருந்தவர்களில் வயதில் மூத்தவராகத் தோன்றிய ஒரு பெரிய மனிதர் சொன்னார். “நாம செய்ய வேண்டியதை உடனடியா செய்வோம், என்ன?”

அவர்கள் எல்லோரும் புருஷனைப் பார்த்தார்கள். அப்போதுதான் மக்கள் கூட்டத்திற்குப் பின்னால் தலைகுனிந்தவாறு ஒரு மூலையில் நின்றிருந்த மாயாவை புருஷன் பார்த்தான். ஜனகனின் மகளான அவள் கையில் பூக்களால் ஆன ஒரு மாலை இருந்தது.

‘மாயா, முன்னாடி வாம்மா...’ - ஜனகன் சொன்னான். வெட்கத்தால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டிருந்த மாயா தலையைக் குனிந்துகொண்டு சுயம்வரம் நடக்கக்கூடிய ஒரு சபையில் நடந்து வருவது மாதிரி சிறுசிறு அடிகளாக எடுத்து வைத்து நடந்து வந்தாள். புருஷனுக்கு முன்னால் வந்ததும் அவள் நின்றாள். அவளின் உஷ்ணமான மூச்சுக் காற்று தன்னுடைய நெஞ்சின் மேல் படுவதை புருஷனால் உணர முடிந்தது.

புருஷனுக்குத் தன்னையே நம்ப முடியவில்லை. அவன் கனவுகளில் பல முறை இந்த மாயா வந்திருக்கிறாள். ஒருமுறை கூட அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் பேசிக் கொண்டதில்லை. அவள் தன்னை ஒரு பொருட்டாக நினைத்திருக்கிறாளா என்பதைப் பற்றிக்கூட அவன் எண்ணிப் பார்த்ததில்லை.

“என்ன திகைச்சுப் போய் நிக்கிறே?” - வயதான பெரியவர் கேட்டார்.

“கையில் இருக்குற தூண்டில்களையும், கூடையையும் தரையில் வை. பிறகு... இந்த மாலையை நீ வாங்கி கையில வை.”

புருஷன் அவர் சொன்னபடி நடந்தான்.

“எனக்கொண்ணும் புரியலையே!”

அவன் ஒரு முட்டாளைப் போல முணுமுணுத்தான்.

அதைக் கேட்டு, ஜனகன் அவன் முகத்துக்கு மிகவும் அருகில் வந்து நின்று கேட்டான்.

“ஒன்றுமே புரியலையா? ஒண்ணுமே...”

ஜனகனின் கேள்வியில் மீன்வாடை அடித்தது. புருஷன் ஒரு வார்த்தை கூட பேசவில்லை. அவன் கண்கள் மாயாவின் கண்களையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தன.

“நான் புரிய வைக்கிறேன்” - ஜனகன் தொண்டையை நனைத்துக் கொண்டு கேட்டான்.

“நீங்க ஒருவரையொருவர் காதலிக்கலையா?”

அதற்கு என்ன பதில் கூறுவதென்று தெரியாமல் புருஷன் வெறுமனே நின்றிருந்தான். அவன் மாயாவைக் காதலிக்கிறான் என்பதென்னவோ உண்மை. ஆனால், அதை இங்கு கூறமுடியுமா என்ன? தான் அதைக்கூறி, ஒரு வேளை மாயா அதை மறுத்துவிட்டால்...?

ஜனகன் மீண்டும் அதே கேள்வியைக் கேட்டான். மனதிற்குள் நடுங்கியவாறு புருஷன் மாயாவின் முகத்தைப் பார்த்தான். அவனே ஆச்சரியப்படும் அளவிற்கு, அவளின் முகத்தில் ஒரு பிரகாசம் தெரிந்தது.

“ஆமான்னு சொல்லுங்க” என்று அவள் கூறுவது மாதிரி இருந்தது அவளின் பார்வை. மற்றவர்களால் அதைத் தெரிந்து கொள்ள முடியாது.

“ஆமாம்... காதலிச்சோம்...” - புருஷன் சொன்னான்.

ஜனகனின் வறண்டு போயிருந்த உதடுகளில் அன்பான ஒரு புன்னகை அரும்பியது.

“அப்படின்னா, இந்த முகூர்த்தத்தை நாம தவறவிட்டுட வேண்டாம்” - அவன் ஒரு சுமையை தலையிலிருந்து இறக்கி வைக்கிற எண்ணத்துடன் சொன்னான். புருஷன் மாயாவின் முகத்தையே பார்த்தான். அந்த முகத்தில் ஒரு வெற்றிக் களிப்பு தாண்டவமாடிக் கொண்டிருந்ததை அவனால் காண முடிந்தது.

அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் மாலை மாற்றிக் கொண்டார்கள்.

அந்தக் கணம் பூமிக்கும் தனக்குமிடையே உள்ள தொடர்பு தற்காலிகமாக துண்டிக்கப்பட்டு விட்டதைப் போல் உணர்ந்தான். தனக்கு சிறகு முளைத்து விட்டதைப் போலவும் வானத்தில் உயர்ந்து பறந்து திரிவதைப் போலவும் அவன் உணர்ந்தான். கடந்து போய்க் கொண்டிருக்கும் மேகங்கள்... தூரத்தில் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் பூமியின் சத்தங்கள்...

அவனுக்கு மீண்டும் சுய உணர்வு வந்தபோது கோவில் கிட்டத்தட்ட காலியாகி விட்டிருந்தது. ஒவ்வொருவராகக் கடலின் மங்கலான வெளிச்சத்தை நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் புறப்படும்போது அவனிடம் சொல்லிவிட்டுக் கிளம்பினார்கள். சிலர் அவனை கவனிக்காதது மாதிரி போனார்கள்.

ஜனகனை எங்கேயும் பார்க்க முடியவில்லை. அவர்கள் எல்லோரும் இவ்வளவு வேகமாக எங்கே போகிறார்கள் என்று ஆச்சரியப்பட்டவாறு நின்றிருந்தான் புருஷன். தான் தேவையில்லாமல் ஒரு வலையில் வந்து மாட்டிக் கொண்டோமோ என்று அவன் நினைத்தான். ஆனால், மாயாவின் முகத்தைப் பார்த்தபோது, அவளின் துடித்துக் கொண்டிருக்கும் அதரங்களின் ஓரத்தில் அரும்பிக் கொண்டிருக்கும் புன்னகையின் ரேகையைப் பார்த்தபோது, அவனின் அந்தச் சந்தேகம் இருந்த இடம் தெரியாமல் போய் மறைந்தது. மாறாக, தான் ஒரு கொடுத்து வைத்த மனிதன் என்ற எண்ணமே அப்போது அவனுக்கு உண்டானது.

சிறிது நேரத்தில் கோவிலும், அதைச் சுற்றியுள்ள பகுதியும் ஆளே இல்லாத இடமானது. கடலையொட்டி இருண்டு போய் கிடக்கும் மணல் மீது நடந்தவாறு, ஏதோ ஊர்வலம் போவதைப் போல நிழல் உருவங்களுடன், ஒரு நாட்டிய நாடகத்தின் தளர்ந்து போன நடைகளுடன் தன்னுடைய உறவினர்கள் தன்னை விட்டு தூரத்தில் நீங்கிப் போவதைப் பார்த்த மாயா மனதிற்குள் குமுறிக் குமுறி அழுதாள்.

“நாம இனி எங்கே போறது?” - புருஷன் கேட்டான். தன்னுடைய வீட்டிற்குக் கொஞ்சமும் பழக்கமில்லாத இந்த இளம்பெண்ணின் கையைப் பிடித்துக் அழைத்துக் கொண்டு போக முடியாது. தன்னுடைய தந்தையிடம் ஒரு வார்த்தை கூட கூறாமல் அல்லவா அவன் திருமணம் செய்து கொண்டிருக்கிறான்.