Lekha Books

அவரின் காலுக்கு அடியில் கிடந்து தங்களின் உடல்கள் நொறுங்குவதையும், அவரின் மிதிபட்டு நெளிவதையும் அவர்கள் நினைத்துப் பார்த்தார்கள்.

சேஷன் அப்படி நிச்சயம் நடக்கக்கூடியவர்தான்.

தூண்டில்களைக் கடலுக்குள் போட்டுவிட்டு, கடலையொட்டி இருந்த ஒரு பாறை மேல் அமர்ந்தவாறு புருஷன் நினைத்துப் பார்த்தான். ஒரு முறை அவர் அப்படி நடக்கவும் செய்தார்.

அதுதான் முதல் தடவை. அது நடந்தது அவன் பிறப்பிற்கு முன்னால் மற்றவர்கள் சொல்லித்தான் அவனுக்கே இந்த விஷயம் தெரியும். அப்போது காட்டிற்கும் கடலுக்கும் மத்தியில் இருக்கும் இந்த இடத்தில் முழுக்க முழுக்க ஆட்சி செய்து கொண்டிருந்தது சேஷனின் தனித்துவம்தான். மற்ற யாராலும் அவர் அளவிற்கு உயர்ந்து நிற்க முடியவில்லை. புருஷனின் தந்தை அவுசேப்பும் ராமனும் சேஷனின் முன்னால் நிற்கும்போது மனதிற்குள் நடுங்கிக் கொண்டுதான் இருப்பார்கள். புருஷனின் தந்தையே இந்த உண்மையை பலமுறை மனம் திறந்து ஒப்புக் கொண்டிருக்கிறான்.

வறுமை முழுமையாகத் தாண்டவமாடிக் கொண்டிருந்த நாட்கள் அவை. மூன்று வீடுகளிலும் பட்டினி நுழைந்து அவர்களைப் பாடாய்ப்படுத்திக் கொண்டிருந்தது. அவர்கள் தங்களின் இந்த கஷ்டமான சூழ்நிலையை யாரிடம் போய்க் கூறுவார்கள்? ஏதாவதொரு இடத்திலிருந்து எதையாவது அவர்களால் வாரிக்கொண்டு வந்து விட முடியுமா என்ன? யாரிடமும் எதுவும் இல்லாமல் இருந்ததால், ஒருவரையொருவர் கூட அவர்கள் எந்தவிதத்திலும் குறைபட்டுக் கொள்வதில்லை. அவர்களின் கவனம் முழுவதும் அந்த ஒரே வாக்கியத்தின் மேல்தான் இருந்தது. அவர்களின் பசி அந்த வாக்கியத்தின் மேல் அமர்ந்து இளைப்பாறியது. அந்த வாக்கியத்தைக் கேட்கும் நேரங்களில், அவர்களின் கவலை காணாமலே போனது.

“வண்டி வருது...” - சேஷன்தான் ஒரு நாள் அவர்களிடம் இப்படிச் சொன்னார். “வண்டி வருது...”

எங்கேயிருந்து அந்த வண்டி வருகிறது என்பதை அந்த மனிதராலும் கூற முடியவில்லை. மூன்று வீட்டுக்காரர்களும் அடங்கிய சமூகத்தின் எல்லா தேவைகளையும் நிறைவேற்றக் கூடிய விதத்தில் வெகு சீக்கிரம் ஒரு வண்டி வரப்போகிறது. அந்த வண்டியில் இல்லாதது என்று எதுவுமே இருக்காது.

“வண்டி புறப்பட்டாச்சா?”

கடுமையான நோய், தாங்க முடியாத பசி- இவற்றால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டிருக்கும் அவுசேப்பும், ராமனும் சில நேரங்களில் அவரைப் பார்த்துக் கேட்பார்கள்.

“அது எனக்குத் தெரியாது.”

தோல்வி என்றால் என்னவென்று தெரியாத, பட்டினி கிடந்ததால் கருப்பு வண்ணம் படர்ந்த கண்களில் நம்பிக்கை ரேகைகள் பிரகாசிக்க, சேஷன் சொல்வார்.”

“வரும்... அது மட்டும்தான் எனக்குத் தெரியும்.”

அவர் அந்த வார்த்தைகளைக் கூறும்போது, மற்றவர்கள் அவரிடம் எந்தவித கேள்வியையும் கேட்காமல், அவர் கூறுவதை அப்படியே நம்பினார்கள். அவர்கள் மனதில் நம்பிக்கைகான மின்னல்கள் தோன்றிக் கொண்டிருந்தன.

அவர்களுக்கென்று இருந்தது காடும் கடலும் மட்டும்தான். காட்டுக்குள் ஒற்றையடிப் பாதை வழியே நடந்து போகும் சிறுவர்கள் அணிலையும், முயல்களையும் பொறி வைத்துப் பிடித்தார்கள். அவர்களின் கவணில் மாட்டி காட்டுக் கிளிகள் உயிரை விட்டன. ஆனால், அவை யாருடைய பசியையும் அடக்கவில்லை. சிறுவர்கள் பெரியவர்களுக்குத் தெரியாமல் ஏமாற்றிவிட்டு பட்டாம்பூச்சிகளைக் குறி வைத்துப் பிடித்து, அவற்றின் சிறகுகளை நீக்கி இளம் சூட்டில் வேக வைத்து தின்றார்கள். பெரியவர்களுக்கு இந்த விஷயம் தெரிந்து விட்டால், எங்கே அவர்களுக்கும் சேர்த்து பங்கு போட வேண்டிய நிலை வந்து, தங்களுக்குள் கிடைக்க வேண்டியது சரியாகக் கிடைக்காமல் போய் விடுமோ என்ற கவலை அவர்களுக்கு.

பெரியவர்கள் தங்களின் பிள்ளைகளுக்கு உணவு தரவேண்டும் என்பதையும், அது தங்களின் தலையாய கடமை என்பதையும் சில நாட்கள் வரை நினைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அதற்குப் பிறகு தங்களின் சொந்தப் பசியை அவர்கள் நினைக்க ஆரம்பித்தபோது, பிள்ளைகளுக்குச் செய்ய வேண்டிய கடமையை காலப் போக்கில் மறந்தே போனார்கள். கடலுக்கு நடுவில் கட்டுமரத்தின் மேல் அமர்ந்து கொண்டு அவ்வப்போது கிடைக்கும் மீன்களை வேக வைத்து தின்பது என்பது அவர்களுக்கு ஒரு வாடிக்கையான செயலாகிவிட்டது.

பெண்களின் நிலைமைதான் உண்மையிலேயே மிகவும் கஷ்டமானது. காட்டைத் தேடிப் போகும் பிள்ளைகளும், கடலைத் தேடிப் போகும் ஆண்களும் பெரும்பாலான நாட்கள் எதுவுமே இல்லாமல் வெறும் கையுடன்தான் திரும்பி வருவார்கள். “எங்கே? எங்கே?” என்று கேட்டால் “எதுவுமே கிடைக்கவில்லை” என்று அவர்கள் கையை விரிப்பார்கள். பசியை மறந்து, விதியை சபித்துக்கொண்டு, உறக்கத்தின் நிழலில் சங்கமமாகி மனதில் கடவுளை வேண்டிக் கொண்டு படுத்திருக்கும் பெண்களை அவர்கள் வெறுமனே விட்டால்தானே! பிள்ளைகள் அவர்களின் மார்பகத்தில் பால் குடித்தார்கள். அவர்களின் இரத்தம் பால் வழியாக வெளியே வந்தது. இரத்தமில்லாத அந்த உடல்களின் மேல் படுத்து ஆண்கள் இன்பம் கண்டார்கள். உயிரின் கடைசிச் சொட்டுகளும் அவர்களுக்கு இப்படி நஷ்டமாயின.

வாழ்க்கை நாளுக்கு நாள் மிகவும் கஷ்டத்தை நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருந்தது. அவர்களின் விருப்பங்களும், எதிர்பார்ப்புகளும் ஒரே ஒரு வார்த்தையை நம்பிக் கொண்டு இருந்தது.

“வண்டி... வருது..”

பிள்ளைகள் தங்களின் தாய்களைப் பார்த்துக் கேட்டார்கள்.

“எப்பம்மா வண்டி வரும்?”

தங்களுக்குத் தெரியாது என்று தாய்மார்கள் தலையை ஆட்டினார்கள். அவர்கள் தங்களின் கணவர்மார்களிடம் கொஞ்சியபடி கேட்டார்கள்.

“வண்டி எப்போ வரும்?”

ஆண்கள் தங்களுக்குத் தெரியாது என்றார்கள். அவர்கள் தங்களின் தலைவரிடம் இது பற்றி தாழ்மையான குரலில் கேட்டார்கள்.

“எப்போ வண்டி வரும்?”

“எப்போ வரும்னு எனக்கு சொல்லத் தெரியாது. ஆனா, ஒண்ணு மட்டும் என்னால உங்கக்கிட்ட உறுதியா சொல்ல முடியும்.”

பசியால் கறுத்துப் போயிருந்த உதடுகளில் எதிர்பார்ப்பு கலந்த பிரகாசத்தை உண்டாக்கிக் கொண்ட சேஷன் அவர்களைப் பார்த்துச் சொன்னார்.

“வண்டி வரும். அது மட்டும் உண்மை.”

இந்த விஷயங்கள் புருஷன் பிறப்பதற்கு முன்பு நடைபெற்றவை.

வண்டி வந்தது கூட புருஷன் பிறப்பதற்கு முன்புதான்.

அவன் கேள்விப்பட்ட விஷயம் இதுதான். ஒரு நாள் அதிகாலை நேரத்தில் திடீரென்று வானம் கரிய மேகங்களால் சூழப்பட்டு மூடிக்கொண்டது. காடுகளின் மேல் முழுமையாக மேகங்கள் ஆக்கிரமிப்பு செய்து அவற்றைப் பூரணமாக மூடி விட்டிருந்தது. கடலுக்கப்பால் இருந்து இடி முழக்கங்கள் கேட்டன. மலைகளுக்குப் பின்னாலிருந்து தொடர்ந்து மின்னல் வெட்டிக் கொண்டே இருந்தது.

காடுகளுக்கு அப்பால், மலைகளுக்கு அப்பாலிருந்து அந்த அதிகாலை வேளையில் ஒரு மணிச்சத்தம் கேட்டது. ஆரம்பத்தில் இலேசாக ஒலித்த அந்த மணிச்சத்தம் நேரம் செல்லச் செல்ல கனமாக ஒலிக்கத் தொடங்கியது. அந்தச் சத்தம் ஒருவித லயத்துடன் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நெருங்கி வந்தது.