Lekha Books

பயங்கரமான ஆவேசத்துடன், பைத்தியக்காரன் போல தன்னை ஆக்கிக் கொண்டு அவர் அங்கிருந்த பிணங்களில் ஒன்றை இழுத்து வெளியே போட்டார். செத்துப் போன ஒரு நாய்க் குட்டியையோ எலியையோ தூக்கி எறிகிற மாதிரி அவர் மிகவும் சர்வ சாதாரணமாக அந்தச் செயலைச் செய்தார். அவர் கீழே எறிந்த பிணம் துண்டு துண்டாகச் சிதறியது. ஆனால், மனித உடம்பின் சதையைத் தாண்டி துண்டு துண்டாகக் கிடக்கும் மனித உறுப்புகளைத் தாண்டி, அங்கு கூடியிருந்த மக்களின் கண்களில் பட்டது வேறொன்று. அது - பிணத்தின் கையில் இறுகப் பற்றியிருந்த பொட்டலத்தில் இருந்து சிதறிக் கீழே விழுந்த ரத்தினங்களும், தங்கக் கட்டிகளும்தான்.

மக்கள் கூட்டம் ஆச்சரியப்பட்டு நின்று விட்டது. அவர்கள் அந்தப் பிணத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போது சேஷன் சொன்னார்.

“நமக்குத் தேவையானதெல்லாம் இந்த வண்டியில இருக்கு. இந்தப் பிணங்கள்கிட்ட நமக்கு என்னவெல்லாம் வேணுமோ, எல்லாமே இருக்கு. உரிய நேரத்துல பற்றி எரியிற காட்டுத் தீ அங்கே வாழுற சில மனிதர்களை எரிச்சு அவங்க வாழ்க்கையையே முடிச்சிடுது. மீதி இருக்குற நம்மளைப் போல மனிதர்களுக்கு அது சொந்தம்.”

“இந்தப் பிணங்கள் நமக்கா?” - அவுசேப் கேட்டான்.

“நம்ம மூணு வீட்டுக்காரங்களுக்கும் உள்ளதுதான் இந்தப் பிணங்கள். நான் இந்தப் பிணங்களைப் பங்கு வச்சு தர்றேன். அதற்கு முன்னாடி இந்த வண்டியை நாம காலி பண்ணனும். குதிரைகள் சீக்கிரம் போய்ச் சேரணும்.”

அப்போது மக்கள் கூட்டம் வெளிப்படுத்திய உற்சாகத்தையும், ஆர்வத்தையும், ஆரவாரத்தையும் இப்போது கூட புருஷனால் கற்பனை பண்ணிப் பார்க்க முடிகிறது. காரணம், இரண்டாவது வண்டி வந்தபோது அவர்கள் எப்படியெல்லாம் நடந்தார்கள்; என்பதை அவனே நேரடியாகப் பார்த்தான். அவன் சிறு பிள்ளையாக இருந்தபோது நடைபெற்ற சம்பவம். இருந்தாலும், அவனால் மறக்க முடியாத அளவிற்கு அந்த நிகழ்ச்சி அவன் மனதின் அடித்தளத்தில் பசுமையாக பதிந்துவிட்டிருந்தது.

இரண்டாவது வண்டி வந்தபோது, புருஷனுக்கு நான்கோ அல்லது ஐந்தோ வயது இருக்கும்.

முதல் வண்டி வந்து போய் சில வருடங்களுக்கு, மூன்று வீட்டுக்காரர்களும் எந்தவித கஷ்டமும் இல்லாமல் நல்ல வசதியுடன் வாழ்ந்தார்கள். அவர்களுக்குத் தேவையான பொருட்களெல்லாம் அந்த வண்டியில் இருந்தன. விலை உயர்ந்த ஆடைகள், நல்ல உணவு வகைகள், அருமையான வாசனை திரவியங்கள், விலை உயர்ந்த நகைகள், ஏராளமான ஆடம்பர பொருட்கள்...

இருந்தாலும் வருடங்கள் ஓட, ஓட, அவர்களிடமிருந்த அந்தப் பொருட்களும் படிப்படியாக காணாமல் போய்க் கொண்டிருந்தன. ஆடைகள் கிழிய ஆரம்பித்தன. சேகரித்து வைத்திருந்த உணவுப் பொருட்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தீர ஆரம்பித்தன. வாசனைத் திரவியங்கள் அடங்கிய குப்பிகள் காலியாயின. வாசனைப் பொருட்கள் இல்லாத குப்பி அவர்களைப் பார்த்து சிரித்தது. நகைகள் படிப்படியாக இல்லாமல் போயின. ஆடம்பரமாகக் காட்சியளித்த பொருட்களின் பகட்டு அழிந்து, அவை வெறுமனே பல்லைக் காட்டின.

மூன்று வீட்டுக்காரர்களைக் கொண்ட அந்தச் சமூகம் மீண்டும் கஷ்டத்தில் சிக்கிக் கொண்டது. வறுமை, பட்டினி ஆகியவற்றின் கறுப்பு நிழல்கள் அவர்கள்மேல் மீண்டும் விழ ஆரம்பித்தன. ஏற்கனவே ஒருமுறை அவற்றுடன் நன்கு பழகிப் போயிருந்த வயதானவர்கள் மனதைப் சமாதானப்படுத்திக் கொண்டு நடக்கக் கூடிய நிகழ்ச்சிகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். முன்பு ஒருமுறை கூட வறுமையையோ பட்டினியையோ அனுபவித்திராத இளம் தலைமுறையைச் சேர்ந்தவர்கள் ஒவ்வொரு நாளும் நீங்க நீங்க என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் பயங்கரமான கவலையில் மூழ்கிப் போய் நின்றிருந்தார்கள். பட்டினியால் ஆங்காங்கே ஆட்கள் மரணத்தைத் தழுவ ஆரம்பித்தார்கள். அவுசேப்பின் மனைவியும் ராமனின் மனைவியும் இந்த உலகை விட்டு நீங்கினார்கள்.

“அடுத்த வண்டி எப்போ வரும்?”

ஆட்கள் சேஷனைப் பார்த்துக் கேட்க ஆரம்பித்தார்கள். அவருக்கு கிட்டத்தட்ட எல்லோரும் ஒன்று சேர்ந்து தலைவர் பட்டத்தை இதற்குள் வழங்கி விட்டிருந்தார்கள்.”

“வரும்...” - அவர் சொன்னார். “சீக்கிரமே...”

இப்போது அவர்கள் சேஷனின் வார்த்தைகளை முழுமையாக நம்பினார்கள். தன்னுடைய வார்த்தைகளைக் கேட்பதிலும், அவற்றை நம்புவதிலும் மக்கள் மிகவும் ஆர்வமாக இருக்கிறார்கள் என்பதைத் தெரிந்து கொண்ட சேஷனுக்கும் அவர்களுடன் பேசிக் கொண்டிருப்பதில் மிகவும் உற்சாகமாக இருந்தது.

அவர் ஆட்களை அழைத்துச் சொன்னார்.

‘தூரத்துல காட்டின் மத்தியில் நெருப்பு பிடிக்க ஆரம்பிச்சிருக்கு. அது இப்போ காற்றுக்குள்ளே தன்னை மறைச்சிக்கிட்டு இருக்கு. லேசா ஜொலிக்கிறது தெரியுது. ஒரு நாள் அது பெருசா எழுந்து நிற்கும். காடு முழுக்க பிடிச்சு எரியும். எப்ப வேணும்னாலும் அது நடக்கும்...’

“காட்டுல இருக்குறவங்களுக்கு அது தெரியாதா?”

“அதைப் பார்க்க முடியாது. நம்மளை மாதிரி அவங்களும் அந்தக் காட்டுத் தீ வேணும்னு கடவுள்கிட்ட வேண்டிக்கிட்டுத்தான் இருக்காங்க.”

“அவங்க எதற்கு வேண்டணும்?”

“மீதி இருக்குறவங்க சந்தோஷமா இருக்கலாமே! என்ன இருந்தாலும் கொஞ்ச பேராவது உயிரோட இருக்கணுமில்லையா!”

அவர் சொன்னதுதான் மிச்சம், மக்களில் ஒரு குறிப்பிட்ட பகுதியினர் காட்டுக்குள்ளிருந்து வரும் ஒற்றையடிப் பாதையையே பார்த்தவாறு சதாநேரமும் உட்கார்ந்திருக்க ஆரம்பித்தார்கள். காட்டுக்குள்ளிருந்து ஒரு கிளி கத்தும் ஓசை கேட்டால்கூட போதும், அவர்கள் அலறியடித்து எழுந்து நிற்க ஆரம்பித்தார்கள். கொடிகள் மேல் உரசியவாறு காற்று வீசிப் போகும்போது உண்டாகும் ஒருவகை சத்தத்தைக் கேட்டு அவர்கள் பரபரப்படைந்து நின்றார்கள். எந்த நிமிடத்திலும் எது வேண்டுமானாலும் நடக்கலாம்.

இரவு நேரங்களில் அவர்கள் அவ்வப்போது தூக்கத்தை விட்டு வெளியே வந்து வண்டி வருகிறதா என்று பார்த்தார்கள். பகல் நேரங்களில் காட்டில் சிறிது தூரம் நடந்து சென்று வண்டி வருகிறதா என்று பார்த்துவிட்டு திரும்பி வந்தார்கள்.

கடைசியில் ஒரு நாள் ஒரு மாலை நேரத்தில் மணிச்சத்தம் கேட்டது. எல்லோரும் ஒற்றையடிப்பாதைக்கு முன்னால் போய் காத்து நின்றார்கள். வானம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இருண்டு கொண்டிருந்தது.

இரண்டு குதிரைகள் பூட்டப்பட்ட வண்டியில் மீண்டுமொருமுறை பிணங்களும் பொருட்களும் வந்து சேர்ந்தன.

அதைப் பார்ப்பதற்காகத் தன்னுடைய தந்தையின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு புருஷனும் போயிருந்தான்.

வண்டியில் இருந்த பொருட்களை அங்கு கூடியிருந்த எல்லோருக்கும் பங்கிட்டுக் கொடுத்தார் சேஷன். இந்த முறை விலை கூடிய நவநாகரீக பொருட்கள் பலவும் வண்டிக்குள் இருந்தன. தங்கக் கட்டிகள் உள்ளே வைத்து கட்டப்பட்ட நான்கைந்து மூட்டைகள் வண்டிக்குள் இருந்தன. எல்லா வீட்டுக்காரர்களுக்கும் தேவையான ரேடியோவும் கொஞ்சம் டெலிவிஷன் செட்டுகளும் கூட அங்கு இருந்தன.