Lekha Books

எல்லோருக்கும் அங்கிருந்த பொருட்களைப் பங்கு வைத்துக் கொடுத்து முடித்தவுடன், அங்கு நின்றிருந்த ஒரு மனிதன் சேஷனைப் பார்த்துக் கேட்டான்.

“உங்களுக்கு ஒண்ணும் வேண்டாமா?”

“எனக்குத் தேவையானது வண்டியில இருக்கு.”

“எல்லோரும் வண்டிக்குள் பார்த்தார்கள். அங்கே மிகவும் அழகான ஒரு இளம் பெண்ணின் பிணம் இருந்தது.

மற்ற பிணங்களை விட அந்தப் பெண்ணின் பிணம் சற்று வித்தியாசமானதாக இருந்தது.

அதற்கு எந்தவித கேடும் உண்டாகவில்லை. அவள் தூங்கிக்கொண்டிருப்பதைப் போலவே இருந்தது.

அங்கு கூடியிருந்த அனைவரும் அந்தப் பெண்ணின் முகத்தையே ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தனர். இந்த அளவுக்கு அழகான ஒரு முகத்தை இதற்கு முன்பு அவர்களில் ஒருவர் கூட பார்த்ததில்லை என்பதே உண்மை. தங்களுக்குக் கிடைத்த விலை உயர்ந்த பொருட்களை விட மதிப்பு கொண்டது உயிரற்ற அந்தப் பெண்ணின் உடல் என்று அவர்கள் எல்லோருக்குமே தோன்றியது.

அங்கு நின்றிருந்தவர்களின் மனதில் என்ன ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது என்பதை ஓரளவுக்குப் புரிந்து கொண்ட சேஷன் அடுத்த நிமிடம் என்ன நினைத்தாரோ அந்த இளம்பெண்ணின் பிணத்தை வேகமாக எடுத்து தன்னுடைய தோள் மேல் போட்டார். அங்கு கூடியிருந்த மனிதர்களைப் பற்றியோ அவர்கள் தன்னைப் பற்றி மிகவும் கேவலமாக நினைப்பார்களே என்பதைப் பற்றியோ எண்ணிப் பார்க்கும் அளவிற்கு தன்னுடைய சுயசிந்தனையை அவர் முழுமையாக இழந்துவிட்டிருந்தார்.

காலியான வண்டி வந்த வழியே மீண்டும் திரும்பிச் சென்றது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மணிச்சத்தம் கேட்பதும் நின்றது.

சேஷன் எல்லோரையும் வெறித்துப் பார்த்தார். அவரின் கண்கள் கிட்டத்தட்ட ஒரு பைத்தியக்காரனின் கண்களைப் போலவே இருந்தன. அந்தக் கண்களில் இருந்து ஒரு கரும்புகை கிளம்பிப் பரவுவதைப் போல் அங்கு நின்று கொண்டிருந்தவர்களுக்குத் தோன்றியது. ஒரு முறை கூட சமநிலை தவறாமல் நடந்திருக்கும் தங்களுடைய தலைவரிடம் உண்டான இந்தத் திடீர் மாற்றத்தைப் பார்த்து அவர்கள் என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் செயலற்று நின்றார்கள்.

சேஷனுக்கு எதுவுமே புரியும் நிலையில் இல்லை. அவரின் தொண்டைக் குழியில் இருந்து ஒரு பயங்கர அலறல் சத்தம் கிளம்பி வெளியே வந்தது. அந்தச் சத்தம் பெரிதாக ஒலிக்க ஒலிக்க, அவர் உடல் ‘கிடுகிடு’வென நடுங்க ஆரம்பித்தது. உரத்த குரலில் கத்தியவாறு, நடுங்குகிற உடலுடன் சேஷன் காட்டை நோக்கி வேகமாக ஓடினார். ஒற்றையடிப் பாதையின் வளைவில் அவரின் உருவம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மறைந்து, இறுதியில் முழுமையாகக் காணாமல் போனதை அங்கிருப்பவர்கள் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தனர்.

“அந்த ஆளு பிணத்தை வச்சு என்ன செய்யப் போறாரு?”

அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் கேட்டுக் கொண்டார்கள். யாருக்கும் அந்தக் கேள்விக்கான பதில் தெரியவில்லை.

காட்டுக்குள்ளிருந்து பல்வேறு வகைப்பட்ட மிருங்களின் சத்தமும், பல ஜாதிகளைச் சேர்ந்த கிளிகளின் கத்தலும் வெளியே கேட்டது.

அவர்கள் எல்லோரும் ஒன்று சேர்ந்து பேசியதில் மூன்று பேர்களை மட்டும் காட்டுக்குள் அனுப்புவது என்றும், அவர்கள் போய் அங்கு என்ன நடக்கிறது என்பதைப் பார்த்து வரட்டும் என்றும் தீர்மானமெடுத்தார்கள். சேஷனின் மூத்த மகன் சுப்ரனும், அவுசேப்பும், ராமனும் சேர்ந்து ஒற்றையடிப்பாதை வழியாக வேகவேகமாக நடந்தார்கள்.

மறுநாள் காலையில் அவர்கள் திரும்பி வந்தார்கள். மூன்று பேரும் தங்களுக்கு உண்டான வெட்க உணர்வில் ஒன்றுமே பேசாமல் நின்றிருந்தார்கள். அவர்களால் எதுவும் பேச முடியவில்லை என்பதே உண்மை. சுப்ரன் வந்த வேகத்தில் ஒரு மரத்தின் மேல் தன்னுடைய தலையால் மோதி கதறிக்கதறி அழுதான். தன்னுடைய தந்தைக்கு பைத்தியம் பிடித்திருக்கிறது என்று அழுகைக்கு மத்தியில் மற்றவர்களிடம் சொன்னான்.

அவர்கள் அங்கு கண்ட காட்சி உண்மையிலேயே நடுங்கக்கூடிய விதத்தில்தான் இருந்தது. காட்டின் நடுவில், ஆற்றோரத்தில் ஒரு வெள்ளை நிற பாறையின் மேல் நிர்வாணமாக இருந்த அந்த இளம்பெண்ணின் பிணத்தின்மேல் சேஷன் படுத்துக் கிடந்தார்.

அவர் அவர்களைப் பார்க்கவேயில்லை. அவர்கள் தங்களுக்குள் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொள்ளவே கூச்சப்பட்டார்கள்.

பிணத்தைப் புணர்ந்து கொண்டிருக்கும் மனிதன்! அப்படிப்பட்ட ஒரு மனிதனை தங்களின் தலைவராக இனிமேலும் ஏற்றுக்கொண்டிருக்கவோ, தங்களுக்கு மத்தியில் அவரை வைத்துக் கொண்டிருக்கவோ அவர்கள் நிச்சயம் தயாராக இல்லை.

மூன்றாம் நாள் சேஷன் திரும்பி வந்தார். அவர் முழுக்க முழுக்க மாறி விட்டிருந்தார். அவரின் உடம்பிலிருந்து அழுகி நாறிப்போன மனித உடம்பின் வீச்சம் வந்து கொண்டிருந்தது. தளர்ந்து போயிருந்த கண்களில் அப்போது கூட மிருகத்தனமான ஒரு தாகத்தின கடைசி ரேகைகள் தெரிந்தன.

திரும்பி வந்த சேஷனுக்கு அங்கிருந்த மக்கள் கூட்டத்திற்குமிடையே எந்தவித உறவும் இல்லாமல் போனது. அவர், அவர்களிடமிருந்து முற்றிலுமாக நீக்கப்பட்டிருந்தார்- என்றென்றைக்குமாக. அவர் தனக்குள் தானே சுருண்டு கொண்டார். தன்னுடைய மொழிக்குள் தன்னை அடக்கிக் கொண்டார். தன்னை வேண்டாம் என்று வெளியிலே தூக்கியெறிந்த சமூகத்திற்கெதிராக அவர் மனதிற்குள் பகைமை எண்ணம் குடியேறியது. தனக்கு மட்டுமே தெரிந்திருக்கும் மொழியில் அவர்களுக்கெதிராக வாய்க்கு வந்தபடியெல்லாம் கடுமையான வார்த்தைகளை உதிர்த்தவாறு அவர் அந்தப் பகுதி முழுவதும் அலைந்து திரிந்தார். யாருக்கும் அவர் யாருமில்லை என்றானார்.

3

மாலை நேரமானதும், புருஷன் தூண்டில்களைக் கரைக்கு எடுத்தான்.

சொல்லிக் கொள்கிற மாதிரி எதுவும் கிடைக்கவில்லை. சமீப காலமாக கடலில்கூட ஒன்றுமே இல்லை என்ற நிலைதான்.

ஒரு பெரிய மீன் கிடைத்தது. அதை வைத்து ஒன்று அல்லது இரண்டு நாட்கள் ஒப்பேற்றலாம். அதோடு இருந்தவை எல்லாம் ரொம்பவும் சின்னச் சின்ன மீன்களாக இருந்தன, அவற்றை இன்றைக்கு வைத்துக் கொள்ளலாம்.

மாலை நேர வெயிலில் கடல், மஞ்சள் வண்ணத்தில் ஜொலித்துக் கொண்டிருந்தது. கடலின் அக்கரையில் சூரியன் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் கீழே போய்க் கொண்டிருந்தது. அது மறையும் காட்சியை இங்கிருந்தவாறு புருஷன் பார்த்தான்.

இன்று சேஷனைக் காணவில்லை. உண்மையிலேயே இது ஆச்சரியமான விஷயம்தான். பொதுவாக கடல் பகுதியில் ஒரு நாள் முழுக்க அலைந்தால் அவரை ஏதாவதொரு இடத்தில் நாம் கட்டாயம் பார்க்கலாம். சில நேரங்களில் அவர் தன் கையில் வைத்திருக்கும் மீன்களைத் தான் பார்ப்பவர்களுக்குத் தருவார். மற்ற நேரங்களில் பயங்கரமாக ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு எங்கு போகிறோம் என்று தெரியாமலே எங்கோ நடந்து போவார்.

புருஷன் வீட்டிற்குத் திரும்பினான். அவனுக்கே வெறுப்பாக இருந்தது. இனி... ஒரு பழைய வீட்டின் மேற்கூரைக்குக் கீழே, வழக்கமான ஒரு இரவு... அவளின் தந்தையின் இருமல் சத்தம்... தூக்கத்தின் மத்தியில் கேட்கும் சாப வார்த்தைகள்...