Lekha Books

“எனக்குத் தெரியாது...”

“அப்படின்னா நாங்கள் போகட்டுமா?”

“ம்...”

அவர்கள் அனைவரும் முன்னோக்கி நடக்க, பட்டினி கிடக்கும் நாய் முன்னால் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. திடீரென்று எதையோ நினைத்துக் கொண்ட புருஷன் கேட்டான்.

“சுப்ரனோட வீட்டுல உள்ளவங்க எங்கே போறாங்கன்னு தெரியுமா?”

“தெரியாது...”

ராமனின் பிள்ளைகளில் ஒருவன் திரும்பி நின்றான். அங்கே முற்றத்தில் எல்லோரும் கூட்டமாக நின்றிருந்தார்கள்.

“இப்படியே யோசிச்சு நின்னுக்கிட்டு இருந்தா, ராத்திரி வந்திடும். பனி பெய்ய ஆரம்பிச்சிடும்.”

அவன் உரத்த குரலில் சிரித்தான். அவன் பற்கள், முன்னால் குரைத்தவாறு ஓடிக்கொண்டிருந்த நாய்களிலொன்றின் பற்களைப் போல வெயிலில் பிரகாசித்தன.

திடீரென்று மனதில் தோன்றிய மாதிரி புருஷன் சொன்னான்.

“நான் கடல் பக்கம் போறேன்.”

“ஹ... ஹ... ஹ...”

ராமனின் பிள்ளைகளும் அவனின் பேரப் பிள்ளைகளும் உரத்த குரலில் சிரித்தார்கள்.

“எங்களுக்குத் தெரியும்; நீங்க இந்த மாதிரி முட்டாள்தனமா ஏதாவது செய்வீங்கன்னு...”

புருஷன் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் நின்றிருந்தான்.

“எப்ப வேணும்னாலும் போங்க. அங்கே அந்தப் பைத்தியக்காரன் சேஷன் இருப்பான்.”

ராமனும் அவனின் கூட்டமும் அவனை விட்டு விலகிச் சென்றார்கள். அவர்கள் நடக்க நடக்க மணலில் இருந்து தூசு கிளம்பி மேலே பறந்தது. தூசுக்கு மத்தியில் சூரியன் தெரிந்தான்.

“நீ கடல் பக்கம்தான் போறதா இருக்கா?”

வீட்டிற்குள்ளிருந்து புருஷனின் தந்தை இறங்கி வந்தான். அவுசேப் என்ற பெயரைக் கொண்ட அந்த மனிதன் ஒரு கம்பளி ஆடையை அணிந்திருந்தான்.

“ஆமா...”

புருஷன் தாழ்ந்த குரலில் சொன்னான். அவன் தூண்டிலையும், இரையையும் தேடி எடுப்பதில் ஈடுபட்டிருந்தான்.

அவுசேப் சொன்னான்.

“இன்னைக்கு இருக்குற வெளிச்சத்தைப் பார்த்து முழுசா நம்பிடாதே. ஒரு வேளை நாளைக்கே திரும்பவும் காற்று வீச ஆரம்பிச்சாலும் ஆரம்பிக்கலாம். வெளிச்சம் இருக்குற இன்னொரு நாள் வர்றது வரை நமக்குத் தேவையானதை நீ சேகரிக்கணும். அதை ஞாபகத்துல வச்சுக்கோ.”

புருஷன் அதற்குப் பதில் எதுவும் கூறவில்லை. தூண்டில்களையும், இரை அடங்கிய பெட்டியையும், கூடையையும் எடுத்தவாறு அவன் கடலை இலக்கு வைத்து நடந்தான்.

அமைதியான கடல் தூரத்தில் இருந்தவாறு அவனை மெதுவான குரலில் பெயர் சொல்லி அழைத்தது. கையால் சைகை காட்டி “வா வா” என்றது.

2

காட்டுக்கும் கடலுக்குமிடையில் இருக்கும் இந்த கிராமத்தில் மொத்தம் இருப்பதே மூன்று வீடுகள்தாம். சுப்ரனின் வீடு, அவுசேப்பின் வீடு, ராமனின் வீடு.

அந்த நிலம் அவர்கள் மூன்று பேருக்குமே சொந்தமானது. அவர்களுக்குத் தெரிந்து நாலாவதொரு வீடென்று அங்கு எதுவுமே இல்லை. கண்ணுக்கெட்டிய தூரம்வரை நாலாவதொரு வீட்டுக்காரன் எவனும் அவர்கள் கண்களில் படவில்லை.

புருஷன் பிறக்கும்போது சுப்ரனின் வீட்டை ‘சேஷனின் வீடு’ என்றுதான் சொல்வார்கள். அப்போதிருந்தே அந்த மூன்று வீட்டைச் சேர்ந்தவர்களில் மதிப்பும், அறிவும் கொண்டவர்கள் அந்த வீட்டைச் சேர்ந்தவர்கள்தான். இப்போது கூட அதே நிலைதான்.

பிறகொரு நாள் மூன்று வீட்டைச் சேர்ந்தவர்களும் ஒன்றுகூடி உண்டாக்கிய ஒரு பிரச்சினையால் சேஷன் அவர்களை விட்டு வெளியே போக நேர்ந்தது. நான்காவதாக ஒரு வீடு இங்கு இல்லாததால், நான்காவது வீட்டைச் சேர்ந்தவன் என்று இங்கு யாரும் இல்லாமல் இருந்ததால், சேஷன் இங்கு யாருமே இல்லாத மனிதரானார். அவரை யாருமே அதற்குப் பிறகு கண்டு கொள்ளவில்லை. அவரின் வீட்டைச் சேர்ந்தவர்கள், அவர் வளர்த்து ஆளாக்கிய அவரின் பிள்ளைகளும் பேரப் பிள்ளைகளும் அவரைப் பார்த்தும் பார்க்காதது மாதிரி நடித்தார்கள். அவர்கள் அவரை மறக்க ஆரம்பித்தார்கள். அவரின் முகத்தை மறந்தார்கள். அனாதையான, உறவு என்று சொல்லிக் கொள்ள யாருமே இல்லாத அந்த மனிதர் எப்போது பார்த்தாலும் கடலோரத்தில் நடந்து திரிந்து கொண்டிருந்தார்.

இதற்காக யாரைக் குற்றம் சொல்வது? தப்பு என்று பார்த்தால் சேஷனைத்தான் சொல்ல வேண்டும். அந்தத் தப்பின் விளைவாக அவர் எதுவுமே பேசாமல் அமைதியாக கடலோரத்தில் பல நாட்கள் நடந்து திரிந்தார். அவரின் மனதிற்குள் ஒரு கொடுங்காற்று வீசிக் கொண்டிருந்தது. அந்தக் காற்று நாள் முழுக்க வீசிக் கொண்டிருக்கும். வருடக்கணக்காக அவரின் அந்த மவுனம் நீடித்தது. குற்ற உணர்வு அவரை அந்த அளவிற்கு அமைதியான மனிதராக ஆக்கி குறுக்கி விட்டிருக்கிறது என்பதைப் பலரும் புரிந்து கொண்டார்கள். யாரும் அவரைப் பார்த்து எதுவும் கேட்கவில்லை. அதற்குப் பிறகு ஒரு நாள் யாருமே கேட்காமல் சேஷன் வேகமாகப் பேச ஆரம்பித்தார். அப்போது அவர் பயன்படுத்திய மொழி மற்றவர்களின் மொழியில் இருந்து முற்றிலும் மாறுபட்டிருந்தது. நீண்ட நாட்கள் எதுவுமே பேசாமல் மவுனமாக இருந்த அவர், அந்தக் காலகட்டத்தில் தனக்கென ஒரு மொழியைக் கண்டுபிடித்திருக்கிறார் என்பதை மற்றவர்கள் புரிந்து கொண்டார்கள். அவர் பேசும் மொழி என்னவென்பதையும், அதைப் புரிந்து கொள்வதிலும் மற்றவர்கள் ஆர்வமாக இருந்தார்கள். அவர் ஏதாவது புலம்பினார் என்றால், அவர்கள் எல்லோருமே பயந்தார்கள். மூன்று வீட்டைச் சேர்ந்தவர்கள் அடங்கிய சமூகம் உண்டாக்கிய விலக்கைத் தாண்ட அவர்களில் யாருக்குமே தைரியம் கிடையாது. யாருமே எதுவுமே கேட்காமல், யாரிடமும் எதுவும் பேசாமல், தனக்கென்றிருந்த மொழியில் தனக்குத் தானே பேசிக் கொண்டு சேஷன் கடலோரத்திலும் காட்டு வழிகளிலும் சுதந்திரமான மனிதராகச் சுற்றித் திரிந்தார். அவரைப் பார்த்து இளம்பெண்கள் பயந்து போய் ஓடினார்கள். வயதான பெண்கள் முகத்தைக் கைகளால் மூடிக்கொண்டு நிலத்தைப் பார்த்து துப்பினார்கள்.

சேஷன் செய்த தப்பு அந்த அளவிற்குப் பெரியதாக இருந்தது. அவர் செய்த அந்தத் தப்புக்கு மற்றவர்களின் பார்வையில் பிராயச்சித்தம் என்பது கிடையவே கிடையாது.

தன்னுடைய சொந்த மொழியைவிட்டு, மற்றவர்கள் பேசும் மொழியில் அவர் ஒரே ஒரு வாக்கியத்தை மட்டும் சொன்னார். அதைக் கேட்டவர்கள் பயந்து நடுங்கினார்கள். அலட்சியப்படுத்தப்பட்ட ஒரு மனிதரின், தனித்து விடப்பட்டு அனாதையாக்கப்பட்ட ஒரு மனிதரின் பழி வாங்கும் உணர்வு. துக்கம் எல்லாமே அந்த வாக்கியத்தில் இருப்பதை மற்றவர்கள் உணர்ந்தார்கள்.

“அடுத்த வண்டி வரட்டும்” - நாட்கணக்கில், வாரக்கணக்கில் சேஷன் எல்லோருக்கும் புரியக்கூடிய மொழியில் சொல்லிக் கொண்டே இருந்தார்.

“அப்போ நான் உங்களோட ராஜாவாக ஆவேன். எல்லாரோடயும்...”

அதைக் கேட்டு எல்லோரும் காதுகளை மூடிக்கொண்டு தூரத்தில் ஓடினார்கள். அவர்கள் மனதிற்குள் மற்றவர்களைக் கொன்று தீர்ப்பதற்காக கோபம் கொண்டு கம்பீரமாக நின்றிருக்கும் சேஷனின் உருவம் தெரிந்தது.