Lekha Books

தங்களை நெருங்கிக் கொண்டிருக்கும் அந்த மணிச்சத்தத்தைக் கேட்டு, அதைக் கேட்டவர்கள் பயந்து நடுங்கினார்கள்.  மரணத்தின் சத்தம் தங்களின் காதுகளில் ஒலிப்பதாக அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் நினைத்தார்கள். அவர்களைத் தேற்றியவர் சேஷன்தான்.

“யாரும் பயப்படாதீங்க.”

அவர் எல்லோரையும் பார்த்துச் சொன்னார்.

“கடைசியில இதோ வண்டி வரப் போகுது. எல்லாரும் அதை எதிர்பார்த்து நில்லுங்க.”

காட்டிலிருந்து நீண்டு கிடக்கும் ஒற்றையடிப்பாதையின் மேல் தங்களின் விழிகளைப் பதித்தவாறு அவர்கள் அனைவரும் எதிர்பார்ப்புடனும், பரபரப்புடனும் காத்து நின்றிருந்தார்கள். அடுத்து என்ன நடக்கப் போகிறது என்பதைப் பற்றி அவர்களுக்கு எதுவுமே தெரியவில்லை.

நேரம் கடந்து கொண்டே இருந்தது. வானத்தில் அப்போதும் வெளிச்சம் உண்டாவதாகத் தெரியவில்லை. மேலும் அது இருட்டிக் கொண்டே வந்தது. இடி முழக்கம் மேலும் பெரிதாகியது. நள்ளிரவு நேரத்தில் தெரியும் மின்னல்கள் எந்த அளவு பிரகாசமாக இருக்குமோ அந்த அளவுக்கு பிரகாசமாக இருந்தன- அந்தப் பகல் நேரத்தில் தெரிந்த மின்னல்கள்.

மணிச்சத்தம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நெருங்கி வர வர, காத்து நின்றிருந்தவர்களின் மனதிற்குள் எதிர்பார்ப்பும் ஆர்வமும் பயமும் அதிகமாகிக் கொண்டிருந்தன. மணிச்சத்தத்தின் அளவு அதிகமாக ஆக ஆக, இருளும் அதிகமாக உண்டாகத் தொடங்கியது. கடைசியில் அந்தக் காலை வேளைக்கு இரவின் சாயல் உண்டானபோது, இடி முழக்கங்கள் பெரிதாக ஆர்ப்பரித்துக் கொண்டிருந்தபோது, மின்னல் கீற்றுகள் எரிந்து விழும் நட்சத்திரங்களைப் போல வானத்தில் தொடர்ந்து தோன்றி இங்குமங்குமாய் பாய்ந்து கொண்டிருந்த நேரத்தில் வண்டி வந்தது.

காட்டின் ஒற்றையடிப் பாதையின் மத்தியில் இரண்டு கருப்பு குதிரைகள் இழுத்துக் கொண்டு வந்த ஒரு கறுப்பு வண்ண வண்டி.

குதிரைகள் இரண்டும் மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்கிக் கொண்டிருந்தன. அவற்றின் வாயோரத்திலிருந்து பஞ்ச வண்ணம் கலந்த கறுப்பு நிறுத்தில் நுரை வழிந்து கொண்டிருந்தது. எவ்வளவோ தூரத்திலிருந்து, கடல்களுக்கும் மலைகளுக்கும் அப்பாலிருந்து, வந்திருப்பவை அவை என்று எல்லோருக்குமே தெரிந்தது. ஆனால், வண்டியின் வேகத்தில் வித்தியாசம் எதுவும் அவர்களுக்குத் தெரியவில்லை. வண்டி புறப்பட ஆரம்பித்ததிலிருந்து இந்த நிமிடம் வரைக்கும் ஒரே லயத்தில், ஒரே வேகத்தில் வந்திருக்கிறது என்பதை அங்கு காத்து நின்றிருந்தவர்களால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

குதிரைகளைக் கட்டுப்படுத்த வண்டிக்குள் யாருமே இல்லை.

“வண்டியைப் பிடிச்சு நிறுத்துங்க”

சேஷன் கட்டளையிட்டார். மக்கள் பயங்கரமாக ஆரவாரம் செய்தவாறு, ஆவேசம் மேலோங்க குதிரைக்கு முன்னால் பாய்ந்து சென்றார்கள். அவர்களுக்கு குதிரைகளைப் பார்த்தோ, அவற்றின் மிதியைப் பற்றியோ... ஏன், மரணத்தைப் பற்றியோ கூட அந்த நிமிடத்தில் பயமில்லை. பெண்களும் ஆண்களும் குழந்தைகளும் உரத்த குரலில் கூவியவாறு, பட்டினி கிடந்து வாடிய நரிகளைப் போல வண்டிக்கு முன்னால் வேகமாகப் போய்க் கொண்டிருந்தார்கள்.

குதிரைகள் பயந்து போயிருக்க வேண்டும். அவை நின்றவுடன், மணிச்சத்தமும் நின்றது.

அப்போதுதான் அவர்கள் வண்டிக்குள் பார்த்தார்கள். அதற்குள் அவர்கள் கண்ட காட்சி அவர்களை பயங்கர அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கியது. முன் வரிசையில் நின்றிருந்தவர்கள் பயந்து போய், மனதிற்குள் நடுங்கியவாறு, பயத்தால் ஆடிக்கொண்டிருக்கும் முழங்கால்களுடன், பின்னால் நகர்ந்து போனார்கள். சிலர் யாருக்குமே தெரியாமல் அந்த இடத்தைவிட்டு நீங்கினார்கள்.

வண்டிக்குள் மனிதப் பிணங்கள் குவிந்து கிடந்தன. வெளியே விழுந்து கிடக்கும் காய்ந்த இலைகளைப் போல, ஒரு கூடைக்குள் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருக்கும் செத்துப் போன மீன்களைப் போல, ஒன்றுக்கு மேல் ஒன்றாக -ஒரு முறையே இல்லாமல், செத்துப் போன மனிதர்களின் நாற்றமெடுத்த உடல்கள் அங்கு குவிக்கப்பட்டு கிடந்தன. ஒரு பிணம் கூட முழுமையாக இல்லை. ஒவ்வொரு உடலிலும் ஏதாவதொரு உறுப்பு இல்லாமல் இருந்தது. சில பிணங்களின் கை கால்கள் முற்றிலுமாக இல்லாமல் இருந்தன.

பிண நாற்றம் அந்தப் பகுதி முழுவதும் காற்றில் பரவி வந்தது. சிலர் அந்த நாற்றத்தைத் தாங்க முடியாமல் மயக்கமடைந்து விழுந்தனர். சிலர் வாந்தி எடுக்கத் தொடங்கினர். அங்கு கூடியிருந்த மக்கள் மத்தியில் ஒரு வகையான பதற்றமும், கோபமும் உண்டாகத் தொடங்கியது. இத்தனை நாட்களாக இந்த வண்டிக்காகவா வழிமேல் விழி வைத்து நாம் காத்திருந்தோம் என்று அங்கிருந்த ஒரே ஒரு மனிதரைத் தவிர, மற்ற எல்லோருமே நினைத்தார்கள்.

தங்களின் வறுமை முழுமையாக முடியப் போகிறது என்று நினைத்திருந்தால், நடப்பது இப்படியா இருக்க வேண்டும்? தங்களின் கஷ்டங்களிலிருந்து விடுதலை பெற என்னதான் வழி? - இப்படிப் பல விஷயங்களையும் அவர்கள் மனம் அலசிக் கொண்டிருந்தது.

சேஷன் மட்டும் ஒரு சிலையைப் போல நின்றவாறு ஒருவித பரபரப்புடன் காணப்பட்டார். அவர் தன்னைச் சுற்றிலும் நின்றிருந்த மக்கள் கூட்டத்தைப் பார்த்தார். தன்னுடைய பிள்ளைகளும் பேரப் பிள்ளைகளும் ஒன்றாகக் கூடி தனக்கு எதிராக என்னவோ கன்னா பின்னாவென்று பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதை அவரால் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. நீண்ட நாட்களாகத் தங்களை ஏமாற்றிக் கொண்டு வாழ்ந்து வந்த ஒரு போலி பிரச்சாரகனைத் தாங்கள் திடீரென்று இப்போது கண்டுபிடித்து விட்டதைப் போல் மக்களின் நடவடிக்கை இருந்தது. அவர்களின் கண்களில் கோபம் கொப்பளித்துக் கொண்டிருந்தது.

“என்ன இது?”

ராமனின் வீட்டைச் சேர்ந்தவர் முன்னால் வந்து கேட்டார்கள்.

“இந்தப் பிண வண்டி எங்கேயிருந்து வருது?”

“காட்டுல இருந்து...”

சேஷன் எந்தவித உணர்ச்சியையும் காட்டிக் கொள்ளாமல் சொன்னார்.

“அங்கே நெருப்பு பிடிச்சிருக்கணும். எத்தனையோ வருடங்களுக்கொருமுறை இப்படி பெரிய அளவுல காட்டுல நெருப்பு பிடிக்கும். அதுல இரையானவங்கதான் இவங்க!”

“இவங்கதான் நம்மளைக் காப்பாற்ற வந்தவங்களா?”

“ஆமா...”

“உங்களுக்குப் பைத்தியம் பிடிச்சிருக்கு. சரியான முழு பைத்தியம்.”

கூடியிருந்த மக்கள் விரலை முன்னோக்கி நீட்டியவாறு சேஷனைப் பார்த்துக் கத்தினார்கள்.

“நீங்க எங்களை ஏமாத்திட்டீங்க. நீங்க ஒரு மோசமான ஆளு...”

அவர்கள் அப்படிச் சொன்னதைக் கேட்டு சேஷனின் கண்கள் சிவந்தன. அவருக்கு பயங்கரமான கோபம் வந்தது. நெருப்பென சிவந்த கண்களில் இருந்து கோபத்தால் வியர்வை அரும்பி கீழ் நோக்கி வழிந்தது. ஒரு வார்த்தை கூட வாய் திறந்து பேசாமல், அவர் பலமாக கால்களை நிலத்தில் ஊன்றியவாறு வண்டியை நோக்கி நடந்து போனார். ஒரு நிமிடம் அவர் எந்தவித அசைவும் இல்லாமல் தனக்கு யாரென்றே தெரியாத அந்தச் செத்துப்போன மனிதப் பிணங்களையே வெறித்துப் பார்த்தார். அவர் கண்களில் இரக்கம் தெரிந்தது. ஆண்களும் பெண்களும் குழந்தைகளும்... வண்டிக்குள் அவர்கள் கூட்டமாகக் கிடந்து நாறினார்கள். ஒரு காலத்தில் மிகவும் அழகாக இருந்த பல முகங்களும் அவருக்கு முன்னால் பார்க்கவே சகிக்க முடியாத அளவிற்கு கொடூரமாக மாறிப் போய் கிடந்தன.