வண்டியைத் தேடி... - Page 10
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சுரா
- Hits: 6350
புருஷன் கிட்டத்தட்ட காட்டுடன் தன்னை முழுமையாக இணைத்துக் கொண்டிருந்தான். முதலில் கொஞ்சம் கஷ்டமாகத் தோன்றினாலும், வீடில்லாமல் வாழும் வாழ்க்கையை காலப்போக்கில் மாயாவும் விரும்பத் தொடங்கிவிட்டாள்.
காட்டில் பழகுவதற்கு அவர்களுக்கு மனிதர்கள் என்று வேறு யாரும் இருந்தால்தானே! பசியையும் தாகத்தையும் அடக்குவதற்கு காட்டில் பழங்களும் சிறிய மிருகங்களும் தண்ணீரும் அவர்களுக்குத் தேவையான அளவிற்குக் கிடைத்தன. தூக்கம் என்பது மட்டும்தான் அவர்களுக்கு முதலில் ஒரு பிரச்சினையாக இருந்தது.
ஆரம்பித்தில் சிறு மிருகங்களின் சத்தம் கூட அவர்களின் தூக்கத்தை பயங்கரமாகக் கெடுத்துக் கொண்டிருந்தது. நாளடைவில் அதனுடனும் அவர்கள் ஒத்துப் போய் வாழப் பழகிக் கொண்டார்கள். குள்ள நரியின் ஊளை, ஆந்தையின் அலறல், பறவைகளில் சிறகடிப்பு எல்லாமே அவர்களுக்கு நாட்கள் செல்லச் செல்ல தாலாட்டு போல மாறிவிட்டன. மின்மினிப் பூச்சிகளின் ரீங்காரம் அவர்களின் தூக்கத்திற்கு ஒரு பின்னணி இசை போல காலப்போக்கில் அவர்களுக்கு ஆகிவிட்டது.
அவர்களுக்கு குறிப்பிட்டுச் சொல்லக்கூடிய அளவிற்கு எந்தவித பிரச்சினையும் இல்லை. புருஷனைப் பொறுத்தவரை வாழ்க்கை என்பது மிகவும் எளிமையானதாக, இனிமையான சம்பவங்கள் நிறைந்த, பிரச்சினைகள் எதுவும் இல்லாத ஒரு அனுபவமாக மாறிவிட்டிருந்தது. தேவைப்படுகிறபோது உணவு, குளிரில் கட்டிப்பிடித்துக் கொள்வதற்கு ஒரு பெண், பரந்து கிடக்கும் பூமியில் எந்த எல்லைக்கு வேண்டுமானாலும் போய் வரலாம் என்ற சுதந்திரம்- இவை எல்லாமே அவனுக்கு இருந்தன.
இந்த வசதிகள் தன்னை ஒரு சோம்பேறியாக மாற்றி விட்டிருக்கின்றன என்பதையும் அவன் அறியாமல் இல்லை. ஆரம்பத்தில் காட்டுக்குள் வந்த நாட்களில் தன் மனதிற்குள் இருந்த ஒரு ஆவேசம், காட்டின் மொழியைத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்றிருந்த ஆவேசம் இப்போது கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் குறைந்து போய் விட்டதை அவன் நினைத்துப் பார்த்தான். இருந்தாலும் அப்படி அவன் நினைத்தது கூட அவனின் அன்றாட வாழ்க்கைப் போக்கிற்கு எந்தவித தடையாகவும் இருக்கவில்லை. வசதி கிடைக்கிறபோது அந்த மொழியை நாம் கற்றுக்கொள்வோம். அதற்கான வசதிகள் சரியாக அமையாவிட்டால் அதைக் கற்றுக் கொள்ளாமலே விட்டு விடுவோம் என்று நாளடைவில் அவன் மனதிற்குள் ஒரு தீர்மானம் எடுத்துக் கொண்டான்.
இருந்தாலும், சில தவிர்க்க முடியாத சூழ்நிலைகளில் அவன் நிலை குலைந்து போய் விடுகிறான் என்பதும் உண்மை. காடு முழுக்க முழுக்க அமைதியில் மூழ்கிப் போய் கிடக்கிறபோது, உடலுறவுக்குப் பிறகு பயங்கர களைப்புடன் மாயா தளர்ந்துபோய் தூங்கிக் கொண்டிருக்கும்போது, ஆற்றுக்கு மேலே தனிமையாக இருக்கும் ஒரு கிளியின் சத்தம் காற்றைக் கிழித்துக்கொண்டு ஒலிக்கும்போது, புருஷன் தன்னுடைய இதயத்தை கிழித்து தனக்குத் தானே கேட்டுக் கொண்டான்.
‘இப்படியே இந்தக் காட்டுல வாழ்றதுல அர்த்தம் என்ன இருக்கு? நான் இதுவரை காட்டோட மொழியைக் கத்துக்கவே இல்லை. செத்துப் போன எங்கம்மா காட்டு மொழியில் என்கிட்ட என்னவெல்லாம் பேச முயற்சித்திருப்பாங்க! அதைக் கொஞ்சம் கூட என்னால புரிஞ்சிக்க முடியலையே! செத்துப் போன என்னோட மூதாதையர்களோட குரல் ஆயிரம் கிளிகளோட சத்தம் மூலம் என் காதுல வந்து விழுது. ஆனா, என்னால ஒரு சின்ன சத்தத்துக்கு கூட அர்த்தம் கண்டுபிடிக்க முடியல. இனி எத்தனை வருடங்கள் இந்தக் காட்டுல வாழ்ந்தாலும், நிச்சயமா நான் அந்த சத்தத்தோட அர்த்தத்தை கொஞ்சமாவது புரிஞ்சிக்கப் போறது இல்ல. உண்மை இப்படி இருக்குறப்போ, நான் எதுக்காக இந்தக் காட்டுல இருக்கணும்?’
தன் மனதில் இருக்கும் சந்தேகங்களை, அங்கு வீசிக் கொண்டிருக்கும் கொடுங்காற்றை அவன் ஒருநாள் கூட மாயாவிடம் காட்டிக் கொண்டதில்லை. அவளுக்கு அதெல்லாம் சரிவர புரியாது என்பதை அவன் நன்கு அறிவான். ஒரு வேளை வெறும் காட்டை மட்டுமே சதா நேரமும் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் இந்தக் காட்டு வாழ்க்கை அவளுக்குக்கூட அலுப்பைத் தந்திருக்கலாம். ஆனால், இங்கேயிருந்து கிராமத்துக்குப் போய் வாழ்வதைப் பற்றி அவள் என்ன நினைக்கிறாள் என்பதைப் பற்றி அவனுக்கும் ஒரு தீர்மானமும் இல்லாமல் இருந்தது.
ஒருநாள் என்ன சொல்கிறாள் பார்ப்போம் என்று மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டே புருஷன் கேட்டான்.
“இந்தக் காட்டுக்குள்ளேயே இப்படியே எத்தனை வருடம் வாழலாம்னு நீ நினைச்சிக்கிட்டு இருக்கே?”
அவனின் அந்தக் கேள்வியைக் கேட்டு உண்மையிலேயே மாயா பதைபதைத்துப் போனாள். அவள் கண்கள் அப்போது அகல விரிந்தன. இங்கேயிருந்து போய் இன்னொரு வாழ்க்கை என்பது அவள் மனதில் நினைத்துப் பார்க்காத ஒன்று என்பதை அவளின் அந்த பதைபதைப்பும் வியப்பும் தெளிவாகக் காட்டின. அவள் அமைதியாக இருப்பதைப் பார்த்து, புருஷன் மீண்டும் கேட்டான்.
“இங்கேயிருந்து எப்படியாவது போயிடணும்னு, மாயா உனக்கு எப்போவாவது தோணியிருக்கா?”
“எப்படியாவது போயிடுறதா?” - மாயா பயத்துடன் கேட்டாள்.
“எதுக்கு? எங்கே?”
அதற்கு என்ன பதில் கூறுவது என்றே புருஷனுக்குத் தெரியவில்லை. அந்த நிமிடத்தில் “எப்படியாவது போயிடுறது” என்பதற்கு என்ன அர்த்தம் கூறுவது என்று தெரியாமல் அவன் வெறுமனே அவளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவன்தானே இந்த இளம்பெண்ணை இந்த அடர்ந்த காட்டுக்குள் அழைத்துக்கொண்டு வந்தது! இங்கிருந்து வேறு எங்குமே போவதற்கில்லை என்று சொன்னதும் அவனேதான். அவன் சொன்னதற்கு எதிராக அவள் ஒரு வார்த்தை கூட கூறவில்லை. இப்போது இந்த இடத்தைவிட்டு போய்விட்டால் நல்லது என்று அவனுக்குத் தோன்றுகிறபோது, அதைப் புரிந்து கொள்ள முடியாமல் அவள் இருக்கிறாள். இதற்காக அவளை எப்படி குறை சொல்ல முடியும்?
ஆற்றின் அக்கரையில் இருந்த ஒரு மரக்கிளையில் அமர்ந்து கத்திக் கொண்டிருந்த அணிலையே பார்த்தவாறு அவன் நின்றிருந்தான்.
அடுத்து வந்த நாட்களில் அவன் மனம் அமைதியே இல்லாமல் தவித்தது. தானும் மாயாவும் இரண்டு தனித்தனி மானிடப் பிறவிகள் என்பதையும், ஒன்றாக வாழ்ந்த வாழ்க்கையோ மிகவும் நெருக்கமாக இருந்ததோ தங்களை ஒன்றாக ஆக்கப் போவதில்லை என்பதையும் அவன் மன வேதனையுடன் புரிந்து கொண்டான். உண்மையாகச் சொல்லப் போனால் அவனுக்குத் தனியே வாழ்வதில் விருப்பமே இல்லை. ஆனால் தன்னுடைய தலைவிதி அதுதான் என்பதையும், அதற்கு மாறுபட்ட வாழ்க்கை என்பது தன்னுடைய கனவுகளில் மட்டுமே வர முடியும் என்பதையும் அவன் புரிந்து கொண்டான். அது தெரிந்ததும் அவன் உண்மையிலேயே அதிர்ச்சியும் ஆச்சரியமும் அடைந்தான்.
காட்டுக்குள் இலையுதிர்காலம் வந்தது. மரங்களில் இருந்து இரவிலும் பகலிலும் கொஞ்சம்கூட நிற்காமல் இலைகள் கீழே விழுந்த வண்ணம் இருந்தன. காட்டின் மத்தியில் ஓடிக்கொண்டிருந்த ஒற்றையடிப் பாதையை காய்ந்த இலைகள் முழுமையாக மூடின.