Lekha Books

மதிய நேரத்தின் கடுமை புருஷனின் மனதை விட்டு முழுக்க முழுக்க போய்விட்டது என்று கூடச் சொல்லலாம். அவன் கண்கள் முன்பிருந்ததை விட மிகவும் பிரகாசமாக இப்போது காணப்பட்டது. ஒரு புதுவித சுகமான அனுபவத்தை அவன் உணர்ந்தான்.

“நாம இங்கே படுப்போம்” - அவன் சொன்னான்.

அவன் சொல்வதற்கு முன்பே மாயா அங்கு படுத்து விட்டிருந்தாள்.

பரந்து காணப்பட்ட ஒரு பெரிய மரத்தின் நிழலில், பசுமையான புற்களுக்கு மேல், மாயாவின் உடலோடு ஒட்டி புருஷன் படுத்தான். அடுத்த சில நிமிடங்களில் மாயா உறங்கிக் கொண்டிருக்கும் சத்தம் அவளின் சீரான சுவாசத்தின் மூலம் அவனை வந்தடைந்தது.

புருஷனுக்கு அவ்வளவு எளிதில் உறக்கம் வரவில்லை. மழைக்காலத்தைப் பற்றிய பயம் நிறைந்த சிந்தனை அவன் மனதில் மேகங்களைப் போல் சூழ்ந்து அவனைப் பாடாய்ப்படுத்திக் கொண்டிருந்தது. சொல்லப்போனால் சமீப காலமாக எல்லா நேரங்களிலும் அவனை மிகவும் அதிகமாக வாட்டி எடுத்துக் கொண்டிருந்தது இந்த ஒரே சிந்தனைதான்.

திடீரென்று மரங்களுக்கப்பால், ஆற்றுப் பக்கத்தில் இருந்து புருஷன் வேறொரு மனிதக் குரலைக் கேட்டான். இந்த அடர்ந்த காட்டிற்குள் இன்னொரு மனிதனின் குரலைக் கேட்பதென்பது அவனைப் பொறுத்தவரை மனதில் கற்பனை பண்ணிப் பார்க்க முடியாத ஒன்றாக இருந்தது.

அந்த மனிதக் குரல் மேலும் மேலும் பெரிதாகிக் கொண்டே வந்தது. அது மனிதனின் சத்தம்தான் என்றாலும், மனிதர்கள் பேசும் மொழியைத் தான் இப்போது கேட்கவில்லை என்பதையும் புருஷன் உணர்ந்தான். அடுத்த நிமிடம் அதிர்ச்சியடைந்து அவன் எழுந்து நின்றான். தனக்கு கொஞ்சமும் பழக்கமில்லாத இந்த மொழியை இதற்கு முன்பு வேறு எங்கோ கேட்டு, காலப்போக்கில் அதைத் தான் மறந்து போய் விட்டதையும் அவன் நினைத்துப் பார்த்தான். எவ்வளவு முயற்சி செய்து பார்த்தும் அந்த மொழியை தான் வேறு எங்கு கேட்டோம் என்பதை அவனால் ஞாபகப்படுத்திப் பார்க்க முடியவில்லை.

புருஷன் எழுந்து நின்று சத்தத்தைக் கேட்டு மாயா கண்களைத் திறந்து பார்த்தாள். அவன் மெதுவாக அடியெடுத்து வைத்து முன்னால் நடந்து செல்ல, ஒரு பூனையைப் போல பதுங்கிப் பதுங்கி அவனுக்குப் பின்னால் நடந்தாள்.

புருஷன் அந்த நேரத்தில் மாயாவைக் கவனிக்கவே இல்லை. அவன் மனம் முழுக்க அந்த சத்தத்தைச் சுற்றியே மையமிட்டிருந்தது.

கடைசியில் அந்தச் சத்தம் மிகவும் அருகில் கேட்டதும் அவன் நின்றான்.

ஒரு படர்ந்து கிடந்த கொடிக்குப் பின்னாலிருந்துதான் அந்தச் சத்தம் புறப்பட்டு வந்து கொண்டிருந்தது. அவன் காது கொடுத்துக் கேட்டான்.

தேம்பித் தேம்பி அழும் ஒலி கேட்டது. சிறிது நேரத்தில் அது முணுமுணுப்பாக மாறியது. புருஷனின் இதயம் பயத்தால் நடுங்கியது. அது மிகவும் பலமாக அடித்துக் கொண்டது. அவனின் உள்ளங்கையில் இருந்து வியர்வை அரும்பி வழிந்தது. அவனே அதிர்ச்சியடையும் வகையில் அந்த முனகல் சத்தம் ஒரு பெரிய சிரிப்பாக மாறியது. அந்தப் பெரிய சிரிப்பு மீண்டும் அழுகையில் போய் முடிந்தது.

மாயாவின் முகத்தில் இரத்தமே ஓடவில்லை. அவள் பின்னால் நின்றவாறு, தன் கணவனை மெதுவாக பின்னோக்கி இழுத்தாள். அந்த இடத்தை விட்டு உடனே ஓடினால் நல்லது என்று அவள் நினைத்தாள்.

புருஷன் அவளின் காரியத்தை பொருட்படுத்தவே இல்லை. அவன் பரந்து கிடந்த கொடிகளை நீக்கி, அந்தப் பக்கம் பார்த்தான். கொடிகளைத் தாண்டி, காட்டிற்கு நடுவில், ஆற்றையொட்டி, ஒரு வெள்ளை நிறப் பாறையின் மேல் நிர்வாண கோலத்தில் இருந்த ஒரு மனிதன் ஒரு எலும்புக் கூட்டைக் கட்டிப்பிடித்து அழுது கொண்டிருந்தான்.

அந்த நிமிடத்திலேயே ஒரு மின்னலைப் போல எல்லா விஷயங்களும் புருஷனுக்கு ஞாபகத்தில் வந்தன.

அந்த மனிதன் வேறு யாருமல்ல- சேஷன்தான். தான் கேட்பது சேஷனின் மொழியைத் தான் என்பதை அவன் புரிந்து கொண்டான். பல வருடங்களுக்கு முன்பு இரண்டாவது பிண வண்டியில் வந்த இளம்பெண்ணின் - சேஷனை மூன்று வீட்டைச் சேர்ந்தவர்களிடமிருந்தும் முழுக்க முழுக்க பிரித்து விட்ட செயலுக்கு மூலக் காரணமாக இருந்த இளம்பெண்ணின் எலும்புக் கூட்டைத் தான் இப்போது சேஷன் கட்டிப்பிடித்து அழுது கொண்டிருக்கிறார் என்பது ஒரு நிமிடத்திலேயே புருஷனுக்குப் புரிந்து விட்டது.

புருஷன் உண்மையிலேயே அதிர்ந்து போனான். அவன் உடம்பிலிருந்து மயிர்கள் அத்தனையும் சிலிர்த்துப் போய் நின்றன. வியர்வை அரும்பி உடம்பில் அருவியென வழிந்து கொண்டிருந்தது.

அவன் பதைபதைப்பு மேலோங்க மாயாவின் முகத்தையே பார்த்தான். அவள் ஒரு உயிரற்ற சடலத்தைப் போல சலனமில்லாமல் நின்றிருந்தாள்.

“சேஷன்...” - மாயா பயத்துடன் முணுமுணுத்தாள்.

புருஷன் “ஆமாம்” என்று தலையை ஆட்டினான்.

“அவர் என்ன பண்ணிக்கிட்டு இருக்காரு?” - அவள் கேட்டாள்.

“அவருக்கு அந்த எலும்புக்கூடு மேல இருக்குற ஈடுபாடு இன்னும் குறைஞ்சதா தெரியல.”

புருஷன் மனதில் கூச்சம் உண்டாகக் கூறினான். இந்த வார்த்தைகளை அவன் கூறியபோது தன்னுடைய எலும்புகளுக்குள் குளிர்ச்சி பரவுவதையும் அவன் உணராமல் இல்லை.

“என்னால நம்பவே முடியல” - மாயா மெதுவான குரலில் சொன்னாள்.

“என்னாலயும்தான்” -புருஷன் சொன்னான். “ஆனால், உண்மையே அதுதான். அந்தப் பிணம் இந்த நிமிஷம்வரை மண்ணோடு போய்ச் சேரல. ஏதோ உயிரோட இன்னும் அவ இருக்கான்னு சேஷன் நினைச்சிக்கிட்டு இருக்காரு போல இருக்கு...”

“சரி... நாம இங்கே இருந்து போகலாம்”- அவள் அவனின் கையைப் பிடித்து வலிய இழுத்தாள். அவளுக்கு மனதில் பயம் உண்டாகிவிட்டிருந்தது.

“நான் வரல...” - புருஷன் அவளின் கையிலிருந்து தன்னுடைய கையைப் பிரித்து விட்டு, அங்கேயே நின்றிருந்தான். “சேஷன் நம்மோட வழிகாட்டி. காட்டுல இருந்து நாம வெளியே போகணும்னா, அதற்கான பாதையைத் தெரிஞ்ச ஒரே ஆளு சேஷன்தான். அவர் பின்னாடி போனாத்தான் நாம ஊர் போய் சேர முடியும்.

கொஞ்சமும் விருப்பமே இல்லாத சில வார்த்தைகளைக் கேட்டது மாதிரி மாயா அதிர்ச்சியடைந்து நின்றாள்.

“நான் ஊருக்கு வரல” -அவள் சொன்னாள்.

“நீயும் என் கூட வரணும். வந்தே தீரணும்...”

“மாட்டேன்... மாட்டேன்... இங்கேயிருந்து நான் வேற எங்கேயும் வர்றதா இல்ல.”

அவளின் உதடுகள் பயத்தால் லேசாக துடித்தது.

“நீ ஒண்ணும் காட்டுல பிறந்த பெண் இல்ல. இங்க சொந்தம்னு சொல்லிக்க உனக்கு யாருக்கு இருக்காங்க? இந்தக் காட்டை விட்டு நீ வேற எங்கே வேணும்னாலும் போகலாம். அதற்கான முழு சுதந்திரமும் உனக்கு இருக்கு. பிறகு... நீ யாருக்காகப் பயப்படுற?”