Lekha Books

இலைகளுக்கு மத்தியில் இவ்வளவு காலமும் யாருக்குமே தெரியாமல் ரகசியமாக மறைந்திருந்த பறவைக் கூடுகள் எப்போதாவது ஒரு முறை வரும் சூரியனின் வெளிச்சத்தில் தாங்கள் இருப்பதைக் காட்டின. அந்தக் கூடுகளுக்குள்ளிருந்து படு உற்சாகத்துடன் கிளிக்குஞ்சுகள் பாடிக் கொண்டிருந்தன.

காட்டில் குளிர் தாங்க முடியாத அளவிற்கு இருந்தது. குளிரிலிருந்து காப்பாற்றிக் கொள்வது என்பதே மிகப் பெரிய ஒரு பிரச்சினையாக இருந்தது. எல்லா இரவுகளிலும் புருஷன் நெருப்பு போட்டான். காய்ந்த விறகுகள் பொழுது புலரும் வரை விடாமல் எரிந்து கொண்டிருந்தன. காய்ந்த சருகுகளும் மரச் சுள்ளிகளும் நெருப்பில் எரிந்தன. காட்டில் பரவிய சிவந்த வெளிச்சத்தின் நிழலில் புருஷனும் மாயாவும் ஒருவரையொருவர் இறுகக் கட்டிப்பிடித்தவாறு படுத்துக் கிடந்தனர். பொழுது புலர்ந்த பிறகு கூட பனி விலகுவதாக இல்லை. பனி நீங்கும் வரை அவர்கள் இருவரும் அப்படியே அசையாது படுத்துக் கிடந்தார்கள்.

பனிக்காலமும் நீங்கியது. சூரியன் வெகு சீக்கிரமே வந்து காட்டுக்கு மேலே ஒளி வீசத் தொடங்கியது. புதிதாக முளைத்து வந்த தளிர்கள்மேல் சூரியன் பட்டு ஒளிர்ந்தது. காட்டிற்கே ஒரு புத்துயிர் பிறந்தது போல் இருந்தது. தளிர்களின் இனிமையான வாசனை காற்றில் எல்லாத் திசைகளிலும் பரவியிருந்தது. மாலை நேரம் வந்த பிறகு கூட சூரியன் மறைவதாகத் தெரியவில்லை. வெளிறிப் போன ஒரு சந்திரன் சூரியன் எப்போது மறையும் என்பதை எதிர்பார்த்து, ஆகாயத்தின் ஒரு மூலையில் நீண்ட நேரம் காத்து நின்று வெறுப்படைந்ததைப் போல, சூரியன் கீழ் வானத்தில் முழுமையாக மறைந்த பிறகுதான் இரவு நேரமே பிறக்கும்.

“அப்படின்னா...” - கடைசியில் அவள் கேட்டாள்.

“நீங்க என்ன செய்யப் போறீங்க?”

“நாம இங்கே இருந்து புறப்படணும்.”

“எங்கேன்னு சொல்லுங்க.”

அவள் விழுந்து விழுந்து சிரித்தாள். தன் கணவன் இந்த மாதிரி அலை பாய்ந்து நிற்கும் நிமிடங்கள் சமீப காலமாக அவளுக்குத் தமாஷான ஒரு விஷயமாக மாறியிருக்கிறது. அவளுடைய அந்த சிரிப்பில் தனக்கு ஒரு வேளை புத்தி தடுமாறி விட்டதோ என்ற சந்தேகம் மறைந்திருப்பதைப் போல் அவன் உணர்ந்தான்.

மனதிற்குள் வந்த கோபத்தை அடக்கிக் கொண்டு புருஷன் அமைதியாக இருந்தான். இங்கிருந்து புறப்படலாம் என்று அவன் கூறுகிற ஒவ்வொரு நிமிடமும் மாயா இப்படித்தான் சமீப காலமாக நடந்து கொள்கிறாள். அவன் அதை கோபத்துடன் நினைத்துப் பார்த்தான். அவளின் விருப்பத்திற்கு எதிராக தான் தீர்மானம் எடுப்பதாக அவள் நினைப்பதாக அவன் நினைத்தான். காட்டை விட்டு புறப்படுவதற்கு அவளின் ஒத்துழைப்பு எங்கே தனக்குக் கிடைக்காமலே போய் விடுமோ என்று அவன் பயந்தான். அது தன்னை மட்டுமே பாதிக்கக்கூடிய ஒரு விஷயம் என்பதையும் அவன் நினைத்துப் பார்த்தான். அவளுக்கு இங்கிருந்து விடுதலை தேவையில்லை, மழைக்கு மத்தியிலும், பனிக்கு நடுவிலும் அவள் இந்தக் காட்டிற்குள்ளேயே வாழ்ந்து விடுவாள். யாருக்குமே தெரியாமல் இந்தக் காட்டுக்குள்ளேயே ஒரு நாள் தன் வாழ்நாளை முடித்துக் கொள்ளும் அளவிற்கு அவள் காட்டுடன் முழுமையாக ஒன்றிப் போய் விட்டாள் என்பதையும் அவன் புரிந்து கொண்டான். அத்தகைய ஒரு முடிவுதான் தனக்கும் உண்டாகப் போகிறது என்பதை நினைத்துப் பார்த்தபோது அவனுக்கு நடுக்கம்தான் உண்டானது. மழையிலும் காற்றிலும் சிக்கி ஒரு நாள் இந்தக் காட்டில் எங்கிருக்கிறது என்றே தெரியாத ஒரு மூலையில் தன்னுடைய இறுதி மூச்சை தான் விடுவதை நினைத்துப் பார்த்து அவன் அதிர்ச்சியடைந்து போய் நின்றுவிட்டான்.

எப்படி இங்கிருந்து தப்பிப்பது என்ற வழி அவனுக்குச் சரியாகத் தெரியவில்லை. காட்டிலிருந்து தப்பிச் செல்வதைப் பற்றிய எண்ணங்கள் காலப் போக்கில் அவன் மனதில் இல்லாமலே போய்விட்டது. இருந்தாலும் மழைக்காலம் வந்து நின்ற ஒரு மதிய நேரத்தில், அவனுக்குக் காட்டை விட்டு எப்படி தப்பிப்பது என்ற வழி தெரிந்தது.

அதுவும் அவன் கொஞ்சமும் எதிர்பார்க்காமலே நடந்தது.

5

காட்டிலிருந்து எப்படி தப்பிப்பது என்பதை சேஷன்தான் சொல்லித்தந்தார்.

சேஷனை முதலில் பார்த்ததும், புருஷனுக்கு அடையாளமே தெரியவில்லை. அவரிடம் சொல்லிக் கொள்கிற மாதிரி பெரிய அளவில் மாற்றம் உண்டாகி இருக்கிறதா என்றால், அப்படியெல்லாம் இல்லை என்பதே உண்மை. புருஷனின் மனதைவிட்டு அவர் முற்றிலுமாக நீங்கி விட்டிருந்தார் என்பதுதான் நிஜம்.

காட்டு வாழ்க்கை புருஷனின் மனதில் பழைய முகங்கள் எல்லாவற்றையும் முற்றிலுமாக இல்லாமல் செய்திருந்தன. சேஷன், சுப்ரன், ராமன், ஜனகன், அவுசேப் என்ற அவன் தந்தை - எல்லோருமே முன் பிறவியில் பார்த்து மறந்து போன மனிதர்களாக அவன் மனதிற்குத் தோன்றினார்கள். காட்டுக்கும், கடலுக்கும் நடுவில் பட்டினி, கஷ்டங்கள் ஆகியவற்றில் சிக்கி அல்லல்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் தன்னுடைய பிறந்த பூமியைக் கிட்டத்தட்ட அவன் மறந்தே போயிருந்தான்.

காட்டிலிருந்து தப்பிக்கும் வழியைத் தெரிந்து கொண்ட நாளன்று புருஷனும் மாயாவும் தூங்குவதற்கு நல்ல ஒரு இடத்தைத் தேடி நடந்து கொண்டிருந்தார்கள். உச்சி வெயில் தலைக்கு மேலே பயங்கரமாக எரிந்து கொண்டிருந்தது. குளிர்ச்சியான ஒரு இடம்- அதுதான் அவர்களின் அப்போதைய தேவையாக இருந்தது.

அப்படி அலைந்து சென்றதில் அவர்கள் ஆற்றின் கரையை அடைந்தார்கள். ஆற்றிலிருந்து வீசும் காற்றில் நிச்சயம் குளிர்ச்சி தெரிந்தது. ஆற்று நீர் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் மெல்லிய ஓசை வேறு. உச்சி வெயிலின் கொடுமையை அவை குறைத்ததென்னவோ உண்மை.

காட்டின் நடுவில் ஆறு ஒரு பெரிய பாம்பைப் போல நகர்ந்து கொண்டிருந்தது. ஒரு முறைகூட அந்த ஆற்றின் தலை எது வால் எது என்பதை புருஷனால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. ஆரம்பமும் முடிவும் இல்லாத ஒரு நெடுங்கதையைப் போல ஆறு ஓடிக் கொண்டிருந்தது. ஒவ்வொரு முறை பார்க்கும்போதும் இதற்கு முன்பு பார்த்த மாதிரி இல்லாமல் வேறுமாதிரி வளைந்து அது ஓடிக் கொண்டிருக்கும். எத்தனை முறை அது திரும்பத் திரும்பப் போய் பார்த்தாலும், அதன் தோற்றம் வேறு வேறு மாதிரிதான் இருக்கும்.

இப்போது அதுதான் நடந்தது. ஆற்றுக்கு இப்படியொரு அழகான முகம் இருக்கும் என்று இதுவரை புருஷன் நினைத்துப் பார்த்ததே இல்லை. மாயாவும் ஆற்று நீரின் அந்த அழகான ஓட்டத்தைப் பார்த்து திகைத்து நின்றுவிட்டாள்.

ஆற்றுக்கு மேலே மரங்கள் சாய்ந்து கிடந்தன. மண்ணட்டைகளின் சத்தம் அந்த உச்சிப் பொழுதின் அமைதியைக் கெடுத்துக் கொண்டிருந்தது. மரங்களின் நிழலில் முயல்கள் அமர்ந்து புற்களைத் தின்று கொண்டிருந்தன. மனித நடமாட்டம் தெரிந்தவுடன் புற்களின் மேல் அமர்ந்திருந்த விட்டில் பூச்சிகள் குதித்தோடின.