Lekha Books

ஓய்வு நேரம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் இளைஞனான கோவிந்தன் பல்வேறு இடங்களையும் பார்க்கப் புறப்பட்டு விடுவார். அழகான சிறுநகரங்களும் கிராமங்களும் இப்படித்தான் அவளுக்கு அறிமுகமாயின. தன்னுடைய பயணங்களுக்கு இடையில் நகரத்தின் தெற்குப் பகுதியில் பாவைக்கூத்து நடத்துபவர்கள் மட்டும் வசிக்கக் கூடிய ஒரு கிராமத்தை அவர் தன்னுடைய பயணங்களைச் செய்தார். பிறகு ருஸ்ஸி அவருக்கு அறிமுகமான பிறகு, அவர்கள் ஒன்றாகவே சேர்ந்து சுற்றினார்கள்.

இப்படித்தான் ஒருமுறை அவர்கள் இருவரும் ஒன்று சேர்ந்து தூரத்தில் இருக்கும் ஒரு பாலைவனத்தைப் பார்க்கப் போனார்கள். எந்தப் பாலைவனம் என்று நாம் கேள்வி கேட்காமலிருப்பதே நல்லது. குஜராத்திலோ அல்லது ராஜஸ்தானிலோ இருக்கும் ஏதாவதொரு மணல் பரப்பாக இருக்கலாம். இல்லாவிட்டால் சஹாரா பாலைவனமாகக் கூட இருக்கலாம். ஒரு பாலைவனத்தை மனதில் கற்பனை பண்ணிப் பார்க்கும்போது அதற்கு அவசியமான மணல் பரப்பும் ஒட்டகங்களும் அங்கு இருக்கவேண்டும் என்பது மட்டும் நமக்கு முக்கியம்.

கோவிந்தன்: ஒரு பாலைவனத்தின் நிறமில்லாத தன்மையையும், இந்த மணல் பரப்பின் தோற்றத்தையும், இந்த ஆகாயத்தின் சாந்தமான நிலையையும் மனதில் நினைத்து அதற்குப் பொருத்தமான ஒரு ஆடையை நான் உனக்காக கற்பனை பண்ணிப் பார்த்தேன். ஆனால், அந்த முயற்சியை இப்போது நான் கைவிட்டுவிட்டேன். காரணம்- உனக்குத் தேவை ஆடை அல்ல; ஆடை எதுவும் இல்லாமல் இருப்பதுதான் இந்த பாலைவனத்தின் வழியாக நடந்து போகும் உனக்குப் பொருத்தமானது என்பதையே நான் கொஞ்சம் தாமதமாகத்தான் உணர்ந்திருக்கேன்.

ஒட்டகத்தின் மேல் நிர்வாணமாக அமர்ந்து அவள் மணல் பரப்பின் வழியாகப் பயணம் செய்வதை கற்பனை பண்ணிப் பார்க்க அவர் விரும்பினார். முன்பு நான்கோ, ஐந்தோ வயதுள்ள ஒரு பெண் குழந்தை உடம்பில் ஆடை எதுவும் இல்லாமல் நடப்பது மாதிரி ஒரு கற்பனை அவருக்கு இருந்தால் ஆச்சர்யம்தானே! அந்த ஒரு கற்பனை வழியாகத் தன்னுடைய தூரமான கடந்த காலத்தில் பார்த்த ஒரு சிறிய காட்சியுடன் அவர் ஒரு தொடர்பை உண்டாக்க முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தார். தன்னுடைய கடந்தகாலம் மிகவும் வேகமாகத் தன்னை விட்டுப் பறந்து போய்க் கொண்டிருக்கிறது என்றொரு தோணல் அவருக்குப் பலமாக வேரூன்றி விட்டிருந்தது. கடற்கரையில் ஆடை எதுவும் அணியாமல் அமர்ந்து வீடுகள் கட்டி விளையாடிக் கொண்டிருந்த சிறு குழந்தை உண்மை. அதே நேரத்தில் மணல் பரப்பு வழியாக நிர்வாணமாக நடந்து செல்லும் தன்னுடைய தோழி ஒரு கற்பனை என்பதை அவர் உணராமல் இல்லை. அதனால் அவர் மனதில் உருவாக்கிய தொடர்பிற்கு ஒரு உயிர்ப்பு இருக்கவே செய்தது. உண்மையையும் கனவையும் கலந்து உண்டாக்கிய ஒன்றாக இருந்தது அது. கடற்கரை மணலின் ஈரமும் பாலைவன மணல் பரப்பின் வறட்சியும் அந்தக் கற்பனையில் இரண்டறக் கலந்திருந்தன.

அவர் விருப்பப்பட்டிருந்தால் எங்கோ ஒரு தூரத்தில் மனிதப்பிறவி கூட இல்லாத ஒரு பாலைவனத்தில் அவள் ஆடை எதுவும் இல்லாமல் நிர்வாணமாக ஆகியிருக்கலாம். பிறந்த கோலத்தில் ஒட்டகத்தின் மீது அமர்ந்து மணல் பரப்பு வழியாகப் பயணம் செய்திருக்கலாம்.

கோவிந்தன்: ஆனால், நான் அதை அவள்கிட்ட கேட்கல. வெப்பக் காற்று பட்டு அவளின் மென்மையான தோல் எங்கே பாழாகிப் போய் விடப்போகிறதோ என்ற பயம்தான் காரணம். என்னைப் பொறுத்தவரை என்னுடைய சொந்த அழகுணர்வை விட முக்கியம் அவளோட தோலின் பாதுகாப்பு.

பாலைவனத்தைக் கண்களால் நிறையக் கண்டு ஒரு பெரிய பாலித்தின் பை முழுவதும் அங்கேயிருந்த வறண்டு போன மணலைச் சேகரித்துக் கொண்டு அவர்கள் நகரத்திற்குத் திரும்பினார்கள். அந்த மணலை அவர் ஒரு கண்ணாடி பாத்திரத்தில் போட்டு தன்னுடைய அறையில் பாதுகாத்து வைத்தார். இப்படித்தான் பாலைவனத்தின் ஒரு அம்சம் அவரின் அன்றாட வாழ்க்கையின் பகுதியாக இருந்தது. ஆனால், அவரின் நோக்கம் அதுவல்ல என்பதை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். சில நாட்கள் கழிந்த பிறகு மட்டும்தான் எதற்காக அவர் பாலைவனத்திலிருந்து மணலை வாரி பாதுகாப்பாக எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருக்கிறார் என்பதையும் நம்மால் தெரிந்து கொள்ள முடியும் என்பதை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். அவர் அழகான ஒரு பெண் பொம்மையை வாங்கிக் கொண்டு வந்து அது அணிந்திருந்த பளபளப்பான ஆடைகளை அவிழ்த்துவிட்டு, அதை முழு நிர்வாணமாக ஆக்கி கண்ணாடிப் பாத்திரத்திற்குள் இருந்த மணலில் நிறுத்தினார்.

கோவிந்தன்: இப்படித்தான் பாலைவனத்தில் என்னால் செயல்வடிவில் செய்ய முடியாமற்போன ஒரு கற்பனையை, அதன் ஒரு நகலின் மூலமாக நடத்திக்காட்டி எனக்கு நானே திருப்தியடைந்தேன்.

இனி கோவிந்தனின் ஆரம்ப கால நண்பரான பாலகிருஷ்ணனின் மத்திய வர்க்க குணங்களைப் பற்றியும் மன எண்ணங்களைப் பற்றியும் நாம் சிந்தித்துப் பார்ப்போம்.

கோவிந்தனும் ருஸ்ஸியும் மிகவும் நெருக்கமாகப் பழகுவது பாலகிருஷ்ணனை ஒரு மாதிரி ஆக்கியது.

“நீ அவளைக் கல்யாணம் பண்ணிக்குவியா?”

“எதுக்கு?”

பாலகிருஷ்ணனின் கேள்வியில் இருந்த முக்கியத்துவத்தை கோவிந்தனால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. கோவிந்தனின் எதிர்கேள்வியைக் கேட்டு அதிர்ச்சிக்கு உள்ளானார் பாலகிருஷ்ணன்.

“நீங்க எவ்வளவு காலம் இப்படியே இருப்பீங்க?”

“எப்படி?”

“கல்யாணமே பண்ணிக்காம...”

“ஒரு இளைஞனும் இளம்பெண்ணும் ஒருத்தருக்கொருத்தர் அறிமுகமாயிட்டா அவங்க உடனே திருமணம் செய்து கொள்ளணுமா என்ன? ஒண்ணா காப்பிக் கடைகளுக்குப் போயி உட்கார்ந்து பல விஷயங்களைப் பற்றியும் பேசிக்கிட்டு பாலைவனங்களைப் போய் பார்த்துக்கிட்டு... இப்படி நாங்க இருந்தா போதாதா?”

“நம்மோட நாட்டு நடப்புக்கு ஏற்றதா அது இருக்காதுன்றதை முதல்ல உனக்கு நான் ஞாபகப்படுத்த விரும்பறேன்.”

“அன்புள்ள நண்பனே, என்னோட நோக்கமும் அதுதான்...”

“அந்தப் பெண்ணோட வீட்டிலுள்ளவர்கள் சம்மதிப்பாங்கன்னு நீ நினைக்கிறியா? அவங்க பஞ்சாபிகளாச்சே!”

“அவங்களைப் பற்றி நான் எதுக்கு நினைச்சுப் பார்க்கணும்?”

“கிராமத்துக்குப் போயி ஒரு மலையாளிப் பெண்ணை கல்யாணம் செஞ்சுக்கிட்டு வந்து வாழுற வாழ்க்கை... என் கோவிந்தா, உனக்கு அதோட அருமையைப் புரிஞ்சிக்கவே முடியல...”

விமர்சகன்: கோவிந்தா, வெளிநாட்டுக்காரர்களின் வாழ்க்கை முறையைத்தான் நீ வாழ்க்கையில் பின்பற்றிக்கிட்டு இருக்கே! சார்த்ரும் ஸிமோன்த் புவாரும் வாழ்ந்தது போலுள்ள ஒரு வாழ்க்கையை உன்னோட தோழியுடன் வாழணும்னு நீ முயற்சி பண்ணுறே. உன்னோட பார்வை பின்பற்றுகிற வழிகளும் முழுக்க முழுக்க மேல் நாட்டு முறையில் அமைந்தவை. அந்தப் பெண்ணை ஒட்டகத்து மேல நிர்வாணமா உட்காரவச்சு பாலைவனத்தின் வழியா பயணம் செய்யணும்ன்ற உன்னோட அந்த கற்பனைகூட மேல்நாட்டு சிந்தனைதான்.