Lekha Books

காலப்போக்கில் மதுபானத்தைப் போல சிந்தனை அவரைத் தளர்வடையச் செய்தது. சிந்தித்துச் சிந்தித்து களைப்படைந்து போன அவர் கால் தடுமாறிக் கீழே விழ இருந்தார்.

அவள் (தனக்குள்): கல், மண் ஆகியவற்றின் மேல் உங்களுக்கு இருக்கும் ஆர்வத்தை நான் நன்றாகவே அறிவேன்.

கோவிந்தனை நன்கு புரிந்து கொள்வதற்கு முன்பு, அதாவது- ஆரம்ப நாட்களில் அவரை மகிழ்ச்சியடைய வைக்க வேண்டுமென்பதற்காக வாசனை சோப் தேய்த்து குளித்து அவள் அவரின் அருகில் போய்ப் படுப்பாள். ஆனால் அவளுடைய ஈரமாகியிருக்கும் கூந்தலிலிருந்து புறப்பட்டு வரும் சோப் வாசனை அவரின் மனதில் எந்தவித உணர்ச்சியையும் உண்டாக்கியதாக அவள் பார்த்ததேயில்லை. மாறாக, இரயில் தண்டவாளத்திற்கு மிகவும் அருகில் மண் அப்பிய ஒரு கறுப்புப் பெண்ணைப் பார்த்து அவர் உணர்ச்சிவசப்பட்டு நின்றதைக் கண்டபோது அவளுக்கு அவரைப்பற்றிய சில நுட்பமான விஷயங்கள் புரிந்தன. ஒருநாள் அவர் தரையிலிருந்து ஒரு பிடி மண்ணைக் குனிந்தெடுத்து அவளுடைய மார்புகளின் மொட்டுகளிலும் தொப்புளிலும் தடவினார்.

விமர்சகன்: முன்பொருமுறை அவள் நிர்வாணமாக ஒட்டகத்தின் மீது அமர்ந்து பாலைவனத்தின் வழியாகப் பயணம் செய்வதைப் போல் அவர் கற்பனை பண்ணியது போல, அவளின் நிர்வாண உடம்பில் மண்ணை அப்புகிற அவரின் இந்த ஒரு செயலும் பாரத அழகுணர்வு கொள்கைகளுக்கு சற்றும் பொருந்தாததாகவும் மேல்நாட்டு ஆக்கிரமிப்பு கலந்ததாகவும் இருக்கிறது என்பதை உறுதியான குரலில் நான் கூறுகிறேன்.

கோவிந்தன் தோழியிடம்: நாம ரெண்டு பேரும் எவ்வளவோ வருடங்களாகப் பழகிக்கிட்டு வர்றோம் என்ற உண்மை நான் சொல்லாமலே உனக்குத் தெரியும். இளமையின் வெகுளித்தனங்கள் விலகிப்போகாத ஒரு பெண்ணாக நீ இருக்கும்போதுதான் உன்னை முதல்முறையா பார்த்தேன். என் கண் முன்னால் மாதவிலக்கைத் தாண்டி இந்த நிலைக்கு வளர்ந்து வந்திருக்கிற பெண் நீ. உன்னோட பார்வைகளும் சிரிப்புகளும் எனக்கு இன்னைக்கும் மனப்பாடம். மாதவிலக்கு நாட்களில் உன் உடம்போட வெப்பம் எத்தனை டிகிரி இருக்கும்னு என்னால துல்லியமா சொல்ல முடியும்.

பட்டுப் புடவை அணிந்து நிற்பதை விட மண் அப்பி இருக்கும் ருஸ்ஸி அழகாக இருந்தாள். அதனால் அவர் அவள் மீது அவ்வப்போது மண்ணைத் தடவிப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருப்பார்.

தன்னுடைய சோகங்கள் நிறைந்த வாழ்க்கையில் இப்படிப்பட்ட செயல்கள் மூலம் புதிய அர்த்தங்களைக் கண்டுபிடிக்க தனக்கு உதவியாக இருந்த ருஸ்ஸியை எதிர்பாரத்து கையில் ரெக்ஸின் பெட்டியுடன் அவர் புகைவண்டி நிலையத்தில் காத்து நின்றிருந்தார். அவளைப் பார்த்து எவ்வளவோ காலம் ஆகிவிட்டது என்ற உண்மையை மனதில் வருத்தத்துடன் அவர் மீண்டும் நினைத்துப் பார்த்தார். ஒரு போர்க்காலத்தில் நடப்பதைப்போல பயணிகள் ஒருவகை பரபரப்புடன் வருவதும் போவதுமாக இருந்தனர். புகைவண்டி நிலையத்தில் அவ்வளவு பெரிய மக்கள் கூட்டத்தில் எந்தவித பரபரப்புமில்லாமல் நின்றிருந்தது அவர் மட்டும்தான்.

“வருவாள்... வராம இருக்க மாட்டா...”

கோவிந்தனின் அலுவலக அறையில் அமர்ந்து கண்ணாடி ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்தால் நாம் பார்ப்பது வேறொன்றுமல்ல- காலிஃபிளவர் தோட்டங்களைத் தான். உரிய காலம் வந்ததும் விரிந்து பெரிதாகும் முத்தின் நிறத்தைக் கொண்ட அந்த காலிஃபிளவர்களை கிராமத்து மனிதர்கள் வந்து வெட்டி வண்டிகளில் ஏற்றி சந்தைகளுக்குக் கொண்டு செல்வார்கள். தோட்டங்கள் வழியாகக் குலுங்கிக் குலுங்கிப் போய்க் கொண்டிருக்கும் அந்த மாட்டு வண்டிகளைப் பார்த்தவாறு கோவிந்தன் ஜன்னலருகில் சிகரெட் பிடித்துக்கொண்டு நின்றிருப்பார். அந்தத் தோட்டங்களைத் தாண்டி பெரிய பெரிய பாறைகள் நிறைந்த தரிசு நிலங்கள் இருந்தன. அதோடு நகரம் முடிகிறது.

கோவிந்தன் வயதான மனிதராக மாறிய இப்போது அந்தத் தரிசு நிலங்கள் இருந்த இடத்தில் நவநாகரீகமாக இருப்பிடங்களும் சிறிது கூட இடைவெளி இல்லாமல் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் வாகனங்களும் நம் கண்ணில் படும். கோவிந்தனுக்க அது ஒரு மந்திர வித்தையைப் போல் தோன்றுகிறது என்றால் அதற்காக நாம் ஆச்சர்யப்பட வேண்டியதில்லை. புதிய பணக்காரர்களின் ஆடம்பரத்தையும் செழுமையையும் பறை சாற்றும் கைலாஸ் காலனிக்குள் காலிஃப்ளவர் தோட்டங்கள் மறைந்து போனதற்காக வருத்தப்படுபவர் கோவிந்தன் மட்டும்தான். இளைஞனான கோவிந்தன் தன்னுடைய கதரால் ஆன கோட்டின் மேல் பொத்தானைப் போட்டு கழுத்தில் மஃப்ளர் சுற்றி உதட்டில் புகைந்து கொண்டிருக்கும் சிகரெட்டோடு தன்னுடைய தோழியுடன் சேர்ந்து குளிர்ந்த காற்று வீசிக்கொண்டிருக்கும் காலிஃப்ளவர் தோட்டங்கள் வழியே நடந்து சென்றார். ‘சுற்றுப்புறச் சூழல் பாதுகாப்பவர்கள் மரங்களின் அழிவைப் பற்றி பாடுவதற்கு எத்தனையோ வருடங்களுக்கு முன்பே காளிதாஸனின் சகுந்தலை வாடிக் கொண்டிருக்கும் மரங்களைப் பற்றி சிந்தித்து கவலைப்பட்டிருக்கிறாள்’ என்று அவர் அவளிடம் சொன்னார்.

வயதான கோவிந்தன் தன்னுடைய தோழியை எதிர்பார்த்து புகைவண்டி நிலையத்தில் பொறுமையுடன் நின்றிருந்தார்.

நாம் கடைசியாக வாசித்த மேலே இருக்கும் இரண்டு பாராக்களுக்கு இடையில் எத்தனை வருடங்களின் எத்தனை எத்தனை கதைகள் மறைந்து கிடக்கின்றன என்பதை நாம் யோசித்திருக்கிறோமா? காலிஃப்ளவர் தோட்டத்தில் நடந்து செல்லும் இளைஞனான கோவிந்தன் புகைவண்டி நிலையத்தை அடையும்போது வயதான மனிதராக இருப்பதை நாம் பார்த்தோம். அவருடைய தலையில் அடர்த்தியாக இருந்த தலைமுடி உதிர்ந்து போனது. நெற்றியின் இருபக்கங்களிலும் உள்ளங்கை அளவிற்கு (நாம் உள்ளங்கைகளைப் பார்த்ததில்லை என்பது வேறு விஷயம்) வழக்கை ஏறியிருக்கிறது. அதுமட்டுமல்ல- அந்தக் கறுத்து இருண்டு போயிருந்த தலைமுடியில் எழுபது சதவிகிதம் நரைத்துப் போய்விட்டது. (இந்த அளவிற்கு எப்படி சதவிகித கணக்கைக் கூறமுடிகிறது என்பது வேறு விஷயம்). பிரபஞ்சத்தில் மிகவும் வேகமாகப் பாய்ந்து செல்லக்கூடியது ஒளிதான் என்று பொதுவாகக் கூறுவார்கள். ஆனால், நட்சத்திர ஒளியை விட வேகமாகப் பாய்ந்து செல்லக்கூடிய திறமை பேனாமுனைக்கு உண்டு என்பதை மேலே இருக்கும் இரண்டு பாராக்கள் நமக்குச் சொல்லித் தருகின்றன.

அவர் அவளிடம்: ஆனால், ஒளியை விட வேகமாகப் பாய்ந்து போகக் கூடிய பேனாமுனையைவிட வேகமானது நம்ம கண்கள். ஒளிக்கீற்றுக்கு ஒரு நட்சத்திரத்துல இருந்து இன்னொரு நட்சத்திரத்திற்குச் செல்ல ஒளி வருடங்கள் ஆகின்றன என்றால், நம்மோட பார்வைக்கு ஒரு நட்சத்திரத்திலிருந்து இன்னொரு நட்சத்திரத்திற்குப் போக ஒரு நிமிடம் கூட ஆகாது என்பதை தோழியே, நீ புரிஞ்சுக்கணும்.

வயதான கோவிந்தன் இப்போதும் புகைவண்டி நிலையத்தில் தான் எதிர்பார்த்து நின்றிருக்கிறார். தன்னுடைய வாலிபப்பருவம் முழுவதும் தன்னுடன் இருந்து பங்கெடுத்த தன்னுடைய தோழி என்ன காரணத்திற்காகத் தன்னை வரவேற்க வரவில்லை என்பதை மனதில் நினைத்துப் பார்த்துக்கொண்டு அவர் வெறுமனே நின்றிருந்தார்.