Lekha Books

நடுத்தர வயது மனிதரான கோவிந்தன்: எதற்காக நீ என்னை உன் படுக்கையறைக்கு வரச்சொன்னே?

அவள்: ரொம்பவும் முக்கியமான ஒரு விஷயத்தை உங்ககிட்டே நான் பேசணும்.

அவர்: அதை நான் தொலைபேசி மூலமாக சொன்னா போதாதா?

அவள்: அது காதல் கடிதத்தை டைப் செய்து அனுப்பியது போல இருக்கும். கையால் எழுதப்படுகிற காதல் கடிதத்துல இருக்குற நெருக்கம் டைப் செய்யப்பட்ட காதல் கடிதத்துக்கு நிச்சயம் இருக்காது. அதற்கான காரணம், கடிதத்தை எழுதுபவரின் உணர்ச்சிகளுக்கும் எண்ணங்களுக்கும் அவை பதிவாகும் தாளுக்கும் நடுவில் டைப்ரைட்டர் ஒரு தடையா நின்னுக்கிட்டு இருப்பதுதான். மொழி பெயர்க்கப்பட்ட கவிதை எப்படி இருக்குமோ, அப்படித்தான் இருக்கும் டைப் செய்யப்பட்ட காதல் கடிதம். தொலைபேசி மூலமா நாம பேசுறப்பவும் இதைப்போல மொழிமாற்றம்தான் நடக்குது. தொண்டையின் இடறலும் கண்களின் பிரகாசமும் வாயால் உச்சரிக்கும் வார்த்தைகளைவிட நம்முடைய உணர்ச்சிகளை அருமையாக வெளிப்படுத்தக்கூடியவை. தொலைபேசி மூலமா சொல்ல நினைக்கிறதைச் சொல்ல முயலுறப்போ இந்த இடறலும், பிரகாசமும் நிச்சயமா இருக்காது. மனதில் உள்ளதை வெளிப்படுத்துவதற்காக அல்ல. மாறாக, வியாபார அரசியல் கொள்கைகளைப் பரப்புவதற்காக உள்ளதுதான் தொலைபேசி என்று நான் நினைக்கிறேன்.

கோவிந்தன் அவளிடம்: அப்போ மனசுல உள்ளதை வெளிப்படுத்துறதுக்காகத்தான் என்னை நீ உன்னோட படுக்கையறைக்கு வரச்சொன்னியா? அப்படின்னா, தோழியே... நான் ஒண்ணு கேட்கட்டுமா? பூக்களும் பறவைகளும் மான்களும் உள்ள நகர பாரஸ்ட்டுகளோ, பூக்களும், பறவைகளும் உள்ள தோட்டங்களோ; பசுக்கள் மேய்ந்து கொண்டிருக்கும் மைதானங்களோ; எந்தவிதமான சத்தமும் இல்லாமல் அமைதியாக இருக்கும் நதிக்கரையோ... இவற்றில் ஏதாவதொன்றுதானே உன்னோட படுக்கையறையைவிட பொருத்தமான இடமாக இருக்கும்?

அவள் கோவிந்தனிடம்: படுக்கையறையைவிட நெருக்கத்தை வெளிப்படுத்தக்கூடிய மற்றொரு இடம் வேறெங்கே இருக்கு?

கோவிந்தனுக்கு மிகவும் விருப்பமான புடவையை உடுத்திக் கொண்டு, தலைமுடியைக் கீழே தொங்கவிட்டு தன்னுடைய படுக்கையறையில் அவள் அவருக்காகக் காத்திருந்தாள். ஆனால், இதோ பத்து நிமிடத்திற்குள் நான் வந்து விடுவேன் என்று தொலைபேசியில் சொல்லி வாசல் கதவைப் பூட்டி வெளியே வந்த கோவிந்தன் வரும் வழியில் காணாமல் போனார். முன்பு அவருடைய சுயநினைவில்லாத சம்பவங்கள் எப்படி அவளைக் கவலைக்குள்ளாக்கினவோ, அதைவிட இப்போது அவர் காணாமல் போவது அவளை நிலைகுலையச் செய்தது. பாதையோரத்திலோ தான் எப்போதுமிருக்கும் அறையிலோ அலுவலகத்திலோ அவர் சுயநினைவில்லாமல் கிடக்கும்போது, விஷயமறிந்த அவள் ஓடிவந்து அவருக்குத் தேவையான உதவிகளைச் செய்வாள். ஒரு சிறிய மரணத்தைத் தாண்டி வரும் அவர் தன் கண்களைத் திறந்து அவளைப் பார்த்து இதயம் திறந்து புன்னகைப்பார். அந்தச் சிரிப்பு அவளுக்குத் திருப்தியையும் ஆனந்தத்தையும் தந்தது. சுயநினைவுக்கும் வாழ்க்கைக்கும் அவர் திரும்பி வரும் அந்த நல்ல நிமிடங்களில்தான் அவருடன் இருப்பதை எண்ணி அவள் மனதிற்குள் மகிழ்ச்சி கொள்ளுவாள். ஆனால், அவர் காணாமல் போகும்போதோ, பிறகு ஒருநாள் திடீரென திரும்பி வரும்போதோ நான் அவருடன் இருப்பதில்லையே என்பதை நினைக்கும்போதோ அவளுக்கு வருத்தமாக இருக்கும்.

படுக்கையறையில் அவரை எதிர்பார்த்து வெறுத்துப்போன அவள் அவருடைய வீட்டிற்கு ஃபோன் செய்ய, யாரும் எடுக்காமற்போகவே, அடுத்த நிமிடம் அவள் அங்கு செல்ல, வீடு பூட்டியிருப்பதைக் கண்டாள். அவர் வழக்கமாகச் சென்று அமர்ந்திருக்கக் கூடிய சில தனி இடங்களைப் போய் பார்த்தாள். அங்கு எங்கும் அவரைக் காணவில்லை. பிறகு அவர் சில வேளைகளில் போகக்கூடிய சில இடங்களைப் போய் பார்த்தாள். அங்கும் அவர் இல்லாமற்போகவே பல இடங்களுக்கும் ஃபோன் செய்து அவர் வந்தாரா என்று அவள் விசாரித்தாள். கடைசியில் அவள் தன்னுடைய வீட்டிற்குத் திரும்பும்போது, பாதி இரவு தாண்டியிருந்தது.

மறுநாளும் அவரைப் பற்றிய எந்தவிதத் தகவலும் கிடைக்காமற் போகவே அவள் மருத்துவமனைகளில் விபத்து பிரிவுகளில் போய் விசாரித்தாள். பிண அறையைப் போய்ப் பார்த்தாள். கடைசியில் போலீஸிடம் போய் புகார் செய்தாள்.

இப்போது அவர் காணாமல் போகும்போது அவள் அதற்காக பதைபதைப்பு அடைவதோ வருத்தப்படுவதோ கிடையாது. அவருடைய அன்றாட வாழ்க்கை நிகழ்ச்சிகளில் ஒன்றாக அவர் காணாமல் போவதையும் அவள் எடுத்துக்கொண்டு விட்டிருந்தாள்.

புகைவண்டி நிலையத்திலிருந்து வெளியே வந்த வயதான கோவிந்தன் கைகளில் தன்னுடைய எளிமையான ரெக்ஸின் பெட்டியைத் தூக்கிக் கொண்டு தன்னந்தனி மனிதனாக தெற்கு நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தார். ஒரு சர்க்கஸ் விளையாட்டுக்காரன் கயிறு மீது நடப்பதைப்போல மெதுவாக மிகவும் கவனத்துடன் அவர் நடந்தார். அவருடைய தளர்ந்துபோன மனதில் ருஸ்ஸியின் முகம் மட்டுமே இருந்தது. ‘நீ என்னைத் தேடி வரலைன்னா நான் உன்னைத் தேடி வருவேன்’ - அவர் தனக்குள் சொல்லிக்கொண்டார். தொடர்ந்து அவர் அவளை நோக்கி நடந்தார்.

5

நாம் நம்முடைய இந்த எளிமையான கதை புத்தகத்தின் இறுதி அத்தியாயத்தில் இப்போது இருக்கிறோம். கோவிந்தனின் துயரம் நிறைந்த கதையைத் தொடர்வதற்கு முன்பு மதிப்பிற்குரிய நம்முடைய விமர்சகர் நான்கு அத்தியாயங்களைப் படித்தபிறகு இந்தச் சிறு நூலைப்பற்றி என்ன நினைக்கிறார் என்பதைப் பார்ப்போம். எந்தவொரு இலக்கியமாக இருந்தாலும் அதன் ஆரோக்கியமான வளர்ச்சிக்கு ஆக்கப்பூர்வமான விமர்சனம் ஒரு அவசியத் தேவை அல்லவா?

விமர்சகர்: இந்த சிறு நூலின் தலைப்பைப் பற்றித்தான் நான் முதல்ல சொல்ல விரும்புறேன். எதற்காக ‘ரஷ்யா’ என்று இதற்குப் பெயர் வைக்கப்பட்டிருக்கிறது? கம்யூனிஸ்ட் மயமாக்கப்பட்ட ஒரு மனதைக் கொண்டவர்கள் மலையாளிகள். நம்மைப் பொறுத்தவரை ‘ரஷ்யா’ என்பது ஒரு மந்திரச் சொல். இந்த உண்மையை நன்கு தெரிந்திருக்கும் கதாசிரியர் தெளிவான மனதுடன்தான் அப்படிப்பட்ட ஒரு பெயரைத் தன்னுடைய நூலுக்கு வைத்திருக்கிறார் என்பதையும் வாசகர்களின் கவனத்தை முழுமையாக இழுப்பதற்காகக் கையாண்ட ஒரு தந்திரம்தான் அது என்பதையும் நான் முழுமையாக நம்புகிறேன்.

விமர்சகர் தன்னுடைய கண்டுபிடிப்பைத் தொடர்ந்து சொன்னார்: எழுத்தாளர்கள் பொதுவாக தந்திரசாலிகள்னுதான் சொல்லணும். மக்களின் பசியையும், வறுமையையும் ஏமாற்றங்களையும் எழுதி பணமும், புகழும் சம்பாதிக்கிறார்கள். அவர்களைப் பொறுத்தவரை இந்த விஷயங்கள் பணத்தையும், புகழையும் அடைவிக்கும் கருவிகள். அவ்வளவுதான்…

விமர்சகர்களின் கண்டுபிடிப்புகளை நாம் திடீரென்று இங்கு நிறுத்த வேண்டியிருக்கிறது. காரணம்- வயதான கோவிந்தன் தன்னுடைய பெரிய ரெக்ஸின் பையைத் தூக்கிப் பிடித்தவாறு புகைவண்டி நிலையத்திலிருந்து வெளியே வந்துவிட்டார். மதிப்பிற்குரிய விமர்சகர்களிடம் மன்னிப்புக் கேட்டுக்கொண்டு நாம் கோவிந்தனின் கதையைத் தொடருவோம்.