Lekha Books

‘நீ என்னைத் தேடி வரலைன்னா நான் உன்னைத்தேடி வருவேன்’- அவர் யாரிடம் என்றில்லாமல் சொன்னார்: ‘ஒரு காலத்தில் நீ என்னோட கனவாகவும் எதிர்காலமாகவும் இருந்தே!’

தூசும் அசுத்தமும் கலந்த காற்றை சுவாசித்துக் கொண்டு அவர் கூட்டத்திற்கு மத்தியில் நடந்தார். ருஸ்ஸியைப் பற்றிய நினைவுகளை மனதில் அசைபோட்டவாறு அவர் நடந்து கொண்டிருக்கும்போது ஒரு புதிய சிந்தனை அவருடைய மனதில் தோன்றியது. கடந்த இருபது வருடங்களில் அவருடைய எண்ணங்களுக்கும், செயல்களுக்கும் எந்தவித நோக்கமும் இருந்ததில்லை. இப்போது முதல் தடவையாக ஒரு நோக்கம் உண்டாகியிருக்கிறது. ருஸ்ஸியைக் கண்டுபிடித்து அவளுக்குள் தன்னை அடக்கிக் கொள்ள வேண்டும் என்பதே அது.

ருஸ்ஸியைப் பற்றி பலவித நினைவுகளும் அவருடைய மனதில் வலம் வந்து கொண்டேயிருந்தன. ஒருமுறை அவர் அவளைப் பற்றி ஒரு கனவு கண்டார். வெயிலில் அலைந்து நடந்து களைப்படைந்து போன இளைஞனான கோவிந்தன் தன்னுடைய வீட்டை அடைந்து வாசல் கதவைத் திறந்தபோது தன் படுக்கையில் படுத்திருந்த அவளைப் பார்த்தார். கடலுக்குள்ளிருந்து பிடித்துக் கொண்டு வரப்பட்ட ஒரு பெரிய மீனைப்போல நிர்வாணமாய் படுத்திருக்கும் அவளுக்கருகில் சீருடையும் சாதனை முத்திரைகளும் அணிந்த பருமனான ஒரு ராணுவ அதிகாரி படுத்திருக்கிறார்.

மோட்டார் வாகனங்கள் வேகமாகப் பாய்ந்து போய்க் கொண்டிருக்கும் சாலையில் ஒரு நிமிடம் வயதான கோவிந்தன் தயங்கி நின்றார். அவருக்கு எங்கு போகிறோம் என்பது தெரியும். ஆனால், வழி தெரியவில்லை.

இப்படிப்பட்ட நிலையை அவர் தன்னுடைய வாழ்க்கையில் எத்தனையோ முறை அனுபவித்திருக்கிறார். இந்த மாதிரியான இக்கட்டான சூழ்நிலைகள் வரும்போது எந்தவிதமான லட்சியமும் இல்லாத வாழ்க்கைதான் எல்லாவற்றையும்விட சிறந்தது என்ற எண்ணம் அவருடைய மனதில் உண்டாகும். தான் இப்போது கையில் பிடித்திருக்கும் இந்த ரெக்ஸின் பெட்டியைப்போல ஒரு வாழ்க்கை. அதை யார் வேண்டுமானாலும் கையில் எடுத்துக் கொண்டு நடக்கலாம். எங்கு வேண்டுமென்றாலும் கொண்டு சென்று வைக்கலாம். பயன்படுத்தி முடித்துவிட்டால் தூக்கி எறிந்து விடலாம்.

இருபது வருடங்களுக்குப் பிறகு திரும்பி வந்து மக்கள் கூட்டத்திற்கு மத்தியில் தனியாக நடந்து செல்லும் வயதான கோவிந்தனை யாரும் அடையாளம் கண்டுபிடிக்கவில்லை. முன்பு நகரத்தின் தெருக்களில் நடந்து செல்லும்போது ஆட்கள் அவரை அடையாளம் கண்டுபிடித்து, அருகில் வந்து பாராட்டுவார்கள். சிலர் அவரின் கையைப் பிடித்துக் குலுக்குவார்கள். ஒருமுறை பள்ளிக்குழந்தைகள் பலர் கூட்டமாக அவருக்கருகில் வந்து தங்களின் ஆட்டோக்ராஃப் புத்தகங்களில் அவரின் கையெழுத்தை வாங்கினார்கள். கோவிந்தன் அவை ஒவ்வொன்றையும் நினைத்துப் பார்த்தார். பாதையில் நடந்து செல்பவர்களில் யாராவது தன்னை அடையாளம் கண்டுபிடிக்க மாட்டார்களா என்று அவர் மனம் ஏங்கியது. வேகமாக நடந்து செல்லும் ஒருவரின் தலை மெதுவாகத் தன்னை நோக்கித் திரும்புவதைப் பார்த்து கோவிந்தனின் மனம் அடித்துக் கொண்டது. ‘கடைசியில் இந்த ஒரு ஆளாவது என்னை யார்னு கண்டுபிடிச்சாரே!’ என்று அவர் மனதில் நினைத்துக் கொண்டார். ஆனால், கோவிந்தன் போட்ட கணக்கு தப்பாகிவிட்டது. அந்த மனிதரின் பார்வை பதிந்தது கோவிந்தனின் கையிலிருந்த அந்த பெரிய ரெக்ஸின் பெட்டியில். கோவிந்தனின் அந்த நீண்ட நடைபயணத்தில் சாலையில் நடந்து சென்ற எல்லோருடைய கவனமும் அவரின் கையிலிருந்த பெரிய பெட்டியில் தான் இருந்தது. யாருடைய கண்களும் அவரின் முகத்தின் மீது திரும்பவில்லை. ஒன்றுமேயில்லாத பெட்டியின் மதிப்பு கூட இன்று தன்னுடைய வாழ்க்கைக்கு இல்லாமல் போய்விட்டதா என்ன? அவர் தன்னைத்தானே இந்தக் கேள்வியைக் கேட்டுக் கொண்டார்.

கடினமான வெப்பமிருந்தாலும், மிகவும் களைத்துப் போயிருந்தாலும் ருஸ்ஸியின் வீடுவரை எப்படியும் நடக்கவேண்டும் என்று அவர் தீர்மானித்தார். அவ்வளவு தூரம் நடப்பதற்குத் தன்னுடைய கால்களுக்கு சக்தியில்லை என்பது அவருக்கு நன்றாகவே தெரியும். எனினும், எவ்வளவு தூரம் முடியுமோ அவ்வளவு தூரம் தன்னுடைய சொந்தக் கால்களால் நடக்க வேண்டும் என்று அவர் விரும்பினார். வாழ்க்கையில் எப்போதும் அப்படி நடந்தவர்தான் கோவிந்தன். வாடகைக் கால்களில் நடப்பவர்களை அவருக்குப் பொதுவாகப் பிடிக்காது.

கடைசியில் வியர்வை அரும்பி நடுங்கிக் கொண்டிருந்த கால்களுடன் அவர் ருஸ்ஸியின் வீட்டுக்கு முன்னால் போய் நின்றார். மது அருந்தியதைப்போல அவர் மெதுவாக ஆடிக் கொண்டிருந்தார். இந்த வயதான காலத்தில் பன்னிரண்டு கிலோ மீட்டர் தூரம் தன்னால் நடக்க முடிந்ததற்காக அவர் மகிழ்ச்சியடைந்தார்.

ருஸ்ஸியின் பெரிய அரண்மனையைப் போன்ற வீடு பூகம்பத்தால் பாதிக்கப்பட்டதைப்போல இடிந்து விழுந்து கிடப்பதை கோவிந்தன் அமைதியாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். மரமும் கல்லும் கொண்டு உண்டாக்கப்பட்ட அந்த மாளிகை உறுதியானதாகவும் கம்பீரமானதாகவும் இருந்தது. அதன் மேலே இருக்கும் துருக்கி விரிப்பு விரிக்கப்பட்ட அவருடைய அறையில் அமர்ந்து புத்தகங்கள் படித்துக் கொண்டும் பல விஷயங்களைப் பேசிக் கொண்டும் எவ்வளவோ இரவுகள் அவர் அவளுடன் இருந்திருக்கிறார். அந்த மாளிகை இவ்வளவு சீக்கிரம் இப்படி இடிந்து விழுமென்று அவர் நினைத்ததே இல்லை.

எல்லாம் இடிந்து விழுகின்றன. கொள்கைகள், கனவுகள்... எல்லாம். இடிந்து விழுகின்ற ஒரு காலகட்டத்தில் தான் வந்து நின்றிருப்பதை மீண்டும் ஒருமுறை கோவிந்தன் மனதில் எண்ணிப் பார்த்தார். அவருக்குள்ளிருந்து நீண்ட பெருமூச்சுகள் வந்து கொண்டிருந்தன.

என்ன செய்யவேண்டும் என்பது தெரியாமல் அவர் அங்கேயே தயங்கியவாறு நின்றார். சாலையின் இரு பக்கங்களிலும் கார்கள் இடைவெளியில்லாமல் நின்றிருந்தன. அங்கு ஆட்களைவிட கார்கள்தான் அதிகமாக இருக்கின்றன என்பதை அவர் அறிந்து கொண்டார். பக்கத்திலிருந்த பங்களாவிலிருந்து ஒரு நாயைப் பிடித்துக்கொண்டு தடிமனான ஒரு மனிதர் வெளியே வந்து கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டார் கோவிந்தன். அவர் அந்த மனிதரிடம் கேட்டார்:

“இடிஞ்சு விழுந்த இந்த வீட்டுல இருந்தவங்க எங்கே போனாங்க சார்?”

“ஸாரி ஜென்டில்மேன்”- அந்த மனிதர் சொன்னார்: “அந்தத் தபால் அலுவலகத்துல போய் கேளுங்க. ஒருவேளை அவங்களுக்குத் தெரியலாம்.”

அவர் சற்று தூரத்தில் தெரிந்த தபால் அலுவலகத்தைச் சுட்டிக் காட்டினார். தபால் அலுவலகத்துக்கு முன்னால் ஒரு பெரிய சிவப்பு முக்கோணத்தை தூரத்தில் வரும்போதே கோவிந்தன் பார்த்தார்.

தபால் அலுவலகத்தில் இருந்தவர்களுக்கு ருஸ்ஸியின் முகவரியைத் தவிர, மற்ற எல்லோருடைய முகவரிகளும் நன்கு தெரிந்திருந்தன.

ஒரு காலத்தில் வாலிபனான கோவிந்தன் சுறுசுறுப்புடன் நடந்திருந்த அதே பாதையின் வழியாக வயதான கோவிந்தன் தளர்ந்து போய் பெட்டியைத் தூக்கிப் பிடித்துக்கொண்டு நடந்தார். ஒரு காலத்தில் அவருக்கு இதே நகரத்தில் நூற்றுக்கணக்கானோர் தெரிந்தவர்களாக இருந்தார்கள்.