Lekha Books

அவருடைய பெயர் கோவிந்தன். ஐந்து எழுத்துகளைக் கொண்ட தன்னுடைய இந்தப் பெயர் ஒரு பெரிய பெயர்தான் என்று பலமுறை அவர் நினைத்திருக்கிறார். நம்முடைய நாடு ஒரு தரித்திரநாடு. ஒவ்வொரு ரூபாயையும், ஒவ்வொரு துளி பெட்ரோலையும் நாம் மிகவும் கவனத்துடன் செலவழிக்க வேண்டியிருக்கிறது. விலை மதிப்புள்ள எழுத்துக்களைக் கையாளும்போதும் நாம் அதே போல் மிகுந்த சிக்கனத் தன்மையுடன் இருக்க வேண்டும்.

அது மட்டுமல்ல- மொழியில் கம்பீரத்தைக் கையாளும் வார்த்தைகளை சிக்கனத்துடன் கையாளும் இலக்கியம்தான் உன்னதமான இலக்கியம் என்ற விமர்சனத்தையும் நாம் ஞாபகத்தில் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. அதனால் கோவிந்தனை கோன் என்றழைத்து நாம் மூன்று எழுத்துக்களை லாபமாக அடைவோம்.

இல்லாவிட்டால் கோன் என்பதற்கு பதிலாக கோ என்று கூட இருக்கலாம். அப்படிச் செய்யும் பட்சம் விலை மதிப்புள்ள ஒரு எழுத்து நமக்குக் கூடுதல் லாபமாகக் கிடைக்கிறது. நம்முடைய வாசகர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் ஆங்கில மொழியில் நல்ல அறிவுள்ளவர்களாக இருப்பதால் ‘கோ’ என்ற அந்த ஒரு எழுத்துப் பெயரில் இருக்கும் உயிர்ப்பை அவர்கள் உணராமல் போக மாட்டார்கள்.

கோவிந்தன்: அம்பத்தெட்டு வயசு ஆகுற நான் இப்போ ஒரு வெறும் தாவரம். அவ்வளவுதான் என்னால சொல்ல முடியும். நான் வாழறதுக்குத் தேவையான போட்டோ சிந்தஸிஸுக்கு வேண்டிய சக்தியை நான் கேட்காமலேயே சூரியன் எனக்குத் தந்திடுறதுனால நான் வாழ்ந்துக்கிட்டு இருக்கேன்றதுதான் உண்மை. சூரியனோட இந்தக் கருணைச் செயலைப் பார்த்து சந்தோஷப்படணுமா வருத்தப்படணுமான்னு எனக்கே தெரியாது. காரணம்- வாழ்க்கையும் மரணமும் இப்போ எனக்கு ஒரே மாதிரிதான்.

கோவிந்தன் தன்னுடைய மரணம் இதற்கு முன்பே நடந்து விட்டது என்று மனதில் நினைக்க ஆசைப்படுகிறார். கோவிந்தனின் இந்த நினைப்பை ஒரு கற்பனை மூலம் நம்மால் புரிந்து கொள்ள முடியும்.

இடது: ஜனனம்

வலது: மரணம்

கோவிந்தன் (தொடர்ச்சி): நாம இந்த கற்பனையை இடது பக்கம் நிற்கிற ஒரு ஆளின் கண்கள் மூலமா பாக்குறப்போ முதலில் பிறப்பும், தொடர்ந்து மரணமும் நடக்குது. ஆரம்பமும் முடிவும் காலத்திற்கும் இடத்திற்கும் இடது, வலது, முன்பு, பின்பு என்று எதுவும் இல்லையென்று நமக்கு நல்லா தெரியும். அதனால இதே விஷயத்தை இடது பக்கத்துல இருந்து பாக்குறதுக்கு பதிலா வலது பக்கத்துல நின்னு பாக்குறதுனால எந்த ஒரு ஆபத்தும் வந்திடப் போறது இல்லைன்னு நான் சொல்றேன். நாம அப்படிச் செய்வதால் மரணம் முதல்லயும் பிறப்பு பின்னாடியும் வரும்.

குழந்தைகளே, உங்களுக்குப் புரிகிறதா?

பிறப்பு, இறப்புகளின் செயல்பாட்டை மாற்றியமைத்த மனத் துணிச்சலுடன் கோவிந்தன் தன்னுடைய சீடர்களைப் பார்த்து ஒரு தெளிவான சிரிப்பு சிரித்தார். அவரைப் பார்த்து அவர்கள் தலையை ஆட்டினார்கள்.

இடம், காலங்களைப் பற்றிய கோவிந்தனின் இந்தக் கொள்கை நடைமுறை வாழ்க்கையில் அவருக்கு ஏகப்பட்ட தொந்தரவுகளை உண்டாக்கின என்பது உண்மை. உதாரணம்- காயத்ரியின் மெல்லிய தலைமுடியைத் தடவுவதற்காக அவர் தன் கையை நீட்டுகிறார். அதே நேரத்தில் அவர் தன்னையுமறியாமல் இடது பக்கத்திலிருந்து வலது பக்கத்திற்கு இடம் மாறுகிறார். இப்போது அவர் பார்ப்பது என்ன? பதினாறு வயது கூட ஆகாத காயத்ரியின் இடத்தில் வயது முதிர்ந்த கிழவியான காயத்ரி அமர்ந்திருக்கிறாள். நரைத்த தலை முடியைப் பார்த்து அதிர்ச்சிக்கு ஆளாகும் அவர் தன் நீட்டிய கையைப் பின்னால் எடுக்கிறார். ஒரு பார்வையாலேயே தன் எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்திய காயத்ரி கீழே கழற்றி வைத்திருந்த தன்னுடைய பள்ளிச் சீருடைகளை எடுத்து அணிந்து கொண்டு அந்த இடத்தை விட்டு நகர்கிறாள்.

தன்னைச் சுற்றியுள்ளவர்களெல்லாம் மரணத்தைத் தழுவியவர்கள் என்ற அறிவு அவரின் உலகத்தை ஒரு சுடுகாடாக மாற்றுகிறது.

இப்போது தன்னுடைய வாழ்க்கை ஒரு தாவரத்தின் வாழ்க்கையைப் போல சாதாரணமானது என்று அவர் மனதில் எண்ணலாம். ஆனால் அவர் கடந்து வந்த ஆண்டுகள் பலவித சம்பவங்களையும் கொண்டவை. சலனம்தான் வாழ்க்கை என்பதை அவர் நம்ப முயற்சித்துக் கொண்டார்.

அதனால் கோவிந்தனை நாம் ‘கோ’ என்றே அழைக்கலாம். எப்போதும் சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருக்கும் கோவிந்தன் என்ற கோன் என்ற கோ, கோவிந்தன் லீவ்ஸ் ஃபார் டெல்ஹி, கேரியிங் ஹிஸ் ஏன்ஸியன்ட் ரெக்ஸின் பாக்ஸ்...

“சார், இந்த வெயில்ல எங்கே போறீங்க?”

“டெல்லிக்கு...”

“இந்தப் பெட்டியையும் தூக்கிக்கிட்டா நடக்கறீங்க? ஒரு ஆட்டோ பிடிச்சுக்கக்கூடாதா?”

வழிப்போக்கன் கோவிந்தனின் கையிலிருந்த பெரிய பெட்டியையே பார்த்தவாறு நின்றிருந்தான். திடகாத்திரமில்லாத, மிகவும் மெலிந்து போய்க் காணப்பட்ட கோவிந்தனால் இந்த அளவிற்குப் பெரிதாக இருக்கும் ஒரு பெட்டியை எப்படி சர்வ சாதாரணமாக தூக்கிச் செல்ல முடிகிறது என்று அவன் ஆச்சர்யப்படலாம். கோவிந்தன் அதற்குப் பதிலாக ஒன்றும் கூறாமல் இந்திரா காந்திக்கு இருப்பது மாதிரி ஒரு பக்கம் மட்டும் நரைத்திருக்கும் தன்னுடைய தலைமுடியைக் கையால் மெதுவாகத் தடவியபடி அவர் தன் நடையைத் தொடர்ந்தார். அவரின் தலை வெயில் காரணமாக மிகவும் சூடாக இருந்தது. வீட்டை விட்டு புறப்படும் போது இடுப்பில் கட்டிய வெளுத்த வேஷ்டியின் ஓரம் நிலத்தில் பட்டு சிவப்பாக இருந்தது.

அவருக்கு எதைப் பற்றியும் சிந்தித்துப் பார்க்க வேண்டும் என்ற விருப்பமே மனதில் இல்லை. ஆனால், நம்மைப் போன்ற மனிதர்களுக்கு எதைப் பற்றியாவது சிந்தித்துக் கொண்டோ எதைப் பற்றியாவது நினைத்துக் கொண்டோ இல்லாமல் ஒரு நிமிடம் கூட வெறுமனே இருக்கமுடியாதே! இந்த நிமிடம் எதைப்பற்றி மனதில் நினைப்பது என்பதை யோசித்தவாறு அவர் தன்னுடைய பழைய ரெக்ஸின் பெட்டியைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டு புகை வண்டி நிலையத்தை நோக்கி நடந்தார். “கோவிந்தா, நாற்பது வருடங்களுக்கு முன்னாடி முட்டையின் மணம் வீசுற பாய் விரிச்ச கட்டில்ல படுத்துக்கிட்டு நீங்க செய்த குறும்புத்தனங்களை மனசுல நினைச்சுப் பாருங்க.”

“என்னால இப்போ அது முடியாது. நான் இப்போ சின்ன வயசு இல்ல.”

“ஆனால், ஒரு காலத்துல நீங்க நல்ல திடகாத்திரமான ஒரு இளைஞனா இருந்தீங்க.”

ஐம்பத்தெட்டிலிருந்து நாற்பதைக் கழித்தால் பதினெட்டு. அப்போது கோவிந்தனின் வயது அதுதான். அந்த வயதில் ஒரு இளைஞன் எதைப்பற்றி நினைப்பான்? எதைக் கனவு காணுவான்?

அவர் யோசித்துப் பார்த்தார். முட்டையின் மணம் வந்து கொண்டிருக்கும் கட்டிலில் படுத்தவாறு, தாழ்ந்த மேற்கூரையையும் ஜன்னலையும் கொண்ட சிறு அறையின் மங்கலான இருட்டில் ஏற்கனவே நன்கு அறிமுகமான - பார்க்க அழகாக இருக்கும் பெண்களை ஆடை எதுவும் இல்லாமல் கற்பனை பண்ணிப் பார்ப்பது அவரின் வழக்கமான குறும்புத்தனங்களில் ஒன்றாக இருந்தது.