Lekha Books

குறிப்பாகச் சொல்லப் போனால் மற்றவர்களின் தவறுகளைத் திருத்துவதற்கு தத்துவ சாஸ்திரங்களின் வெளிச்சத்தைக் கையில் வைத்துக்கொண்டு நடந்து திரியும் மனிதராயிற்றே அவர்!

பணக்காரர்களின் பிள்ளைகள் வீட்டு வேலை செய்யும் பெண்களுடன் திருமணமாகாமலே உறவு வைத்திருப்பதும் அந்தப் பெண்களின் வயிற்றுக்குள் குழந்தை தங்கி விடுகிறபோது அவர்களை சிறிதுகூட இரக்கமே இல்லாமல் வீட்டை விட்டு வெளியேற்றுவதும் ஃப்யூல் அமைப்பின் பழக்கங்களில் ஒன்று. பணக்காரர்களின் காம இச்சை ஏழைப் பெண்களுக்குப் பல நேரங்களில் பலவித கஷ்டங்களையும் தந்துள்ளது. வசதி படைத்தவர்களின் பணத்திமிரைப்போல அவர்களின் காமக் களியாட்டங்களும் பல நேரங்களில் உன்னதமான கலைப்படைப்புகள் உருவாகக் காரணமாக அமைந்திருக்கின்றன. பி.பாஸ்கரனின் மகத்தான படைப்பான ‘நீலக்குயில்’ என்ற திரைப்படம் இந்த விஷயத்தை அடிப்படையாக வைத்து உருவாக்கப்பட்டதுதான். எந்தவொரு அமைப்பிற்கு எதிராக தான் சிறிது கூட சமரசமில்லாமல் போராடியதாக நினைத்தாரோ அந்த அமைப்பின் பழக்க வழக்கங்களையே தான் இப்போது பின்பற்றிக் கொண்டிருப்பதை நினைத்துப் பார்த்தபோது கோவிந்தன் மனதில் ஒருவித தளர்ச்சி உண்டானது. தன்னுடைய கொள்கையில் உண்டாகியிருக்கிற தவறுகள் அவரைப் பாடாய்ப் படுத்தின.

“நீ ஏன் ஸ்டடி க்ளாஸுக்கு வரல?”

போராட்ட சமயங்களில் அவருடன் தோளோடு தோள் நிற்கும் அவருடைய நண்பர் கேட்டார். தான் தன்னுடைய வரையறையின் அளவை சரிப்படுத்தும் முயற்சியில் தற்போது ஈடுபட்டிருக்கும் விஷயத்தை அவர் அவரிடம் கூறவில்லை.

“நீ கட்டாயம் வரணும்.”

அவர் கோவிந்தனை கட்டாயம் வரும்படி வற்புறுத்தினார். கோவிந்தனிடம் உண்டாகிவிட்டிருக்கும் கொள்கை பற்றிய குளறுபடிகள் பற்றியோ, அவருக்குள் நடந்து கொண்டிருக்கும் மனப் போராட்டங்களைப் பற்றியோ அவர்களுக்குச் சிறிதும் தெரியாது. கோவிந்தனிடம் உண்டாகியிருக்கும் இந்தத் தளர்வான போக்கு, சிறிது சிறிதாக விலகிச் செல்லும் இந்த நடத்தை, அந்தச் சிறு கிராமத்தில் அவர்கள் வளர்த்துக்கொண்டு வர நினைத்த அமைப்பிற்கு ஈடு செய்ய முடியாத இழப்பாக இருக்கும் என்பதை மட்டும் அவர்கள் நன்கு புரிந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

சமூகத்தை எல்லை கட்டி தனித்தனி வர்க்கங்களாகப் பிரிப்பதைப் போல மனிதனின் அடிப்படை குணங்களை எல்லை கட்டி நிறுத்த முடியவில்லை என்பதை நினைத்துப் பார்த்தபோது, கோவிந்தனுக்கு ஒருவித சோர்வே உண்டானது. இளைஞனாக இருந்த கோவிந்தன் எப்போது பார்த்தாலும் புத்தகங்கள் படிப்பதும் நிறைய சிந்திப்பதுமாக இருந்தார். அப்படி இருக்கும்போது அவருக்குச் சிறிது வெளிச்சம் கிடைத்தது. வர்க்கங்களுக்கு இடையில் மோதல் உண்டாவதற்குக் காரணம் அவர்களுக்கிடையே இருக்கும் வேறுபாட்டால் அல்ல என்று அவர் புரிந்துகொள்ள ஆரம்பித்தார்.

இந்த விஷயத்தைப் பற்றி கோவிந்தன் தன்னுடைய நண்பருடன் பேசினார்.

“பாஸிட்டிவ்வும் நெகட்டிவ்வும் ஒன்றையொன்று சந்திக்கிறப்போ, அவற்றுக்கிடையே சண்டை உண்டாகுறது இல்ல. அதுக்கு மாறாக அவை இரண்டு சேர்றப்போ புதிய ஒரு சக்தி பிறக்குது. பாஸிட்டிவ்வும், பாஸிட்டிவ்வும் இல்லாவிட்டால் நெகட்டிவ்வும் நெகட்டிவ்வும் சேர்றப்போதான் தகராறே உண்டாகுதுன்ற விஷயத்தை முதல்ல நாம புரிஞ்சிக்கணும்.”

இரண்டு வர்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் ஒரே விஷயத்தைப் பின்பற்றும்போதுதான் சண்டை என்ற ஒன்றே உண்டாகிறது என்ற கோவிந்தனின் புரிந்து கொள்ளலை அவருடைய நண்பர்கள் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. அவர்கள் அவரைக் கிண்டல் செய்து ஏளனமாகப் பேசினார்கள். ஆனால், அந்தப் புரிந்து கொள்ளல் கோவிந்தனுக்குள் வேரூன்றி வளர ஆரம்பித்தது. வயதான கிழவனான கோவிந்தன் எந்தவொரு அரசியல் கட்சியிலும் உறுப்பினராக இல்லை. எந்தவொரு தத்துவத்தையும் அவர் முழுமையாக ஏற்றுக் கொள்ளவும் தயாராக இல்லை. இப்போது அவர் மனதில் சதா நேரமும் வலம் வந்து கொண்டிருப்பது ஜன்னி வந்து வீங்கிப் போன வயிறுடன் மண்ணைத் தின்று கொண்டு நின்றிருக்கும் அவருடைய சிறு மகனின் இரக்கத்தை வரவழைக்கும் பரிதாபகரமான பார்வை மட்டுமே.

கோவிந்தன் நடந்து நடந்து புகை வண்டி நிலையத்தை அடைந்திருந்தார்.

“சார்... இப்போ நீங்க எதற்கு டெல்லிக்குப் போறீங்க?”

அவர் பதிலென்று எதுவும் கூறாமல் வெறுமனே சிரிக்க மட்டும் செய்தார்.

“அங்கே கண்ணீர்ப் புகை, குண்டு வெடிப்புன்னு பல விஷயங்கள் நடந்துக்கிட்டு இருக்கே!”

அப்போதும் அவர் சிரித்தார்.

“சும்மா போறீங்க... அப்படித்தானே?”

“ஆமா...”

அவர் வேட்டியை இடுப்பில் கட்டியிருந்த இடத்திலிருந்து ஒரு கைக்குட்டையை எடுத்து தன்னுடைய முகத்தைத் துடைத்தார். கைக்குட்டை மிகவும் மோசமாக அழுக்காயிருந்தது. அதில் தூசும் சேறும் அப்பியிருந்தன.

முன்பு அவர் எப்போது வருங்காலத்தைப் பற்றியே நினைத்துக் கொண்டிருப்பார். வருங்காலத்தைப் பற்றிய நினைவுகளுடனும் கனவுகளுடனுமே எந்த நேரமும் அவர் மனம் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டிருக்கும். ஆனால், இப்போது அவர் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பது முழுக்க முழுக்க கடந்து போன காலங்களில் என்பதுதான் உண்மை. அவரின் வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு நிமிடமும் மிகவும் மோசமாக நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. அவருடைய உடல் முன்னோக்கி நகர்ந்து கொண்டிருக்கும்பொழுது, அவரின் மனம் பின்னோக்கிப் பயணம் செய்து கொண்டிருக்கிறது.

நகரம் அவரின் கடந்த காலத்தின் அரங்கமாக இருக்கிறது.

“சார், ஏதாவது வேணுமா? ஒரு தேநீர்...?”

“வேண்டாம் குழந்தைகளே...”

அன்றும் இன்றும் அவர் இழக்காமல் இருப்பது இளைஞர்களின் இந்த அன்பு ஒன்றுதான். அவர் அந்த இளைஞர்களின் முகத்தையே நன்றிப் பெருக்குடன் பார்த்தார். மீசை வளர ஆரம்பித்திருக்கும் இளம் பிராயத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் அவர்கள். பெரும்பாலும் அவர்கள் ப்ரீடிகிரி மாணவர்களாக இருக்க வேண்டும்.

“வண்டி இப்போ வந்திடும், சார்...”

ப்ளாட்பார்மில் ஆட்கள் நகர்ந்து கொண்டிருப்பதை அவர் கவனித்தார். இளைஞர்களில் ஒருவன் அவருடைய பழமையான அந்த ரெக்ஸின் பெட்டியைக் கையிலெடுத்துக் கொண்டு இரண்டாம் வகுப்புப் பெட்டியை நோக்கி நடந்து கொண்டிருந்தான். விலை குறைவான அந்த ரெக்ஸின் பெட்டியின் எடை இல்லாத தன்மை அந்த இளைஞனை ஆச்சர்யம் கொள்ளச் செய்தது. அந்தப் பெரிய பெட்டியில் இரண்டு ஜோடி ஆடைகளைத் தவிர வேறு எதுவும் இல்லை.

‘எல்லாம் முடிவு நிலைக்கு வந்து விட்டன. என்னுடைய வாழ்க்கையும்...’- அவர் மனதிற்குள் நினைத்தார்.

2

ருஸ்ஸி என்ற பெயரில்தான் அவள் எல்லாராலும் அழைக்கப்பட்டாள். ருஸ்ஸி என்றால் ரஷ்யா என்று இந்தி மொழியில் அர்த்தம் என்பது நமக்குத் தெரியும். முதல் தடவையாக அவள் பெயரைக் கேட்டபோது இளைஞனான கோவிந்தனுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. அதை அடக்குவதற்கு பட்டபாடு அவருக்குத்தான் தெரியும். அந்தப் பெயரைவிட அவருக்கு வினோதமாகப் பட்டது தங்களின் ஒரே மகளுக்கு இப்படி ஒரு நாட்டின் பெயரை வைக்கும் அளவிற்கு தாய்-தந்தையைத் தூண்டிய அந்த உணர்ச்சி வேகம்தான்.