Lekha Books

அந்தப் பெயரை ஏற்றுக் கொள்வது என்பது அவரைப் பொறுத்தவரை மிகவும் சிரமமான ஒரு விஷயமாக இருந்தது. பாகிஸ்தான் என்றோ பங்களாதேஷ் என்றோ பெயரைக் கொண்ட ஒரு பெண்ணை நம்மால் கற்பனை பண்ணிப் பார்க்க முடிகிறதா? நாகரீகம் என்ற பெயரில் குழந்தைகளுக்கு அர்த்தமில்லாமல பெயர் வைப்பதில் நம்முடைய மலையாளிகளைத் தோற்கடிக்க யாராலும் முடியாது என்ற விஷயம் நமக்கு நன்றாகவே தெரியும். எனினும், சொந்த குழந்தைக்கு அமெரிக்கா என்றோ இங்க்லாண்ட் என்றோ பெயர் வைக்கும் அளவிற்கு அறிவு குறைவான மனிதர்களாக நாம் இல்லை என்பதை மட்டும் சத்தியம் பண்ணி நம்மால் சொல்ல முடியும். அளவுக்கு அதிகமான நவநாகரீக எண்ணங்களும் கொள்கைப்பிடிப்பும்தான் குழந்தைகளுக்குப் பெயர் வைக்கும்போது நம்மிடம் ஆட்சி செய்யப் பார்க்கும். லெனின், ஸ்டாலின் ஆகிய பெயர்களைக் கொண்ட ஆட்கள் நம் நாட்டில் நிறைய இருக்கிறார்கள் என்ற உண்மை நம்முடைய கொள்கைப் பிடிப்பின் ஆழத்தைக் காட்டுகின்றன. என்னதான் கொள்கைகள் நமக்குள் ஆக்கிரமிப்பு செய்து கொண்டிருந்தாலும், நம் குழந்தைகளுக்கு ஒரு வேற்று நாட்டின் பெயரை வைக்க நாம் எந்தக் காலத்திலும் துணிய மாட்டோம் என்பதை நினைத்துப் பார்க்க வேண்டியிருக்கிறது. அதே நேரத்தில் வினோதமான பெயர்களைக் கொண்டிருக்கும் நம் நாட்டில் வாழும் பார்ஸி இனத்தவரை நாம் இங்கு ஞாபகப்படுத்திப் பார்க்க வேண்டும். இந்த இனத்தவர்களிடம் கார்பெண்டர் என்றும் மெர்ச்சண்ட் என்றும் எஞ்ஜினியர் என்றும் டாக்டர் என்றும் பெயர்கள் இருப்பது சர்வ சாதாரணம். இந்து சமுதாயத்தில் ஜாதிகள், உப ஜாதிகள் ஆகியவற்றின் அடிப்படை அந்தந்த ஜாதியைச் சேர்ந்தவர்கள் செய்யும் தொழில்தான் என்ற உண்மை நமக்கு நன்றாகவே தெரியும். அதாவது ஒரு தனிப்பட்ட தொழிலைச் செய்யும் ஒருவர் ஒரு தனிப்பட்ட ஜாதியைச் சேர்ந்தவராக மாறுகிறார் என்று இதற்கு அர்த்தம். ஆனால், நம் நாட்டில் கல்வி காரணமாகவும், அறிவு காரணமாகவும் சிறிது சிறிதாக ஜாதிகளுக்கும் தொழில்களுக்குமிடையே இருக்கும் தொடர்பு அழிந்து கொண்டே வருகிறது. தென்னை மரம் ஏறக்கூடியவர்களாகக் கருதப்பட்டு கொண்டிருந்த ஈழவர்கள் மத்தியில் இன்று ஏராளமான டாக்டர்களும் என்ஜினியர்களும் ஐ.ஏ.எஸ். படித்தவர்களும். இவ்வளவு ஏன், உயர்ந்த நிலையில் இருக்கும் இலக்கியவாதிகளும் கூட இருக்கிறார்கள் என்ற உண்மை இதைத்தான் சுட்டிக் காட்டுகிறது. பார்ஸி சமுதாயத்தில் தொழிலைக் குறிப்பிட்டுக் காட்டும் கார்பெண்டர், டாக்டர், என்ஜினியர் ஆகிய பெயர்கள் ஜாதியைக் குறிப்பிடுவனவாக இன்று இல்லை. என்ஜினியர் என்ற பெயரில் அழைக்கப்படும் ஒரு பார்ஸி, உண்மை வாழ்க்கையில் சில வேளைகளில் மெர்ச்சண்டாகவும், கார்ப்பெண்டர் என்ற பெயரைக் கொண்ட மனிதர் டாக்டராகவும் இருக்கலாம். டாக்டர் என்ற பெயரைக் கொண்ட என்ஜினியரைப் பற்றி நாம் என்ன நினைப்பது? என்ஜினியர் என்ற பெயரைக் கொண்ட டாக்டரையும்தான்.

இளைஞனான கோவிந்தன்: ரஷ்யா என்ற அர்த்தத்தைக் கொண்ட ருஸ்ஸின்ற ஒரு இளம் பெண்ணை எவ்வளவுதான் முயற்சி பண்ணினாலும் என்னால கற்பனை பண்ணிப் பார்க்கவே முடியல.

அவள் உடலில் அவருக்கு மிகவும் பிடித்தது பளபளப்பாக இருக்கும் மேல்தோல்தான். நேரம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் ஆலிவ் எண்ணெயின் நிறத்தைக் கொண்ட அவளின் தோலையே அவர் கையால் தடவிக் கொண்டிருப்பார். நடுத்தர வயது நடக்கும் போது தான் அவர் நகரத்தை விட்டு கிராமத்திற்கே திரும்பிப் போனார். இந்தக் கால இடைவெளியில் பல வகைப்பட்ட பெண்களுடனும் பழகும் வாய்ப்பு அவருக்குக் கிடைத்தது. ஆனால், ருஸ்ஸியிடம் இருந்ததைப் போல இவ்வளவு மென்மையான தோலை வேறு எந்தப் பெண்ணிடமும் அவர் பார்த்ததில்லை. அவருக்கு அவள் மீது காதல் தோன்றியதற்குக் காரணமே அவளின் இந்த மென்மையான, பளபளப்பான தோல்தான்.

கோவிந்தன்: இந்தத் தோல்தான் உன்னோட பெரிய சொத்து. அதன் மென்மைத் தன்மையையும் அழகையும் எவ்வளவு விலை கொடுத்தாவது நீ பத்திரமா பாதுகாக்கணும்னு உன்னை நான் கெஞ்சிக் கேட்டுக்கிறேன்...

அவருக்கு எதிரில் அமர்ந்திருந்த ருஸ்ஸி அவரைப் பார்த்து மென்மையாகச் சிரித்தாள். “என் தோல் மட்டும்தான் உங்களுக்குப் பிடிக்குதா? வேறு எதுவும் பிடிக்கலையா?”

“உன் கண்கள்ல இருக்கிற மார்க்ஸிஸத்தை எனக்கு ரொம்பவும் பிடிக்குது.”

அவளின் பார்வையிலும் சிரிப்பிலும் பெருமூச்சுகளிலும் கலந்திருந்த அவருக்குப் பிடிக்காத மேலோட்டமான தன்மை பிற்காலத்தில் அவருக்கு சிறிதும் பிடிக்காமல் போனது.

“நீங்க எதைப்பற்றி இப்போ சிந்திச்சிக்கிட்டு இருக்கீங்க?”

“இலக்கிய மேடைகளில் பாலுணர்வுக்கு உள்ள முக்கியத்துவத்தைப் பற்றி. உன்னால வாசிக்க முடியாத எங்கள் மொழியின் நவீன இலக்கியத்தில் பாலுணர்வுக்கு மிகவும் முக்கியத்துவம் தரப்படுகிறது என்று விமர்சகர்கள் சுட்டிக் காட்டுறாங்க. அதைப்பற்றி சிந்திக்கிறப்போ கோடார்ட், ராப் க்ரியே ஆகியோரோட படைப்புகள் என் மனதில் வலம் வருது. அவர்களின் திரைப்படங்களில் வரும் பாலுணர்வுக் காட்சிகளைப் பற்றி நாம் பேசிக் கொண்டிருந்தது உனக்கு ஞாபகத்துல இருக்கா? அவர்களின் கலைத்தன்மையிலிருந்து கொஞ்சம் கூட பிரிச்சுப் பார்க்க முடியாத ஒரு அம்சமாக பாலுணர்வும் இருக்குன்றது நமக்கு நல்லாவே தெரியும். உண்மையில் பார்க்கப்போனா, அவர்களோட திரைப்படங்களில் வரும் காட்சிகளில் மட்டுமல்ல, அதன் வடிவத்திலிருந்து கூட பாலுணர்வு என்ற ஒன்றைப் பிரித்துப் பார்க்க முடியாத நிலையிலதான் இருக்கு. கோடார்டின் ஒரு திரைப்படத்தில் கதாநாயகனும் கதாநாயகியும் மாவோவைப் பற்றியும் புரட்சியைப் பற்றியும் விவாதம் செய்றப்போ, நாயகி நிர்வாணமா உட்கார்ந்திருப்பான்றதை இப்போ நான் நினைச்சுப் பார்க்கிறேன். அந்த நிர்வாணக் கோலத்தை அந்தக் காட்சியைவிட இல்லாமற் செய்ய முடியாத நிலை. அவள் உடை அணிந்திருந்தால், அந்தக் காட்சியின் அழகு காணாமல் போயிருக்கும். ராப் கிரியேயின் ஒரு படத்தில் சிவப்பு வண்ணத்தில் அறையின் சிறு படிகளில் இறங்கி வரும் ஒரு முழு நிர்வாணமான பெண்ணை நாம் பார்க்கலாம். அந்த அறையின் அமைப்பையும், அதன் வண்ணத்தையும் மனசுல நினைக்கிறப்போ, அவளால நிர்வாணமா இல்லாம இருக்க முடியாது. ஆடை அணிந்து அவள் படிகள்ல இறங்கி வந்தால், அந்தக் காட்சிக்கு எந்தவொரு முக்கியத்துவமும் இல்லாமல் போயிருக்கும். எங்களின் நவீன இலக்கியத்தில் இதைப்போல பாலுணர்வு சம்பந்தப்பட்ட விஷயங்களுக்கு கொஞ்சம் இடம் இருக்கிறது என்பதை எங்களின் விமர்சகர்கள் பார்க்க மறுக்கிறார்கள். அவர்களைப் பொறுத்தவரை பாலுணர்வு என்பது எதிர்ப்பு, அதிகாரம் ஆகியவற்றை வெளிப்படுத்தக் கூடியன; அவ்வளவுதான். கதைகளிலும், நாவல்களிலும் பாலுணர்வை அவற்றின் தன்மையுடன் தொடர்புபடுத்திப் பார்க்கும் போக்குகள் நம்முடைய இலக்கியத்தில் இனி உண்டாக வேண்டும்!”