Lekha Books

அச்சு மாஸ்டர் வகுப்பறையில் ஒவ்வொரு பெயரையும் சொல்லி அழைப்பதைப் போல அவர் அந்தப் பெண்களின் பெயரைச் சொல்லி அழைத்தார். ‘கெ.பி.சுதாராணி, டென்த் பி, சுமித்ரா நம்பியார், இங்கிலீஸ் டீச்சர், மஹாத்மா காந்தி பெண்கள் உயர்நிலைப்பள்ளி, எ.கெ.சரோஜினி D/o. எ.கெ.நாராயணன், டெவலப்மெண்ட் அதிகாரி, எல்.ஐ.சி.ராஜலட்சுமி வாரியர், W/o. கருணாகரவாரியர், போஸ்ட் மாஸ்டர், பி.ஸி.வனஜா...’ அவர் பெயர் சொல்லி அழைத்ததும் அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் மிகவும் பவ்யமாக நடந்து வந்து நிர்வாணமாக அறையின் ஒரு பக்கம் ஒதுங்கி நிற்பார்கள். வெளுத்தும், தவிட்டு நிறத்திலும், கறுப்பாகவும் இருக்கும் அந்த உடல்களையே அவர் கண்குளிரப் பார்த்துக் கொண்டு படுத்திருப்பார். திடீரென்று அந்த சதைப் பிடிப்பான உடல்களுக்கு மத்தியில் முடிவளர்ந்த ஒரு பெரிய சிவந்த நிர்வாண உடலை அவர் பார்த்தார். அந்தச் சிவந்த முகத்தில் அடர்த்தியான ஒரு மீசை இருந்தது. கடவுளே, அது ஜோசப் ஸ்டாலினாயிற்றே! கோவிந்தன் அடுத்த நிமிடம் வேகமாகப் படுத்திருந்த இடத்தை விட்டு எழுந்தார். ‘என்னோட சுகமான கனவுகளில் இன்பமான காட்சிகளைத் தடை செய்ய நீங்க ஏன் இப்போ வந்தீங்க? என்னோட வருகைப் பதிவு புத்தகத்துல உங்களோட பேரு இல்லியே! நான் உங்களைக் கூப்பிடலியே’ என்று தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டார் கோவிந்தன்.

தொடர்ந்து கோவிந்தன் சொன்னார்: ஆனா, என்னோட மரியாதைக்குரிய புத்தகத்தில் ஜோசப் ஸ்டாலினோட பேரு இருக்கவே செய்யுது. என் தலைமுறையில் ஸ்டாலினை விரும்பாத இளைஞனும் உண்டோ?

இருபதாவது வயதில் கோவிந்தன் தந்தையாக ஆனார். அவருடைய வாலிபப் பருவம் எந்த அளவிற்கு ஆவேசம் நிறைந்ததாக இருந்தது என்பதையும் அவரின் கடந்தகாலம் எந்த அளவிற்கு உயிரோட்டம் நிறைந்ததாக இருந்தது என்பதையும் இதிலிருந்து நாம் புரிந்து கொள்ளலாம். இளமையின் நீராவி ஒரு பிரஷர் குக்கரில் இருப்பதைப்போல அவருக்குள் பொங்கி வரும்போது அதை வெளியே அனுப்ப அவர் முன்னால் இரண்டே இரண்டு வழிகள் இருந்தன. பெண்ணும், புரட்சியும். அவரைப் பொறுத்தவரை அவை அவருக்கு பாதுகாப்பான வால்வுகளாக இருந்தன. அந்த இரண்டு வால்வுகளும் இல்லாமற்போயிருந்தால் அளவுக்கதிகமாக நெருப்பின் சூடுபட்ட ப்ரஷர் குக்கரைப்போல தான் வெடித்துச் சிதறி சின்னாபின்னமாகிப் போயிருப்பது உறுதி என அவர் மனம் பயத்துடன் நினைத்தது.

திருமணமாகாத நிலையில் இருந்தபோது வீட்டைச் சுத்தம் செய்ய வந்த பெண்ணுக்குத்தான் கோவிந்தன் தன்னுடைய முதல் குழந்தைக்கான உயிரணுக்களைத் தாரை வார்த்துத் தந்தார். வீட்டைச் சுத்தம் செய்யும் எல்லாப் பெண்களும் ஜானு என்ற பெயரில் அழைக்கப்பட வேண்டும் என்று அவர் விரும்பினார். எல்லாத் தொழிலிலும் பொருத்தமான ஒரு பெயர் பொதுவாகவே இருக்கும். எல்லா ஆசாரிகளுக்கும் மாக்கம் என்ற பெயர் பொதுவாகவே வழங்கப்படும். வீட்டைச் சுத்தம் செய்யும் பெண்ணை மாக்கம் என்றோ ஆசாரிச்சி ஜானு என்றோ சொல்லப்படும்போது, அது எவ்வளவு பொருத்தமில்லாமல் இருக்கிறது என்பதை நாம் கவனிக்க வேண்டும். தோழர் ஜெ.கருணாகரன் என்றோ தோழர் நரசிம்மராவ் என்றோ சொல்லப்படும்போது இருக்கும் பொருத்தமற்ற தன்மையைப் போலத்தான் அதுவும். அதனால் கோவிந்தன் அவளை ஜானு என்றே அழைத்தார். அவளின் உண்மையான பெயர் வேறு ஏதோவொன்று.

காலையில் பனி தன்னை எங்கே தாக்கிவிடப்போகிறதோ என்று எச்சரிக்கை உணர்வுடன் வண்ணம் செறிந்த ஒரு துணியைத் தன்னுடைய தலையில் சுற்றிக்கொண்டு அவள் வாசலைப் பெருக்கிக் கொண்டிருக்கும்போது திண்ணையில் தன்னுடைய தந்தையின் நாற்காலியில் புத்தகத்துடன் அமர்ந்திருப்பார் கோவிந்தன். அந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து அவர் ஜானுவை சைட் அடிப்பார். (சைட் அடிப்பது என்ற வார்த்தையை நாம் எப்படி மலையாளத்தில் மொழி பெயர்ப்பது? தம் மொழியின் இயலாமையை நினைத்து கோவிந்தன் மிகவும் வெட்கப்படுவார்). அவளுடைய கறுப்பான உடம்பிற்கு இரும்பின் தன்மை இருந்தது. அவளுடைய மேல் தோல் பாலித்தீனாலும், நாடி நரம்புகள் அலுமினியத்தாலும் ஆனவை என்று அவர் நினைத்தார். தன்னுடைய நண்பரும் சிற்பியுமான ராமன் நம்பூதிரி உலோகத்தால் ஆன சிலைகளை உருவாக்குவதைப் போல தெய்வம் அவளுடைய மார்பாகங்களைப் படைத்திருக்கிறது என்று அவர் நினைத்தார். முதலில் மார்பகங்களின் அச்சுகளை உண்டாக்கி அதற்குப் பிறகு உலோகத்தை உருக்கி அதற்குள் ஊற்றி அந்த மார்பகங்கள் உருவாக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். உலோகத்தால் ஆன சிற்பங்களின் சிறப்பு என்னவென்றால் அவற்றின் படைப்பு நெருப்புடனும் நீருடனும் தொடர்புடையது என்பதுதான். சிற்பி உலோகத்தால் ஆன சிலையை உருவாக்குவது நெருப்பும், நீரும் கொண்டுதானே! ஜானுவின் பருமனான மார்பகங்கள் கோவிந்தனின் மனதில் நெருப்பு, நீர் ஆகியவற்றைப் பற்றி நினைக்க வைத்தன. மார்பகங்கள் அச்சுக்குள் உருவானவுடன், அவை ‘வெல்ட்’ செய்யப்பட்டு அவளின் நெஞ்சில் வைத்து இணைக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். இரவு நேரங்களில் மாடுகளின் அருவருப்பான வாசனை வந்து கொண்டிருக்கும் தொழுவத்தில்தான் அவர் அவளைச் சந்தித்துக் கொண்டிருந்தார். காதலிக்கத் தொடங்கும்போது அவளுடைய கை, கால்களின் மூட்டுகள் ஒருவித ‘கிறுகிறு’ ஓசையை உண்டாக்கும். “உன்னோட மூட்டுகள்ல எண்ணெய் தேய்க்கணும்” - அவர் கூறுவார். அவளின் முதுகெலும்பில் ஸ்ப்ரிங்குகளும் கழுத்தில் பால் பேரிங்குகளும் இடுப்பில் ஷாக் அப்ஸார்பர்களும் இருந்ததென்னவோ உண்மை.

நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு கர்ப்பமாக இருந்த பசுவிற்கருகில் அமர்ந்து அவள் கண்ணீர் விட்டுச் சிணுங்கிக் கொண்டே அழுதபோது, அவள் கண்ணீரில் இரும்பின் சுவை இருந்ததாக அவர் உணர்ந்தார். அந்தச் சுவை இப்போது கூட கோவிந்தனின் நாக்கில் இருக்கவே செய்கிறது. கோவிந்தன் வீட்டை விட்டு வெளியேபோய் சில நாட்கள் கழித்துத் திரும்பி வந்தார்.

கோவிந்தன் சொன்னார்: அதற்குள் என்னோட அம்மா அவளை வீட்டை விட்டுத் துரத்திட்டாங்க...

சிறிது காலத்திற்குப் பிறகு கோவிந்தன் அவளைக் கண்டுபிடித்து, தன்னுடைய மகனைப் பார்க்கவும் செய்தார். ஜன்னி வந்து குளிர்ந்துபோன கை கால்களுடனும் வீங்கி முன் பக்கம் தள்ளிக் கொண்டிருந்த வயிற்றுடனும் ஆடை எதுவும் அணியாமல் நிர்வாணக் கோலத்திலிருந்த அந்தக் குழந்தை மண்ணைக் கையால் எடுத்து தின்னுவதற்கு மத்தியில் தன்னுடைய தந்தையைப் பார்த்தது. சிறிது நேரத்தில் அது இறந்து விட்டது என்பதை அவர் புரிந்து கொண்டார். மண்ணைத் தின்று கொண்டே மண்ணுக்குப் போய்ச் சேர்ந்த தன்னுடைய குழந்தையைப் பற்றிய நினைவு ஒரு ஸ்டீல் வயரைப்போல அவருடைய நெஞ்சில் வந்து ஆழமாகப் பதிந்து கொண்டது. உயிரோடிருந்தால் இப்போது அவனுக்கு முப்பத்தெட்டு வயது ஆகியிருக்கும். தன்னால் எப்படி எந்தவித தவறும் செய்யாமல் வாழமுடியவில்லை என்பதை எண்ணிப் பார்த்த அவர் மிகவும் மனவருத்தத்திற்கு ஆளானார்.