Lekha Books

அவர்களின் பெயர்களைக் கூட அவர் மறந்துபோய் விட்டார். பெயர்கள் மறந்து போனவர்களின், முகவரிகள் இல்லாமல் போனவர்களின் ஒரு நகரமாக இப்போது அவருக்கு அது தெரிந்தது.

வயதான கோவிந்தன் ஒரு தேநீர்க்கடைக்குள் நுழைந்து தன்னுடைய பெரிய பெட்டியை அருகில் வைத்து அங்கு அமர்ந்தார். அங்கு கொதித்துக் கொண்டிருந்த எண்ணெயில் உருளைக்கிழங்கு பக்கோடா வெந்து கொண்டிருந்தது. புழுக்கம் நிறைந்திருந்த அந்தச் சிறிய தேநீர்க் கடையில் ஒரு மண் பொம்மையைப் போல அவர் எந்தவித அசைவுமில்லாமல் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தார். உட்கார்ந்து கொண்டே இறந்துபோன ஒரு மனிதனைப்போல் அவர் இருந்தார்.

தேநீர் கடைக்காரன் குடிப்பதற்கு என்ன வேண்டும் என்று கேட்டவாறு அருகில் வந்தபோது, ஒன்றும் வேண்டாம் என்று சொல்லி, தன்னுடைய பெட்டியை எடுத்துக்கொண்டு அவர் வெளியே வந்தார். அசைகின்ற ஒரு பிணத்தைப் போல அவரின் நடை தொடர்ந்தது. உண்மையாகப் பார்க்கப்போனால் இறந்து போன ஒரு பிணமாகத்தான் தான் நகரத்திற்குத் திரும்பி வந்திருக்கிறோம் என்று அவருக்குத் தோன்றியது. அவரின் வியர்வை வழிந்து கொண்டிருந்த உடம்பில் ஒரு பிணத்தின் குளிர்ச்சி மெதுவாக நுழைந்து கொண்டிருந்தது. முதலில் அவரின் மூளையில்தான் அந்தக் குளிர்ச்சி பாதித்தது. தொடர்ந்து அது நெஞ்சுக்கூடு வழியாகக் கீழே இறங்கி நரம்புகள் ஓடிக்கொண்டிருக்கும் கைகளுக்கும் கால்களுக்கும் பரவியது. மாலையின் நிழல்கள் நீண்டு கொண்டிருந்தன.

கோவிந்தன் என்ன செய்வார்? எங்கு போவார்? எங்கு சென்று ருஸ்ஸியைத் தேடுவார்?

முகவரி இல்லாத ஒரு ஆளை வீணாகத் தேடிக் கொண்டிருக்கிறோம் என்ற உணர்வு அவரைச் சோர்வடையச் செய்தது.

நிலைமை இப்படி இருக்க, கோவிந்தனுக்கு ஒரு சிறிய வெளிச்சம் கிடைத்தது. ஒரு பழைய ஆட்டோ ரிக்ஷாவில் பெட்டியுடன் ஏறிய கோவிந்தன் ஒரு வீட்டின் முன்னால் அதை நிற்கச் சொன்னார்.

“எனக்கு ஆளைச் சரியா அடையாளம் தெரியல” அந்த ஆள் சொன்னார்: “இருபது வருடங்களுக்கு மேல் ஆச்சுல்ல...?”

வயதான கோவிந்தன் அந்தப் பழைய கவலை தோய்ந்த சிரிப்பைச் சிரித்தார்.

“எப்போ வந்தீங்க?”

“ஒரு வாரமாச்சு.”

“இருந்தாலும் என்னை அழைக்கணும்னு தோணலியே!”

கோவிந்தனின் கையில் யாருடைய முகவரியும் இல்லை. தொலைபேசி எண்கள் இல்லை. தனக்கென்று எந்த முகவரியும் இல்லாத அவர் எதற்காக மற்றவர்களின் முகவரிகளைத் தன்னிடம் வைத்திக்க வேண்டும்?

அந்த மனிதன் கோவிந்தனுக்கு பருக ஒரு டம்ளர் குளிர்ச்சியான பாதாம் சர்பத் கொண்டு வந்து கொடுத்தார். அவரின் உடல் நன்கு தடித்தும், முகம் சிவந்து போயும் இருந்தன. அந்த மனிதரும் கோவிந்தனின் வயதையொத்தவர்தான். எனினும், அவர் கோவிந்தனை விட பத்துவயது குறைந்தவரைப்போல காணப்பட்டார். ஒரு காலத்தில் மிகவும் கஷ்டப்பட்ட வாழ்க்கை வாழ்ந்த அந்த மனிதருக்கு இப்போது சொந்தமாக பெரிய வீடும் இரண்டு கார்களும் இரண்டு நாய்களும் இருக்கின்றன என்பதை கோவிந்தன் அறிந்து கொண்டார். அந்த மனிதர் ஒரு பழைய கம்யூனிஸ்ட்காரர். ஒரு புதிய பணக்காரர்.

“நிர்வாணமாக இருக்கும் பெண்களுக்கிடையில் புரட்சி வீரர்களையும் ராணுவ அதிகாரிகளையும் கொண்டுவந்து நிறுத்துற அந்தப் பழைய வேலைகளை இப்பவும் செய்றீங்களா?” - அந்த மனிதர் கேட்டார்: “நீங்க முன்பு கண்டதாகச் சொன்ன ஒரு கனவு இப்பவும் என் ஞாபகத்துல அப்படியே இருக்கு. உங்க படுக்கையில் கடலுக்குள்ளே போயி பிடிச்சிட்டு வந்த ஒரு பெரிய மீனைப்போல நிர்வாணமா ருஸ்ஸி படுத்திருக்கா. அவளுக்குப் பக்கத்துல சீருடையும் முத்திரைகளும் அணிந்த ஒரு ராணுவ அதிகாரி படுத்திருக்கார்.”

மற்றவர்களின் கனவுகளை ரகசியமாகத் தோண்டி வெளிக் கொணர்வது அந்த மனிதருக்கு ஒரு பொழுதுபோக்கு விஷயமாக இருந்தது.

அத்தகைய கனவுகளைக் காணக்கூடிய மனநிலையில் இப்போது வயதான கோவிந்தன் இல்லை.

“நான் ருஸ்ஸியைப் பார்த்து எவ்வளவோ காலமாச்சு!” - அந்த மனிதர் சொன்னார்: “ஆனா, அவ எங்கே இருக்கான்னு எனக்குத் தெரியும்.”

அதைக்கேட்டு கோவிந்தனின் இதயம் அவரின் நெஞ்சுக்கூட்டை விட்டு வெளியே குதித்துவிடும் போலிருந்தது. தன்னுடைய இதயம்தான் இப்படி துள்ளிக் குதித்து விளையாடுகிறதா என்று அவர் தன்னைத்தானே கேட்டுக் கொண்டார். அது தன்னுடைய நெஞ்சு கூட்டிற்குள்தான் இருக்கிறது என்று தெரிந்தபிறகுதான் அவருக்கு நிம்மதியே வந்தது. முகவரிகளும் தொலைபேசி எண்களும் தன்னிடம் இல்லாமற் போய்விடவில்லையே என்று தன்னைத்தானே ஆறுதல்படுத்திக் கொண்டார் கோவிந்தன்.

“பேசாம இரு” - குறும்பு செய்யும் குழந்தையை அதன் தந்தை திட்டுவதைப்போல கோவிந்தன் தன்னுடைய இதயத்தை அடக்கினார். தான் திடீரென்று ஒரு இளைஞனாக மாறிவிட்டதைப்போல் உணர்ந்தார்.

“ஏன் இந்த வீடு இப்படி இடிந்து விழுந்துச்சு? அதற்கான காரணம் என்ன?” - நண்பர் கோவிந்தனைப் பார்த்துக் கேட்டார். “எனக்கு ஒண்ணுமே புரியலை...”

உருவாக்கப்படுவதில் அல்ல- அழிவதன் மூலம்தான் மனிதனின் வரலாறு முன்னோக்கி நகர்கிறது என்று சொல்ல மீண்டும் இளைஞனாக மாறிய கோவிந்தன் நினைத்தார். ஆனால், அவர் சொன்னது- “குடிக்க கொஞ்சம் தண்ணி வேணும்” என்பதுதான்.

நண்பர் உள்ளே போய் அவரே ஒரு டம்ளர் நீரைக்கொண்டு வந்து கொடுத்தார். பாதாம் சர்பத் கோவிந்தனின் தாகத்தை அதிகரிக்கவே செய்தது.

அந்த மனிதர் பணக்காரரான ஒரு பழைய கம்யூனிஸ்ட் நண்பர். கம்யூனிஸத்தை அவர் உதறி எரிந்து விட்டாலும் அதிலிருந்த கருணையை அவருடைய கண்களில் இப்போதும் நாம் பார்க்கலாம்.

“கோவிந்தா, நீங்க என்ன யோசிக்கிறீங்க?” - அவர் கேட்டார். கோவிந்தனின் பதிலுக்குக் காத்து நிற்காமல் அவர் தானே தன்னுடைய கேள்விக்கு பதிலம் சொன்னார்: “நீங்க ருஸ்ஸியைப் பற்றி நினைச்சுக்கிட்டு இருக்கீங்க.”

அந்த நிமிடம் உண்மையாகவே கோவிந்தன் அவளைப் பற்றித்தான் நினைத்துக் கொண்டிருந்திருக்க வேண்டும். ஆனால், அவருடைய நண்பரின் யூகம் தவறாகி விட்டது. குளிர்சாதன வசதி செய்யப்பட்ட அந்த அறையில் உட்கார்ந்திருந்ததால் கோவிந்தனின் உடம்பிலிருந்த வியர்வை முழுமையாக இல்லாமற் போய்விட்டது. அறைகளைக் குளிர்ச்சியாக வைத்திருக்க வேண்டும் என்பதுடன் தனியாக இருக்கும் வழிப்போக்கர்களின் உடம்பில் இருக்கும் வியர்வையை இல்லாமற் செய்வது என்ற நோக்கமும் குளிர்சாதன பெட்டிக்கு இருக்கிறது என்பதை அவர் புரிந்து கொண்டார். உண்மையாகப் பார்க்கப்போனால் அந்த நிமிடம் கோவிந்தன் நினைத்துக் கொண்டிருந்தது அதைத்தான்.

“என்னால நம்ப முடியல...” - அந்த மனிதர் சொன்னார்:“இருபது வருடமா உங்க ரெண்டு பேருக்குமிடையே கடிதத் தொடர்பே இல்லைன்னு சொன்னா யார் நம்புவாங்க?”

கோவிந்தன் ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டார்.

“ஏன் ஒருத்தருக்கொருத்தர் கடிதம் எழுதல?”