Lekha Books

சிறிது தூரத்தில் எங்கேயோ ஒரு கோவிலில் ஒரு இரவுப் பாடகன் உரத்த குரலில் பாடிக்கொண்டிருந்தான். உலகம் உறக்கத்தின் போர்வைக்குள்ளிருந்து அசைந்ததைப் போல ஒரு சிறிய காற்று வீசியது. அவனுடைய கண்களில் நீர் நிறைந்து விட்டது. அந்தக் கைகளுக்குள் அவள் தன்னை அடக்கிக்கொண்டு அவன் உடம்போடு ஒட்டிக்கொண்டாள். பிறகு? அவள் அவனுடைய கழுத்தளவே இருந்தாள். தலையைப் பின்னால் சாய்த்துக் கொண்டு அவள் அவனின் முகத்தையே பார்த்தவாறு நின்றிருந்தாள். என்னவோ எதிர்பார்த்து... நிலவு ஒளியில் அந்தப் பெண்ணின் முகத்தைஅவன்பார்த்தான். அவனுடைய தாடி முடிகள் அவளுடைய கழுத்தின் இரண்டு பக்கங்களிலும் தொங்கிக் கொண்டிருந்தன. அந்தத் தாடியில் ஒரு முடி கூட அசையவில்லை. ஆனால், அவளுக்கு ஏதோ கிடைக்க வேண்டும்... அதற்காகத் தன்னுடைய பெருவிரலைத் தரையில் ஊன்றியவாறு அவள் மேலே பார்த்தாள். அவளுடைய முகம் அவனுடைய முகத்தில் சேர அதற்குப் பிறகும் முடியவில்லை. அவனுடைய முகம் கீழே குனியவில்லை.

தொண்டை இடற, அவள் கேட்டாள்:

“எனக்கு... எனக்கு... தரமாட்டீங்களா?”

அவன் மெதுவான குரலில் “இல்ல...” என்று தலையை ஆட்டினான்.

அவள் நடந்தாள். அவன் முன்னாலும், அவள் அவனுக்குப் பின்னாலும். அப்போது அவன் முன்பு மாதிரி விரைத்துக் கொண்டு தூரத்தில் பார்த்தவாறு நடக்கவில்லை. அவள் கனவில் நடப்பது மாதிரியும் நடக்கவில்லை.

அவள் சொன்னாள்:

“நான் என் துணிக்கட்டை எடுக்கல. என்னை சைகை காட்டி அழைச்சீங்க. நான் பின்னாடியே வந்துட்டேன்!”

அவன் அதற்குக் கேட்டான்:

“துணிக்கட்டுல என்ன இருக்கு?”

“என் புடவையும் ஒரு ரவிக்கையும். நாளைக்குக் காலையில ஒரு பூகம்பம் வெடிக்கப் போகுது!”

அவன் சொன்னான்:

“என்ன பூகம்பம்? நாம ரெண்டு பேரும் ஓடிட்டோம்னு சொல்லுவாங்க!”

அவன் கூறுவதற்கு மேலும் சில விஷயங்கள் இருந்தன.

“அங்கே சில கிழவிகள் இருக்காங்க. கொஞ்ச நாட்களுக்கு அவங்களுக்குப் பேசுறதுக்கு விஷயம் கிடைச்ச மாதிரி ஆச்சு!”

சிறிது நேரம் கழித்து அவள் கேட்டாள்:

“இவ்வளவு அவசரமா புறப்படணும்னு நினைச்சதுக்குக் காரணம் என்ன?”

அவனுக்கு அந்தக் கேள்விக்குப் பதில் சொல்ல ஒரு சிறு தயக்கம் இருந்தது. அந்தப் பதிலுக்காக அவள் காத்திருக்கவில்லை. அவள் தொடர்ந்து சொன்னாள்:

“அப்படியே இருந்தாலும் எந்தவித மாற்றமும் இல்லாமல் எவ்வளவு நாட்களுக்குத்தான் நாம அந்த இடத்துலேயே இருக்க முடியும்? எப்போ அந்த இடத்தை விட்டு நாம போவோம்னு நான் நினைச்சிக்கிட்டு இருந்தேன். எல்லா நாட்களிலும் தர்மம் யாசிப்பவர்களா நாமளும் அங்கே அந்தக் கோவில்ல இருக்குறதுன்றது... உண்மையாகவே அதற்காக ரொம்பவும் வருத்தப்பட்டேன். இருந்தாலும் நீங்க சரியான கல் மனசு கொண்ட ஆளுதான். சாயங்காலம் வந்தப்போ நீங்க மட்டும் தனியா கிளம்புறதாத்தானே சொன்னீங்க? அதைக்கேட்டு நான் ஒரு மாதிரியா ஆயிட்டேன், தெரியுமா?”

அவன் எதுவும் பேசவில்லை. அவள் தொடர்ந்து கேட்டாள்:

“தனியா எதுவுமே சொல்லாம இருக்கீங்க? நீங்க மட்டும் தனியா போறதாத்தான் முதல்ல இருந்தீங்களா?”

“ஆமாம்...” - அவன் உறுதியான குரலில் சொன்னான். தொடர்ந்து அவன் சொன்னான்:

“உன்னை ஏன் என் கூட அழைச்சிட்டுப் போய் கஷ்டப்பட வைக்கணும்னு நினைச்சேன். என்கூட வர்றது உனக்கு ரொம்பவும் சிரமமான ஒரு விஷயம்ன்ற மாதிரி என் மனசுக்குப் பட்டது. ஆனா, புறப்படுற நேரத்துல எனக்கு என்னவோ மாதிரி இருந்தது. நீ இல்லாம புறப்படுறது சரியா இருக்காது. உன்னை வந்து பார்த்து ஒரு வார்த்தை கேட்டுடுவோம்னு நினைச்சேன். அதுவரை என் மனசுல ஒரே கவலைதான்...”

அவளைச் சந்தோஷம் கொள்ளச் செய்த ஒரு விஷயமாக அது இருந்தது. அவள் இல்லாமல் புறப்படுவது சரியாக இருக்காது என்று அவன் சொன்னான். அதாவது- அவள் இல்லாமல் வாழ முடியாத ஒரு ஆண் உலகத்தில் இருக்கிறான். ஒரு பெண்ணின் வாழ்க்கைக்கு மதிப்பு உண்டாவது அந்த மாதிரியான வார்த்தைகளின் மூலம்தானே? அன்றுதான் அந்த நிலவு ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்த இரவு வேளையில்தான், ஒரு எள்ளு தோட்டத்திற்கு நடுவில் நடந்து செல்லும் நிமிடத்தில் தான் வாழ்க்கையில் முதல் தடவையாக அவளுடைய வாழ்க்கைக்கு ஒரு மதிப்பு கிடைத்தது. யாரும் அவனிடம் இதுவரை அப்படிப்பட்ட ஒரு வார்த்தையைக் கூறியதில்லை.

அவன் எங்கு போகிறான் என்பதையோ என்ன செய்யப் போகிறான் என்பதையோ அவன் கூறவேயில்லை. அவள் அதைக் கேட்கவுமில்லை. அந்த விஷயங்கள் எதுவுமே அவளுடைய மனதில் இல்லை. அவள் அதைப் பற்றியெல்லாம் எதற்காக நினைக்க வேண்டும்? அவள் ஒரு ஆணுடன் இருக்கிறாள். வெறுமனே ஒரு ஆணுடன் அல்ல. அவள் இல்லாமல் வாழமுடியாத ஒரு ஆணுடன் அவள் இருக்கிறாள். அவளைக் காப்பாற்றுவதற்கென்று ஒரு ஆண் இருக்கிறான். முன்பு மாதிரி தனக்கென்று யாருமே இல்லாத ஒரு அனாதை ஜானகி அல்ல இது.

சிறிது தூரம் சென்றதும் அவன் சொன்னான்: “எனக்கு கால் வலிக்குது” சிறிது அர்த்தம் வைத்துக் கொண்டு அவன் சொன்னான்:

“இப்படியே நடந்து போறப்போ, சில நேரங்கள்ல நடக்க முடியாத அளவுக்கு கால் சோர்ந்து போகும். கால் ஒடிஞ்சாலும் ஒடியலாம். சில நேரங்கள்ல என்னையும் சுமந்துக்கிட்டு போகவேண்டியதிருக்கும். என்ன, புரியுதா?”

அவன் கூறிய எல்லா விஷயங்களும் அவளுக்கு நன்கு புரிந்தது. ஆனால், ஜானகி அந்த வார்த்தைகளில் இருந்த கடுமையை மிகவும் சாதாரணமாக எடுத்துக்கொண்டு சொன்னாள்:

“அப்படின்னா, அப்படியே நில்லுங்க. நான் உங்களைப் பூவை எடுத்துட்டுப் போறது மாதிரி எடுத்துட்டுப் போறேன். கொஞ்சம் கூட உங்களைக் கீழே வைக்கமாட்டேன்.”

இந்த வார்த்தைகளைச் சொன்ன அவள் மணி குலுங்குவதைப் போல குலுங்கி குலுங்கிச் சிரித்தாள். அவன் திரும்பிப் பார்த்தபோது அவள் நின்றிருந்தாள். சில எட்டுகள் பின்னால்! அவன் அவள் நின்றிருந்த இடத்திற்குத் திரும்பி வந்தான்.

அந்த ஒற்றையடிப் பாதைக்கு அருகில் ஒரு வயதான மரம் நின்றிருந்தது. அதற்குக் கீழேதான் அவள் நின்றிருந்தாள். அவன் அருகில் வந்தபோது, அவள் இதயபூர்வமான ஒரு சிரிப்புடன் கேட்டாள்:

“நான் தூக்கி வச்சுக்கிட்டு போகட்டுமா?”

ஜானகி உணர்ச்சிவசப்பட்ட நிலையில் அவன் உடம்போடு சேர்த்து நின்றாள். அவளுடைய கைகள் அவனுடைய இடுப்பைச் சுற்றின. அவளுக்குப் பல்வேறு ஆசைகள் இருந்தன. அதிலொன்றை அவள் சொன்னாள்:

“எனக்கு... எனக்கு... இந்த மடியில தலையை வச்சு உறங்கணும் போல இருக்கு...”- தொடர்ந்து அவள் சொன்னாள்:

“எனக்கு ஒரு முத்தம் கூட தரலையே!”