Lekha Books

சில நாட்களாக அவள் ஒரு சாதுவை அங்கு பார்க்கிறாள். அவர்கள் இருவரும் சேர்ந்துதான் ஆலமரத்திற்குக் கீழே பிரதட்சணம் செய்வார்கள். அது எப்படி நடக்கிறது என்று அவர்கள் இருவருக்குமே தெரியாது. மனப்பூர்வமாகப் பேசி வைத்துக்கொண்டு அவர்கள் அப்படிச் செய்யவில்லை. அந்த ஆணுக்குத் தீராத நோயோ, உடல் உறுப்புகளில் ஏதாவது குறைபாடோ எதுவும் இல்லை. நாற்பதிலிருந்து நாற்பத்தைந்து வயதுக்குள் இருக்கக்கூடிய ஒரு மனிதன். வேண்டுமானால் பணி செய்து வாழ்க்கையை அவன் நடத்தலாம். அவனின் தோற்றம் அந்த மாதிரி இருந்தது. அவன் எதற்குச் சாதுவாக ஆனான் என்று பல நேரங்களில் ஜானகி சிந்தித்துப் பார்ப்பாள். ஏதாவது காரியங்கள் நடக்க வேண்டும் என்பதற்காகக் கோவிலைத் தேடி வந்திருப்பானோ என்று அவள் நினைப்பாள். தன்னையே அறியாமல் ஒரு ஆர்வம் அவளுக்குள் வளர்ந்தது. அந்த மனிதனைப் பற்றி மேலும் பல தகவல்களைத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். அங்குள்ள மற்ற யாரைப்பற்றியும் எதுவும் தெரிந்துகொள்ள வேண்டாம்.

தினமும் மதியத்திற்குப் பிறகு ஆலமரத்திற்குக் கீழே அமர்ந்து அந்த மனிதன் புராணப் பாராயணம் செய்வதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தான். தர்மம் யாசிப்பவர்கள் அதைக் கேட்பதற்காக அங்கு வந்து கூடுவார்கள். எப்போதும் அந்தச் சமயத்தில் அங்கு வந்து சேரக்கூடிய ஒருத்தி ஜானகி. பாகவதத்திலிருந்து தன் கண்களை எடுத்து சில வரிகளை அவளுடைய முகத்தைப் பார்த்தவாறு அவன் சொல்லுவதை அவள் பார்த்திருக்கிறாள். அப்போது தன்னையே அறியாமல் அவளுடைய தலை தரையை நோக்கி குனிய ஆரம்பிக்கும். என்ன காரணத்திற்காக அந்த மனிதன் அப்படி அவளுடைய முகத்தைப் பார்க்கிறான்?

அப்போது அவளுடைய தலை குனிந்து போவது மட்டுமல்ல- கன்னங்களில் ஒருவித பளபளப்பு உண்டாகும். வாழ்க்கையில் அனுபவித்திராத ஏதோவொன்றை அவள் அனுபவித்தாள். பல வருடங்களுக்கு முன்னால் அவளுக்கு இருபது வயது நடக்கும்போது மாமரத்திற்குக் கீழே பப்புவைப் பார்த்தபோது உண்டான மனக்கிளர்ச்சி அல்ல இது. அப்போது இருந்ததைப்போல அவளுடைய நெஞ்சு இப்போது அவளுக்குத் தோன்றவில்லை. உடம்பு நடுங்கவில்லை. சூடு உண்டாகவில்லை. ஆனால், அந்த மனிதன் தன்னைப் பார்க்கும்போது ஒரு வித்தியாசமான உணர்வு தன்னிடம் உண்டாகிறது என்பதை மட்டும் அவளால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

பாகவத பாராயணம் நடக்கும் நேரங்களில் மட்டுமல்ல அந்த மனிதன் அவளைப் பார்ப்பது. அப்போது, அவள் கேட்க வேண்டும் என்பதற்காகப் படிப்பதைப்போல அவளை அவன் பார்ப்பான். அவள் நடந்து போகும்போது தனித்து இருக்கும்போது- அந்த மாதிரி எல்லா நேரங்களிலும் அவனுடைய பார்வை அவளைப் பின்தொடர்ந்து கொண்டேயிருந்தது.

ஒரு பெண், அவளைக் கூர்ந்து பார்ப்பதென்பது அப்போதுதான் முதல்தடவை என்று சொல்ல வேண்டும். இன்னொரு வார்த்தையில் கூறுவதாக இருந்தால் அப்படி தான் பார்க்கப்படுகிறோம் என்று அவளுக்கு உண்டாவது அது முதல் தடவையாக இருக்கலாம். எந்தப் பெண்ணுக்கும் அதன் விளைவாக ஒரு புத்துணர்ச்சி உண்டாகும். அவளுக்கும் அந்தப் புத்துணர்ச்சி உண்டானது.

ஒரு கண்ணாடி இருந்திருந்தால் கட்டாயம் அவள் தன் முகத்தை அதில் பார்த்திருப்பாள். குங்குமச்சிமிழ் இருந்திருந்தால் அவள் குங்குமத்தை எடுத்து நெற்றியில் வைத்திருப்பாள். அந்தக் காவியில் நனைத்த ஆடைகள் மட்டுமே அவளிடம் இருந்தன. அதை வைத்து அவள் தன்னை எப்படி அழகுபடுத்திக் கொள்ள முடியும்? எனினும், அவள் அடர்ந்த தன்னுடைய தலைமுடியைக் கோதி அழகாக முடிச்சு போட்டுத் தொங்கவிடுவாள்.

ஒருநாள் அவள் குளித்து முடித்து போய்க் கொண்டிருந்தாள். அவள் ஆலமரத்திற்குக் கீழே வந்தாள். அந்த மனிதன் அங்கு நின்றிருந்தான். வேறு யாரும் அருகில் இல்லை. அவன் கேட்டான்:

“உங்க வீடு எங்கே இருக்கு?”

யாராவது பார்க்கிறார்களா என்று பயந்தவாறு அவள் நான்கு பக்கங்களிலும் பார்த்தாள். அவள் நிற்கவில்லை. அவளுடைய முகத்தில் ஒரு பிரகாசம் தெரிந்தது. அவள் சொன்ன பதில் இதுதான்:

“அதைத்தான் நானும் கேக்குறேன்!”

அவனுடைய கேள்வி பிடிக்காமல் அவள் அந்தப் பதிலைச் சொல்லவில்லை. ஒரு புன்சிரிப்பு அவளுடைய உதடுகளில் களிநடனம் புரிந்து கொண்டிருந்தது. அவளுடைய கண்கள் மேலே உயர்ந்தன. வேண்டுமென்றால் கூறிக்கொள்ளுங்கள். அவர்களின் கண்கள் ஒன்றோடொன்று சந்தித்தன என்று. அவள் சொன்னாள்:

“எனக்கு வீடுன்னு எதுவும் இல்ல.”

அப்போது அவனுக்கும் கூறுவதற்கு இருந்தது.

“எனக்கும் வீடு இல்ல...”

நம் இரண்டு பேருக்குமே வீடு இல்லை என்று அவள் கூற வேண்டியிருந்தது. ஆனால், அவள் கூறவில்லை. ஒருவேளை, அந்த வார்த்தைகள் மனதில் தோன்றியிருக்குமோ என்னவோ!

அவள் அந்த இடத்தை விட்டு நடந்தாள்.

அதற்குப் பிறகு அவர்கள் ஒருவரோடொருவர் பேசிக் கொள்ள ஆரம்பித்தார்கள். அவன் தன்னுடைய கதையைச் சொன்னான். அது அப்படியொன்றும் பெரியதாக இல்லை. அந்த மனிதனுக்கு ஏற்கெனவே திருமணமாகிவிட்டது. மிகவும் கஷ்டப்பட்டு அவன் தன் மனைவியைக் காப்பாற்றினான். அவன் அவள் மீது ஏராளமான அன்பை வைத்திருந்தான். அப்படியிருக்கும்போது, அவள் அவனை ஏமாற்றினாள். அவனுடைய கதை அவ்வளவுதான்.

ஜானகி கேட்டாள்:

“அப்படியில்லாத ஒருத்தி கிடைக்கணும்னு வேண்டிக்கணும்னா இந்தக் கோவிலைத் தேடி வந்திருக்கீங்க?”

அவள் தன்னுடைய கதையை முழுமையாகக் கூறி முடித்தபிறகு, அவனும் கேட்டான்:

“ஒரு நல்ல கணவன் கிடைக்கணும்ன்றதுக்காகவா நீ இந்தக் கோவிலைத் தேடி வந்திருக்கே?”

“இல்லையே!”

அப்போதிலிருந்து தான் தனக்குக் கெட்ட எண்ணங்கள் வந்துவிடக் கூடாது என்று அவள் கடவுளிடம் வேண்டிக்கொள்ள ஆரம்பித்தாள். மனமொன்றி அவள் அதற்காகப் பிரார்த்தனை செய்தாள்.

இப்போது அவள் அவனுக்குப் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டு நீண்ட நேரம் பேசிக் கொண்டிருப்பாள். அது அவளுக்கு மிகவும் பிடித்த ஒரு விஷயமாக இருந்தது. சொன்னாலும் கொன்னாலும் சொல்ல வேண்டியதைச் சொல்லி முடிக்கமாட்டாள்.

ஒருநாள் ஒரு நூறு தடவைகளாகவது அவன் அவளுடைய காதுக்குள் முணுமுணுப்பான்.

“நான் உன்னை விரும்புறேன்!”

“எந்த நாளாக இருந்தாலும் எப்போதெல்லாம் அந்த வார்த்தைகளை அவன் கூறுகிறானோ, அப்போதெல்லாம் ஒரு குளிர்ச்சியான புத்துணர்வு அவளுடைய நரம்புகளில் ஓட ஆரம்பிக்கும். அது ஒரு ஆனந்த அனுபவமாக அவளுக்கு இருந்தது. தன்னையே அறியாமல் அவள் கூறுவாள்:

“நானும் விரும்புறேன்!”

உண்மையாகவே அவனுக்கும் அவளுக்கும் உண்டானதைப் போலவே புத்துணர்ச்சி உண்டாகியிருக்கும்.

அந்த வயதான கிழவிகள் இந்த நிலையில்தான் அவர்களைப் பார்த்தார்கள். இரண்டு பறவைகள்- ஆணும் பெண்ணும்- மரக்கிளையில் உட்கார்ந்து கொண்டு ‘சலபல’ என்று சத்தம் உண்டாக்கியவாறு காதலில் ஈடுபட்டிருக்கும் அல்லவா? அதே மாதிரி...