Lekha Books

அவள் போனது ஒரு ஆணுடன். ஏதாவது சிறு சிறு உதவிகள் கிடைக்காதா என்று கூட அவர்கள் எதிர்பார்த்தார்கள். என்ன இருந்தாலும், அவர்களுடன் பிறந்தவளாயிற்றே! எப்போதாவது ஒருமுறை பாரதி தங்களைப் பற்றி நினைக்காமல் இருக்கமாட்டாள் என்று அவர்கள் நினைத்தார்கள். அவளுடைய வாழ்க்கை தகர்ந்து போயிருக்கலாம் என்று அவர்கள் பிறகு நம்பத் தொடங்கினார்கள்.

ஆலப்புழை கயிறு தொழிற்சாலையில் வேலை வாங்கித் தருவதாகச் சொல்லி ஒரு பெண் பவானியை அழைத்துக் கொண்டு போனாள். அந்தப் பெண் அவர்களின் வீட்டிற்கு அருகிலிருந்த ஒரு வீட்டிற்கு வரக்கூடியவள். அவள் அவர்களுக்கு அறிமுகமானாள். அப்படித்தான் பவானி அந்தப் பெண்ணுடன் சென்றாள். பவானிக்கு வேலை கிடைக்கவும் செய்தது. அந்த விவரங்களைச் சொல்லி அவள் கடிதம் எழுதி அனுப்பினாள். பவானிக்குத் தன்னுடைய எதிர்காலம் சம்பந்தப்பட்ட சில லட்சியங்கள் இருந்தன. ஆனால், அவளைப் பற்றியும் எந்தவொரு தகவலும் இல்லாமற்போனது. அவளுக்கு என்ன நடந்ததோ? என்னவோ? அவளை அழைத்துக் கொண்டு போன பெண்ணும் இறந்துவிட்டாள்.

இவற்றையெல்லாம் விட துக்கம் நிறைந்த கதை கவுரியுடையது. அவள் எர்ணாகுளத்திற்கு ஒரு வீட்டில் வேலை செய்வதற்காகச் சென்றாள். பரமுபிள்ளையின் அலுவலகத்தில் சிப்பாயியாக இருந்த ஒரு ஆள்தான் அவளை அழைத்துக் கொண்டு போனான். அவள் வேலைக்குப் போன நாளிலிருந்து அந்த வீட்டிற்குக் கணிசமான அவளில் பிரயோஜனம் இருந்தது. ஒவ்வொரு மாதமும் அவள் ஏழு ரூபாய் அனுப்பி வைப்பாள். எல்லா மாதமும் பத்தாம் தேதிக்கு முன்பு ஒருநாள் தபால்காரன் அங்கு வருவான். அந்தக் குடும்பத்திறகு முழுமையான ஏதாவது ஒரு எதிர்பார்ப்பு இருந்தது என்றால் அது அந்தச் சமயத்தில் மட்டும்தான். எங்களுக்கு இது இருக்கிறது என்று நம்பிக்கையுடன் அவர்களால் கூற முடிந்தது. ஆனால், அந்த எதிர்பார்ப்பு அதிக காலம் நீடிக்கவில்லை. ஒருநாள் ஒரு கடிதம் வந்தது- கவுரி இறந்துவிட்டதாக. மருத்துவமனையில்தான் அவள் இறந்திருக்கிறாள். அதற்கடுத்த நாள் இருபத்தைந்து ரூபாய் கொண்ட ஒரு மணியார்டர் வந்தது. அத்துடன் கவுரி சம்பந்தப்பட்ட எல்லா கணக்குகளும் முடிவுக்கு வந்தன.

ஜானகியும் இளைய தங்கையும் தனியானார்கள். மிகவும் செல்லமாக வளர்க்கப்பட்டவள் பத்மினி. அவளுக்காகவது முறைப்படி திருமணம் செய்து வைக்க வேண்டும் என்று ஜானகி பிரியப்பட்டாள். ஒரு தந்தை- தாய்க்குப் பிறந்த பிள்ளைகளெல்லாம் எங்கோ போய்விட்டார்கள். ஒருத்திக்காவது நல்ல வாழ்க்கை கிடைத்து அந்த வம்சம் நிலைபெறட்டும். அதற்காக ஜானகி ஒரு திட்டமே தீட்டி வைத்திருந்தாள்.

அவர்களுக்கென்று இருந்தது இருபது சென்ட் நிலம் மட்டும்தானே! பரமு பிள்ளையின் சம்பாத்தியம் அது. மூத்த மகள் ஜானகியின் பெயருக்கு அதை எழுதி வாங்கியிருந்தார் பரமுபிள்ளை. அந்த இருபது சென்ட் நிலத்தையும் வீட்டையும் பொருத்தமான ஒருத்தன் பத்மினியைத் திருமணம் செய்து கொள்ள வரும் சூழ்நிலையில் அவனுக்கு மனப்பூர்வமாகக் கொடுக்க தயாராக இருந்தாள் ஜானகி.

அப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் பத்மினிக்கு ஒரு திருமண ஆலோசனை வந்தது. அவனுக்கு ஒரு சிறு வேலை இருந்தது. ஆள் பார்ப்பதற்கும் பரவாயில்லை என்று இருந்தான். பத்மினிக்குப் பொருந்தக் கூடியவன்தான். அதற்குப் பிறகு எந்த விஷயத்தைப் பற்றியும் ஜானகி யோசிக்கவில்லை. அதற்கு மேல் எதையும் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற சிந்தனையும் அவளுக்கு இல்லை. அவன் பெயருக்கு ஜானகி அந்த நிலத்தை எழுதிக் கொடுத்தாள். அதுதான் அப்போதைய வழக்கமாக இருந்தது. பத்மினியின் திருமணம் நடந்தது. பிறகு உண்டான ஒரு நீளமான கதையின் சுருக்கம். கொச்சு மாது மது அருந்தக்கூடியவனாக இருந்தான். சரியான முட்டாளாகவும் இருந்தான். அதிக நாட்கள் ஆவதற்கு முன்பே ஜானகி அந்த வீட்டை விட்டு வெளியேற வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டானது. அவள் அடித்து விரட்டப்பட்டாள் என்று கூறுவதே சரியாக இருக்கும். பத்மினியும் அதற்கு உடந்தையா என்று கேட்டால், அப்படிப்பட்ட ஒரு தவறை அவள் செய்துவிட்டாள் என்று கூறுவதற்கு இடம் கொடுக்காமல் ஜானகி வெளியேறிவிட்டாள் என்று கூறுவதுதான் பொருத்தமானது. கடைசி தங்கையாவது கணவனுடன் சேர்ந்து வாழட்டும் என்று ஜானகி நினைத்தாள். அந்தக் குடும்பத்தில் ஒரு திருமணம் நடந்தது என்றால் அது பத்மினியின் திருமணம் மட்டும்தான். அந்த உறவுக்குப் பிரச்சினை வந்துவிடக்கூடாது என்று அவள் நினைத்தாள்.

அப்போது வீட்டைவிட்டு வெளியேறிய ஜானகி தனக்கு முன்னால் நீண்டு கிடந்த சாலை வழியே நடந்தாள். அவள் வேலைக்கு இருந்த வீட்டின் சொந்தக்காரரின் பிடியில் சிக்கிச் செயலற்று நின்று விட்டபோது ஆண் தொட்டால் பெண்மை கிளர்ச்சி பெற்று எழும் என்ற பொதுவான நம்பிக்கை பொய்யென்று அவளுக்குப்பட்டது. இரண்டாவது தடவையாக அவள் விலக்கப்பட்ட கனியைச் சாப்பிட்டாள். ஆனால், அந்தப் பழத்தின் சுவையை அவள் அறியவில்லை. அவளுக்கு அது பயத்தைத் தந்தது. அந்தப் பயத்துடன் அவள் வீட்டை விட்டு வெளியேறினாள். அந்தப் பயத்துடன் தான் சிறிது நேரம் அவள் நிற்கவும் செய்தாள். இப்போது அந்த வீட்டை விட்டு வெளியேறினாள். அந்தப் பயத்துடன்தான் அவள் நிற்கவும் செய்தாள். இப்போது அந்த வீட்டை விட்டு அவள் நீண்ட தூரம் வந்து விட்டாள். பசியும் தாகமும், களைப்பும் இருந்தாலும், கிளைகளைப் பரப்பி நின்றிருந்த அந்த மரத்தின் குளிர்ந்த நிழலில் அவளுடைய சிந்தனை பல திக்குகளுக்கும் ஓடியது.

நேற்று இரவு நடைபெற்ற சம்பவத்தை அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். அது ஒரு இனிமையான அனுபவமாக இருந்ததைப் போல் தோன்றக்கூடிய ஒரு உணர்வு அவளிடம் இருந்தது. நீண்ட நேரம் அந்தச் சம்பவத்தைப் பற்றி அவள் மனதில் நினைத்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் விரும்பாமலேயே அந்த அனுபவக் கீற்றுகள் அவளுடைய நினைவில் தோன்றிக்கொண்டே இருந்தன. அப்படி அதை நினைக்க வேண்டும் என்று கூட அவள் விரும்பவில்லை.

முப்பத்தெட்டு வயதான ஒரு பெண்ணின் பெண்மைத்தனம் விகசிப்பு அடைகிறது. அவள் அந்த வீட்டிலேயே இருந்திருந்தால், ஒருவேளை அதற்குப்பிறகும் அந்த வீட்டின் சொந்தக்காரர் மெதுவாகக் கதவைத் திறந்து அவருடைய மனைவிக்குத் தெரியாமல் ஜானகி இருந்த அறைக்குள் நுழைந்திருப்பார். ஜானகி கர்ப்பம் தரிப்பதாக இருந்தால், அதற்குக் காரணமான அந்த மனிதர் அதற்குப் பரிகாரம் செய்யாமலா இருப்பார்? எனினும், பிள்ளை பெற அவள் விரும்பவில்லை. ஜானகிக்கு கர்ப்பத்தைப் பற்றி முன்பு இருந்த அளவிற்கு இப்போது பயம் இல்லை. தனக்கு அப்படி ஆபத்து எதுவும் இல்லை. தனக்கு அப்படி ஆபத்து எதுவும் வராது.