Lekha Books

"அவள் இதயத்தை உங்ககிட்ட இருந்து பறிச்சிட்டுப் போயிட்டாளா? என் கடவுளே, இப்படியும் ஆம்பளைங்க இருப்பாங்களா? ரோடு ரோடா விபச்சாரம் பண்ணிக்கிட்டு திரியிற ஒருத்தி இங்கே வந்தா. அவளைப் பார்த்துக்கிட்டு நிக்கிற கோலத்தை நீ பார்த்தியா?"

அந்தக் கணவர் ஒரு கனவிலிருந்து எழுந்ததைப் போல சொன்னார்:

"இல்லடி... நீ சொல்றது மாதிரி பெண் இல்லை. அவ அந்தப் பெண்ணைப் பார்க்குறப்பவே ஒரு குடும்பத்தனம் தெரியுது!"

அந்த வகையில் ஒரு மனிதரின் மனதில் தன்னைப் பற்றிப் பரிதாபப்படும்படியான ஒரு தோற்றத்தை அவளால் உண்டாக்க முடிந்தது. அவ்வளவுதான் அந்த மனிதரின் இரக்கம் என்றாவது எப்போதாவது அவளுக்குப் பயன்படுமா?

2

ஓச்சிற கோவிலில் இருந்த ஒரு ஆலமரத்திற்குக் கீழே காவி ஆடை அணிந்த ஒரு ஆணும் ஒரு பெண்ணும் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். சிறிது தள்ளி ஒரு இடத்தில் வயதான மூன்று நான்கு சாதுக்கள் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். ஒரு வயதான பெண் சொன்னாள்:

“நீங்க அதைப் பார்த்தீங்களா?”

மற்றொரு கிழவி சொன்னாள்:

“அந்தப் பெண் சாதுவா என்ன? பார்க்குறதுக்கு வயசு குறைவு மாதிரி தெரியுதே?”

முதல் கிழவி அந்த நோக்கத்தில் இந்த விஷயத்தைப் பார்க்கவில்லை. அவள் கேட்டாள்: “இந்தக் கோவிலோட பேரு இந்த மதாரி விஷயங்களால்தான் கெட்டுப்போகுது. கோவிலுக்குச் சாதுவா வர்றவங்க உண்மையான துறவுத் தன்மையுடன் இருக்கணும். அதை விட்டுட்டு காதல் செய்யிறதுக்கு இல்ல... இந்தத் திருச்சந்நிதியில உட்கார்ந்துக்கிட்டு இதெல்லாம் செய்யக் கூடாது!”

மூன்றாவது ஒரு கிழவி இடையில் புகுந்து சொன்னாள்:

“அவங்க என்ன செய்யிறாங்கன்னு சொன்னே?”

முதல் கிழவி ஒரு பெரிய வாக்குவாதத்துக்குத் தயாரானாள். துறவு எண்ணத்துடன், பக்தி மனதில் இருக்க வருபவர்கள் மட்டுமே இந்த இடத்திற்கு வரணும்” - அவள் சொன்னாள்.

இரண்டாவது கிழவி அதற்குப் பதில் சொன்னாள்: “அப்படிச் சொல்றதா இருந்தா நாம யாருமே இங்கே வந்திருக்கக் கூடாது. நம்ம விஷயத்தையே கொஞ்சம் நினைச்சுப் பாரு. வீடோ , அங்கு ஒரு நேர உணவு கொண்டு வந்து தர ஆளுங்களோ இருந்தா நாம யாராவது இங்கே கோவிலைத் தேடி வருவோமா? பிழைக்கிறதுக்காக கடவுள் பேரைச் சொல்லிக்கிட்டு நாம இங்கே வந்து இருக்குறோம். இப்போ அந்த ஜானகி விஷயத்தையே எடுத்துக்குவோம். அவ வயசுல சின்னவதானே? சந்தோஷமா ஒருத்தன்கூட வாழவேண்டிய வயசு. நல்ல பெண் அவ. நம்மளைப் பற்றி கொஞ்சம் நினைச்சுப் பார்க்கணும். அவ வயசுல நாம எப்படி இருந்தோம்? நாம இந்த மாதிரி காவி ஆடை அணிஞ்சுக்கிட்டு கடவுள் பெயரைச் சொல்லிக்கிட்டு திரிஞ்சோமா?

முதல் கிழவி இரண்டாவது கிழவி சொன்னதை ஒத்துக்கொள்ளக் கூடிய குணத்தைக் கொண்டவள் அல்ல. இப்படிப்பட்ட ஆட்கள் வந்து கோவிலைச் சுற்றியுள்ள இடங்களையும் கோவிலின் புனிதத் தன்மையையும் அசுத்தமாக்கி விடுகிறார்கள் என்பது அவளுடைய குற்றச்சாட்டு. அந்தக் காரணத்தால் கோவிலுக்குக் கடவுளைத் தொழுவதற்காக வரும் பக்தர்களுக்குக் கோவிலைப் பற்றிய நம்பிக்கை கெடுகிறது. அதன் பலன் என்ன ஆனது என்பதைப் பற்றி அந்தக் கிழவி இப்படிச் சொன்னாள்:

“நாம இங்கே வந்த காலத்துல நமக்குக் கிடைச்ச காசுல பாதியாவது இப்போ கிடைக்குதா?”

மூன்றாவது கிழவி சொன்னாள்: “தர்மம் கேக்குறவங்களோட எண்ணிக்கை கூடிப்போனதுதான் அதுக்குக் காரணம்!”

முதல் கிழவி அதை ஏற்றுக் கொள்ளத் தயாராக இல்லை. தர்மம் கேட்பவர்கள் எண்ணிக்கை அதிகரித்திருக்கிற அதே நேரத்தில் ஓச்சிற கோவிலின் புகழும் அதிகரித்திருக்கிறது. முன்பு வந்ததைவிட பத்து மடங்கு பக்தர்கள் கோவிலைத் தேடி வருகிறார்கள். அவள் கோபத்துடன் சொன்னாள்: “இப்போ யாராவது இங்கே வர்றாங்கன்னு வச்சுக்கோ... அதோ, அங்கே பாருங்க அவள் தலையைக் குனிஞ்சுக்கிட்டு வெட்கத்தோட உட்கார்ந்திருக்குறதையும் அந்த ஆளு அவ காதுக்குள்ள என்னவோ சொல்றதையும் பார்த்தா, தர்மம் யாசிப்பவர்களுக்கு, தர்மம் கொடுக்குறதுக்காக வர்ற ஆளுகளுக்கு என்ன தோணும்?”

கிழவிகள் எல்லாரும் அந்தப் பக்கம் பார்த்தார்கள். முதல் கிழவி சொன்ன அந்தக் காட்சியைப் பார்த்தார்கள். உண்மையாகச் சொல்லப் போனால் கிழவி சொன்னபடிதான் அந்தக் காட்சி இருந்தது. ஜானகி அவனுக்கு முன்னால் உட்கார்ந்திருந்தாள். அவளுடைய காதுக்குள் அந்த ஆள் என்னவோ கூறிக்கொண்டிருந்தான். அது காதலைச் சொல்லும் பிரணவ மந்திரம் அல்ல என்று யாருக்குத் தெரியும்? எப்படித் தெரியும்?

தெருவே கதி என்று ஆகிப்போன ஒரு பெண், தெய்வத்தை ஏமாற்றுவதற்காக அல்ல, தொல்லைகள் இல்லாமல் இரவு நேரத்தில் இருக்கலாம் என்றுதான் ஓச்சிற பரப்ரம்ம சந்நிதியைத் தேடிவந்தாள். அங்கு காவி ஆடை கட்டாயம் அணிய வேண்டும் என்பது அவளுக்குத் தெரிந்தது. அவளிடம் ஒரு புடவையும் ஒரு கைலியும் இரண்டு இரவிக்கைகளும் மட்டுமே இருந்தன. அதைக் காவியில் நனைத்து அவள் ஓச்சிற கோவிலின் சாதுக்களில் ஒருத்தியாக ஆனாள்.

அங்கு வரும் பக்தர்கள் சுத்தமான மனதுடன் பிரார்த்தித்தால் பச்சிலையும் கத்திரியும்போல உடனடியாகக் காரியம் நிறைவேறும் என்று பரவலாக எல்லாரும் கூறி, ஜானகியின் காதிலும் அது விழுந்தது. அங்கு வரும் சாதுக்கள், பக்தர்கள் எல்லாருமே அத்தகையவர்கள்தான். ஜானகிக்குக் கடவுளிடம் பிரார்த்தனை செய்ய எதுவும் இல்லை. அவள் எதைச்சொல்லி பிரார்த்திப்பாள்? தாய், தங்கைமார்களை அவளிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு இறந்துவிட்டாள். அப்போது அவளுக்குப் பிரார்த்தனை செய்வதற்கு விஷயங்கள் இருந்தன. பாரதிக்கும் பவானிக்கும் பத்மினிக்கும் நல்லது நடக்க வேண்டுமென்று அடிக்கடி அவள் அப்போது கடவுளிடம் வேண்டியிருக்கிறாள். இப்போது பாரதியும் பவானியும் உயிருடன் இருக்கிறார்களோ இல்லையோ? நிச்சயமாக கவுரி உயிருடன் இல்லை. பத்மினிக்குக் கஷ்டங்கள் வரக்கூடாது என்று அவளுக்காக வேண்டுமானால் ஜானகி கடவுளிடம் வேண்டிக் கொள்ளலாம். தனக்கென்று பிரார்த்திக்க ஜானகிக்கு என்ன விஷயம் இருக்கிறது? அங்கு வந்த சில நாட்களில் பிரார்த்தனை செய்வதற்கான ஒரு விஷயம் எப்படியோ அவளுக்கும் வந்து சேரத்தான் செய்தது. அவள் ஓச்சிற தெய்வத்திடம் இப்படி வேண்டினாள்:

“என் தெய்வமே, எனக்குக் கெட்ட எண்ணங்கள் வராம இருக்கணும்!”

அங்கு வரும் பக்தர்களிடமிருந்து ஏதாவது கிடைக்கும். அதை வைத்து அவள் வாழ்ந்து கொள்வாள். கோவிலை விட்டு அவள் போகவில்லை. அந்தக் கோவில் வாழ்க்கையில் அவளுக்கு ஒரு தனி மெருகு வந்து சேர்ந்தது. உடல் முன்பிருந்ததை விட நல்ல நிலைக்கு வந்தது. கன்னங்களுக்கு முன்பு இல்லாத பிரகாசம் உண்டானது. யாரும் ஒருமுறை அவளைக் கட்டாயம் பார்ப்பார்கள்.