ஐந்து சகோதரிகள் - Page 7
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சுரா
- Hits: 6461
‘நான் உன்னை விரும்புறேன்’ ‘நானும் விரும்புறேன்’ என்று கூறி நீண்ட நாட்களாகிவிட்டன. அந்த அன்பு ஏதோ ஒரு அணைக்கட்டுக்குள் தடுத்து நிறுத்தப்பட்டு விட்டதைப் போல் இருந்தது. அதற்குப் பிறகு சிறிது கூட அது முன்னோக்கி நகரவில்லை. அதற்கடுத்து என்ன என்று இருவருக்கும் தெரியவில்லையா என்ன? அன்பின் தொடர்ச்சியான பகுதி! நிச்சயமாக அந்த அசைவற்ற நிலையில் ஆணும் பெண்ணும் நீண்ட நாட்கள் அப்படியே இருந்து கொண்டிருக்க முடியாது. ஆனால், அப்படி ஓச்சிற பரப்ரம்ம சந்நிதியில் ஒரு ஆணும் பெண்ணும் வாழ்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள்.
அந்த அணைக்கட்டுதான் என்ன?
ஜானகி தன்னைப் பற்றிய எல்லா விஷயங்களையும் அவனிடம் சொன்னாள்- ஒரே ஒரு விஷயத்தைத் தவிர. பப்பு, அவள் வேலைக்காரியாகத் தங்கிய வீட்டின் சொந்தக்காரர் இருவரையும் தவிர மீதி எல்லா மனிதர்களும் அந்த வாழ்க்கை வரலாற்றில் இடம்பெற்றிருந்தார்கள். அந்த இரண்டுபேர் மட்டும் இடம்பெறவில்லை. அவர்கள் இடம்பெற வேண்டியவர்களாயிற்றே! அவர்கள் இல்லாமல், அந்த வாழ்க்கை வரலாறு முழுமையாக இருக்குமா? அவன் அவளைக் கட்டிப்பிடித்து மார்போடு சேர்த்து அணைத்துக் கொள்ள வேண்டுமென்றால் ஒருவேளை ஒரு குற்ற உணர்வுடன் அந்தப் பெயர்களையும் அவள் கூறவேண்டும் என்று இருக்கலாம். அந்தப் பெயர்களை அவள் சொல்லும்பட்சம், ஒருவேளை முப்பத்தெட்டு வயதை மனதில் வைத்து அவன் அவளை மன்னித்தாலும் மன்னிக்கலாம். அப்போது அவனுடைய அணைப்பில் இறுக்கம் இல்லாமல் கூட இருக்கலாம். முத்தத்தின் உஷ்ணமும்தான். அவள் அதைச் சொல்லவில்லை. எந்தப் பெண்ணாவது அதைக் கூறுவாளா?
ஜானகி அவ்வப்போது கேட்கும் ஒரு கேள்வி இருக்கிறது. அவனுடைய ஊர் எது என்ற கேள்விதான். அவனுடைய மனைவியின் பெயர், வயது, அவள் இப்போது யாருடன் இருக்கிறாள்- இதுபோன்ற அந்தப் பெண்ணைப் பற்றிய எல்லா விஷயங்களையும் தெரிந்து கொள்ள வேண்டுமென்று அவள் நினைத்தாள். அவள் எப்படி அந்த மனிதனை ஏமாற்றினாள் என்ற கதையை அவள் தெரிந்துகொள்ள விரும்பினாள். ஆனால், அவளால் அதைத் தெரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.
ஒரு மனைவி காதலியைப் பற்றி அப்படிக் கேட்பாள். இரண்டாவது மனைவி முதல் மனைவியைப் பற்றி அப்படிக் கேட்பாள். அது பெண்களின் இயற்கையான குணம். தனக்கு முன் இருந்த மனைவியோ, காதலியோ தன்னுடைய வாழ்க்கையில் பங்கு பெறப்போவதில்லை என்ற விஷயம் உறுதிபடத் தெரிந்தாலும், அவள் அதைக்கேட்கவே செய்வாள். எல்லா விஷயங்களையும் தெரிந்து கொண்டாலும், போதும் என்ற எண்ணம் வராது. அவன் எல்லா விஷயங்களையும் என்று கூறுவதைவிட ஒரு விஷயத்தைக் கூட அவளிடம் சொல்லவில்லை என்பதே உண்மை. அந்த விஷயத்தை விட்டு அவன் விலகி நிற்கவே விரும்பினான். அப்படி விலகி நிற்பதற்கு எந்தக் காரணமும் இல்லையென்றால் அவன் ஏதோ பிரச்சினையில் சிக்கிக்கொண்டு கவலையில் மூழ்கியிருப்பதைப் போல் தோன்றும். அதற்குப் பிறகு ஜானகி எதைப்பற்றியும் கேட்கமாட்டாள். எதற்காக அதைத்தான் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று தனக்குத்தானே சில சமயங்களில் அவள் கேள்வி கேட்டுக்கொள்வாள். அப்படி தெரிந்து கொள்ளக்கூடிய உரிமை தனக்கு இருக்கிறதா என்ற சந்தேகமும் அப்போது அவளுக்கு எழும். இனிமேல் அவனிடம் எந்தக் கேள்வியும் கேட்கக் கூடாது என்று அவள் முடிவெடுப்பாள். ஆனால், நீண்டநேரம் அவளால் அப்படியொரு தீர்மானத்தில் இருக்கமுடியாது. தன்னையே அறியாமல் தன்னுடைய தலைமுடியையே உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் அவனைப் பார்த்து அவள் கேட்டாள்:
“உங்க பொண்டாட்டிக்குத் தலைமுடி அடர்த்தியா இருந்ததா?”
சில நேரங்களில் அவன் பயப்படுவதைப்போல் தோன்றும். வேறு சில நேரங்களில் கோபத்தால் அவனுடைய கண்கள் உருள்வதைப் போலவோ பற்களைக் கடிப்பதைப் போலவோ அவளுக்குத் தோன்றும். அப்போது அவள் நடுங்கிப் போவாள். வேறு சில நேரங்களில் ஒரு சிறு குழந்தையைப் போல அந்த முகம் கள்ளங்கபடமில்லாமல் இருக்கும். அவனைப் பார்த்துப் பார்த்து உட்கார்ந்து கொண்டு இருக்கும்பொழுது தான் பார்ப்பது இல்லாமல் வேறு ஏதோவொன்று தான் அவன் என்று அவள் தன் மனதிற்குள் நினைத்துக் கொள்வாள். அந்த அடர்த்தியாக வளர்ந்து கொண்டிருக்கும் தாடி ஏதோவொன்றை ஒளிப்பதைப்போல் அவளுக்குத் தோன்றும்.
“முகத்துல இருந்து இந்தக் காட்டை எடுத்துட்டா... இப்போ சில நேரங்கள்ல தாடியைப் பார்க்குறப்போ பயமா இருக்கு!”
அந்த மீசைக்கு நடுவில் மலரும் ஒரு புன்சிரிப்புடன் அவன் சொன்னான்:
“சாதுவாச்சே!”
“ஆமாமா... பெரிய பக்தன்தான்... சாதுதான்...” - அவள் சிரித்தாள்.
அவன் கேட்டான்.
“இப்போ வரை நான் சாதுன்றதை மீறி இருக்கேனா?”
அவளுக்குச் சிறிது வெட்கம் உண்டானது. தரையிலிருந்த ஒரு கல்லை எடுத்து அதை வைத்து என்னவோ வரைந்தவாறு அவள் சொன்னாள்:
“அப்படி எதுவும் நடக்கல. ஆனா, சந்நியாசியா இருக்குதுன்றது வேறு!”
அவன் கண்களை உயர்த்தி அவளைப் பார்த்தான். மீசைக்கு நடுவே ஒரு புன்சிரிப்புடன் மலர்ச்சி தெரிந்தது. அவன் சொன்னான்:
“நான் ஒரு பகவதியைப் பூஜிக்கிறேன். பரப்ரம்மத்தில் பகவதியும் இருக்குறா!”
அவள் அவனுக்கு எதிரில் உட்கார்ந்து கொண்டு கல் துண்டால் வரைந்து கொண்டிருந்தாள். அப்படி உட்கார்ந்து கொண்டே அவள் நீண்ட பெருமூச்சு விட்டாள்.
அவன் கேட்டான்:
“ஜானகி, என்ன பெருமூச்சு விடுற?”
“ம்... ஒண்ணுமில்ல...”
மெதுவாகத் தலையை உயர்த்தி அவனைப் பார்த்த அவள் மீண்டும் தன் தலையைக் குனிந்து கொண்டாள். ஏதோ கூறவேண்டும் என்பதற்காகத்தான் அவள் தலையை உயர்த்தினாள் என்பதைப்போல் இருந்தது. அவள் சொன்னாள்:
“என் கடவுள் என் கண்களுக்கு முன்னால் தெரிஞ்சது. ரொம்பவும் தாமதமாகத்தான்!”
அதன் தொடர்ச்சி என்பதைப்போல் ஒரு வாக்கியம் வெளியே வந்தது.
“முப்பத்தெட்டாவது வயசுல!”
அவன் கேட்டான்:
“அதுனால என்ன?”
அவனுடைய முகத்தைப் பார்த்தவாறு அவள் கேட்டாள்:
“அந்தச் சமயதுத்துல... எனக்கு பத்தொன்பது வயசு நடக்குறப்பேப, நீங்க எங்க இருந்தீங்க?”
பத்தொன்பது வருடங்களுக்கு முன்பு தான் எங்கிருந்தோம் என்பதை அவன் ஞாபகப்படுத்தித்தான் பார்க்கவேண்டும்.
ஒருவேளை அப்போது அவன் அவளுடைய வாழ்க்கைக்குள் நுழைந்திருந்தானென்றால், ஜானகியின் வாழ்க்கை மட்டுமல்ல- அவளுடைய தங்கைகளின் வாழ்க்கையும் கூட வேறுமாதிரி ஆகியிருக்கும் என்பதை அவள் மனதில் நினைத்திருக்கலாம். அது சரியான சிந்தனையும்கூட. தன் மீது அன்பு வைத்திருக்கும் ஒரு கணவன் அப்போது கிடைத்திருந்தால், அந்தக் குடும்பம் இந்த அளவிற்கு அழிந்திருக்காது என்பதை அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். மற்ற தங்கைகளுக்கும் கணவன்மார்கள் கிடைத்திருப்பார்கள்.