Lekha Books

ஆனால், ஜானகியின் விருப்பம் அதுவல்ல. அவளுக்கொரு குழந்தை வேண்டும். ஒரு காலத்தில் அவள் அதற்காகப் பயப்பட்டாள். இன்று அவள் ஒருவனைக் காதலிக்கிறாள். அவன் மீது அன்பு செலுத்துகிறாள். ஆணுக்கும் பெண்ணுக்குமிடையே இருக்கும் அன்பிற்கு அடையாளமாக இருப்பது ஒரு குழுந்தைதான். அன்பின் பிரகாசத்தில் அவளின் மனதின் அடித்தளத்தில் தங்கி நின்றிருந்த கவலைகள் இல்லாமல் போய்விட்டன. ஒரு வீட்டை எப்படி உருவாக்குவது என்ற அவளுடைய திட்டத்தில் ஒரு குழந்தையும் அடங்கியிருந்தது. ஒரு குழந்தையைப் பற்றிய அவளின் கனவுகள் நாளுக்கு நாள் பெரிதாக வளர்ந்து கொண்டேயிருந்தன.

ஒரு வீட்டிற்குள் அவர்கள் நீண்ட நாட்களாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். அவள் கூறுவதைப் போல அவன் ஒரு பிடிவாதக்காரன்தான். அந்த அன்புமயமான உறவு இப்போது வரை முழுமையை அடையவில்லை என்பதென்னவோ உண்மைதான்.

இன்னொரு நாள் அவன் அவளிடம் கேட்டான்:

“நீ மட்டும் ஒரு குழந்தையைச் சுமக்க வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டானால்...?”

அந்த நிமிடமே அவளால் பதில் சொல்ல முடிந்தது:

“நான் சுமப்பேன்!”

பிறகு அவன் சொன்னான்:

“காலம் கடந்த பிறகு ஒரு குழந்தை பிறந்தால், வயசான காலத்துல தான் அதை வளர்க்க வேண்டியது வரும்!”

ஒரு பெண் ஒரு குழந்தை வேண்டுமென்று ஏங்குவதை ஒருவேளை அவனைப் போன்ற ஒருவனால் புரிந்து கொள்ள முடியாமல் இருக்கலாம். அவன் ஒரு அசாதாரண குணம் கொண்டவன் ஆயிற்றே! அவள் இல்லாமல் வாழ முடியாது என்று சொன்ன அவனுடைய அன்பு ஒரு குறிப்பிடத்தக்க குணத்தைக் கொண்டதே.

அது நடந்தது. அவன் கீழ்ப்படிந்தான். பெண் வெற்றி பெற்றாள். அந்தத் தேயிலைத் தோட்டத்திற்கு அருகில் ஒரு காட்டாறு ஓடிக் கொண்டிருந்தது. அந்தக் காட்டாற்றின் கரையில் அது நடந்தது. தோல்வியடைந்த அந்த ஆண் அந்தச் சம்பவத்தின் இறுதியில் உண்டான வெறுப்பில் இப்படிக் கத்தினான்:

“ஓ... இது வெற்றி பெறாம இருந்தா...”

வெற்றி பெற்ற அவள் வெற்றியின் உற்சாகத்துடன் பதில் சொன்னாள்:

“அது வெற்றி அடைஞ்சாச்சு. அது வெற்றி பெறணும்.”

அந்த ஆண் ஆளே முற்றிலும் மாறிப்போனான். அவனை அப்படி ஒரு குண வெளிப்பாட்டில் அவள் பார்த்ததேயில்லை. அவன் கேட்டான்:

“என்னைப் பற்றி உனக்குத் தெரியுமா?”

அவள் சொன்னாள்:

“என் தெய்வம்... என்னைப் பாதுகாப்பவர்... எனக்கு எல்லாமும்...”

அவன் தன்னைப் பற்றிய அந்தப் பெரிய உண்மையை வெளிப்படுத்தினான்.

“உன் தெய்வம் ஒரு கொலைகாரன். உன்னைப் பாதுகாப்பவனை போலீஸ்காரங்க தேடிக்கிட்டு இருக்காங்க. உனக்கு எல்லாமாக இருக்கும் அந்த மனிதன் தாலி கட்டிய மனைவியைக் கொலை செய்தவன்...”

அவள் சிலையைப் போல நின்றுவிட்டாள்.

4

அவனைப் போலீஸ்காரர்கள் பிடித்து விட்டார்கள். அந்தத் தோட்டத்தில் வைத்து அல்ல. தேவிகுளத்தில் இருக்கும் ஒரு ஏலக்காட்டில் அவனை அவர்கள் பிடித்தார்கள். அவனை அவர்கள் பிடித்துக்கொண்டு போவதை அவள் பார்க்கவில்லை. ஒவ்வொரு நாளும் அவள் பயந்து கொண்டிருந்த அந்த விஷயம் நடந்து விட்டதை மற்றவர்கள் சொல்லி அவள் தெரிந்து கொண்டாள்.

தன்னுடைய ரகசியத்தை வெளிப்படையாகக் கூறிய நாளிலிருந்து அவன்அவளிடம் சில விஷயங்களைப் பற்றி கூறுவதுண்டு. அவள் அந்தக் குழந்தையை வளர்க்க முயற்சிக்க வேண்டும். பல நேரங்களில் அது சாத்தியமில்லை என்பது மாதிரி தோன்றலாம். தூக்குமரத்திலிருந்து தப்பிக்க முடிந்தால் என்றாவதொருநாள் அவன் சிறையிலிருந்து திரும்பி வருவான். அப்போது ஓச்சிற கோவிலில் அவள் அந்தக் குழந்தையுடன் அவனுக்காகக் காத்திருக்க வேண்டும்.

அவன் அவளைக் குற்றம் சொல்லவில்லை. அது தேவையில்லாத ஒன்றுதானே என்று வேண்டுமானால் அவன் அவளைப் பார்த்துக் கேட்டிருக்கலாம். அவன் தன்னைப் பற்றிய ரகசியத்தை ஏற்கெனவே அவளிடம் கூறியிருந்தானென்றால் அப்படிப்பட்ட ஒன்று நடந்திருக்குமா? அன்று ஓச்சிற கோவிலில் இருந்த சமயத்திலேயே அவளிடம் அவன் எல்லா விஷயங்களையும் கூறியிருக்க வேண்டும். அப்படிக் கூறியிருந்தால் ஒருவேளை அந்த அன்பு இல்லாமற்கூட போயிருக்கலாம். ஆனால், இந்த விஷயங்கள் எதுவுமே அவளுக்குப் புரியக்கூடியது இல்லை என்பதே உண்மை.

மீண்டும் ஜானகி தெருவே கதி என்ற நிலைக்கு ஆளானாள். முன்பு இருந்ததைவிட கஷ்டமான நிலைக்கு அவள் தள்ளப்பட்டாள். முன்பு அவள் மட்டும் ஒரு தனிக்கட்டையாக இருந்தாள். இன்று அவள் ஒரு கர்ப்பிணிப்பெண். அவள் பிரசவம் ஆக வேண்டும். அந்தக் குழந்தையை வளர்க்க வேண்டிய பொறுப்பு அவளுக்கு இருக்கிறது. தேவிகுளத்தின் ஏலக்காட்டில் எப்படி அவள் வாழ முடியும்? மனிதர்கள் இருக்கும் ஊருக்குத் திரும்பிச்செல்ல அவள் முடிவெடுத்தாள்.

கோட்டயத்தை அடைந்தபோது அவளிடம் கொஞ்சம் காசு இருந்தது. இருபது ரூபாய் பிரசவத்தின்போது செலவழிப்பதற்காக அதை அவள் தன்னிடம் பத்திரமாக வைத்திருக்க நினைத்தாள். அதுவரை எப்படி வாழ்வது என்பது மற்றொரு பெரிய பிரச்சினையாக இருந்தது. நகரத்திலும் அதைச் சுற்றியுள்ள இடங்களிலும் பெண்கள் சாலை வேலைகளில் ஈடுபட்டிருந்தார்கள். அதனால் அவளுக்கு அந்த வேலையைச் செய்ய எந்தவிதத் தயக்கமும் இல்லை. ஆனால், அதைச் செய்வதற்கான சக்தி அவளுக்கு இருந்தால்தானே!

ஒரே ஒரு வழிதான் அவளுக்கு முன்னால் தெரிந்தது. பிச்சை எடுப்பது. அப்படி ஏதாவது கிடைத்தால் கூட, இரவு நேரத்தில் படுப்பதற்கு அவளுக்கு ஒரு இடமில்லை.

பிச்சை எடுப்பதிலும் அவளுக்குத் தொந்தரவுகளைச் சந்திக்க வேண்டி இருந்தது. வீங்கிய வயிறுடன் வீட்டில் முன்னால் வந்து நிற்கும் பிச்சைக்காரியைப் பார்த்து யாருக்கும் பரிதாபம் தோன்றவில்லை. அவள் தெருத்தெருவாக அலைந்து விபசாரம் செய்யக்கூடிய ஒரு பெண்ணாக இருப்பாள் என்றே எல்லாரும் நினைத்தார்கள். அந்தக் காதல் உறவைப் பற்றிய கதையை அவளே சொன்னாலும் அதை யாரும் நம்புவார்களா என்ன? “சரியான திருடியா இருப்பா போலிருக்கே? அவள் ஒரு கதையையும் வேற இல்ல பார்க்குறவங்க கிட்டயெல்லாம் சொல்லிக்கிட்டு இருக்கா!” என்றுதான் கதையைக் கேட்பவர்கள் கூறுவார்கள்.

பகல் முழுவதும் வீடு வீடாக அலைந்து பிச்சை எடுத்தால் அவளுக்கு ஏதாவது கிடைக்கும். எனினும் கையிலிருந்த பணத்திலிருந்து அவ்வப்போது ஏதாவது செலவு செய்ய வேண்டிய சூழ்நிலையும் அவளுக்கு வந்தது. பிரசவ காலத்திற்கென்று கையில் பணம் இருப்பது ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும்- அதற்கு முன்பே அதில் மீதமென்று ஏதாவது இருக்குமா என்ற சந்தேகம் அவளுக்கு உண்டாக ஆரம்பித்தது.

இரவில் படுப்பதற்கு அவள் ஒரு இடத்தைக் கண்டுபிடித்தாள். பேருந்து நிலையத்தில் பயணிகள் அறையில் பெண்களுக்கென்று ஒதுக்கப்பட்டிருந்த இடம்தான் அது.