Lekha Books

பேருந்து நிலையத்தில் இருந்த ஒவ்வொருவரையும் அந்தச் சிறுமியின் உற்சாகக் குரல் திரும்பிப் பார்க்கச் செய்தது. அந்தச் சிறுமியின் பெரியம்மாவை எல்லாரும் பார்த்தார்கள். அவளுக்கு உண்மையிலேயே அது ஒரு மிகப் பெரிய விஷயம்தான். எல்லாருக்கும் அப்படியா?

5

கல்லறையில் ஒரு பிணம் அடக்க செய்யப்பட்ட இடத்திற்கு முன்னால் தாயும் மகளும் என்று தோன்றக்கூடிய இரண்டு பேர் முழங்காலிட்டு அமர்ந்திருக்கின்றனர். அது ஜானகியும், திரேஸ்யாவும்தான். அந்தப் பிணம் புதைக்கப்பட்ட இடத்திற்கு மேலே குவிக்கப்பட்டிருந்த மண்ணில் புல் முளைத்துக் கொண்டிருந்தது. அங்கு ஒரு புதிய மரச்சிலுவை வைக்கப்பட்டிருந்தது. அங்குதான் பாரதி நிரந்தர ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறாள்.

முழங்காலிட்டு அமர்ந்திருந்த திரேஸ்யாம்மா கண்ணீருடன் சிலுவை வரைந்து பிரார்த்தித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய தாயின் ஆத்மாவிற்கு நிரந்தர சாந்தி கிடைக்க வேண்டும் என்பதற்காக அவள் பிரார்த்தித்தாள். ஜானகி கையில் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு தேம்பித் தேம்பி அழுதாள். அந்த அழுகைக்கு நடுவில் தெளிவில்லாமல் என்னவோ அவள் கூறவும் செய்தாள். தன்னுடைய செல்லத் தங்கையிடம் அவள் கூறுவதற்கு எவ்வளவோ விஷயங்கள் இருக்கின்றன. அவளுடைய தாய் ஒரு குழந்தையைப் பெற்றெடுத்ததிலிருந்து தந்தையின் ஒரு தொடையில் அவளும் இன்னொரு தொடையில் பாரதியும் உட்கார்ந்திருப்பார்கள். தந்தை மாறி மாறி புளிக்குழம்பு ஊற்றப்பட்ட சாதத்தை உருண்டைகளாக உருட்டி ஊட்டி வளர்ந்ததிலிருந்து, கடைசியில் பிரிந்தது வரை உள்ள அந்த வாழ்க்கைக் கதை முழுவதையும் ஜானகி நினைத்துப்பார்த்தாள். சில நாட்களுக்கு முன்பே அவள் கோட்டயத்திற்கு வந்திருந்தால் பாரதியைப் பார்த்திருக்கலாம்.

திரேஸ்யா சொன்னாள்:

“பெரியம்மா, பிரார்த்தனை செய்யுங்கள். அம்மாவோட ஆத்மாவுக்காக பிரார்த்திங்க...”

ஜானகி அவள் சொன்னபடி செய்தாள். பாரதிக்காக அவள் பிரார்த்தித்தாள்.

மீண்டும் சில திட்டங்களை ஒழுங்குபடுத்த வேண்டியிருக்கிறது. கோட்டயத்தில் ஏதாவது ஒரு மருத்துவமனைக்குப் போய் பிள்ளை பெற வேண்டும் என்பதை மட்டும்தான் ஜானகி நினைத்திருந்தாள். இப்போது அது மட்டும் போதுமா? இப்போது அவளுக்குப் பதின்மூன்று வயதில் ஒரு மகள் இருக்கிறாள். உண்மையாகவே தான் அனாதை இல்லை என்ற மனநிம்மதி ஜானகிக்கு இருக்கிறது. அதோடு சேர்ந்து சில பொறுப்புகளும். அந்தப் பொறுப்புகள் ஏற்பட்டது குறித்து ஜானகி உண்மையாகவே சந்தோஷப்பட்டாள்.

திரேஸ்யாவை எடுத்துக் கொண்டால், அவள் தரையிலேயே நிற்கவில்லை. அவளுக்கு ஐந்தாறு வயதுகள் குறைந்துவிட்டதைப் போல் இருந்தது. அவள் எப்போதும் சிரிப்பும் விளையாட்டுமாக இருந்தாள். அது இயற்கைதானே! கன்னிமாதாவும், தாயும் சேர்ந்து தன்னுடைய பெரியம்மாவைத் தன்னுடன் இருக்கும்படி கொண்டு வந்துவிட்டார்கள் என்று அவள் எல்லாரிடமும் கூறிக்கொண்டிருந்தாள். அவள் அப்படித்தான் இருக்கும் என்று உறுதியாக நம்பினாள்.

திரேஸ்யாவிற்கு உடுத்த ஒரு கைலியும் ஒரு சட்டையும் மட்டுமே இருந்தன. உள்பாடி அணிய வேண்டிய வயது அவளுக்கு வந்திருந்தது. அந்தக் கைலியும், சட்டையும் நாற்றமெடுத்தன. அவளுக்கு ஒரு புடவையும், சட்டையும், உள்பாடியும் வாங்கித்தர வேண்டும். அவளை முதலில் நன்கு குளிக்கச் செய்ய வேண்டும்.

ஒரு புதிய துணியும், சட்டையும், உள்பாடியும் தனக்குக் கிடைக்கப்போகின்றன என்ற விஷயம் தெரிந்தபோது திரேஸ்யாவிற்கு உண்டான சந்தோஷத்திற்கு அளவே இல்லை. அவள் துள்ளிக் குதித்தாள். ஆனால், அவள் பெரியம்மாவுக்குப் பக்கத்தில் நின்றுகொண்டு அவளுடைய முகத்தைப் பார்த்து ஒரு சிறு குழந்தையைப் போல சைகை காட்டியவாறு கேட்டாள்:

“ஆனால், அதுக்கு நிறைய காசு வேணுமே, பெரியம்மா?”

அவளுடைய நெற்றியில் சிதறிக் கிடந்த தலைமுடிகளை கையால் தடவி அவற்றைக் காதுக்குப் பின்னால் இருக்கும்படி செய்த ஜானகி சென்னாள்:

“அதுக்குத் தேவையான காசு என்கிட்ட இருக்கு.”

தொடர்ந்து ஜானகி சொன்னாள்:

“இங்க பாரு... முடி எவ்வளவு நீளமா இருக்கு. சரியா கவனிக்காமலும், குளிக்காமலும் இருந்ததுனால முடியெல்லாம் எப்படி ஆயிடுச்சு பார்த்தியா? நான் உன்னை ஒழுங்கு பண்ணப் போறேன். பார்த்துக்கோ..”

அந்தச் சிறுமி ஜானகியின் கூந்தலைக் கையால் தொட்டவாறு சொன்னாள்:

“அம்மாவுக்கும் நிறைய தலைமுடி இருந்துச்சு. அவங்க சாகுற வரை தினமும் என் தலைமுடியை வாரி கட்டி விடுவாங்க.”

ஜானகி சொன்னாள்:

“நம்ம நிறைய தலைமுடி இருக்குற ஜாதிக்காரங்க. கவுரிக்கு இருந்த மாதிரி தலைமுடி எங்க யாருக்குமே இல்ல!”

ஜானகியின் அவிழ்ந்து கிடந்த தலைமுடியைக் கட்டுவதற்கு அந்தச் சிறுமி முயற்சித்தாள். நீண்ட நேரம் முயற்சி செய்தும் ஜானகி கட்டியிருந்தது மாதிரி அவளால் கட்டமுடியவில்லை. “ஓ... என்னால முடியல...” என்று கூறியவாறு அவள் எழுந்து தள்ளி உட்கார்ந்தாள். ஜானகி அவளைப் பாசத்துடன் குற்றம் சொன்னாள்:

“பதிமூணு வயசு ஆகுற ஒரு பொண்ணுக்குத் தலைமுடியைக் கட்டத் தெரியல.”

திரேஸ்யாவிற்கு சட்டை வேண்டாம். பெரியம்மா அணிந்திருப்பதைப் போன்ற ரவிக்கை வேண்டுமென்று அவள் சொன்னாள். அவளை ஜானகியே உட்கார வைத்து நன்கு தேய்த்து குளிப்பாட்டினாள். பிறகு அவளுடைய தலைமுடியை வாரி, நுனியில் முடிச்சுப் போட்டாள். புதிய முண்டை அணியச் செய்து உள்பாடியையும் ரவிக்கையையும் அணிவித்து ஜானகி சற்று தள்ளி நின்று அவளைப் பார்த்தாள். ஜானகியின் கண்களில் நீர் நிறைந்துவிட்டது. ஒருவேளை, ஜானகி பாரதியை சிறுமியாகப் பார்த்திருக்கலாம்.

அந்தச் சிறுமிக்குத்தான் எவ்வளவு சந்தோஷம்!

அவள் ஜானகியிடம் குளித்துவிட்டு போகும்போது சொன்னாள்:

“ஆனால் பெரியம்மா, இந்த நல்ல துணியும், ரவிக்கையும் நாளைக்குக் காலையில அழுக்காயிடும். நாம படுத்திருக்குற இடம் அப்படி...”

அன்று வேலைக்குப் போகவில்லையே என்று நூறு தடவையாவது அவள் கூறியிருப்பாள். போயிருந்தால் முக்கால் ரூபாய் கிடைத்திருக்கும்.

“அப்படின்னா போகட்டுமா? என்ன இருந்தாலும், பெரியம்மா உங்களை நான் பார்த்த நாளாச்சே!”

அவளுக்கும் சில திட்டங்களும், காரியங்களும் இருக்கவே செய்தன. அவை எல்லாவற்றையும் அவள் ஜானகியிடம் கூறினாள்:

“பெரியம்மா, இந்த வயிறை வீங்க வச்சிக்கிட்டு நீங்க எங்கேயும் போக வேண்டாம். உங்களுக்கு ரொம்பவும் களைப்பா இருக்கும் நான் வேலைக்குப் போறேன். மதியம் இங்கே சோறு கொண்டு வந்து தர்றேன். அதுதான் நல்லது.”

ஜானகிவேலைகஅகுப் போக வேண்டாமென்று சொன்னாள். அதற்கு திரேஸ்யா சொன்னாள்:

“மாதாவோட கருணையால எனக்கு நாளொன்றுக்கு முக்கால் ரூபாய் கிடைக்கும். நமக்கு அதுபோதும் பெரியம்மா, நீங்க வீடு வீடா அலைய வேண்டாம்.”

மறுநாள் காலையில் வெளியே போகக்கூடாது என்று கண்டிப்புடன் அவள் சொன்னாள். சரி என்று அதற்குச் சம்மதித்தாள் ஜானகி. ஆனால், திரேஸ்யாவிற்கு நம்பிக்கை வரவில்லை.

“பெரியம்மா, சத்தியம் பண்ணி சொல்லுங்க.”