Lekha Books

மேல் கூரை வரை அடுக்கி வைத்திருந்த சாக்கு மூட்டைகளின் மறைவில் இருந்தவாறு அந்த இளம்பெண்ணும் இளைஞனும் இரண்டு வார்த்தைகளை ஒருவரோடொருவர் பரிமாறிக் கொண்டார்கள்.

குரல் தடுமாற அவன் சொன்னான்:

“நாம காதலிப்போம்!”

பதைபதைப்புடன் அவள் அதற்குப் பதில் சொன்னாள்:

“அய்யோ... பெரியம்மாகிட்ட கேட்கணும்.”

அவர்கள் இருவரும் இரு வெவ்வேறு வழிகளில் நடந்து போனார்கள். அவளுடைய இதயம் படபடவென்று அடித்துக் கொண்டது. உடல் பயங்கரமாக நடுங்கியது. எனினும், ஒரு பாரம் இறங்கியதைப் போல அவள் உணர்ந்தாள்.

அந்தப் பதைபதைப்பு இல்லாமற் போனவுடன், அவள் ஆளே முழுமையாக மாறிப் போனாள். தனக்கு ஒரு புதிய ஒரு மதிப்பு வந்து சேர்ந்திருப்பதைப் போல் அவள் உணர ஆரம்பித்தாள். மதியத்திற்கு முன்பு இருந்த பெண் அல்ல தான் என்று அவள் நினைத்தாள்.

எப்போதாவது அந்தத் தொழிற்சாலையில் வேலை பார்க்கும் ஒரு அப்துக் குட்டியைப் பற்றி அவள் கூறுவதுண்டு. அவன் ஒரு திறமைசாலியான பணியாள், எல்லாரிடமும் மரியாதையாக பழகக் கூடியவன் என்றெல்லாம் அவள் கூறுவாள். அங்கு மோசமான நடத்தை கொண்ட பணியாட்களும் இருக்கிறார்கள். அப்படி பலரைப் பற்றியும் சொல்லும்போது அப்துக்குட்டியைப் பற்றியும் அவள் கூறுவாள். அவன் பெயரை உச்சரிக்கும்போது அவள் ஒரு மாதிரி ஆகிவிடுவாள். ஆனால், ஜானகி அதைப் பெரிதாகக் கவனிக்கவில்லை. இப்போது அப்துக் குட்டியைப் பற்றி மணிக்கு நாற்பது தடவைகள் திரேஸ்யா பேசிக் கொண்டிருந்தாள்.

அதிகாரத் தொனியில் ஒருநாள் ஜானகி கேட்டாள்:

“ம்... என்ன இது?”

“என்ன பெரியம்மா?”

ஜானகி அவளைப் பார்த்து கேட்டாள்:

“அப்துக்குட்டின்ற பேரை நீ இப்போ அடிக்கடி சொல்றியே!”

அதைக்கேட்டு திரேஸ்யா ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டாள். ஜானகி பாசத்துடன் அவளுக்கு அறிவுரை சொன்னாள்:

“மகளே... நான் சொல்றத உனக்காகத்தான். உன்னைப் பாதுகாக்க உன் கூட யாரும் வர்றது இல்ல. உன்னை கைக்குள்ள போட வாலிபப் பசங்க முயற்சிப்பாங்க. கவனமாக இருந்துக்கோ, அவ்வளவுதான் என்னால சொல்ல முடியும்.”

அதற்கு திரேஸ்யா எந்தவித பதிலும் கூறவில்லை.

திரேஸ்யா எப்போதும் இப்படியே வாழ வேண்டும் என்பது ஜானகியின் எண்ணம் இல்லை. அவளை ஒருத்தனுக்குத் திருமணம் செய்து அனுப்பி வைக்க வேண்டிய வயதை அவள் அடைந்துவிட்டாள் என்பதும் ஜானகிக்கு நன்றாகவே தெரியும்.

ஜானகி பிறகு சொன்னாள்:

“என்ன இருந்தாலும் மகளே... எனக்குப் பயம்தான். ஒருத்தன் வந்தான்னா, அவன் எப்படிப்பட்ட ஆளா இருப்பான்னு எனக்குத் தெரியாது. நமக்கு ஆம்பளைங்கன்னு யாராவது இருக்காங்களா, மகளே? அஞ்சு வருடங்கள் கழியட்டும். சிறைக்குப் போயிருக்கிற ஆளு திரும்பி வந்தபிறகு, உன்னை ஒரு நல்ல பையனுக்குத் திருமணம் செய்து வைக்கிறேன். இதெல்லாம் ஆம்பளைங்க செய்ய வேண்டிய விஷயங்கள்...”

சிறையில் தண்டிக்கப்பட்டுக் கிடக்கிற அவளுடைய உயிர்நாயகன் திரும்பி வரவேண்டும். அதற்குப் பிறகு ஜானகி செய்ய வேண்டிய விஷயங்கள் நிறைய இருக்கின்றன. அப்போது மட்டும் அவர்களுக்கென்று ஒரு வீடு உண்டாகும். ஒரு நல்ல பையனைத் தேடிக் கண்டுபிடிக்கவேண்டும். இப்போது அவர்கள் ஆணும் தூணும் இல்லாத அனாதைகள். அப்போது முதலில் செய்வது திரேஸ்யாவின் திருமணமாகத்தான் இருக்கும்.

அப்போது ஜானகி தன்னுடைய குடும்பம் எப்படி அழிந்தது என்பதை விளக்கிச் சொன்னாள். கவுரியைப் பற்றியும் பத்மினியைப் பற்றியும் எதுவுமே தெரியவில்லை. அதை முழுமையான கவலையுடன் ஜானகி சொன்னாள். திரேஸ்யாவையும் அந்த மாதிரி ஒரு கடலில் தாளால் செய்யப்பட்ட படகில் ஏற்றி அனுப்பி வைக்க ஜானகி விரும்பவில்லை. கிடைத்திருக்கக் கூடியவர்களை வைத்து அந்தக் குடும்பத்தைச் சரி செய்ய வேண்டும் என்பதே அவள் விருப்பம்.

திரேஸ்யா எதுவும் பேசவில்லை. ஜானகி சொன்ன விஷயங்கள் அவளுக்குப் புரிந்ததோ என்னவோ! வெட்கத்தின் காரணமாக அவள் எதுவும் பேசாமல் இருக்கிறாள் என்று ஜானகி மனதில் நினைத்திருக்கலாம். எனினும், மீண்டும் ஒருமுறை ஜானகி அவளை எச்சரித்தாள்:

“என் மகளே, நீ போய் வலையில மாட்டிக்காதே!”

‘இல்லை’ என்று திரேஸ்யா சொல்லவில்லை. அப்படி ஒரு வார்த்தையை அவளால் கூறமுடியுமா? அவள் வலையில் விழுந்துவிட்டாளே!

அந்தக் காதலனும் காதலியும் பேசுவதற்கு ஒரு இடத்தைத் தேர்ந்தெடுத்தார்கள். எதற்காக? அவர்களுக்கு பேசுவதற்கு நிறைய விஷயங்கள் இருந்தன. அவர்களுடைய உறவுக்கு இடையில் ஜானகி வேறு புகுந்திருந்தாள்.

திரேஸ்யா அப்துவிடம் சொன்னாள்:

“நாம இப்போ காதலிக்க வேண்டாம்”- அடுத்த நிமிடம் அவர் தொடர்ந்து சொன்னாள்:

“ஆனால், நான்...”

அவள் அந்த வார்த்தையை முழுமை செய்யவில்லை.

அப்து கேட்டான்:

“திரேஸ்யா, உன் அம்மாகிட்ட கேட்டியா?”

அவள் உண்மையைச் சொன்னாள்:

‘இல்ல... ஆனா, பெரியம்மா சொன்னாங்க...”

அப்துவின் மனதில் அந்தக் காதல் உறவிற்குத் தடை என்று தோன்றியது ஒரே ஒரு விஷயம்தான்.

“நான் முஸ்லீமா இருக்குறேன்றதுதான் காரணமா?”

ஒரு நிமிடம் கழித்து அவன் சொன்னான்:

“திரேஸ்யா, உன்மேல எனக்குக் காதல் வந்துடுச்சு...”

திரேஸ்யாவிற்கும் கூறுவதற்கு எவ்வளவோ விஷயங்கள் இருந்தன. எல்லாம் தடுமாறித் தடுமாறி வெளியே வந்தது. எதை முதலில் கூறவேண்டும் என்று அவளுக்குத் தெரியாது. எனினும், முதலில் வெளியே வந்ததென்னவோ இந்த வார்த்தைகள்தான்:

“நாங்க யாருமே இல்லாதவங்க. ரெண்டு பெண்கள். பெரியம்மாவும் நானும். பிறகு... ஒரு சின்ன குழந்தையும். பெரியப்பா சிறையில இருக்குறாரு. அஞ்சு வருடங்கள் கழிச்சு பெரியப்பா வருவாரு. பெரியம்மாவுக்குப் பயம். அதுனாலதான் அஞ்சு வருடங்கள் கழிச்சு காதலிக்கலாம்னு நான் சொன்னேன்!”

திடீரென்று அவள் கூறி வந்தது நின்றது. கூறவேண்டியதை அவள் கூறிவிட்டாள் என்பதல்ல காரணம். இனியும் கூறுவதற்கு எவ்வளோ விஷயங்கள் இருக்கின்றன. அவளையும் அடக்கிய குடும்பத்தின் வரலாறு. எல்லாவற்றையும் அப்து தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

அப்து கேட்டான்:

“திரேஸ்யா, அப்படின்னா என்னைப் பற்றி நீ உன் பெரியம்மாகிட்ட சொன்னியா?”

பதில் உடனே வந்தது.

“இல்ல. நான் கவனமா இருக்கணும்னு பெரியம்மா சொன்னாங்க. அஞ்சு வருடங்கள் கழிச்சு காதலிச்சா போதும்னு அவங்க சொன்னாங்க. பெரியப்பா எல்லா விஷயங்களையும் சரியா பண்ணித் தருவாருன்னு சொன்னாங்க. நீங்க நல்ல ஆளா கெட்ட ஆளான்னு பெரியம்மாவுக்குத் தெரியாது. அதுனால அவங்க பயப்படுறாங்க. அஞ்சு வருடங்கள் கழித்து நாம காதலிப்போம்!”

அது அந்தப் பெண்ணின் வேண்டுகோளாக இருந்தது. அமைதியாக அப்துக்குட்டி கேட்டான்:

“திரேஸ்யா, அப்படின்னா நீ என்னைக் காதலிக்கலையா?”