Lekha Books

தனக்குத் தெரிந்த அந்தக் கதையை எப்படிக் கூறுவது என்று தவித்தான் அப்து. எனினும், அவன் அந்தக் கதையைச் சொன்னான். சில வருடங்களுக்கு முன்பு நடந்த சம்பவம் அது. கிறிஸ்தவர்கள் வசிக்கக்கூடிய தெருவிலிருந்த ஒரு வீட்டில் பவானி என்ற பெயரைக் கொண்ட ஒரு வேலைக்காரப் பெண் இருந்தாள்.

அந்தச் சமயத்தில் கிறிஸ்தவர்களின் தெருவிலிருந்த ஒரு கடையில் அப்து வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அப்படித்தான் அவளை அவனுக்குத் தெரியவந்தது. அந்த வேலைக்காரி நாயர் ஜாதியைச் சேர்ந்தவள் என்பதும், பவானி என்பது அவளுடைய பெயரென்பதும் ஆட்கள் மூலம் அவனுக்குத் தெரியவந்தது. அப்து அதைச் சொன்னதும் ஜானகி சொன்னாள்:

"ஆமா, மகனே. அது அவளேதான்!"

ஜானகிக்கு அந்தக் கதையைத் தாங்கக் கூடிய மனப் பக்குவம் இருக்கிறது என்பது உறுதியானது. அப்து அந்தக் கதையைத் தொடர்ந்தான். அவள் அந்த வீட்டுக்காரர்களின் தேவைக்காகப் பொருட்கள் வாங்க கடைக்கு வருவதுண்டு. அந்தச் சமயத்தில் அவள் கர்ப்பிணியாக இருந்தாள். அவளுடைய கணவன் யாரென்று அப்துவிற்குத் தெரியாது. அந்தப் பெண் மருத்துவமனையில் ஒரு ஆண் குழந்தையைப் பெற்றெடுத்தாள். பிரசவம் ஆனவுடன் பவானி இறந்துவிட்டாள் என்று சிலரும், இறக்கவில்லை என்று சிலரும் கூறினார்கள். அந்தக் குழந்தையை ஒரு முஸ்லீம் குடும்பம் இப்போது எடுத்து வளர்த்துக் கொண்டிருக்கிறது.

துக்கம் நிறைந்த ஒரு கதை. அது ஓரளவுக்கு எதிர்பார்த்ததுதான். அப்படித்தான் அந்த வாழ்க்கை போய் முடியும்.

குடும்பத்தில் இன்னொரு ஆளும் வந்து சேர்ந்திருக்கிறது என்ற சந்தோஷம் திரேஸ்யாவின் இதயத்தில் ஒரு உற்சாகத்தை உண்டாக்கியது. அதுவும் ஒரு ஆண் குழந்தை. அவளுக்கு ஒரு தம்பி வந்து சேர்ந்திருக்கிறான். இனியும் அவளுடைய ஆட்களைத் தேடி கண்டுபிடிக்கவேண்டியதிருக்கிறது. இப்படியே எல்லாரையும் கண்டுபிடித்துவிட்டால் அந்தக் குடும்பம் ஒரு முழுமையான குடும்பமாக ஆகிவிடும். ஜானகி தலைவியாக இருக்கக்கூடிய ஒரு குடும்பம்!

திரேஸ்யாவிற்குத் தன்னுடைய தம்பியைப் பார்க்க வேண்டும். அது ஜானகியின் விருப்பமும் கூடத்தான். அர்த்தம் நிறைந்த சிரிப்புடன் அப்து சொன்னான்:

"பார்க்கணும்ல?"

"அதிலென்ன சந்தேகம்?"- திரேஸ்யா கேட்டாள்:

"ம்... என்ன சொன்னே?"- அப்து தொடர்ந்து சொன்னான்: "அப்படி அந்தக் குழந்தையை ஓடிப்போய் பார்த்துவிட முடியாது. இந்தக் கொச்சி நகரத்திலேயே மிகவும் அதிர்ஷ்டசாலியான குழந்தையா அது வளர்ந்துக்கிட்டு இருக்கு!"

அப்து அந்த சுவாரசியமான கதையைத் தொடர்ந்தான்:

"மட்டாஞ்சேரி அரண்மனைக்கு மேற்கு பக்கமா இருக்குற அந்தப் பெரிய வீடு இருக்குல்ல! அந்த வீட்டுலதான் அந்தக் குழந்தை வளருது. இப்போ அந்தப் பையனுக்குப் பத்து வயசு இருக்கும். சில நேரங்கள்ல நான் அந்தப் பையனைப் பார்த்திருக்கேன்."

திரேஸ்யா கேட்டாள்:

"அது என்ன? கூட்டுக்குள்ளே அடைச்சு வச்சா அவனை வளர்க்கிறாங்க?"

ஜானகி சொன்னாள்:

"அந்த அளவுக்கு கவனமா அவங்க வளர்ப்பாங்க போலிருக்கு!"

அப்து "ஆமாம்" என்று சொன்னான். தொடர்ந்து அவன் சொன்னான்: "பிள்ளையே இல்லாத ஒரு குடும்பத்துல அந்தப் பையன் போய்ச் சேர்ந்திட்டான். அது ஒரு சேட் குடும்பம். ஒரு குழந்தைக்காக சேட் செய்யாத மத சம்பந்தப்பட்ட சடங்குகளே இல்ல. உலகத்துல உள்ள எல்லா வைத்தியர்களையும் டாக்டர்களையும் போய் பார்த்தாச்சு. அன்னைக்கு இந்த அளவுக்குப் பணம சேட்கிட்ட இல்ல. அந்தக் குழந்தை வந்து சேர்ந்த பிறகு அந்த ஆளுக்கு உண்டான வளர்ச்சிக்கு அளவே இல்ல..."

ஜானகி சொன்னாள்:

"நல்ல தலையெழுத்து உள்ள பிள்ளை!"

அப்து நிறைவு செய்தான்:

"ஆமா... அந்தக் குழந்தை பிறந்த அதிர்ஷ்டம்னுதான் எல்லாரும் சொல்றாங்க. அதுனால அந்தப் பையனைப் பொன்னைப் போல கருதி வளர்க்குறாங்க. அந்தப் பையனை எத்தனை பேர் கூட இருந்து கவனிக்கிறாங்க, தெரியுமா? சேட்டுக்கும் அந்த ஆளாட பொண்டாட்டிக்கும் அந்தப் பையன்னா உயிர்!"

திரேஸ்யா இடையில் புகுந்து சொன்னாள்:

"என்ன இருந்தாலும் அது எங்க இனமாச்சே!"

அப்து ஒரு சூடான பதிலை அதற்குக் கொடுப்பது மாதிரி சொன்னான்:

"என் சித்தியோட மகன்னு சொல்லிக்கிட்டு அங்கே போ. அந்தப் படியைத் தாண்டி உன்னால போக முடியாது. கேட்ல காவல்காரங்க இருக்காங்க."

திரேஸ்யாவிற்கு ஒரு பிடிவாதம் வந்தது. அவள் திரும்பத் திரும்பச் சொன்னாள்:

"என்ன இருந்தாலும் அவன் என் சித்தி மகன் தானே!"

ஜானகி அதற்குச் சொன்னாள்:

"நல்லா இருக்கட்டும். எங்க வயித்துல பொறந்ததுல ஒண்ணாவது நல்லா இருக்குதேன்னு மனசுல நினைச்சுக்கலாம். செத்து மேலே இருக்கிற அப்பாவோட ஆத்மா அதைப் பார்த்துச் சந்தோஷடப்படுமே!"

ஜானகி ஒரு நிமிடம் தன்னுடைய தந்தையையும், தன்னையும் அடக்கிய ஐந்து பிள்ளைகளைக் கொண்ட குடும்பத்தையும் மனதில் நினைத்துப் பார்த்தாள். ஐந்து பிள்ளைகளுக்கும் பரமுபிள்ளை ஜாதகம் எழுதி வைத்திருந்தார். ஜாதகப்படி எல்லா பிள்ளைகளுமே அதிர்ஷ்டம் செய்தவர்கள்தான் என்று பரமுபிள்ளை பொதுவாகக் கூறுவார். அப்போது வரை இருக்கும் அந்தக் குடும்பத்தின் வரலாரை ஒரு நிமிடம் மனதில் அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். அவள் ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டாள். அப்து சொன்ன கதை பவானியின் கதையாகத்தான் இருக்க வேண்டும். அந்த அதிர்ஷ்டம் செய்த குழந்தை பவானியின் குழந்தையாகத்தான் இருக்க வேண்டும். அவள் கேட்டாள்:

"அந்தத் தாய் இப்போ உயிரோட இருக்காளா, இல்லையா... மகனே?"

அதைப்பற்றி அப்துவிற்கு அதற்கு மேல் எதுவும் தெரியாது. அவன் தனக்குத் தெரிந்ததை மீண்டும் அவளிடம் விளக்கிச் சொன்னான்:

"பிரசவம் ஆனதோடு தாய் செத்துப் போய்விட்டதாகவும் அந்த முதலாளி குழந்தையை எடுத்து வளர்த்தார்னு சொல்றவங்களும் உண்டு. அப்படியெல்லாம் ஒண்ணும் இல்ல- தாய் குழந்தையை விலைக்கு வித்துட்டு, இனிமேல் குழந்தையைப் பார்க்கக்கூட நான் வரமாட்டேன்னு சொல்லிட்டு போயிட்டாள்னும் சொல்லுவாங்க. எது உண்மைன்னு யாருக்குத் தெரியும்? அந்த முதலாளிக்கு மட்டும்தான் அது தெரியும்."

எந்த விதத்தில் பார்த்தாலும் ஜானகியின் சிறிய குடிசைக்கு அது ஒரு முக்கியத்துவம் உள்ள நாளாக இருந்தது. திரேஸ்யாவின் காதல் அங்கீகரிக்கப்பட்டது. அன்றுதான். அதே நாளில்தான் பவானியைப் பற்றிய சில தகவல்களும் தெரிந்திருக்கின்றன.

மாலையில் அப்து, திரேஸ்யா, ஜானகி மூவரும் வீட்டை விட்டு வெளியே புறப்பட்டார்கள். பரமு அப்துவின் கையில் இருந்தான். அவனுக்கு தன் அண்ணனைப் பார்ப்பதில் அளவுக்கு மீறிய சந்தோஷம். அவன் பவானியின் மகன் வளரும் வீட்டைப் பார்ப்பதற்காகப் போய்க் கொண்டிருந்தான்.

அதற்கு முன்பு ஜானகியும் திரேஸ்யாவும் அந்த வீட்டைப் பார்த்திருக்கிறார்கள். கொச்சியிலேயே மிகவும் பெரிய வீடு அதுதான்.